พยาบาลประจำโรงงานคนใหม่

ตอนที่ 1

พยาบาลประจำโรงงานคนใหม่

ใบหน้าเรียวขาวของดาลินถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบา  ดวงตากลมโตสีนิล ผมยาวสลวยถูกรวบตึงเก็บปลายผมครอบด้วยเน็ตใส่ผมอย่างเรียบร้อย 

ผ่านไป 30นาที รถรับส่งของบริษัทเคแอนท์ที ยูไนเต็ดสตีลเลี้ยวเข้ามาจอดในบริเวณโรงงานขนาดกลาง วันนี้เป็นวันแรกของการเริ่มงานเป็นพยาบาลประจำโรงงานแห่งนี้  หลังจากที่เธอลาออกจากการเป็นพยาบาลประจำการที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในภาคตะวันออกเธอได้รับการชักชวนจากพี่ฟ้า พี่พยาบาลที่เปิดบริษัทจัดสรรหาพยาบาลเพื่อไปประจำโรงงานในเขตจังหวัดระยอง และเป็นช่วงจังหวะพยาบาลที่เคยประจำโรงงานที่นี่ลาออกกระทันหัน พี่ฟ้าจึงได้รบเร้าแกมอ้อนวอนให้เธอรับหน้าที่มาเป็นพยาบาลประจำโรงงานแห่งนี้แทน  

บริษัทเคแอนด์ทียูไนเต็ดสตีลจากข้อมูลที่เธอได้รับจากพี่ฟ้า คือเป็นบริษัทลูกข่ายของเกาหลีที่ประจำอยู่ในประเทศไทย ลักษณะของงานเป็นงานแปรรูปโครงสร้างที่ทำจากเหล็ก ทั้งแผ่นเหล็กรีดร้อน รีดเย็นทั้งหมด  

ประสบการณ์กับการทำงานเป็นพยาบาลประจำโรงงานของเธอในช่วงก่อนหน้านี้มีบ้างแต่เป็น Part time และเป็นบริษัทของคนไทย ครั้งนี้เป็นครั้งแรกกับการเป็นพยาบาล Full time และทำงานกับบริษัทของคนเกาหลี

ร่างบางสมส่วนในชุดพยาบาลสีขาวเข้ารูปกระโปรงยาวคลุมเข่า ขับให้ผิวพรรณของหญิงสาวดูกระจ่างสะอาดตาต่อผู้พบเห็น เธอเดินลงจากรถรับส่งของบริษัทพร้อมกับพนักงานที่ขึ้นรถมาจากจุดต่างๆในตัวเมืองระยองเพื่อมาทำงานที่นิคมอุตสาหกรรมแห่งนี้เหมือนเช่นเธอ  ความรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยกับลักษณะงานใหม่ที่รออยู่เบื้องหน้า เนื่องจากลักษณะของงานห้องพยาบาลในโรงงานแตกต่างจากงานโรงพยาบาลที่เธอทำมาก่อนหน้าอย่างสิ้นเชิง  นอกเหนือจากด้านการพยาบาลแล้วเธอต้องมีความรู้เรื่องอาชีวอนามัยและความปลอดภัยให้ถ่องแท้ด้วย

ดาลินเดินข้ามถนนเล็กๆในโรงงานเพื่อตรงเข้าไปในตึกสำนักงาน ชะงักปลายเท้าเล็กน้อยเมื่อมีเสียงพนักงานผู้หญิงเรียกเธอจากทางด้านหลัง

" คุณพยาบาลคะ คุณพยาบาล คุณต้องเดินตามเส้นทางลูกศรที่กำหนดให้ตามนี้นะคะ " 

ดาลินหันหลังกลับไปมองตามที่มือของพนักงานผู้หวังดีชี้บอกเส้นทางกับเธอ ก้มมองบนพื้นถนนจึงพบกับลูกศรชี้ทางและข้อความที่ว่า  'ทางเดินเข้า' ส่วนอีกเส้นเช่นเดียวกันแต่คนละสีและเขียนว่า' ทางเดินออก'

เงยหน้าขึ้นขอบคุณพนักงานโรงงานผู้นั้นที่ยิ้มน้อยๆให้กับสีหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยของเธอ คิดในใจมาทำงานวันแรกก็ทำเปิ่นเสียแล้ว ถามว่าอายไหม เธอตอบตัวเองในใจว่าอาย!ลูกศรก็มีแต่เธอไม่รู้จักสังเกตุสังกาให้ดีๆเอง  นี่คือจุดเริ่มต้นของความเป็นระเบียบวินัยของบริษัทเกาหลีในไทยแห่งนี้ที่เธอสัมผัสได้ตั้งแต่ก้าวลงจากรถ

เดินเข้าไปบริเวณด้านบนสำนักงานเธอจำเป็นต้องใช้วิธีการตอกบัตรเข้าแทนการแสกนนิ้วเหมือนพนักงานประจำของที่นี่ เนื่องจากบริษัทจัดสรรพยาบาลที่ส่งเธอมาประจำที่โรงงานแห่งนี้มีสถานะ เป็น contactของบริษัท

" คุณพยาบาลครับ คุณณรงค์ผู้จัดการฝ่ายบุคคลสั่งไว้ว่า 08.30ให้คุณพยาบาลเข้าไปพบที่แผนกบุคคลด้วยนะครับ" 

รปภ.ประจำจุดตอกบัตรรายงานคำสั่งของผู้บังคับบัญชาฝ่ายบุคคลให้เธอรับทราบในทันที ที่เห็นพยาบาลคนใหม่ในชุดขาวผ่องเดินทางมาถึง

" ค่ะ ขอบคุณค่ะ" 

  เธอเดินถือกุญแจห้องพยาบาลที่เธอได้รับมาจากรปภ.เดินตรงเข้ามาภายในเพื่อตามหาห้องพยาบาลที่ได้รับบอกกล่าวเส้นทางจากรปภเมื่อสักครู่ หยุดยืนที่หน้าห้องที่ระบุชัดเจน ' ห้องพยาบาล'   สูดลมเข้าปอดลึกๆให้คลายความตื่นเต้นกับงานใหม่ บอกตัวเองว่าพร้อมลุยก่อนที่จะเปิดประตูและสืบเท้าเข้าไปในห้องพยาบาลในทันที

สำรวจตรวจตราภายในห้องพยาบาลถูกแบ่งโซนไว้เป็นสัดส่วน ฝั่งติดกับประตูเป็นโต๊ะสำหรับนั่งทำงานซักประวัติพนักงาน ด้านหลังโต๊ะเป็นตู้ขนาดใหญ่สำหรับเก็บยาทั้งหมด ถัดจากตู้สำหรับเก็บยาเป็นตู้แสตนเลสสำหรับเก็บประวัติการเจ็บป่วยของพนักงานทั้งโรงงานจำนวน 250คน ไม่รวมในส่วนที่เป็น Sub-contact. มุมห้องภายในมีเตียงสำหรับทำแผลและทำหัตถการ ข้างๆเป็นอ่างล้างมือ อีกมุมบริเวณด้านหน้าเป็นตู้เย็นเก็บยาและเตียงนอน1เตียงสำหรับให้พนักงานที่มีอาการและลงความเห็นว่าต้องพักผ่อน

เวลา08.20น. ดาลินก้าวเร็วๆตรงไปยังแผนกบุคคลตามที่ป้าแม่บ้านบอกกล่าวกับเธอ

" เชิญครับ"

เสียงอนุญาตจากเจ้าของห้องดังขึ้น หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องทำงานของผู้จัดการฝ่ายบุคคล หนุ่มใหญ่หน้าตาเป็นมิตร ผิวคล้ามแดดรูปร่างสูงโปร่งใส่แว่นหนาเตอะ เงยหน้าขึ้นจากเอกสารที่กำลังเซ็นต์

" สวัสดีครับคุณพยาบาลคนใหม่ เชิญนั่งก่อนนะครับ  ก่อนอื่นผมขออนุญาตแนะนำตัวก่อนแล้วกันนะครับ ผม ณรงค์ เป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคลของที่นี่" 

หนุ่มใหญ่เอ่ยทักทายพร้อมทั้งแนะนำตนเองกับเธออย่างเป็นทางการเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอนั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขา

" สวัสดีค่ะ ดิฉันดาลิน หรือเรียกชื่อเล่นสั้นๆว่า ไหม ก็ได้ค่ะ"

ดาลินส่งยิ้มเป็นมิตรตอบกลับให้ผู้จัดการ อย่างผ่อนคลายเมื่อเห็นท่าทีบุคลิกที่ไม่เป็นพิษเป็นภัยจากคนตรงหน้า

" คือผมมีเรื่องที่จะต้องแจ้งและทำความเข้าใจกับ...เอ่อขออนุญาตเรียกคุณไหมแล้วกันนะครับ  คือโรงงานของเราค่อนข้างจะเข้มงวดและซีเรียสเรื่องของการป้องกันความเสี่ยงและความปลอดภัยในการทำงาน เรื่องนี้คุณไหมน่าจะพอทราบมาจากคุณฟ้าบ้างแล้วใช่ไหมครับ"

" ค่ะพี่ฟ้า สโคปงานให้ไหมฟังมาบ้างแล้วค่ะ"  เธอพอจะทราบเรื่องของความซีเรียสเรื่องอุบัติการณ์จากการทำงานของที่นี่ ทราบมาว่าอุบัติเหตุจากการทำงานที่เกิดขึ้นระดับปานกลางขึ้นไปต้องเป็นระดับศูนย์ และต้องมีการรายงานอุบัติการณ์ที่เกิดขึ้นในทุกระดับถ้ามีพนักงานได้รับบาดเจ็บจากการทำงานและเข้ารับการรักษาที่ห้องพยาบาลของเธอ

" คืออย่างนี้นะครับ ก่อนหน้านี้ผมและจป. เคยคุยกับคุณฟ้ามาบ้างเรื่องอยากจะให้ทางพยาบาลที่ประจำที่นี่ร่วมเขียนแผนการดำเนินการและโครงการเชิงรุกที่จะช่วยป้องกันอุบัติเหตุเหล่านี้แต่ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างเท่าใดนัก  "

" ค่ะ" 

" แต่ก็อย่างที่เห็นนะครับว่าบริษัทของเราวางระบบเรื่องความปลอดภัยไว้ค่อนข้างดีพอสมควร อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นมากสุดคือระดับปานกลางแค่ 0.5%ต่อปี ไม่มีถึงขั้นพิการหรือเสียชีวิต  แต่ทีนี้ตอนนี้คุณลี project manager จากบริษัทแม่ที่เกาหลีเข้ามาคุมงานที่นี่ได้ 1เดือนแล้วล่ะครับ คุณลีเขาไม่ยอมปล่อยผ่านเรื่องนี้ บอกกับเราๆว่าความปลอดภัยของพนักงานต้องเป็นอันดับแรกที่ต้องนึกถึง ระดับเล็กน้อยก็ไม่สมควรให้เกิด ฉะนั้นงานของเจ้าหน้าที่ความปลอดภัยในการทำงานกับคุณไหมก็เลยจำเป็นต้องดำเนินการร่วมกันนะครับ"

ดาลินสบตากริ่งเกรงของผู้จัดการหนุ่มใหญ่ด้วยความรู้สึกหนักใจไม่น้อยกับงานช้างสำหรับเธอเมื่อเธอพึ่งจะเข้ามาทำงานได้ไม่ถึงชั่วโมง

" ถ้าคุณไหมสงสัยอะไรหรืออยากได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับพนักงานขอที่ผมได้เลยนะครับ" หนุ่มใหญ่ยิ้มอบอุ่นส่งให้พยาบาลสาวสวยหน้าหวานที่ตอนนี้หน้าเจื่อนลงเล็กน้อย พอจะเข้าใจความรู้สึกของเธอดีเมื่อมาทำงานวันแรกก็เจอกับความท้าทายเสียแล้ว

" ค่ะ ไหมจะพยายามทำให้ดีที่สุดนะคะ"

ดาลินกลับมาทำหน้าที่ของตนเองภายในห้องพยาบาล สถานการณ์การทำงานวันแรกของเธอไม่ได้ดูแย่ไปเสียทั้งหมด พนักงานที่เจ็บป่วยเข้ามาขอความช่วยเหลือจากเธอส่วนใหญ่คือมีปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ  ปวดศีรษะ ท้องเสีย ไม่มีอุบัติเหตุ ดาลินจึงมีเวลาได้สำรวจตรวจตราสิ่งของภายในห้องพร้อมทั้งระเบียบการของบริษัทโดยละเอียด

ผ่านไปครึ่งค่อนวันเวลาล่วงเลยถึงบ่ายโมงตรง เสียงเคาะประตูห้องพยาบาลของเธอดังขึ้น เธอเอ่ยอนุญาตคนภายนอก จึงได้เห็นว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาคือคุณณรงค์

" ขออนุญาตนะครับคุณไหม  ต้องขอรบกวนเวลาคุณไหมซักครึ่งชั่วโมงนะครับ พอดีว่าคุณลีนัดประชุมเรื่อง safety นะครับเนื่องจากเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเกิดอุบัติเหตุกับพนักงานในไซต์งาน เมื่อเช้าผมไม่ได้บอกคุณไหมเพราะคิดว่ามันไม่เกี่ยวกับคุณไหมเพราะเหตุการณ์มันเกิดขึ้นก่อนหน้านี้แล้ว    แต่คุณลีระบุมาว่าให้คุณพยาบาลเข้าร่วมประชุมด้วยน่ะครับ"

คุณณรงค์ร่ายยาวเพื่อให้เธอเข้าใจสถานการณ์ ดาลินถอนหายใจเบาๆจ้องหน้าผู้จัดการหนุ่มใหญ่ด้วยสายตาเว้าวอนปนกังวล 

" แต่ไหมยังไม่ทราบรายละเอียดเกี่ยวกับงานชัดเจนมากนักนะคะ เผื่อว่าคุณ..ลี ถามอะไรไหม   ไม่แน่ใจว่าจะตอบคำถามเขาได้ไหม"

" ไม่เป็นไรครับ  เดี๋ยวผมช่วยชี้แจงเอง คุณลีคงแค่อยากให้คุณร่วมรับทราบปัญหา"

" แต่คุณเค้าเป็นคนเกาหลีใช่ไหมคะ  ไหมฟังเกาหลีไม่ออกนะคะ  ภาษาอังกฤษน่ะพอได้"

" คุณลีเป็นลูกครึ่งไทยเกาหลีครับ พูดไทยชัดแจ๋วเลยล่ะครับ"

ร่างบางเดินตามผู้จัดการฝ่ายบุคคลเข้าไปภายในห้องประชุมเล็ก แม้อากาศภายในห้องจะเย็นเฉียบด้วยเครื่องปรับอากาศ แต่ดาลินกลับรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วร่างกายเมื่อเผลอสบตาเพียงชั่วขณะกับหนุ่มตี๋ คิ้วเข้ม  โครงหน้าชัดเจน หน้าใสยิ่งกว่าสตรีดูอ่อนกว่าวัย 32ปี ขัดกับบุคลิกมาดแมน นั่งนิ่งๆเข้มคม เย็นชานิดๆ ดาลินหลบสายตาคู่นั้นในทันที  คนที่อยู่ภายในห้องประชุมมีผู้ชายทั้งหมดสามคน เธอเดาได้ไม่ยากเย็นนักว่าคนที่คุณณรงค์ บอกว่าเป็น project manager ชื่อลี ก็คงจะเป็นคนที่นั่งหัวโต๊ะที่เธอเผลอสบตาเขาเมื่อสักครู่

คุณณรงค์จึงทำหน้าที่เป็นผู้แนะนำให้หญิงสาวรู้จักผู้เข้าร่วมประชุมทั้งหมดภายในห้อง 

คนที่ทำหน้าที่เล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่ออาทิตย์ที่แล้วคือเจ้าหน้าที่ความปลอดภัยในการทำงานระดับวิชาชีพของบริษัท จึงได้ทราบปัญหาว่าเกิดมาจากปัญหาสุขภาพส่วนตัวของพนักงานเองทำให้เกิดอุบัติเหตุ เสียงทรงพลังของคนหัวโต๊ะจึงดังขึ้น

"  ภาวะสุขภาพของพนักงานมีผลต่องานที่ทำโดยตรง ฉะนั้นเรื่องนี้จึงเป็นเรื่องที่ผมจะขอความร่วมมือจากทุกฝ่ายทั้งหน้างานและเจ้าหน้าที่ความปลอดภัยช่วยกันคัดกรองเรื่องสุขภาพของคนที่ทำงานแต่ละส่วนโดยเฉพาะส่วนที่เสี่ยงต่ออุบัติเหตุมากให้เข้มงวด"  

เสียงหนักแน่นของคนที่หัวโต๊ะทำให้ดาลิน พอจะเข้าใจคำบอกเล่าของคุณณรงค์เมื่อก่อนหน้าแล้วว่า หนุ่มตี๋หน้าหล่อคนนี้สุดเนี้ยบ มีภาวะเป็นผู้นำตามแบบฉบับของบริษัทต้นแบบจากเกาหลี ยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไรต่อเนื่องเสียงเข้มๆนั้นโยนคำถามมาที่เธอในทันที

" แล้วคุณพยาบาลล่ะครับในส่วนของความเสี่ยงเหล่านี้มีการดำเนินการเขียนแผนเรื่องนี้บ้างหรือยังครับ"

" เอ่อ..." 

ดาลินพอได้ยินคำถามนี่เข้าไปถึงกับอึ้งพูดไม่ออก ในเมื่อเธอยังไม่ทราบรายละเอียดเกี่ยวกับโครงการที่เขาคุยเลยสักนิด  โชคดีที่ยังมีพระเอกขี่ม้าขาวหนุ่มใหญ่ช่วยชีวิตเธอไว้

" พอดีว่าคุณไหมเธอพึ่งจะเข้ามาทำงานวันนี้เป็นวันแรกน่ะครับเลยยังไม่ทราบรายละเอียดที่ชัดเจนนัก"

ดาลินถอนหายใจแบบโล่งใจ เหลือบมองดูคนหน้านิ่ง ขรึมๆ ที่เคาะปากกากับโต๊ะสามทีอย่างใช้ความคิด

" ผมทราบครับว่าคุณพยาบาลพึ่งจะมาทำงานวันแรก แต่อย่างน้อยๆคุณต้องทราบลักษณะงานที่คุณต้องทำมาบ้าง ไม่อย่างนั้นคุณก็จะไม่ทราบปัญหาที่ถ่องแท้และไม่สามารถ จัดการกับปัญหาในเชิงรุกได้ครับ"  

เสียงกล่าวเรียบๆแต่คนฟังจุกไปทั้งทรวง ดวงหน้าเรียวขาวของเธอดูซีดขาวลงไปอีก

ลีซีวอนมองเสี้ยวหน้าของคุณพยาบาลร่างเล็ก  ร่างบางสมส่วนในชุดพยาบาล เรือนผมสีดำขลับถูกรวบไว้เป็นระเบียบเรียบร้อยใบหน้าขาวผ่องถูกแต่งแต้มสีสันแต่พองาม บุคลิกของผู้หญิงคนนี้ดูอ่อนหวานนุ่มนวลแต่ไม่อ่อนแอ จัดว่าเป็นพยาบาลไทยที่หน้าตาสะสวยและบุคลิกดีคนหนึ่ง แต่ในส่วนของงานเขาไม่เคยผ่อนปรนให้ใครทั้งสิ้นในเรื่องที่ต้องซีเรียสฉะนั้นหัวข้อของการประชุมในวันนี้เธอมีส่วนร่วมจัดการกับปัญหานี้ร่วมกับจป.ของบริษัท

 การประชุมเสร็จสิ้นทุกฝ่ายทำการแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตน  ดาลินยังไม่ลุกจากที่นั่ง เธอยังชั่งใจว่าจะคุยต่อรองกับเขาเรื่องแผนรับมือความเสี่ยงที่เขาโยนมาให้เธอต้องมีส่วนร่วมนี่จะดีไหม แต่เสียงเข้มๆของคนรูปร่างสูงโปร่งหุ่นดี เดินมาหยุดยืนสอดมือสองข้างเข้าภายในกระเป๋ากางเกง ยืนมาดเท่ห์จ้องเธอนิ่ง

" คุณพยาบาลเหมือนจะยังมีข้อสงสัยอะไรเกี่ยวกับการประชุมหรือเปล่าครับ"

ดาลินกลับหลังหันไปสบตาเขาในทันที

" คือดิฉันจะขอชี้แจงเรื่องเขียนแผนน่ะค่ะ"

" ครับ"   เขารับคำเธอสั้นๆอย่างรอคอยให้เธอเอ่ยต่อ

" คือดิฉันจะขอเวลาศึกษาข้อมูลพนักงานของบริษัทอีกสักหน่อยน่ะคะ "

" ครับ ผมไม่ได้เร่งเร้าอะไรคุณ แต่อยากให้ทราบว่าการทำงานทุกอย่างต้องมีการวางแผนโดยมีระยะเวลาเป็นตัวกำหนด ฉะนั้นผมให้เวลาคุณศึกษาข้อมูล 1อาทิตย์พอไหมครับ"

จนแล้วจนรอด เขาก็เป็นคุณชายระเบียบเป๊ะตามที่ใครๆเขากล่าวขานกัน แผนการต่อรองของเธอคงไม่สัมฤทธิ์ผล จึงได้แต่ทำใจยอมรับว่าต้องทำให้ได้ภายในระยะเวลาที่เขากำหนด

" ค่ะ น่าจะพอค่ะ"

" ดีครับ"

" งั้นดิฉันขอตัวนะคะ"  ดาลินรวบเอกสารเตรียมตัวจะออกจากห้องประชุมแต่ทว่าเสียงเรียบๆนั่นกลับทำให้เธอชะงักไปชั่วขณะ

" แล้วเรื่องทางเดินเข้าเดินออกของพนักงาน รบกวนให้คุณพยาบาลปฏิบัติตามกฏระเบียบของบริษัทด้วยนะครับ"

พูดจบก็เดินมาดเท่ห์ออกจากห้องไปทันที ทิ้งให้เธอยืนอึ้งไปชั่วขณะ กับความสุดเนี้ยบเป๊ะทุกกระเบียดนิ้วของเขา ได้แต่คิดภายในใจว่านี่แค่วันเริ่มงานวันแรกเพียงเท่านั้น ต่อไปภายภาคหน้าเธอจะต้องเจอกับอะไรบ้าง  กลับไปลาออกกับพี่ฟ้าเย็นนี้เลยจะดีไหมนะ ดาลินได้แต่บ่นพึมพำกับตนเอง!!

##จบตอน##

เรื่องนี้แต่ละตอนจะค่อนข้างยาวเล็กน้อยนะคะ เพราะพลอตเรื่องยาว

แอบสงสารหนูใยไหมนิดๆนะคะ มาทำงานวันแรกก็โดนจัดเต็มเลย

อันนี้น่ะบุคลิกของคุณลี เขาล่ะค่ะ ดูเป็นผู้ใหญ่เกินตัวเชียว มือดีจากบริษัทแม่ใหญ่จากเกาหลีก็อย่างนี้แหละนะคะ เนี้ยบทุกกระเบียดนิ้ว

ฝากติดตามเป็นกำลังใจให้หนูไหมต่อด้วยนะคะว่าจะทำงานที่ได้รับมอบหมายสำเร็จตามที่คุณลีเขากำหนดไหมสู้ สู้นะคะ ใยไหม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***