A

[ 12:17 ] ตี๊ดๆ

…

“ อืมม…หนวกหูจัง..ฉัน..เผลอหลับไปตอนไหนกันนะ? ” รางบางกระพริบตาไปมาด้วยอาการมึนงงเล็กน้อย เมื่อมองไปรอบๆห้องก็พบสิ่งแปลกปลอมในมือเป็นจี้สร้อยคอเส้นเล็กมีดอกทานตะวันตรงกลางทำให้ดูน่ารัก

“ … ไม่จริงน่า ทำไมมันถึงอยู่นี่ละ!? ” เธอทำหน้าตกใจ เมื่อพบสิ่งที่อยู่ในมือก่อนจะตั้งสติและเริ่มใช้ความคิดอย่างหนัก

“ ฉันจำได้ว่า มีคนยื่นสร้อยเส้นนี้ให้ฉันแล้ว…แต่..เขา/เธอ? เป็นใคร ฉันจำอะไรไม่ได้เลย อึก! บ้าชิบ! ” เธอสถบออกมาเมื่อเกิดอาการปวดหัวขึ้น ในหัวของเธอตอนนี้มันขาวโพลนไปหมด

เธอจำอะไรไม่ได้เลย แต่เธอรู้สึกได้ว่ามันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ? ไม่งั้นทำไมสร้อยเส้นนี้ถึงได้มาอยู่นี่ละมันควรที่จะอยู่ในฝันสิ?!

อ่า…ฉันคงต้องอธิบายก่อนว่าเรื่องราวมันเป็นมายังไง ต้องย้อนไปไกลเลยละ

สวัสดีฉันชื่อ ธิดารัตน์ อำนาจวงค์ อาเคมิ เอมิ ลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไทยกับคุณพ่อที่เป็นคนไทยส่วนคุณแม่แยกทางกับคุณพ่อตั้งแต่ฉันสี่ขวบ คุณแม่ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่บ้านเกิดที่ญี่ปุ่นกับ??? ฉันย้ายมาอยู่กับคุณพ่อตอนอายุ12จนตอนนี้ฉันอายุ17อีกไม่กี่เดือนก็จะ18แล้ว

ช่วงนี้ฉันรู้สึกแปลกๆ ฉันฝันเรื่องเดิมๆวนไปวนมาทั้งอาทิตย์ พอตื่นมาก็จำได้บ้างจำไม่ได้บ้างแหละ แต่วันนี้มันแปลกกว่าทุกที!…สร้อยเส้นนี้มันมาอยู่ในมือฉันทั้งๆที่มันควรจะอยู่ในฝันสิ?!

ตอนนั้นในฝันฉันจำได้ว่าฉันกำลังคุยกับใครอยู่สักคนเขาดูเหมือนผู้ชายก็ไม่หญิงก็ไม่เชิง เขามอบสร้อยเส้นนี้ให้ฉันพร้อมกับพูดอะไรสักอย่างแล้วฉันก็ตื่นขึ้นมา?…แบบ..ห้ะ? มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกัน!

“ ช่างมันคิดแล้วปวดหัวชิบ ไปหากินข้าวดีกว่า ” เอมิลุกเก็บที่นอนแล้วทำธุระส่วนตัวให้เสร็จ

…

[ 18:23 ]

…

“ เอมิ ปะป๋ากลับมาแล้ว ซื้อไอติมชาเขียวมาให้ด้วยนะ ” คินเดินเข้ามาพร้อมกับบอกลูกสาวสุดที่รับด้วยใบหน้าอบอุ่น

“ ปะป๋า!! ทำไมวันนี้กลับมาเร็วจังคะ? อ่ะไอติมชาเขียวนี่นาขอบคุณค่ะ ” เอมิยิ้มรับพร้อมกับวิ่งเข้าไปกอดคนตรงหน้า

“ วันนี้งานเสร็จเร็วน่ะ ปะป๋าคิดถึงเอมิมากๆเลย ” คินกอดลูกสาวพร้อมกับหอมแก้มเอมิไปมาก่อนจะปล่อยให้เป็นอิสระ

“ เอมิไปดูหนังรอนะเดี๋ยวปะป๋าจะไปทำกับข้าวก่อน ” คินบอกเอมิก่อนจะเปลี่ยนชุดไปทำกับข้าวในครัว

“ เอ๋ แต่ปะป๋าเพิ่งทำงานมาเหนื่อยๆเดี๋ยวเอมิทำให้เองนะ ปะป๋าไปนั่งพักเลย ” เอมิหน้านิ่วก่อนจะบอกคินให้ไปพัก

“ ไม่ได้ๆ ถ้าลูกเข้าครัวปะป๋ากลัวว่าหนูระเบิดครัวทิ้งแทนที่จะได้กินนะลูก เอมิไปนั่งรอเลยปะป๋าไม่เป็นไรปะป๋าไม่เหนื่อยเลนค่ะ ”คินทำหน้าตื่นตระหนกก่อนจะรีบเข้าไปขวางคนตัวเล็กก่อนที่จะเข้าครัว

“ ฮึย ก็ได้ๆ หนูจะทำตามที่ปะป๋าบอกก็ได้ค่ะ ” เอมิแก้มป่องทันทีที่ได้ยินแบบนั้น แล้วเดินไปนั่งตามที่คินบอก

…

คุณพ่อของฉันชื่อ คิน เป็น CEO ของบริษัทนำเข้า-ส่งออก ทั่วประเทศ เป็นคุณพ่อลูกติดที่โสดและรวยมาก อายุ 44 แต่หน้า 25 ตั้งแต่เลิกลากับคุณแม่ไปก็ไม่เคยมีใครอีกเลย เสียดายหน้าหล่อๆเนอะ ก็ดูสิตัวสู198 ผมดำเงา ตาสีดำเฉี่ยวๆ หน้าคมเข้ม รูปร่างก็ดี อะไรก็ดีหมดอ่ะ เสียดายแท้!!

โอ๊ะๆแต่หน้าตาฉันได้แม่มานิด?หน่อยเลยไม่ได้ดูคมเข้มขนาดพ่อนะ หน้าฉันออกไปทางหวานนิดๆหล่อหน่อยๆ ผมสีเทา ตาสีม่วงเพราะขาดเมลานินหรือเม็ดสีในดวงตา แล้วฉันก็เป็นโรคผิวเผือกนิดหน่อยแต่ก็ไม่ถึงขั้นเจอแดดแล้วตายนะ แค่แสบนิดๆแค่ทาครีมกันแดดก็ไม่เป็นไรแล้ว เแต่ก็ลงตัวนะ ก็ฉันชอบหน้าตัวเองอ่ะ+55

“ เอมิมากินข้าวลูก! ” คินตะโกนบอกเอมิที่นั่งเล่นอยู่โซฟา

“ค๊าาา จะไปแล้วว ” เอมิขานรับก่อนจะรีบลุกขึ้นเดินไปที่ครัวแล้วนั่งลงกินข้าวกับคินไปคุยไปเรื่อยๆจนเสร็จและแยกย้ายกันไปนอน.

……

[ 07:02 ]

...

" เอมิ! เสร็จรึยังลูกมันจะสายแล้วนะ!! " คินตะโกนเรียกเอมิให้รีบลงมาเพราะวันนี้เค้าจะไปส่งเธอที่ร.ร

" ค๊า\~ กำลังจะลงไปแล้ว " เอมิวิ่งไปหยิบกระเป๋าก่อนจะรีบลงไปหาคินที่รออยู่หน้าบ้านะพร้อมกับขึ้นรถไปร.รทันที

เธอเรียนอยู่ร.รนานาชาติ และวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกดังนั้นจึงไม่มีอะไรมากนอกจากปฐมนิเทศ นักเรียนใหม่!น้องใหม่!ฟังดูดีเนาะว่ามั้ย55จะแก่แล้วอ่ะฮิๆ ปีนี้เธอขึ้นม.6 ถึงจะยังไม่18ก็เถอะฮึๆ

เมื่อถึงร.รก็ร่ำลากันเสร็จเอมิก็รีบวิ่งไปเข้าแถวเพราะเธอมาเกือบจะสายแล้วอีกแค่ไม่กี่นาที เอมิทักทายเพื่อนๆที่ไม่ได้เจอกันนานแล้วเริ่มทำกิจกรรมหน้าเสาธงและต่อด้วยการฟังครูบรรยายนิดหน่อย?แล้วขึ้นห้องไป

" เอมิ\~ รินคิดถึงเอมิมากๆๆๆๆเลยละงื้อ..°^° เอมิคิดถึงเก๊าอ่ะป่าว\~ " รินยิ้มหวาน เข้าไปกอด(รัด)แน่นๆให้หายคิดถึง

" อื้ม\~ เค้าคิดถึงรินกับทุกรนมากๆเลย\~°^° " เอมิอมยิ้ม กอดตอบเพื่อนรักตรงหน้าให้หายคิดถึง

" แล้ว..คนอื่นไปไหนกันหมดอ่ะ? " เอมิปล่อยกอดก่อนจะมองไปรอบๆห้องแล้วไม่เจอเพื่อนคนอื่นในกลุ่มของเธอนอกจากริน

" อ๋อ\~ พอดีไอ้พวกนั้นมันโดนอาจารย์ใช้ไปยกของให้อ่ะ " รินยิ้มกว้าง ปล่อดกอดก่อนจะตอบเพื่อนสาวคนสวยตรงหน้า

" โห..เดี๋ยวนี้พวกมันกลายเป็นคนดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ ไม่เห็นจะรู้เลย+55 " เธอยิ้มก่อนจะหัวเราะออกมา เพราะเธอรู้ว่าเพื่อนเธอไม่มีทางจะทำเรื่องแบบนี้แน่ๆอ่ะ55

" เนาะๆ วันนี้พวกมันแปลกๆนะอยู่ดีๆก็อยากเป็นคนดีขึ้นมาสะงั้น555 ตอนนั้นฉันกลั้นขําเกือบไม่ไหวอ่ะแก ตอนนั้นนะมันแย่งกันช่วยอาจารย์กันใหญ่เลยอ่ะแก\~ " รินหัวเราะออกมาพร้อมกับทำสีหน้าท่าทางให้เอมิดู

" จริงดิ! อาจารย์คนไหนอ่ะ? ครูพิมพ์ป่ะ?! " เอมิทำหน้าตกใจ ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา

" ใช่เลยค่ะเบบี๋\~ หึๆฉันว่ามันหลงครูพิมพ์กันแน่ๆ ก็ครูเขาสวยน่ารักมากเลยนิ แต่ว่านะก็สวยสู้เอมิหวานใจของเค้าไม่ได้หรอก\~ จุ๊บๆ " รินทำท่าจุ๊บส่งไปให้เอมิพร้อมท่าทางน่ารักๆ

" เฮ้!! ได้ยินนะโว้ย แอบนินทาฉันหรอห้ะ!ยัยริน " เจไดยิ้มเหี้ยม เดินคล้องคออีกคนเดินเข้ามาในห้อง

" พวกฉันก็แค่อยากช่วยอาจารย์เพราะของมันเยอะเอง\~ " ไอดินยิ้มรับ เดินเข้าไปหาสองสาวที่นั่งนินทาพวกเขาอยู่

" อ๋อหรอ\~ เชื่อตายแหละพ่อคุณ " รินยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่คนคนตรงหน้าที่เข้ามาใกล้ตน

" 555 ใครเชื่อก็บ้าแล้ว " เอมิหัวเราะออกมาก่อนจะมองหน้าเพื่อนชายสุดที่เลิฟทั้งสองที่ทำหน้างอใส่พวกเธอ

"เออน่า เชื่อพวกฉันบ้างก็ได้\~ (¬_¬)ﾉ " เจไดหน้างอเมื่อเห็นเพื่อนสาวทั้งสองทำหน้าไม่เชื่อแถมเหมือนกำลังด่าพวกเขาในใจว่า"ไอ้ตอแหล" งั้นแหละ（￣へ￣）

" จ้าๆ เชื่อก็ได้ " เอมิยิ้มตอบ " ไอ้ดิน วันนี้แกพาฉันไปซื้อไอติมด้วยนะพอดีว่าฉันไปเจอร้านเด็ดๆมาอ่ะ " รินยิ้ม มองไปที่ไอดินที่เอาหน้ามุดโต๊ะพร้อมนอนเรียบร้อยแล้ว

" เออๆ แล้วพวกแกอ่ะจะไปด้วยม่ะ? " ไอดินหันหน้าไปถามเจไดกับเอมิที่คุยกันเรื่องอื่นอยู่

" อื้ม\~ วันนี้ขอไม่ไปนะพอดีจะไปดูหนังสือสักหน่อย " เอมิขมวดคิ้ว ก่อนจะตอบออกไปก่อนจะหันไปมองเจไดที่คิดหนักว่าจะไปดีมั้ย

" อ่า..คงไปไม่ได้ว่ะพอดีมีงานช่วงเย็นอ่ะ " เจไดยิ้มเศร้า " เสียดายจัง งั้นเอาไว้ครั้งหน้าไปด้วยกันหมดนี่นะ " รินหน้าบึ้งก่อนจะยิ้มออกมา

" ได้สิ ถ้าว่างนะ " เอมิ&เจได

…………

[ 15:30 ]

…

เสียงออดดังขึ้นเมื่อหมดคาบเรียน

“ อ่า ได้กลับบ้านสักทีฉันง่วงจะตายแล้ว\~ ” รินบ่นออกมาพร้อมกับเอนตัวลงบนโต๊ะ เมื่อหันไปมองเพื่อนๆของเธอแต่ละคนสภาพของทุกคนก็ไม่ต่างจากเธอมากนัก

“ นี่..เราโดนอาจารย์หลอกใช่มั้ยทำไมมันถึงมีการบ้านโผล่มาได้ละ!! ไหนว่าวันนี้ไม่มีสอนไงเล่า ” เจไดทำหน้าบึ้ง พร้อมกับเอนตัวตามรินไปเป็นคนที่2

“ นั่นสิ ได้มาแบบงงๆ ” ไอดินหลับตา เอนตัวลงตามเป็นคนที่3

เอมิมองเพื่อนๆแต่ละคนด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ ก็นี่ละน๊าเพื่อนเธอบ่นไปงั้นแหละสุดท้ายก็ยอมทำอยู่ดีนั่นแหละ เอ๊ะ..เราก็เหมือนกันนี่หว่า? คิๆ ว่าแล้วก็เอนตัวลงบนโต๊ะตามเพื่อนๆไปเป็นคนที่4

“ อืม..ขี้เกียจแล้วอ่า\~ ” เอมิบ่นพึมพำเบาๆ

“ หึๆ ยังไงเธอก็ได้ทำอยู่ดีนั่นแหละน่าเอมิ ” ไอดินลืมตาขึ้นมามองคนที่นอนอยู่ด้านข้างพร้อมกับทำหน้าตากวนๆใส่เธอ

“ เช๊อะ! ยังไงนายก็ได้ทำเหมือนกันนั่นแหละน่า\~ ” เธอมุ่ยหน้าใส่เขาก่อนจะหันไปสนใจเพื่อนสาวที่นั่งอยู่โต๊ะข้างหน้าไอดิน

“ คิคิ\~ เอาน่าแค่นิดเดียวเองรีบทำรีบส่งเนอะ ถ้างั้นเรากลับกันเลยดีมั้ยพอดีฉันกลัวว่าร้านมันจะปิดก่อนอ่ะ “ รินลุกขึ้นพลางหัวเราะเบาๆพร้อมกับดึงคนที่นอนมอบลงบนโต๊ะข้างหลังให้ลุกขึ้น

” อ่า..เอาสิฉันก็จะไปทำงานแล้วพอดี “ เจไดตอบก่อนจะลุกขึ้น ” ได้/โอเค “ เอมิ&ไอดิน ลุกขึ้นตามทั้งสองคนก่อนจะพากันเก็บของใส่กระเป๋าแล้วพากันเดินออกจากห้องไป

” งั้นไว้เจอกันนะ “ เอมิบอกลาเพื่อนๆก่อนจะเดินไปขึ้นรถที่จอดรอเธออยู่ตั้งแต่เธอลงมาจากห้อง ” อื้ม/ไว้เจอกัน “ ริน&เจได&ไอดิน บอกลาเพื่อนสาวก่อนจะแยกกันไป เจไดขับรถออกไปคนเดียวส่วนรินขึ้นรถมอไซค์ไปกับไอดิน

พอเธอขึ้นรถมาก็เจอกับเลขาของคุณพ่อที่มารับเธอแทนคนขับรถที่ลาป่วยไปเมื่อวันก่อน เธอบอกเขาให้ไปส่งที่ร้านหนังสือก่อนจะไปที่บริษัทของคุณพ่อเพื่อรอกลับบ้านพร้อมกัน

ระหว่างทางไปบริษัทเธอก็อ่านหนังสือที่ซื้อมารอข้ามเวลาไปเรื่อยๆ เธอซื้อหนังสือเรียนสรุปเนื้อหาม.ปลายของญี่ปุ่นมาอ่านกับมังงะyama◼️◼️มา เธอติดเรื่องนี้มากๆมันเป็นแนวรักโรแมนติกใสๆคลายเครียดได้ดีเลยละ แล้วก็นะเธอชอบพอ.มากๆเลยละเขาตรงสเปกฉันเลย ถึงเขาจะมีนอ.แต่ฉันก็ไม่ได้เกลียดเธอหรอกนะเพราะเธอน่ารักสดใสสุดๆทำเอาฉันเกลียดไม่ลงเลยกลับกันฉันกับชอบเธออีกต่างหาก…เอ๊ะ?เม้าจนถึงแล้วหรอเนี่ย คิคิๆ

เอมิเปิดประตูรถออกแล้วเดินเข้าไปด้านในตึกกับคุณเลขาสุดหล่อ?

เธอเคยมาบริษัทของคุณพ่อแล้วครั้งหนึ่งตอนนั้นเธอยังเด็กมากๆเลยละ เธอจำได้ดีเลยละตอนเข้ามาครั้งแรกเธอทำหน้าเหวอไปเลยคิๆ เธอนึกว่าได้มาโรงแรมหรูห้า5ดาวแหนะ55นึกแล้วขำตัวเองชะมัด ก็ตอนนั้นเธอคิดว่าบ้านเธอฐานะปานกลางน่ะสิ55เลยตกใจนิดหน่อย…เอาละตอนนี้เธอถึงห้องทำงานเรียบร้อยแล้วเธอนั่งกินขนมที่คุณเลขาเอามาให้รอคุณพ่อทำงานให้เสร็จแล้วกลับบ้าน…สุดท้ายพวกเราก็ได้ไปกินข้าวที่ร้านอาหารเพราะมันเลยเวลามาไกลแล้วพอถึงบ้านแล้วก็พากันพาอาบนํ้าแล้วเข้านอนกันเลยเพราะวันนี้เหนื่อยกันมาก…

…

[ ฝัน ]

…

’ เธออยู่ที่ไหน..โต๊ะคอม? เอ๊ะ!แต่ห้องฉันไม่มีคอมนิ? เธอขมวดคิ้ว หันไปมองรอบๆห้องที่เหมือนจะไม่ใช่ห้องของเธอ? ’

แกร็ก…

‘ เอ๊ะ?? เธอหันไปเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น มีผู้ชายหน้าตาดี?ไม่สิๆหล่อสุดๆไปเลยอ่ะแก\~เขาเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารในมือแล้ววางไว้ที่โต๊ะคอมก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆฉัน ’

“ เอ่อ..ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงหรอคะ? ” เธอทำหน้าลำบากใจ+มึนงงเล็กน้อยใส่เขา

“ อ่า..ฉันเจอเธอนอนสลบที่หน้าบ้านก็เลยอุ้มเข้ามานอนในห้อง ”

‘ ห้ะ? สลบ? เดี๋ยวๆเราจำได้ว่าเรานอนอยู่ในห้องตัวเองนะแล้วทำไมถึงได้ตื่นมาอยู่ที่นี่ละ? แถมเขายังพูดญี่ปุ่นใส่เราด้วย?..ยังดีนะพูดได้ฟังออกอ่ะ ’

“ เอ่อ..ฉันถามอะไรหน่อยสิ..ที่นี่ที่ไหนหรอ? ”

“ บ้านฉัน ” เขามองเธอด้วยสายตาว่างเปล่าก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้

“ …… ” เออรู้แล้ว!

“ เอ่อ..ฉันหมายถึงที่นี่ประเทศไรอ่ะ..ญี่ปุ่นป่ะ? ”

“ ใช่ ถามบ้าอะไรของเธอ ” เขาขมวดคิ้วใส่เธออ่ะ บ่ะ! บักนี่นิมาใส่เดี๋ยวกันเลยม่ะ! หึ

“ อ่า..โทษที แล้วนายชื่อไรอ่ะ? ” เธอหน้ามุ่ยใส่เขา

“ ยามาดะ อากิโตะ ” เขาทำหน้านิ่งมองไปที่ยูกิที่ทำหน้ามุ่ยใส่เขา

‘ อ่า..ยามาดะ? ทำไมเหมือนกันงี่อ่ะ คงแค่ชื่อเมือนนั่นแหละ นี่ก็อาจจะเป็นฝันก็ได้ 55 นิ่งไว้ตัวเรา! ‘

“ ฉันธิ- เอ่อ อะ..อาเคมิ อำนาจวงค์ เรียกว่า เอมิ ก็ได้นะ ” เห้อ\~เกือบลืมชื่อญี่ปุ่นของตัวเองชะแล้วไม่ได้ไช้นานจนเกือบลืมแหนะ

“ หืม? เธอไม่ใช่คนญี่ปุ่น? ” ยามาดะทำหน้าสงสัย

“ อะอื้ม ชะใช่แล้วฉันเป็นคนไทย แล้วก็นะฉันจำได้ว่าเมื่อคืนนี้ฉันยังอยู่ที่ห้องของตัวเองที่ไทยอยู่เลยอ่ะ แล้วๆฉันก็ตื่นขึ้นมาที่ห้องนายเฉยเลยอ่ะ ” เธอทำหน้าเครียดแล้วอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง เขาทำหน้างง ก่อนจะตอบเธอ

“ อ่า..ไม่รู้สิ ” เขาทำหน้าไม่เข้าใจเพราะเรื่องที่เธอบอกมามันออกจะเกินความเป็นจริงไปหน่อย?

“ อ่า นายคงไม่เชื่อฉันสินะ ขนาดฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลย ” เธอทำหหน้าเศร้านิดหน่อย ก่อนจะมองไปที่เขา

“ อ่า ”

“ เอ่อ..คือว่า ฉันขออยู่ที่นี่ไปสักพักได้มั้ยอ่ะ ดะเดี๋ยวเรื่องค่าใช้จ่ายต่างๆฉันจะคืนให้นะ ได้มั้ย ฉันจะไม่ไปรบกวนนายแน่นอน!! ได้มั้ย\~ ฉันไม่มีที่ไปแล้วอ่ะ คนที่รู้จักตอนนี้ก็มีแค่นายอ่ะ “ เธออ้อนวอนขอให้เขายอมให้เธออยู่ด้วยเพราะเธอไม่รู้จะไปที่ไหนแถมยังไม่รุว่าจะตื่นตอนไหน แถมยังไม่มีเงินอีก เห้อชีวิตมันช่างบัดซบสิ้นดี

“ ไม่! ” เขาปฏิเสธเธอเพราะเธอน่าสงสัยไปหมด

“ นะๆ ได้โปรด\~ ฉันไม่มีใครแล้วจริงๆนะ ” เธอตีหน้าเศร้าอ้อนวอนเขาต่อเผื่อจะยอม

“ ไม่ ” เขาชำเลืองมองเธอก่อนจะหันหลังใส่เธอ

“ นะน๊าาา ฉันขออยู่แค่แป๊ปเดียวเอง ถ้าฉันหาที่อยู่ได้เมื่อไหร่ฉันจะออกไปทันทีเละนะ ได้โปรด ” เธอเกือบจะร้องไห้ออกมาเมื่อเขาหันหลังใส่เธอ พอได้ยินที่เขาพูดอีกครั้งเธอก็ยิ้มกว้างออกมาทันที

“ อืม ก็ได้แต่ห้ามสร้างความวุ่นวายนะ ” เขาถอนหายใจก่อนจะยอมแพ้ให้เธอจนได้

“ เย้!! นายใจดีที่สุดเลย ” เธอยิ้มแก้มปริ ก่อนจะเดินไปกินข้าวต้มที่เขายกมาให้เธอ

“ ขอบคุณนะ ที่ให้อยู่ด้วย แล้วก็ฉันขอยืมชุดนายหน่อยนะฉันไม่มีชุดใส่อ่ะ ” เอมิอมยิ้ม หันไปมองคนข้างๆ

“ อืม ” เขาเลิกสนใจเธอแล้วหันไปเล่นเกมต่อ

เธอขอบคุณเขาก่อนจะรีบกินแล้วไปอาบนํ้าให้เรียบร้อย

……

°°°°

...

สั้นหน่อยเด้อพอดีเขียนแล้วหลงออกอะมันเฟล ฮื่ออ????

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***