5

#—ตัวละครลับจะโผล่มาในตอนต่อไปนะคะ~

หลังจากที่พวกเขาสามารถไขกุญแจผ่านมายังตู้รถไฟถัดไปได้ ยาคุโมะและมิสึซากิที่ทั้งสองเหนื่อยอ่อนก็ทรุดลงนั่งบนพื้น ความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้ที่ยาวนานค่อยๆ ถาโถมเข้ามา

"เจ็บมากไหม?" ยาคุโมะถามเสียงเบา เขามองมิสึซากิด้วยความเป็นห่วง แม้ตัวเขาเองก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน รอยแผลจากการต่อสู้กับซาตานยังคงเป็นเครื่องเตือนใจถึงความโหดร้ายของนรกแห่งนี้

มิสึซากิพยายามฝืนยิ้ม ทั้งๆ ที่ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยบาดแผลจากการต่อสู้กับปีศาจเล็กๆ ในห้องของลูซิเฟอร์ "ไม่เป็นไรค่ะ...แต่พวกเราต้องรีบหาทางรักษาแล้วล่ะ"

ท่ามกลางความเงียบของตู้รถไฟ จู่ๆ ก็มีเสียงเล็กๆ ดังขึ้น "หากพวกเจ้าต้องการพักผ่อน...ข้าคิดว่าข้าพอจะช่วยได้"

ทั้งคู่หันไปตามเสียง และสิ่งที่พวกเขาเห็นคือปีศาจตัวน้อยสีขาว ร่างเล็กที่ดูไม่เหมือนกับปีศาจตัวอื่นๆ มันถือถาดขนาดเล็กที่มีอุปกรณ์ทำแผลและอาหารที่ดูเรียบง่าย แต่กลับส่งกลิ่นหอมชวนหิว

มิสึซากิหันไปมองยาคุโมะด้วยความสงสัย "เขาเป็นใคร?"

"ข้าชื่อฟีฟี่น่ะฟี่" ปีศาจตัวน้อยกล่าวแนะนำตัวพร้อมกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่เดินตามมาติดๆ "ส่วนข้าคือลูกหลานของโซโลมอนผู้ยิ่งใหญ่ ข้อชื่อยูทาโร่น่ะ ข้าถูกส่งมาที่นี่เพื่อคอยช่วยเหลือและให้คำแนะนำพวกเจ้าในการผ่านด่านต่อๆ ไป"

ยาคุโมะมองยูทาโร่อย่างไม่ไว้วางใจนัก แต่ความเหนื่อยล้าที่สะสมทำให้เขาไม่อาจปฏิเสธความช่วยเหลือได้ง่ายๆ "แล้วทำไมนายถึงอยากช่วยพวกเรา?"

ยูทาโร่ยิ้มบางๆ "เพราะข้ารู้ว่าเจ้าทั้งสองยังมีเส้นทางอีกยาวไกล และข้าก็ได้รับคำสั่งให้ช่วยเหลือพวกเจ้า อย่างน้อยก็ในช่วงเวลาสั้นๆ นี้...ก่อนที่พวกเจ้าจะไปเผชิญกับสิ่งที่โหดร้ายกว่าในตู้ถัดไป"

มิสึซากิมองอุปกรณ์ทำแผลในถาด ก่อนจะหันไปหายาคุโมะ "ฉันคิดว่าเราคงต้องยอมรับความช่วยเหลือนี้นะ" เธอพูดเบาๆ พร้อมยิ้มอย่างเหนื่อยล้า

ยาคุโมะถอนหายใจ แต่ก็ตอบกลับ "เอาเถอะ อย่างน้อยก็ช่วยให้เราฟื้นตัวได้ก่อนที่จะเจอกับอะไรที่โหดร้ายกว่านี้"

ทั้งสองนั่งลงอย่างเงียบๆ ขณะที่ยูทาโร่ช่วยแนะนำวิธีใช้ยาและอุปกรณ์ทำแผล มือเล็กๆ ของฟีฟี่น้อยทำงานอย่างคล่องแคล่ว เขาเอ่ยแนะนำเป็นระยะๆ ว่าแต่ละตู้ถัดไปอาจจะมีอะไรบ้าง แต่คำพูดของเขากลับเป็นเพียงคำใบ้ที่แสนจะกำกวม

"จำไว้...ไม่ใช่ทุกสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นความจริง และบางครั้ง...สิ่งที่เจ้าเห็นอาจไม่ใช่สิ่งที่เป็น" ฟีฟี่กล่าวพร้อมกับปัดเศษฝุ่นจากเสื้อของพวกเขาทั้งคู่ให้ "พวกนายจะต้องใช้ปัญญามากกว่ากำลังในการผ่านไปให้ได้นะฟี่"

ยาคุโมะฟังอย่างตั้งใจ ก่อนจะหันไปสบตามิสึซากิ "เราต้องระวังมากขึ้นในตู้ถัดไป" เขากล่าวเบาๆ

หลังจากทำแผลและกินอาหารเสร็จ ทั้งสองก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย แม้ว่าการฟื้นฟูพลังจะยังไม่เต็มที่ แต่พวกเขาก็รู้ว่าต้องออกเดินทางต่อไป

"ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะ" มิสึซากิกล่าวขอบคุณยูทาโร่ขณะที่เธอยืนขึ้น พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับด่านถัดไป

ยูทาโร่พยักหน้าเบาๆ "โชคดี...แล้วพบกันอีกในภายหน้า"

ร่างเล็กของปีศาจน้อยและยูทาโร่ค่อยๆ หายไปในเงามืด ปล่อยให้ยาคุโมะและมิสึซากิหันหน้าเข้าสู่การท้าทายใหม่อีกครั้ง แม้การต่อสู้จะยังไม่จบ แต่พวกเขาก็ได้รับทั้งคำแนะนำและการพักฟื้นที่จำเป็นสำหรับการเดินทางต่อไป

หลังจากที่ได้รับคำแนะนำและพักฟื้นจากยูทาโร่และฟีฟี่ ทั้งสองก็เริ่มออกเดินทางต่อไปยังตู้รถไฟถัดไป ซึ่งคราวนี้ดูเหมือนว่าจะไม่เงียบสงบเหมือนก่อนหน้า บรรยากาศรอบตัวเริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งที่ไม่คุ้นเคย เสียงหัวเราะเบาๆ และฟองสบู่ลอยเต็มอากาศราวกับกำลังทักทายผู้มาเยือน

"ระวังตัวนะ" ยาคุโมะกล่าวเตือนมิสึซากิพลางหรี่ตา มองสำรวจไปรอบๆ ตู้รถไฟที่มีลักษณะแปลกๆ

ทันใดนั้นเอง เสียงหัวเราะที่แสนจะไร้กังวลก็ดังขึ้น "ฮะๆๆ~ มาช้าจังเลยน้า~ ฉันเบื่อที่จะรอแล้วล่ะ"

ยาคุโมะและมิสึซากิหันไปตามเสียง พบกับชายผมสีบลอนด์แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีชมพูและดำ ใบหน้าของเธอประดับด้วยสติกเกอร์สีสันต่างๆ และฟองสบู่ลอยรอบตัวเขา 'ไพมอน' จอมซุ่มยิงระดับ S จากนรกแห่งเกเฮนน่า

"ฉันชื่อไพมอนนะ~ พวกนายคงจะมาหากุญแจสีแดงอยู่ใช่ไหมล่ะ?" เขาพูดอย่างไร้กังวล พลางเล่นฟองสบู่ในมือ

มิสึซากิพยายามรักษาสมาธิ เธอมองไปที่ไพมอนและตอบกลับ "ใช่ เรากำลังหากุญแจ แล้วมันอยู่ที่ไหน?"

ไพมอนยิ้มกว้างก่อนจะหัวเราะเบาๆ "หาเอาเองสิ~ แต่ระวังหน่อยล่ะ ฉันน่ะไม่ชอบให้ใครมาเล่นสกปรกในพื้นที่ของฉัน" เขาพูดจบก็ลอยขึ้นไปในอากาศ ราวกับว่าจะให้ทั้งสองหาทางเอง แต่ความรู้สึกไม่ปลอดภัยก็แผ่ขยายไปทั่ว

"มิสึซากิ มันคงไม่ปล่อยให้เราหากุญแจง่ายๆ แน่" ยาคุโมะพูดพลางจับมีดสั้นในมือเขาแน่น

มิสึซากิพยักหน้า เธอก็รู้เช่นกันว่าการหากุญแจสีแดงในครั้งนี้คงไม่ง่ายเหมือนครั้งก่อน

ทั้งสองเริ่มค้นหาไปรอบๆ ตู้รถไฟ แต่ทุกครั้งที่พวกเขาเข้าใกล้จุดที่น่าสงสัย ฟองสบู่ของไพมอนจะลอยออกมาขัดขวาง ทำให้มิสึซากิต้องถอยกลับทันที ยาคุโมะพยายามจะใช้พลังของเขาฟันฟองสบู่ แต่ฟองเหล่านั้นกลับระเบิดและสร้างแรงสะท้อนที่ทำให้เขาต้องกระเด็นถอยหลัง

"ถ้านายไม่อยากเล่นสกปรก งั้นเราก็จะสู้แบบตรงๆ เลยก็ได้!" ไพมอนหัวเราะพลางยิงกระสุนน้ำที่ซ่อนอยู่ในฟองสบู่ของเธอไปทางยาคุโมะอย่างไม่ลดละ

ยาคุโมะพยายามปัดป้อง แต่ฟองสบู่เหล่านั้นกลับมากกว่าที่เขาจะรับมือไหว เขาต้องการหากุญแจสีแดงก่อนที่การโจมตีนี้จะทำลายพวกเขาทั้งคู่

มิสึซากิพลางวิ่งไปรอบๆ เพื่อหากุญแจสีแดง เธอไม่สามารถทิ้งยาคุโมะให้สู้เพียงลำพัง แต่เธอก็รู้ว่าหากพวกเขาหากุญแจไม่เจอ พวกเขาอาจจะไม่มีทางออกจากตู้รถไฟนี้ได้เลย

ทันใดนั้นเอง มิสึซากิก็พบกล่องใบเล็กซ่อนอยู่ที่มุมหนึ่งของตู้ เธอเปิดกล่องออกและพบกับกุญแจสีแดงสดที่พวกเขาตามหา แต่ก่อนที่เธอจะทันได้คว้ามันไว้ ฟองสบู่ของไพมอนก็พุ่งเข้ามาโจมตีจากด้านหลัง

"นั่นไงล่ะ! เจอแล้วสินะ" ไพมอนหัวเราะเสียงดัง ขณะที่ฟองสบู่ระเบิดรอบตัวมิสึซากิ

"ยาคุโมะ!" มิสึซากิร้องเรียกอย่างหมดหวัง ยาคุโมะรู้ทันทีว่าพวกเขาจะต้องทำอะไรบางอย่างเร็วๆ นี้ ก่อนที่จะตกเป็นเหยื่อของปีศาจสาวสุดซุ่มยิง

"ทิ้งทุกอย่างไปแล้วคว้ากุญแจมา!" ยาคุโมะตะโกน พลางใช้แรงเฮือกสุดท้ายพุ่งเข้าใส่ฟองสบู่รอบตัวไพมอน หวังจะซื้อเวลาให้มิสึซากิ

มิสึซากิไม่รอช้า เธอรีบก้มลงคว้ากุญแจสีแดงสดในกล่องทันทีที่ได้โอกาส ฟองสบู่ของไพมอนพุ่งเข้าหาเธออย่างรวดเร็ว แต่มิสึซากิหลบได้ทัน ทำให้ฟองสบู่ระเบิดใกล้ๆ เท่านั้น โดยที่เธอยังคงถือกุญแจแน่นในมือ

"ได้กุญแจแล้ว!" เธอตะโกนบอกยาคุโมะที่กำลังต่อสู้กับไพมอนอย่างไม่ลดละ

"งั้นรีบไปเปิดประตูเลย!" ยาคุโมะตอบกลับขณะพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของไพมอน ด้วยการโจมตีสวนกลับฟองสบู่ที่ลอยอยู่เต็มอากาศ

ไพมอนหัวเราะอย่างสนุกสนาน ขณะยิงกระสุนน้ำและฟองสบู่ใส่ยาคุโมะอย่างต่อเนื่อง "คิดว่าพวกนายจะหนีจากฉันได้ง่ายๆ เหรอ? ฉันยังไม่ได้เล่นเต็มที่เลยน้า~"

แต่ก่อนที่ไพมอนจะทันได้เอาจริง ยาคุโมะพุ่งเข้าหาเธอและใช้ดาบของเขาฟันกระสุนน้ำจนกระจายไปในอากาศ เขาสบโอกาสในการถอยกลับไปหามิสึซากิที่กำลังวิ่งไปยังประตูทางออกของตู้ถัดไป

"มิสึซากิ! เปิดประตูเร็วเข้า!" ยาคุโมะตะโกนขณะตามหลังเธอ

มิสึซากิรีบเสียบกุญแจสีแดงสดลงในประตู ทันทีที่กุญแจหมุนล็อก เสียงกลไกดังขึ้นและประตูเริ่มเปิดออกอย่างช้าๆ แต่ในเวลาเดียวกัน ไพมอนก็ไม่ปล่อยให้ทั้งสองผ่านไปง่ายๆ ฟองสบู่ขนาดใหญ่ถูกสร้างขึ้นและพุ่งมาทางพวกเขาอย่างรวดเร็ว

"ไม่ยอมให้หนีไปง่ายๆ หรอก!" ไพมอนตะโกนอย่างหัวเราะพลางส่งฟองสบู่สุดท้ายเข้ามา

ยาคุโมะรีบผลักมิสึซากิเข้าประตูที่เพิ่งเปิดออกได้สำเร็จ ขณะที่ฟองสบู่ยักษ์กำลังจะเข้าถึงตัวเขา เขาใช้พลังเฮือกสุดท้ายฟาดมีดสั้นลงบนฟองสบู่จนระเบิดเป็นน้ำพุ่งกระจายเต็มพื้นที่ แต่แรงระเบิดทำให้ยาคุโมะเสียหลักไปครู่หนึ่ง

"ยาคุโมะ!" มิสึซากิหันไปมองด้วยความตกใจ

ยาคุโมะกัดฟันพุ่งตามเข้าประตูได้ทันทีที่ประตูปิดลง ไพมอนมองพวกเขาผ่านกระจกด้วยรอยยิ้มที่ยังติดอยู่บนใบหน้า

"ฮะๆ~ ยังไม่จบง่ายๆ หรอก ไว้เราจะได้เล่นกันใหม่" เธอกล่าวเบาๆ ก่อนที่จะหายตัวไปพร้อมกับเสียงหัวเราะลอยไกลออกไป

ในที่สุด ทั้งสองก็ผ่านด่านนี้มาได้ แม้จะเหน็ดเหนื่อยทั้งร่างกายและจิตใจ แต่ก็เป็นอีกครั้งที่พวกเขาร่วมมือกันเอาชนะศัตรูไปได้

"ฟู่... เกือบไปแล้ว" มิสึซากิถอนหายใจพลางยื่นมือมาช่วยยาคุโมะที่บาดเจ็บขึ้นจากพื้น

"ขอโทษที่ทำให้ลำบากอีกแล้ว" ยาคุโมะพูดพลางยิ้มบางๆ แม้จะมีแผลและเหนื่อยล้า

"ไม่เป็นไรหรอก เราผ่านมาได้ก็พอแล้ว" มิสึซากิกล่าวพร้อมกับพยายามช่วยประคองเขาให้ยืนขึ้น

แม้ว่าการต่อสู้กับไพมอนจะดูเหมือนง่ายกว่าที่พวกเขาเคยเผชิญหน้ากับซาตานและลูซิเฟอร์ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่เป็นอุปสรรค การใช้เล่ห์เหลี่ยมและความว่องไวของไพมอนทำให้การผ่านด่านนี้ยากพอสมควร

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***