ตอนที่ 3: ความใกล้ชิดที่เพิ่มขึ้น

ตอนที่ 3: ความใกล้ชิดที่เพิ่มขึ้น

ฮารุกะมาถึงโรงเรียนในเช้าวันต่อมาพร้อมกับหัวใจที่ยังคงอบอุ่นจากการสนทนาและช่วงเวลาที่ได้ใช้กับทาเคชิ เธอเดินเข้าสู่ห้องเรียนพร้อมกับความรู้สึกสับสนที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เธอไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เธอรู้สึกอยู่คืออะไร แต่เธอรู้ว่ามันพิเศษและแตกต่าง

เมื่อฮารุกะนั่งลงที่โต๊ะเรียนของเธอ เธอพบว่าทาเคชิยังไม่มาถึงห้องเรียน ความรู้สึกที่รอคอยเขาเริ่มทำให้เธอไม่สบายใจ ฮารุกะพยายามเก็บความรู้สึกนี้ไว้ในใจและตั้งใจเรียนอย่างเต็มที่ แต่เธอกลับพบว่าเธอกำลังคิดถึงรอยยิ้มและคำพูดที่อบอุ่นของทาเคชิเมื่อวันก่อน

ไม่นานหลังจากนั้น ทาเคชิเดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส เขาทักทายเพื่อน ๆ ทุกคนอย่างร่าเริง และเมื่อสายตาของเขามองมาที่ฮารุกะ เขาก็ส่งยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน

“อรุณสวัสดิ์ ฮารุกะจัง” ทาเคชิทักทายเธอด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงใจ

ฮารุกะยิ้มตอบ แต่หัวใจของเธอกลับเต้นเร็วขึ้น เธอรู้สึกถึงความอ่อนโยนและความใส่ใจในคำพูดของทาเคชิ และมันทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” ฮารุกะตอบเบา ๆ แต่ในใจเธอกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน เธอไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมการทักทายธรรมดา ๆ นี้ถึงทำให้เธอรู้สึกพิเศษ

ในช่วงพักกลางวัน ทาเคชิเดินเข้ามาหาฮารุกะอีกครั้ง เขานั่งลงข้าง ๆ เธอและมองดูเธอด้วยสายตาที่อบอุ่น

“ฮารุกะจัง วันนี้เราไปทานข้าวกันที่สวนเหมือนเดิมไหม?” ทาเคชิถามด้วยรอยยิ้มที่ทำให้ฮารุกะรู้สึกหัวใจเต้นแรง

“อืม…ได้สิคะ” ฮารุกะตอบพลางรู้สึกว่าเสียงของเธอสั่นเล็กน้อย เธอพยายามที่จะเก็บซ่อนความรู้สึกของตัวเองไว้ แต่ดูเหมือนว่าทาเคชิจะสัมผัสได้ถึงความกังวลในน้ำเสียงของเธอ

“เธอโอเคไหม? ดูเหมือนว่าเธอจะเงียบไปนะ” ทาเคชิถามอย่างห่วงใย

“ฉัน…ไม่เป็นไรค่ะ” ฮารุกะยิ้มให้เขา แม้ว่าหัวใจของเธอจะสั่นไหว เธอรู้สึกอบอุ่นที่ทาเคชิใส่ใจในความรู้สึกของเธอ

“ถ้ามีอะไรที่ทำให้เธอไม่สบายใจ บอกฉันได้นะ” ทาเคชิพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง แต่เต็มไปด้วยความห่วงใย

ฮารุกะรู้สึกถึงความห่วงใยที่แท้จริงในคำพูดของเขา เธอไม่เคยมีใครที่ใส่ใจเธอขนาดนี้มาก่อน มันทำให้เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและความปลอดภัยที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน

“ขอบคุณนะคะ ทาเคชิคุง” ฮารุกะตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึก เธอรู้สึกขอบคุณที่มีคนอย่างเขาในชีวิตของเธอ

ระหว่างที่พวกเขาทานข้าวกลางวันกันที่สวน ฮารุกะรู้สึกถึงความใกล้ชิดที่เพิ่มขึ้นระหว่างเธอกับทาเคชิ พวกเขาพูดคุยกันอย่างสบายใจและหัวเราะไปกับเรื่องราวที่แบ่งปันกัน

ทาเคชิเล่าถึงความฝันในวัยเด็กของเขาที่อยากจะเป็นนักกีฬามืออาชีพ แต่กลับพบว่าการเป็นนักเรียนมัธยมปลายก็ดีมากพอแล้วสำหรับเขาในตอนนี้

“ตอนเด็ก ๆ ฉันฝันอยากจะเป็นนักเบสบอลมืออาชีพ” ทาเคชิเล่า “แต่ตอนนี้ ฉันคิดว่าการมีเพื่อนดี ๆ และได้ใช้เวลาช่วงนี้กับคนที่สำคัญในชีวิตก็เพียงพอแล้ว”

ฮารุกะฟังเขาเล่าเรื่องด้วยความสนใจ เธอรู้สึกถึงความจริงใจในคำพูดของทาเคชิ และมันทำให้เธอรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่มีความคิดลึกซึ้งและเข้าใจชีวิต

“ฉันคิดว่านายเป็นคนที่มีความคิดดีมากนะ ทาเคชิคุง” ฮารุกะพูดอย่างอ่อนโยน “การมีเพื่อนและคนสำคัญในชีวิตมันสำคัญจริง ๆ”

“ขอบคุณนะ ฮารุกะจัง” ทาเคชิยิ้มให้เธอ “ฉันดีใจที่เธอเข้าใจฉัน”

เมื่อถึงเวลาที่ต้องแยกจากกัน ฮารุกะรู้สึกเสียดายที่เวลาผ่านไปเร็วเกินไป เธอไม่อยากให้วันนี้จบลง และไม่อยากที่จะต้องแยกจากทาเคชิ

“ฮารุกะจัง” ทาเคชิพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ฉันอยากให้เรามีช่วงเวลาที่ดีด้วยกันอีกครั้ง ถ้ามีโอกาส เรามาเดินกลับบ้านด้วยกันอีกนะ”

ฮารุกะยิ้มให้เขา “ฉันจะรอคอยนะคะ ทาเคชิคุง”

เมื่อพวกเขาแยกจากกัน ฮารุกะรู้สึกถึงความอบอุ่นในหัวใจที่ยังคงอยู่ เธอเริ่มตระหนักถึงความรู้สึกที่เธอมีต่อทาเคชิ และมันทำให้เธอรู้สึกหวังว่าอนาคตจะนำพาเธอไปสู่ความรักที่แท้จริง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***