โทมะโทโมะชื่อของผมได้ได้ดังในใจไปมาอย่างไม่รู้จุดจบทำไห้ผมเมินทุกอยางไปชั่วขณะ หนึงเลย
"คุณโทมะ...คุณโทโมะคุณโทมะ.คุณโทมะครับ"
เสียงที่ดูกังวลได้เอื่อยขี้นเริ่มปรับละดับความดังพร้อมเขย่าตัวโทมะ
"หะ..ห๊ะ..ว่าไงๆ"
สีหน้าผมไม่ต้องมองกระจกก็รู้ตัวได้เลยว่ามึนสุดๆ
"ผมเห็นคุณไม่ตอบผมเลยผมเป็นห่วงหนะครับ"
" อะ.ครับผมไม่เป็นไรผมแค่สับสนว่าผมเป็นใครมาจากไหน.."
"เรื่องนั้น..คงต้องถามลุงของผมแล้วละรอแปบนะครับ"
คำถามในหัวผมนั้นอยากรู้อยากเห็นไปหมดทำไมกันน้าตอนนี้ไม่ต้องเป็นป้าข้างบ้านเรื่องเล็กน้อยก็อยากรู้ไปหมดไห้ตายเถาะ
"แล้วผมนะ..ทำไงต่อดี"
"นั้นสินะครับละหว่างนี้ก็อยู่ที่นี้ต่อสิครับ"
ชายหนุ่มผมขาวเดินเข้ามาในมือถือโทรศัพท์และกำลังโทรหาใครบางคนอยู่
"ครับ?....มันจะดีหรอ"
โทมะถามขึ้นอย่างกังวลพร้อมมองท้องสลับกับผู้เป็นแม่ของเด็ก ชายหนุ่มผมขาวก็มองตามที่โทมะมองอย่างมึนงง
"เรื่องเด็กหรอครับ..หรือ..พ่อเด็ก"
พอจบคำพูดของชายหนุ่มทุกอย่างก็เงียบไปสักพักมีเเค่เวลาที่ยังเดินอยู่ ก่อนที่โทมะจะพยักหน้าเพื่อบอกว่าคำตอบคือใช่
"อือออ~..ไม่ต้องห่วงครับผมเป็นแม่เลี้วงเดี่ยวครับ"
"..แล้วพ่อเด็กละครับ"
"เรื่องนั้นก็แบบว่า..เข้าเป็นเจ้านายผมแล้วก็ขอบใช้อารมณ์เลยหนีมากนะครับ"
"..แย่จังเลยนะครับ"
ผมได้ยินคำว่าใช้อารมณ์อยู่ๆก็มีภาพตอนผมโดนทำร้ายขึ้นมาในหัวตอนนี้หัวผมมันมึนไปหมด แต่ทุกอยางก็เย็นลงเมื่อมีมือเย็นๆมาจับผมไงมือนั้นเย็นแต่ก็อบอุ่นใจผมเองยังแปลกใจเลย
"ทานโจ๊กก่อนดีกว่านะครับ"
"ส่วนเรื่องที่มาที่ไปของคุณผมจะค่อยๆบอกไปทีละนิดนะครับ"
"ครับ"
ผมพูดจบมือก็คว้าช้อนมาแล้วนำโจ๊กเข้าปากทันที่เอาเข้าบากยังไม่ทันเขี้ยวรสชาติของมันอร่อยร้นออกมาอย่ากับว่าเป็นอาหาร ชั้นดาวดึงส์ไม่เกินจริงหรือเป็นเพราะหิวเกินไปกันนะ ผมนึกสงใสกับตนเองแต่ปากและมือก็ยังตักใส่ปากและกินอยู่เรื่อยๆอย่างห้ามไม่ได
"ถูกปากไหมครับ"
ชายหนุ่มนั่งมองอย่างกังวลเพราะเห็นหน้านิ่งๆของผม
"อร่อยมากเลยครับหยุดไม่อยู่เลยเหลาะครับ
ใครอยากดูเรื่องของคนผมขาวบ้างงงคนผมขาวมีชื่อว่าเรย์นะครับบบ❤
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments