– 2 –

บุรุษหนุ่มผู้ที่มีนามว่า อภิชาติ เศรษฐาภรณ์ ประธานบริษัทที่โด่งดังในขณะนี้ เป็นที่จับตามองไม่น้อย หนังสือพิมพ์ส่วนใหญ่ก็มักจะมีเรื่องของบุคคลนี้ จนถูกรู้จักกันถ้วนหน้า หลากหลายคนมักจะอยากที่จะได้ครอบครองบุคคลนี้กันทั้งนั้น..

เมื่อข่าวได้แพร่กระจายออกไปว่า นาย อภิชาติ เศรษฐาภรณ์ ได้มีการจดทะเบียนสมรสเรียบร้อยแล้ว จึงทำให้เป็นข่าวหน้าหนึ่งในตอนนี้ กระแสข่าวนั้นแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว หลากหลายคนที่หวังคิดจะครอบครองก็ต้องหยุดความคิดนั้นทั้งที

“ สงสัยคนที่ได้แต่งงานกับคุณเมฆนี้น่าจะดีมากเลยอ่ะแก ~ ”

“ นั่นสิ ฉันอยากเป็นแบบนั้นบ้างจัง คงจะอยู่อย่างสุขสบายน่าดูเลยอ่ะ ”

แม้ในความคิดของหลายๆ คนอาจจะเป็นแบบนั้นก็ตาม แต่ตามความเป็นจริงแล้วนั้น ถือเปรียบเสมือนว่าตกนรกทั้งเป็นเลยซะดีกว่า เพราะว่ามันย่ำแย่กว่าที่หลายๆ คนคิดเลยแหละ

ภายในห้องอันแสนจะมืดมิด ไร้ซึ่งช่องหน้าต่าง หรือกระจกอะไรก็ตามให้แสงสาดส่องเข้ามา มีเพียงแต่หลอดไฟเล็กๆ ที่ถูกแขวนไว้กลางห้องนั้น เป็นแสงสว่างที่พอจะทำให้มองเห็นภายในห้องมืดๆ นั้นได้บ้าง

แสงส่องสว่างจากหลอดไฟนั้น พอจะให้เห็นเรือนร่างเพรียวบางที่กำลังนั่งกอดเข่าของตนเอง พร้อมกับใบหน้าที่ฟุบลง ไม่รับรู้และ สนใจสิ่งรอบข้างเลยแม้แต่น้อย

ห้องมืดมิดนั้นมีเพียงแค่ฟูกที่นอนเละๆ ที่แทบจะใช้การไม่ได้แล้ว ถาดอาหารที่เปรอะเปื่อนไปด้วยอะไรต่างๆ กลิ่นเหม็นสาบของห้องที่ไม่ได้ถูกทำความสะอาดเลยแท้แต่น้อย

เสียงโซ่ที่กระทบกับ พื้นห้องที่เย็บเฉียบ ดังขึ้นมา เมื่อมองตามโซ่ตรวนนั้นไป ก็พบว่ามันถูกล็อกติดไว้กับกำแพง และสวมใส่ไว้กับข้อเท้าเล็กของชายร่างบาง

“ ( ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้กันนะ.. ) ”

ชายหนุ่มทำได้แค่เพียงคิดอยู่ภายในใจเท่านั้น ตอนนี้ตัวของเขาก็เป็นเหมือนกับ ทาสบำเรอเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์ขัดขืนอะไร ถึงต่อให้ขัดขืนอะไรไป ก็คงไม่มีผล

ในขณะที่ทั้งห้องเต็มไปด้วยความเงียบสงัด ก็ได้มีเสียงคนเปิดประตูดังขึ้นมา เรียกร้องความสนใจจากชายร่างบางที่นั่งอยู่

– เอี๊ยดด..

ในทันใดนั้นก็ได้มีเรือนกายสูงหนาของบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งเดินเข้ามาภายในห้อง ปลอยผมสีขี้เถ้าดั่งเมฆหมอกในยามค่ำคืน ดูเป็นเปล่งประกายจนน่าจับตามอง นัยน์ตาสีไพลินท้องทะเลแสนจะดูน่าหลงใหล ผิวกายสีขาวเรียบเนียน เปรียบเสมือนบุคคลที่ถูกดูแลมาเป็นอย่างดี

“ นั่งซึมเป็นหมาเลยนะแกอ่ะ ลืมไปเลย ~ แกมันเป็นหมาข้างถังขยะนิน่า ”

ไม่ทันไร ถ้อยคำอันแสนจะดูหยาบคายก็ถูกพ่นออกมาจากปากของบุรุษหนุ่ม แตกต่างจากรูปลักษณ์ภายนอกของบุรุษหนุ่มเอง

ในขณะเดียวกันก็ได้มีผู้หญิงสวมใส่ชุดสีแดงกระชับเรือนร่าง จนเห็นสัดส่วนได้อยู่เด่นชัด ใบหน้าถูกแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางสีฉูดฉาดเดินเข้ามาภายในห้องอีกคน

“ อุ้ยตายแล้ว พี่เมฆคะ ทำไมคุณตะวันถึงได้.. สภาพเหมือนสุนัขตกถังขยะขนาดนี้ล่ะคะ อุ้ย ! ”

เมื่อหญิบสาวได้เดินเข้ามา ก็พูดจาโจ่งแจ้งไม่สนใจบุคคลที่ถูกด่าถ่อเลยแม้แต่น้อย พร้อมทั้งยังเดินเข้าไปกอดแขนของบุรุษหนุ่ม

ชายร่างบางที่ถูกด่าถ้อเช่นนั้น ก็อยากที่จะลุกขึ้นไปสั่งสอนหญิงสาวผู้นั้นเสียหน่อย แต่ถ้าไม่ติดว่ามีโซ่บ้าๆ นั้นใส่ที่ข้อเท้าไว้อยู่

“ เซน่าอย่าไปเรียกไอ้ขยะนี้ว่า คุณตะวัน เลย มันไม่เหมาะสมให้หนูต้องคุยด้วยซ้ำ ”

“ แต่พี่เมฆค่ะ.. นั้นเป็นถึงภรรยาของพี่เลยนะคะ ”

“ ภรรยา ? มันก็แค่ในนามเท่านั้นแหละ ไอ้ขยะนั้นมันก็แค่อยากคว้าของสูงคนตัวสั่น ”

ในขณะที่ทั้งสองบุคคลกำลังพูดคุยกันอยู่ โดยที่พูดจาเอ่ยปากให้ชายร่างบางนั้นได้ยินอย่างชัดเจน ไม่ปิดบังอะไรทั้งนั้น

ชายร่างบางที่กำลังนั่งฟังสิ่งที่ทั้งสองบุคคลพูดอยู่นั้น ก็ทำเอาอยากจะแสดงให้เห็นจริงๆ ว่าเขาไม่ได้อยากจะคว้าของสูงอะไรทั้งนั้นแหละ เรือนร่างเพรียวบางสั่นเทาอดกลั้นกับ สิ่งที่ได้ยิน

“ อุ้ยๆ ตัวสั่นจริงๆ ด้วยอ่ะคะพี่เมฆ ”

“ สงสัยคงจะอดกลั้นไว้อยู่แหละน– ”

“ ผมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณว่ากันซักหน่อยนะ ! ”

ในที่สุดความอดทนของชายร่างบางก็หมดลง เขาจึงได้เอ่ยปากพูดขึ้นมาแทรกมั้งสองบุคคลที่คุยกันอยู่ในทันทีทันใด ด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างจะไม่ดียิ่งนัก จึงได้เผลอตะคอกไป

– เพี้ยบ ! ?

เสียงของการถูกตบประทบลงที่ข้างแก้มดังขึ้นมา ดวงตาคู่สวยของชายร่างบางเบิกโพลงขึ้นมาด้วยความตกใจ

“ ใครสั่งให้แกพูดห่ะ ? ”

“ ค คุณไม่รักผมเลยงั้นหรอ.. ทำไมจะต้องทำกับ ผมแบบนี้กันล่ะ.. ? ”

“ เหอะ คิดว่าคนอย่าง*ูจะลดตัวลงไปรักคนอย่าง*ึงหรอ ? เพ้อเจ้อ*ิบหาย ”

ดวงตาคู่สวยเลื่อนขึ้นมามองไปที่บุรุษหนุ่มผู้ที่เป็นสามีของตน แต่กลับทำเช่นนี้กับ ชายร่างบางเนี่ยนะ เพราะอะไรกัน ทำไม.. ทำไมถึงไม่คิดจะรักกันเลยล่ะ

ปลายรองเท้าหนังสีน้ำตาลแดงเลือดหมูยกขึ้นมา แล้วจึงส่งแรงออกไปเตะเข้าที่หน้าท้องน้อยของชายร่างบาง พร้อมกับถุยน้ำลายลงบนตัวของชายร่างบาง

“ จำใส่กระโหลกของ*ึงไว้ *ูไม่เคยรัก*ึง และจะไม่รักเลยด้วย ”

“ ทำไมกันล่ะ.. ทั้งที่ผมรักคุณขนาดนี้ มันไม่มีค่าเลยงั้นหรอ ! ”

พลันสิ้นเสียงของชายร่างบาง เรือนร่างเพรียวบางที่นอนทรุดโทรมอยู่บนพื้นห้องที่เย็นเฉียบก็ค่อยๆ ลุกจึ้นมานั่งทั้งๆ สภาพเช่นนั้น

มือเรียวบางถูกยื่นออกไปจับที่ขาของบุรุษหนุ่มๆว้ รั้งไม่ให้ไปจากตน

“ ขยะแขยงว่ะ ! ปล่อย - ! ? ”

“ นี้แก ! กล้ามาจับพี่เมฆได้ไงกันห่ะ ! ”

ในขณะที่ชายร่างบางที่พยายามจะรั้งตัวของบุรุษหนุ่มไว้ ก็ถูกฝ่ามือของหญิงสาวจิกเข้าที่ศีรษอย่างแรง แล้วจึงถูกดึงกระชากให้ก้มลงไปบนพื้นเย็นเฉียบ ใบหน้าของชายร่างบางถูกกดให้แนบลงบนพื้นที่แสนจะเย็นเฉียบ พร้อมกับถูไถไปมากับพื้นห้อง

“ คนอย่างแกน่ะ เลียพื้นไปเถอะ อย่าคิดจะได้คว้าของสูงเลยย่ะ ”

“ อึก.. ! ? ม ไม่ ! ”

การขัดขืนนั้นยังไม่ยอมหยุด หญิงสาวจึงได้เพิ่มแรงกดลงไปมากขึ้นหว่าเดิม แล้วจึงได้ผละฝ่ามือออกจากศีรษะของชายร่างบาง

ส้นรองเท้าส้นสูงถูกยกขึ้นมา และเหยียบลงไปที่ศีรษะของชายหนุ่มร่างบางที่กำลังอยู่ในสภาพที่ดับอนาถสุดๆ

“ แค่ก– ! ทำไ- ไมคุณไม่ช่วย ผมเลยล่ะ ! ? ”

ชายหนุ่มร่างบางที่พยายามจะขอความช่วยเหลือจากผู้เป็นสามี แต่ก็ต้องหยุดชะงักลง เมื่อได้เห็นสายตาอันแสนจะเฉยชาหรี่ลงมามองตนเองที่อยู่ในสภาพเข่นนี้ พร้อมกับยืนนิ่งเฉย ปล่อยให้ชายร่างบางถูกกระทำไปเช่นนั้น

โดยที่ใบหน้านั้นมีรอยยิ้มอย่างพึงพอใจที่เห็นว่าชายร่างบางนั้นตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***