2

พักกลางวัน

ซัน: สงสารสองคนนั้นเนอะ ทำการบ้านครูพิมพ์เพิ่ม

ซิน: น่าสงสารตรงไหน?

ซัน: นี่ซินไม่สงสารเลยหรอ?

ซิน: ไม่สงสารหรอก คุยอะไรกันเยอะแยะไม่รู้

ซัน: อืมมม ก็จริงแหละ

ซิน: แล้วตอนที่มันสองคนคุยกัน มันมองมาที่พวกเราด้วยนะ เหมือนวางแผนอะไรบางอย่างเกี่ยวกับพวกเราแน่เลย

ซัน: จริงหรอ?

ซิน: ก็คงใช่แหละ เพราะว่าซินกับพวกมันสองคนไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่

ซัน: หรอ พึ่งรู้นะเนี่ย คิดว่าเป็นเพื่อนกันปกติ

ซิน: ห่างกันขนาดนี้ไม่ถูกกันหรอก นิสัยไม่ดี น่าตบ

ซัน: เรากินข้าวกันเถอะ จะหมดเวลาแล้วเนี่ย

ซิน: โอ๊ะ! จริงด้วย ต้องรีบกินแล้ว

เริ่มเรียนคาบบ่าย...

พราว: สรุปเอาไง

กัสจัง: เรื่องสองคนนั้นอ่ะนะ

พราว: เออ! วางแผนไงดี

กัสจัง: เอางี้ปะ พรุ่งนี้ตอนกลางวันมึงเดินไปนั่งแล้วมึงก็คุยกับพี่ซันแบบเหมือนอ่อยจนกว่าพี่ซินจะโกรธมึงแล้วมึงก็พูด"ทำไมล่ะ นี่แฟนฉันนะ"เอาให้พี่ซินหึงเลย

พราว: โอเครรร ได้จ้ะ

กัสจัง: ตามนี้นะ

พราว: เออมึง

ก่อนคาบโฮมรูม...

กัสจัง: จำได้ใช่ไหม ที่คุยกันเมื่อวาน

พราว: เออ กูจำได้อยู่

กัสจัง: วันนี้อย่าลืมนะ ตอนกลางวัน

พราว: จ้าๆ กูจำได้แล้วจ้ะ ไม่ต้องเตือนกูเยอะจ้า

กัสจัง: เครรร

คาบโฮมรูม

ซิน: ซัน เดี๋ยววันนี้ซินไปนั่งกินข้าวด้วยนะ

ซัน: ได้ๆ