ผมไม่ผิด . . .

ผมไม่ผิด

: ในตอนนี้ จะเป็นเรื่องราวที่ค่อนข้างฝังใจผมเลยตั่งแต่เด็กหากใครมีความรู้สึก อ่อนไหวแนะนำให้ ข้าม บทนี้ ไปได้เลยครับ มันไม่ได้อะไรมากแค่ แนะนำเผื่อไว้สำหรับคนที่อาจจะอ่อนไหวเรื่อง ประมาณนี้ครับ

 : ถ้าเลื่อนมาอ่านถึงตรงนี้แปลว่าคุณอยากจะอ่านต่อดังนั้นเพื่อไม่เป็นการเสียเวลาผมจะเริ่มเล่าเรื่อง

ได้เลยครับ ลองดูเวอร์ชันนี้ครับ:

---

ในช่วงเย็นของวันธรรมดา ทุกอย่างดูปกติ ผมเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ในกรุงเทพฯ กับน้องสาว หลังเลิกเรียนวันนั้น เราสองคนกำลังเล่นเกมกระดานบนโซฟาที่มุมขวาล่างของห้องกลาง แสงแดดสุดท้ายของวันลับขอบฟ้า อากาศเริ่มเย็นลง

เวลาเริ่มผ่านไป เข้าสู่ยามค่ำ พ่อแม่กลับมาบ้านและเข้าไปในห้องนอน เสียงคุยเบาๆ ในตอนแรกเริ่มกลายเป็นเสียงทะเลาะที่ดังขึ้น คำพูดรุนแรงและเสียดสีสะท้อนออกมานอกห้อง

ผมไม่ได้สนใจเสียงเหล่านั้น เราเล่นเกมกระดานต่อ ดูการ์ตูนช่องประจำเหมือนทุกๆ วัน แต่ความสนุกของการ์ตูนเริ่มจางลงเมื่อเสียงทะเลาะดังขึ้นเรื่อยๆ

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงประตูดัง "เอี๊ยด!" แม่สั่งให้เราเข้าไปในห้องนอน ผมกับน้องสาวไม่ได้เอะใจ คิดว่าอาจจะคุยเรื่องการเรียน

แต่ไม่ใช่...

ทันทีที่ผมเข้าห้องไป ผมรู้สึกหนาวและอึดอัด อากาศเย็นจัดจากแอร์ในห้อง บรรยากาศตึงเครียดจากพ่อที่นั่งอยู่บนเตียง แม่ปิดประตูและขึ้นไปนั่งข้างหลังพ่อ สีหน้าของพ่อและแม่เต็มไปด้วยความโกรธและตึงเครียด

ผมรู้สึกกลัว ขาเริ่มสั่น หัวใจเต้นเร็วขึ้น 

ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆๆๆ ...

"นั่งคุกเข่าลง" พ่อสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ผมกับน้องสาวนั่งคุกเข่าต่อหน้าพ่อ พื้นเย็นของห้องกระแทกเข้ากับเข่าทั้งสอง สมองผมคิดเป็นร้อยเป็นพันเรื่อง ผมทำอะไรผิดหรือ? ทำไมต้องถูกเรียกเข้ามาแบบนี้? พ่อพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน "สารภาพมา ใครเอาทองไป" 

ผมมึนงง ทองอะไร ผมไม่รู้ น้องสาวก็เช่นกัน พ่อมองเราด้วยสายตาเฉียบคม เหมือนต้องการคำตอบที่ไม่ใช่ "ไม่รู้"

เหมือนทุกอย่างจะจบ แต่ไม่...

"ลุกขึ้น กอดอก หันหลังไป" พ่อสั่งอีกครั้ง

แม่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเข้าไลน์ เริ่มโทรวีดีโอคอลเข้ากลุ่มบ้านที่มีญาติๆ และปิดเสียงหันกล้องมาที่เรา ความกดดันเพิ่มขึ้นเมื่อรู้ว่าญาติๆ กำลังดูอยู่

"ใครเอาทองไป" พ่อถามอีกครั้ง

"ไม่รู้ครับ/คะ" เรายืนยันคำตอบเดิม

พ่อเริ่มอารมณ์เสีย เขาเดินไปหยิบไม้แขวนเสื้อมาและพูด "จะยอมรับสารภาพดีๆไหม หรือให้ต้องใช้กำลัง" 

เสียงตีที่เตียงดัง "ปัง!" แรงมาก ผมเริ่มกลัว ขาสั่น พ่อพูด "พ่อจะตีไปจนกว่าจะยอมรับ"

ไม้แขวนเสื้อฟาดมาที่ตูดของผมและน้อง ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่ว น้ำตาผมไหล น้องสาวร้องไห้สะอื้น แม่ยังคงถ่ายวิดีโออยู่ ผมคิดในใจ "จะให้ยอมรับได้ยังไงถ้าไม่ได้ทำ"

ทุกครั้งที่ไม้แขวนเสื้อฟาดลง ผมรู้สึกเหมือนถูกแทงด้วยเหล็กน้ำแข็ง เสียงร้องของน้องสาวทำให้ใจผมสลาย ความเจ็บปวดจากการถูกตีเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่พ่อถามคำถามเดิมซ้ำๆ "ทองอยู่ไหน ใครเอาไป" และ "ยอมรับสารภาพมาจะได้จบๆ" 

สุดท้ายแม่พบว่าทองอยู่ในกระเป๋ากางเกงของพ่อ ผมโกรธมาก ไม่เคยโกรธใครเท่านี้มาก่อน

พ่อไล่ผมออกไปจากห้อง ไม่มีคำขอโทษ หลังจากนั้นผมวิ่งไปที่ห้องเล็กๆ ของผม ฝุบตัวลงบนที่นอน ร้องไห้อย่างสุดเสียง มันไม่ทำให้หายเจ็บแต่ช่วยระบายความรู้สึก ผมร้องไห้หลายชั่วโมงจนหลับไป

ถึงตอนนี้ผมยังคงกลัวการกลับมาบ้านหลังนี้ ไม่กล้ามองหน้าพ่อ แผลที่ก้นทำให้เจ็บไปหลายวัน ความเจ็บปวดนี้ฝังใจผมมาจนถึงปัจจุบัน

ขอจบเรื่องไว้เท่านี้ หากมีประสบการณ์คล้ายๆ กันกับผม ขอให้สู้ๆ นะครับ เป็นกำลังใจให้ผ่านสถานการณ์นี้ไปได้

---

หวังว่าเวอร์ชันนี้จะช่วยให้คุณถ่ายทอดอารมณ์และความรู้สึกได้ชัดเจนมากขึ้นครับ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***