โชคชะตาแรกพบ

เสิ่นชิงเซวียน:อีโม่...อีโม่...อีโม่...เรื่องระหว่างเรามาถึงขั้นนี้แล้วเจ้าควรจะยอมแต่งเข้าตระกูลข้าสักที

อีโม่:ข้าไม่แต่ง

เสิ่นชิงเซวียน:ได้ หากวันนี้จะไม่ยอมแต่งพรุ่งนี้แต่ง เช่นนั้นย่อมไม่ต่าง

อีโม่:เคยพูดไปแล้ว...

ถ้าหากเจ้าใส่ใจถึงความสัมพันธ์ระหว่างเราถึงเพียงนี้ข้าก็ไม่สามารถฝืนใจแต่งงานกับเจ้าได้

เสิ่นชิงเซวียน:ข้าย่อมไม่เห็นด้วยแน่นอน...

เสิ่นชิงเซวียน:แค่กๆๆ!

อีโม่:หากพูดถึงเรื่องการแต่งงานแล้วล่ะก็พวกเรา...

อีโม่:ย่อมไม่ต่างกัน

[คำที่อยากจะพูดออกมา]

ไม่รู้เลยว่าสภาพที่ข้าเป็นอยู่ในตอนนี้จะสามารถรอเจ้าได้อีกกี่ปี

ถ้าจะให้พูดการพบกันระหว่างข้าและอีโม่คงเริ่มต้นตั้งแต่บ่ายวันนั้น

สาวใช้:ใครก็ได้ช่วยด้วย! คุณชายถูกงูกัด!!

ตึกๆๆ"เสียงวิ่ง"

แม่ของนายเอก:พวกเจ้าป้อนยาถอนพิษให้คุณชายแล้วรึ?

หมอ:เรียนฮูหยินข้าได้ป้อนยาถอนพิษและยารักษาโรคที่เตรียมไว้เป็นประจำแก่คุณชายแล้วขอรับ เพียงแต่ว่า...ผลของมันไม่ชัดนัก

พ่อของนายเอก:เห็นหรือไม่ว่าเป็นงูชนิดใด?กัดบริเวณไหนของคุณชาย?

สาวใช้:ขนาดของงูตัวนั้นใหญ่เท่ากับปากชามมีสีดำตลอดทั้งตัว มีเพียงแค่ส่วนท้องเท่านั้นที่เป็นประกายสีทอง...

มันกัดที่ข้อมือขวาของคุณชายเจ้าค่ะ

พ่อของนายเอก:เดรัจฉาน! ตั้งแต่เซวียนเอ๋อร์ตกลงไปในโพรงน้ำแข็งตอนแปดขวบ

เขาติดอยู่ในนั้นจนร่างกายส่วนล่างแข็งใช้การไม่ได้ลองเรียกให้ช่วยจนเสียงแหบพร่าเขาต้องทนทุกข์ทรมานยิ่งนัก มาวันนี้ยังถูกงูกัดจนบาดแผลเป็นเช่นนี้ข้าช่างเป็นพ่อที่ไม่ได้ความ...

[ความคิดในใจ]

ไม่ใช่ความผิดของท่านพ่อเลย

งูตัวนั้นอยู่อย่างสงบบนราวไม้ ข้าเเละงูตัวนั้นต่างรับความอบอุ่นใต้แสงแดดมิได้เบียดเบียนกัน ใครจะรู้ว่ามีสิ่งสกปรกตกลงไปในถ้วยชาข้าจึงคิดที่จะสาดน้ำในถ้วยชาออกกับราดลงบนตัวมันโดยไม่ตั้งใจจนมันตกใจม้วนตัวกลับมากัดข้าเข้าเช่นนั้นก็ถือเป็นความผิดของข้าส่วนหนึ่ง

"พรางตัวไม่มีใครเห็น"

อีโม่:เจ้ารู้ตัวด้วยรึ

เสิ่นชิงเซวียน:ใครกัน?

อีโม่:งูที่เจ้าสาดน้ำชาร้อนๆโดยไร้เหตุผล

"พูดในใจ"

เสิ่นชิวเซวียน:บางทีพิษนี่อาจร้ายแรงจนทำให้ตาข้าพร่ามัวหรือว่านี่คือภาพมายา

"พูดแบบไม่มีเสียง"

เสิ่นชิงเซวียน: ...ต้องขอโทษด้วยไม่ทราบว่าเจ้าบาดเจ็บจากน้ำร้อนลวกหรือไม่?

แค่ก"เสียงไอ"

อีโม่:ชาเพียงน้อยนิดทำอะไรข้าไม่ได้แต่เจ้าโดนข้ากัดจนบาดเจ็บพิษของข้าคงทำให้เจ้ามีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน

"พูดแบบไม่มีเสียง"

เสิ่นชิงเซวียน:อื้อ...นี่คงเป็นชะตาของข้า