เกริ่นนำ

ท่ามกกลางทุ่งดอกไม้ที่บานสะพรั่ง ราวกับผืนพรมหลากสีสัน อเล็กซ์ ยืนอยู่โดดเดี่ยวรางกายของเค้าสั่นเทาด้วยความโศกเศร้าราวกับใบไม้ที่ถูกพัดปลิวไปตามสายลม

กลีบดอกไม้ที่เคยสดใสแต่ตอนนี้กลับดูเศร้าและหม่นหมองในสายตาเขา ราวกับ

สะท้อนถึงความเศร้าที่มีอยู่ในใจของเขา

กลิ่นดอกไม้ที่เคยหอมชื่นใจบัสดนี้กับกลายเป็นกลิ่นที่ทำให้เขารู้สึกคลื่นไส้ราวกับจะอาเจียนความงามของทุ่งดอกไม้ที่เคยทำให้เขามีความสุขบัดนี้กลับกลายเป็นภาพที่ทำให้เขาเจ็บปวดและทรมาน

เพราะที่นี้มีความทรงจำของเค้าและชิเอล มากมายทั้งความสุขและทุกข์ตั้งแต่เด็กแต่ตอนนี้เค้าไม่มีชิเอลคอยปลอบอีกแล้วทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ เขาก็ไม่มีวันที่จะได้เห็นและได้ยินอีกต่อไป

ราวกับโลกพังทลายอเล็กซ์ทรุดตัวลงนั่งพิงต้นไม้ใหญ่ที่เคยมีดอกไม้และผลไม้สีสวยสดตลอดปี แต่ตอนนี้ไม่มีแม้กระทั้งกลีบดอกไม้หรือผลไม้สักลูกและดูเหมือนมันจะค่อย ๆ เหี่ยวเฉาลง

ใบไม้สีหม่นปลิวตามกระแสลมไปยังทิศทางที่เขาเดินมาราวกับเชิญเขาออกไปเพื่อที่จะไม่ให้เขาเห็นเทปความทรงจำที่ค่อย ๆ ฉายในหัวของเขา

อเล็กซ์ได้แต่นั่งคนเดียวเงียบ ๆ คิดเรื่องต่าง ๆ นา ๆ ซ่ำไปมา และเหล่านกน้อยที่ปกติจะคอยร้องเพลงไหเราะให้ฟังตอนนี้กลับเงียบสงัดไร้เสียงไร้วี่แววของสัตว์สักตัวเดียว

ราวกับที่แห่งนี้กำลังอาลัยให้แก่ ชิเอล

ที่แลกชีวิตกับเขาที่ได้แต่เกาะชิเอลราวกับปลิงแต่ตอนนี้เค้าได้เสียแสงนำทางไปแล้วเหตุผลที่จะอยู่ต่อไปก็ไม่มีอีกต่อไป

"อยู่นี้จริง ๆ สินะ" เสียงทุ้มแหบของชายวัยกลางคนดังขึ้นเรียกให้อเล็กซ์หันไปมองยังประตูเหล็กที่มีเถาวัลเลื่อยขึ้นบานใหญ่

". . ." อเล็กซ์ทำเพียงหันไปมองก่อนจะหันกลับมามองมือตนที่ถือปืนไว้และหนักใจกับการตัดสินใจว่าเค้าจะไปหรือไม่ไปดี

ชายวัยกลางคนมองอเล็กซ์ที่ค่อย ๆ ยกกระปอกปืนขึ้นจ่อข้างกระบาลตนก่อนจะตัดสินใจพูดขึ้นเสี้ยววิก่อนอเล็กซ์จะกดเหนี่ยวไก

"ชิเอลยังไม่ตายหรอกนะ หมอช่วยชีวิตเค้าได้ทัน" ประโยคนั้นทำให้อเล็กซ์ชะงักและรีบวางกระบอกปืนลงและหันไปมองทางต้นเสียงนั้นด้วยความหวัง

"ถึงเจ้าหนูนั้นจะตายไปแล้ว 6 ชั่วโมงก็จริงแต่ชีพจรเจ้าหนูนั่นดันเต้นขึ้นก่อนจะเปาไปผ่าชันสูตรถือว่าโชคดีล่ะนะ" ชายวัยกลางคนชี้ไปทางด้านหลังตนที่มีรถหรูจอดอยู่เชิงถาม

_______________________________

ข่าวที่ชิเอลได้ตายไป 6 ชั่วโมงและฟื้นขึ้นมานั้นดังจนเวลาไม่นานข่าวนี้ก็แพร่ออกไปสู่สาธารณะชนแล้ว แต่ที่อเล็กซ์สนใจมากที่สุดคือผู้ป่วยพิเศษที่ชายด้านหลังรูดบัตรจ่ายค่าห้องให้

พอเปิดประตูก็พบร่างบางที่กำลังนั่งทานอาหารอยู่บนเตียงค่อย ๆ หันมาและยิ้มให้เค้าเหมือนทุกครั้งจนเค้าอดไม่ได้ที่จะรีบวิ่งไปสวมกอดคนบนเตียง

"พี่ร้องไห้เหรอตาแดงหมดแล้ว" และสิ่งที่ได้ยินคือเสียงของแสงสว่างที่นำทางเค้าทั้งเสียง กลิ่น เนื้อสัมผัส ใบหน้า กิริยาบทที่แสดงออกมาคือชิเอลจริง ๆ

ชิเอลที่เค้ารัก ชิเอลที่เค้าเชิดชูดให้เป็นแสงสว่างที่นำทางเค้าจากความมืดมิด

ชิเอลที่เค้าอยากให้ทุกประเทศยกย่องและเชิดชูให้ชิเอลเป็นศาสดาของทุกศาสนา และชิเอลที่เค้าอยากกักขังให้ชิเอลอยู่กับเค้ามีเพียงเค้าที่เห็นที่ได้ยินได้สัมผัสและได้ความรักจากชิเอลเพียงคนเดียว

_______________________________

(⁠.⁠ ⁠❛⁠ ⁠ᴗ⁠ ⁠❛⁠.⁠)

_______________________________

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***