รักเเรกพบ1

สวัสดีครับผมชื่อเจได อายุ24 ผมเป็นพนักงานธรรมดาๆในร้านสะดวกซื้อนั้นเเหละครับเเต่ในวันนั้นเมื่อ3ปีก่อนที่ผมได้ไปช่วยคนๆนึงไวชีวิตผมก็กลับตาลปัตรไปหมดเลยเหมือนฝ่ามือพลิกไปเป็นหลังเท้า.....

ในวันนั้น..

"ห้วยยยย ชั้นจะไปสมัครงานไม่ทันเเล้วนะ"ผมพูดด้วยความกระวนกระวายเพราะเจ้าลินเพื่อนสาวผมมันจะทำผมไปสายในวันเเรกที่จะไปสมัครงานซ่ะได้"อ้ยยย เจไดเเกรีบหร๊ออ" "ถ้ารีบก็ไปก่อนดิ๊" น่ะๆดูมันพูดเอาผมละอยากจะตบปากมันจริงๆเเต่ดันทำได้เเค่คิดอย่างเดียว"ไม่เอาล่ะะชั้นกลัวว"ผมพูดไปด้วยความกวนๆนิดนึง"เเหวะะหน้าตาอย่างเเกจะต้องกลัวอะไร"

"ไม่รู้ล่ะะเเต่เเกต้องไปกับชั้นเพราะงั้นเร็วๆหน่อยย"

"อ้ยยยยย ไปคนเดียวไป๊ชั้นไม่ไปขี้เกียจ"

"โห้วววววไเป็นคนงี้ว่ะะะ"ในตอนที่ผมพูดอยู่นั้นโทรศัพท์ยัยบินก็มีข้อความเด้งเข้ามามันเสียงดังมากทำเอาผมเเละยัยบินที่เป็นเจ้าของโทรศัพท์ตกใจตามๆกัน

"อุ้ยตายเเล้ว"

"พี่มินของชั้นทักมาน่ะะะ"

"เขาบอกว่าวันนี้ว่างอยากออกไปเดทกับชั้น555"

"ห้ะ???"เสียงผมตอนนี้เหมือนคนที่รู้ชะตากรรมว่ายัยลินเจ้าเพื่อนคนนี้จะเทผมเเละไปเดทกับผู้

เเละมันก็เป็นอย่างที่ผมคิด...

"งั้นวันนี้ออกไปสมัครงานคนเดียวล่ะกันชั้นไปล่าา"

"จุ๊บๆนะเพื่อนสาวว" หลังจากนางพูดเสร็จก็เดินออกไปอย่างกระดี๊กระด๊าเเบบไม่เหลียวหลังมามองเพื่อนอย่างผม

"ทิ้งกันง่ายๆงี้เล๊ยยย"

ในสุดท้ายผมก็ต้องไปคนเดียว.....

"อ้ยยยยยชั้นจะบ้า!"

"โดนยัยลิน'เท'กลางคันเเล้วยังสมัครงานไม่ได้อีกหรอเนี้ยย"ผมพูดอย่างหัวเสียเเละกำลังจะโทรไปบ่นให้ยัยลินฟังผมยอมรับว่าในระหว่างนั้นผมไม่ได้มองทางเลยเเละใช่ครับผมเดินไปชนกับคนๆนึง

ปึก!

"โอ้ยยยยย"หลังจากนั้นผมก็เงยหน้าขึ้นไปดูเเละจะกล่าวขอโทษเเต่เขาดันพูดขึ้นมาก่อนนี่สิ

"ข..ขอ..ขอโทษครับๆ"

"ไม่เป็นอะไรครับๆ เเหะๆ" ผมพูดเเละยิ้มเเห้งให้เขาพร้อมเกาหัวเเต่หลังจากที่มองเขาเเบบตั้งใจมองผมก็เห็นอะไรที่มันผิดปกติผมจึงเอ๋ยถามไปว่า

"นายมาทำอะไรในที่เเบบนี้หรอ?"

"เออ..คือผมไม่มีที่อยู่เลยเดินเตร่ไปทั่วน่ะครับ เเหะๆ"

"เอ๋??? เอาจริงดิ"ผมพูดด้วยความตกใจเพราะหน้าตาพี่เหมือนพระเจ้าตั้งใจจะปั้นมาให้นั้นกลับใส่เสื้อผ้าสกปรกๆเเบบนั้น

"เว้าจริงยุติ"

"ค..ครับ"

"อ่ออออวว"หว่าาาหวังว่าเขาจะไม่ได้ยินความคิดผมนะคือตอนนี้ผมกำลังคิดว่าหน้าตาเขาตรงสเปคผมมากเก็บเขาไปด้วยดีมั้ยนะอย่างน้อยก็สมัครงานไม่ได้แล้วเจอผู้ชายหน้าตาแบบนี้เอาเขาไปนอนได้สักคืนก็น่าจะดีนี่หน่าาา

"เเล้วนี่อายุเท่าไหร่เเล้วล่ะ"

"เอออ...สะ..สิบ..สิบหกครับ"

"ห้ะะะ"ให้ตายเถอะ16เนี้ยนะเเล้วเมื่อกี้ฉันคิดเรื่องแบบนั้นกับเด็กที่ยังไม่รู้ติดภาวะเนี้ยนะะะะะะ

"ทำไมหรอครับ"

"ป่าวหรอกๆ"ผมยิ้มเเละเกาหัวเเก้เขินไปซะอย่างนั้น

เเต่ใจระหว่างนั้นฝนก็ดันตกลงมาพอดี

"เอ๋?? ฝนตกตอนนี้เนี้ยนะ"

"แล้วชั้นจะกลับบ้านยังไงเนี้ย"

"เออ..."ตอนนั้นหน้าตาเขาดูกังวลผมคิดว่าน่าจะเพราะฝนตกเลยคิดไม่ออกว่าจะนอนที่ไหนสินะเเล้วอยู่ดีๆผมก็พูดอะไรออกไปเเบบไม่ได้คิด

"ไหนๆนายก็ไม่มีที่ไปงั้นไปนอนที่บ้านชั้นก่อนมั้ย?"ห้ะะะะนี่ผมพูดอะไรไปเนี้ยยยก็รู้เเหละว่าหล่อเเต่ชวนไปนอนทั้งที่เจอกันครั้งเเรกเนี้ยนะะ

เเละสุดท้ายก็มาจนได้....

"เข้ามาเลยห้องชั้นรกหน่อยนะ"เจ้าหนูนั้นไม่พูดไม่จาเหมือนประมวลผลไม่ทันว่าเกิดอะไรขึ้นน่ารักขะมัดเเต่ก็เดินตามชั้นมานี่น่ะ

"ไปนั่งตรงนั้นก่อนนะ"

"ค..ครับ" หลังจากนั้นชั้นก็ไปหาเสื้อผ้าให้เด็กนั้นเเละได้ถามไถ่ชื่อเขาไป

"เเล้วนายชื่ออะไร"

"......."

"นายจะให้ชั้นเรียกว่าว่า นายๆๆๆตลอดเเบบนี้ไม่ได้หรอกนะ"

"ผ..ผมไม่มีชื่อครับ"

"ห้ะะะไม่มีชื่อ???"

"ครับ" เห้ยเอาจริงดิรู้อยู่ว่าไม่มีบ้านเเต่อันนี้ถึงขั้นไม่มีชื่อนี่นะะะะะะ

"เเล้วที่ผ่านมาทุกคนเรียกนายว่าอะไร"

"เออ...คือออ"

"ไม่เป็นไรๆถ้าอายก็ไม่ต้องบอก"

"ชื่อน่ะตั้งใหม่ก็ได้"

"งั้นต่อจากนี้ชั้นจะเรียกนายว่า 'ซีน' เเล้วกัน"

"ซีน...หรอครับ ซีนเนี้ยน่ะ?"

"อื้ออ ใช่เเล้ว" ทำหน้าตาเเบบนั้นดีใจมากเลยสิน่ะะะ

"ชั้นชื่อ เจได นะๆ"

"ครับๆ"

หลังจากนั้นเราก็คุยกันอยู่นานพอสมควรจนรู้สึกว่าสนิทกันมาระดับนึงเเล้วล่ะ

"เอาล่ะๆดึกมากเเล้ว"

"นายไปหาอาบน้ำไปเเล้วก็มานอนนะ"

"จริงสิมีเเซนวิสอยู่ในตู้เย็นถ้าหิวก็กินเลยนะ"

"โอเคครับ"ตอบเหมือนยังเกร็งๆอยู่เลยเเหะสงสัยจะยังกลัวอยู่สินะ

"นี่ก็ดึกมากเเล้วชั้นนอนก่อนดีกว่าา"

"........."

"💤"

"รับกันมาเลี้ยงง่ายๆเลยเเหะ"

"ช่างเถอะชั้นเองก็ยังไม่รู้ว่าเขานิสัยยังไง"

"เเต่ความคิดเเต่ละความคิดน่ารักเป็นบ้าเลยเเหะ555"

ตอนที่2——\>\>

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***