การผจญภัยแห่งความตาย

มีวั้ยรุ่นกลุ่มหนึ่งที่ไปเที่ยวต่างจังหวัดแล้วคิดอยากทำคอนเทนท์เกียวกับผีเลยไปถามลุงคนหนึ่งที่ทำงานเป็นชาวประมงว่า

“ลุงๆที่นี้มีสถานที่ที่น่ากลัวหรือลึกลับมั้ยอ่ะ”

ลุงที่ได้ยินแบบนั้นก็ชี้นิ้วไปที่เกาะร้างแห่งหนึ่งพอพวกเขาหันไปก็ไม่เห็นเพราะมันอยู่ไกลมากลุงเลยบอกว่า

“เกาะนั้นนะอารอยู่ไกลหน่อยขับเรือไปเดี๋ยวก็เจอแต่ข้าว่าพวกเอ็งอย่าไปดีกว่านะเพราะเกาะนั้นน่ะมีโรงเรียนปิดตายมา10ปีแล้วไม่มีใครจะไปหรือคิดจะไปหรอก”

ตี๋ที่ได้ยินก็ถามว่า

“ทำมั้ยไม่มีใครไปล่ะมันอะไรหรอ”

ลุงเลยพูดเตือนขื้นว่า

“ถ้าไปแล้วห้ามกลับมาก่อนตะวันตกดินห้ามเข้าป่าตอนเทียงคืนและเวลาได้ยินเสียงใครเรียกห้าข้านรับไม่งั้นพวกแก่จะไม่ได้กลับบ้าน”

ปอที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกกลัวและพูดขื้นว่า

“กูว่าทางที่ดีคือไม่ต้องไปดีกว่ามั้ง”

ลุงที่ได้ยินก็พูดขื้นว่า

“ใช่ข้าว่าทางที่ดีฟังไอ้หนุ่มนี้พูดคือไม่ต้องไป”

ไทร์เลยพูดขึ้นว่า

“อะไรกันว่ะแค่นิทานหลอกเด็กก็กลัวแล้วหรอกูว่าถ้ามึงจะกลัวขนาดนี้กลับไปดูดนมแม่นอนที่บ้านนู้นไป๊”

พวกเขาก็เทียงกันจนตี๋พูดขื้นว่า

“ยุด!!ถ้าใครไม่ไปก็อยู่นี้กูจะไป กูไม่ทำให้ชื่อเสียงตระกูลของพ่อและคุณปู่กูเสื่อมเสียแค่ไอ้นิทานหลอกเด็กนี้

หรอกน่ะ”

ทุกคนที่เป็นห่วงตี๋ยกเว้นไทร์เลยตามไปด้วยหลังจากนั้นพวกเขาก็ออกเดีนทางกัน7คนคือ:พี่หนึ่ง;แวน;ฮานากิ;พี่จิน;ไทร์;ปอ;ตี๋ และอุปกรณ์2-3อย่างคือไฟสายกล้องและโทรศัพท์เพือเหตุฉุกเฉิน

หลังจากที่พวกเขาออกเดีนทางกัน7คนพวกเขาจะรู้มั้ยว่ามีคนปริศนาคนที่8ตามมาด้วย ตอนแรกลุงบอกจะไปส่งแต่ไทร์ก็พูดขื้นว่า

“ไม่ต้องหรอกลุงเดี๋ยวพวกผมไปเองแค่เอากุญแจเรือมาก็พอ”

พี่หนึ่งเลยถามขื้นว่า

“ถ้าเอาเรือไปเองแล้วใครจะขับ แก่ก็ขับเรือไม่เป็นนิไทร์

ไทร์ที่ได้ยินก็หัวเราะและพูดขื้นว่า

“ก็พี่ไงพี่เป็นคนเดียวที่ขับเรือเป็นไม่ใช่เป็นรุ่นพี่ก็หัดเสียสละให้รุ่นน้องบ้างสิ”

หนึ่งที่ได้ยินคำตอบก็ไม่ได้พูดอะไรและก็ยอมขับเรือไปที่เกาะร้างแห่งนั้น พอพวกเขาขับเรือไปได้สักพักพวกเขาก็เจอเข้ากับเกาะร้างที่มีโรงเรียนปิดตายอยู่ไทร์ที่เห็นก็พูดว่า

“นี้หรอโรงเรียนร้างติดเกาะที่น่ากลัวไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย”

พอพวกเขาลงจากเรือก็เดีนไปสำรวจรอบๆเกาะและโรงเรียนในตอนนั่นเองไทร์ก็ถามว่า

“พวกมึงที่นี้มีห้องน้ำมั้ยวะกูปวดฉี่วะ”

แว่นที่ได้ยินก็ตอบว่า

“เท่าที่ได้ยินลุงบอกก็มีแต่ห้องน้ำที่ปิดตายมึงจะกล้าเข้าเปล่าละ”

ไทร์ที่ทนไม่ไหวแล้วเลยเดีนออกไปฉี่ข้างนอกหลังจากนั้นพวกเขาก็สำรวจรอบๆเกาะไม่นานไทร์ก็กลับมาจากการทำธุระส่วนตัว พวกเขาเห็นว่าตะวันใกล้จะตกดินแล้วเลยจะออกจากเกาะ พอเดีนมาที่หน้าน้ำก็ปรากฏว่าเรือที่เคยจอดไว้มันกับหายไปโดยเหลือแค่เชือกที่มัดไว้กับต้นไม้ ปอที่กลัวว่าจะไม่ได้กลับบ้านก็พูดขื้นแบบตะโกนว่า

“ชิบหายล่ะ!!เรือหายไปไหนวะแล้วเราจะกลับบ้านกันยังไงกูว่าแล้วที่นี้แม่งต้องมีคำสาปวะเปลี่ยนใจไม่มาตอนแรกจะดีกว่า”

แว่นที่เห็นเพื่อนโวยวายก็พูดให้สติเพื่อนว่า

“ใจเย็นๆก่อนสิพี่หนึ่งอารจะจอดเรือไว้ที่อื่นก็ได้เราลองหารอบๆเกาะกันก่อนดีมั้ย”

จินที่ได้ยินแบบนั้นก็พูดขื้นว่า

“ไม่กูว่าไอ้หนึ่งมันคงจอดเรือไม่ผิดหรอกกูว่ามีคนจงใจทำให้เราติดอยู่ที่นี่”

พอจินพูดแบบนั้นปอก็ยิ่งกลัวขื้นกว่าเดิม พอตกดึกทุกคนก็พากันก่อกองไฟกันที่หน้าน้ำ พอทุกคนนอนหมดแล้วพี่หนึ่งก็เห็นว่าแว่นยังไม่นอนเลยชวนแว่นออกมาเดีนคุยกันหนึ่งถามแว่นว่า

“แว่นแก่เชื่อเรื่องความเชื่อหรือคำสาปเปล่าวะแล้วแกคิดว่าใครคือคนที่จงใจทำให้เราติออยู่ที่นี้วะ”

แว่นเลยพูดตอบว่า

“ผมก็ไม่รู้หรอกน่ะว่าใครคือคนที่ทำให้เราติดอยู่ที่นี้แต่ตราบใดที่มีพี่อยู่ผมก็อุ่นใจไม่ว่าจะที่ไหนก็ตาม”

หนึ่งที่ถูกตอบกลับแบบนั้นก็หน้าแดง เลยเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะกลัวว่าจะห้ามใจตัวเองไม่ได้เหมือนกับตอนที่อยู่โรงแรมที่เผลอจูบน้องไป ในละหว่างที่พี่หนึ่งกำลังพูดเรื่องไทร์ ก็มีคนเอาขรไม้มาทุบหัวทั้งสองคนโดยที่คนๆหนึ่งพูดด้วยเสียงต่ำช้าว่า

“เอาร่างของไอ้หนึ่งไปซ่อนไว้ในป่าส่วนร่างของไอ้แว่นนี้เอาไปนอนที่เต้นเหมือนเดิม”

พอชายปริศนา2คนทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วก็หายไปโดยที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร

พอตื่นเช้ามาทุกคนก็รีบปุกแว่นขื้นมาถามว่า

“แว่นๆพี่หนึ่งหายไปแก่เห็นมั้ยวะ”

แว่นที่กำลังมึนงงอยู่ก็พูดขื้นว่า

“เจ็บหัว!เจ็บหัว!เจ็บหัว

เพื่อนที่สังเกตเห็นรอยแผลที่คอและหัวของแว่นเลยถามว่า

“เมื่อคืนแก่ไปโดนใครทำร้ายมาวะ”

แว่นที่เริมได้สติเลยพูดขื้นว่า

“เมื่อคืนนี้ฉันออกไปเดีนคุยกับพี่หนึ่งแต่พอคุยไปได้สักพักก็มีชายปริศนา2คนเอาขรไม้มาทุบหัวฉันส่วนพี่หนึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน”

ทุกคนที่เป็นห่วงพี่หนึ่งยกเว้นไทร์ ทุกคนกำลังจะออกไปตามหาพี่หนึ่งแต่ไทร์ก็พูดตัดขื้นว่า

“ยุดก่อน!เดี๋ยวพี่หนึ่งก็กลับมาพี่เขาคงออกไปหาฟืนแถวนี้ละมั้ง”

แว่นที่ได้ยินแบบนั้นก็ไม่เชื่อและพูดขึ้นว่า

“ไม่ถ้าพี่หนึ่งจะไปไหนเขาก็คงบอกกูหรือคนอื่นๆก่อนสิ”

ไทร์ที่ได้ยินก็พูดว่า

“ก็ตามใจถ้าพวกมึงจะไปกูก็ไม่ห้ามถ้าหลงป่าหรือกลับมาก่อนตะวันตกดินกูก็ช่วยไม่ได้นะ”

ฮานากิเลยพูดขื้นว่า

“คนใจร้ายถ้าเพื่อนหลงป่าก็จะใจดำนั้งกินกล้วยสบายใจอยู่ตรงนี้หรอ”

ไทร์ได้ยินก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะถ้าเป็นคนอื่นคงตอบกลับแบบแรงๆใส่ไปแล้วแต่เพราะว่าฮานากิเป็นคนที่เขาแอบชอบอยู่เลยไม่อยากเถียง

แว่นถามปอว่า

"มึงจะไปด้วยมั้ย"

เพราะปอยังนั่งหดตัวอยู่ ปอที่ใจหนึ่งก็อยากไปแต่ใจหนึ่งก็กลัวเลยพูดขื้นว่า

“ไปสิ ถึงกูจะกลัวแต่กูก็ไม่เห็นแก่ตัวเหมือนใครหรอกนะ”

ไทร์ที่ได้ยินก็พูดว่า

“เอ้ามึงด่ากูทางอ้อมนี้วา”

พอพวกเขาเข้าป่าหาหนึ่ง (นั้นแหละ) พวกเขาก็พัดหลงกันโดยที่จินกับฮานากิไปด้วยกันและปอกับแว่นไปคนละทางแต่ยังดีที่มีวิทยุสื่อสารอยู่แว่นเลยยังสือสารหาปอได้

พอจินกับฮานากิอยู่ด้วยกันฮานากิก็รู้สึกว่ามันไม่น่ากลัวเลยเวลาที่อยู่กับจินตอนนั้นเองฮานากิได้สะดุดล้มจินเลยรับได้ทัน ตัวของพวกเขาใกล้กันมากแต่จินก็พูดขึ้นว่าออกไปได้แล้วเดียวก็เผลอจูบฉันอีกหรอก ตอนที่อยู่ร้านเหล้าพวกเขาได้ไปดื่มเหล้าและฮานากิก็ได้เมามากจนเดีนต่อไม่ไหวฮานากิได้เผลอจูบจินตอนที่จินอุ้มฮานากิ จินได้บอกฮานากิว่าคราวหน้าก็หัดเดีนให้มันดีๆหน่อยละ

แว่นที่กำลังสือสารกับปอ อยู่ในตอนนั้นสัญญาณก็เหมือนจะหายไปปอที่จะร้องให้แล้วก็บอกว่า

“แว่นตอนนี้แก่อยู่ไหนมาหาฉันหน่อย”

แว่นที่ได้ยินเสียงเพื่อนร้องให้เลยพูดขื้นว่า

“เดี๋ยวฉันจะเดีนไปหาแก่น่ะตอนนี้แก่ตั้งสติก่อนถ้าได้ยินเสียงใครเรียกห้ามตอบรับเด็ดขาดเข้าใจมั้ยจนแก่จะเห็นฉันตัวเป็นๆที่ถือวิทยุสื่อสารอยู่”

ปอที่ได้ยินแบบนั้นก็ตั้งสติและตอนนั้นเองก็มีเสียงเรียกปอขึ้นว่า

“ไอ้ปอนั้นมึงใช่มั้ย”

ปอที่จำคำเตือนของแว่นเลยไม่ได้ตอบรับ แต่นั้นกลับทำให้ปอ อดร้องให้ไม่ได้เลยเงยหน้าขึ้นมาดู

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***