ของขวัญแห่งความเงียบงัน เศษเสี้ยวของความทรงจำ

ตอนที่ 5

"เศษเสี้ยวของความทรงจำ"

' .

ภาคินยืนมองออกไปที่ขอบระเบียง

หัวใจของเขาเต้นแรงและเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน

เสียงฝนที่ตกกระทบพื้นทำให้บรรยากาศรอบตัวเงียบเหงาและว่างเปล่ามากขึ้น

ความว่างเปล่าที่ธีร์ทิ้งไว้เบื้องหลังเหมือนจะกลืนกินทุกอย่าง

ภาคิน

ธีร์...

ภาคิน

ทำไมต้องเป็นแบบนี้?

เขายืนค้างอยู่ตรงนั้น หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจ

รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ทำลายชีวิตน้องชายด้วยคำพูดและการกระทำที่โหดร้ายในทุกวัน

ภาพของธีร์ที่ยิ้มแม้จะถูกทำร้ายยังติดอยู่ในใจ ภาคินรู้ตัวว่าเขาคงไม่มีทางย้อนเวลากลับไปแก้ไขทุกอย่างได้

' .

ภาคิน

ธีร์...

ภาคิน

นายอยู่ไหน...

ภาคิน

กลับมาได้ไหม...

ข้อความที่ส่งไปก็ไร้ประโยชน์ เพราะไม่มีใครอีกแล้วที่จะอ่านมัน

ภาคินค่อย ๆ เดินกลับเข้าห้อง ภายในใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่ไม่อาจหวนกลับมาได้

ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว เขานั่งลงบนเตียงของธีร์

มือจับจดหมายฉบับสุดท้ายของน้องชายที่ทิ้งไว้ในห้อง

และเริ่มอ่านจดหมายนั้น

ภาคิน

พี่ภาคิน... ผมขอโทษที่ทำให้พี่เจ็บปวดมาตลอด ผมหวังว่าสักวันพี่จะพบความสุขที่พี่ต้องการ...

จดหมายฉบับสุดท้ายที่เต็มไปด้วยความรู้สึกสิ้นหวังของธีร์

ภาคินจ้องมองตัวอักษรเหล่านั้น น้ำตาที่ไม่เคยไหลออกมาได้ง่าย ๆ กลับเริ่มไหลรินอย่างห้ามไม่ได้

' .

วันเวลาผ่านไป แม้ฝนจะหยุดตก แต่หัวใจของภาคินกลับยังคงจมอยู่ในความเศร้า

เขารู้สึกถึงความว่างเปล่าที่ธีร์ทิ้งไว้ในชีวิต ทุกวันเขามักจะเดินเข้าห้องของธีร์

มองดูรูปภาพและความทรงจำที่น้องชายเคยทิ้งไว้

แม้เขาจะพยายามใช้ชีวิตตามปกติ แต่ทุกครั้งที่เขาเห็นรอยยิ้มของธีร์ในภาพถ่าย

หัวใจของเขาก็กลับเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อย ๆ คำพูดที่เคยทำร้ายธีร์ยังคงสะท้อนในความคิดของเขา

ภาคิน

ถ้าฉันไม่พูดแบบนั้น

ภาคิน

ถ้าฉันรักนายให้มากกว่านี้

ภาคิน

นายอาจจะยังอยู่กับฉัน...

' .

หลายเดือนผ่านไป ความเสียใจและความทรงจำที่ยังหลอกหลอนภาคินทำให้เขาตัดสินใจย้ายออกจากบ้านเดิมที่เคยอยู่กับธีร์ทุกวัน

สถานที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำอันเจ็บปวดของทั้งคู่

ก่อนจะออกจากบ้าน ภาคินเดินไปที่ห้องของธีร์เป็นครั้งสุดท้าย

เขามองดูเตียงที่ยังคงเรียบร้อยเหมือนอย่างที่ธีร์ชอบจัดอยู่เสมอ

ภาคินเดินไปหยิบตุ๊กตาตัวโปรดของธีร์ที่วางอยู่บนเตียง มันเป็นของขวัญชิ้นหนึ่งที่ธีร์เคยได้จากพ่อแม่ก่อนที่พวกเขาจะเสียชีวิต

เขากอดตุ๊กตาตัวนั้นไว้แน่น น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง ทั้ง ๆ

ที่เขาคิดว่าตัวเองน่าจะชินชากับความเจ็บปวดนี้แล้ว

ภาคิน

ฉันขอโทษ...

ภาคิน

ธีร์ ฉันขอโทษจริง ๆ...

' .

ในวันที่ภาคินต้องออกจากบ้าน เขายืนมองภาพสุดท้ายของธีร์ที่ถ่ายไว้

ภาพนั้นเป็นภาพที่ธีร์ยิ้มกว้างด้วยความสุข แม้ภายในใจของเขาจะซ่อนความเจ็บปวดไว้

ภาคินรู้สึกเหมือนว่าเขาไม่เคยเข้าใจน้องชายของเขาเลย เขาไม่เคยเข้าใจความเจ็บปวดที่ธีร์ต้องเผชิญเพียงลำพัง

ภาคิน

ทำไมฉันถึงไม่เคยเห็นมันเลย...

ภาคิน

ทำไมนายถึงต้องยิ้มทุกครั้งที่ฉันทำร้าย...

' .

ในช่วงเวลาสุดท้ายที่เขายืนอยู่หน้าประตูบ้านเก่า

ภาคินหันกลับมามองบ้านหลังนั้นอีกครั้ง ความทรงจำทั้งหมดถาโถมเข้ามาในใจ

แต่ครั้งนี้เขารู้สึกถึงความรู้สึกหนึ่งที่ไม่เคยชัดเจนเท่านี้มาก่อน นั่นคือเขายังรักธีร์

แม้เขาจะไม่เคยแสดงออก แต่ความรักที่เขามีต่อน้องชายก็ยังคงอยู่ในใจเสมอ

ภาคิน

ฉันหวังว่านายจะได้พักผ่อนอย่างสงบ...

ภาคิน

ธีร์ ฉันจะไม่มีวันลืมนาย...

' .

ชีวิตของภาคินยังคงดำเนินต่อไป แม้ว่าจะไม่มีธีร์อยู่ข้าง ๆ

แต่ความทรงจำที่น้องชายทิ้งไว้จะยังคงอยู่ในใจของเขาเสมอ

ความรักที่เขาไม่เคยแสดงออก ความผิดที่เขาไม่เคยยอมรับ และความเสียใจที่ไม่มีวันลบเลือน

ในทุก ๆ วัน ภาคินยังคงมองหาธีร์ในความฝัน

หวังว่าบางทีเขาอาจจะได้เจอน้องชายอีกครั้งในที่ที่ไกลออกไป

ในที่ที่ความเจ็บปวดของธีร์จะไม่มีอีกต่อไป

' .

"เศษเสี้ยวของความทรงจำ"

จบบริบูรณ์

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ