“ไม่ทราบว่าที่คุณจูบกับคุณฮาฟ จริงหรือเปล่าคะ”
“แล้วที่มีข่าวว่าคุณเอาโคลนไปสาดใส่เขาละคะ”
“สรุปว่าพวกคุณสองคนมีปัญหากัน หรือพวกคุณคบกันกันแน่ครับ”
“สรุป ยังไงกันแน่”
“ตอบหน่อยสิครับ”
“ตอบหน่อยสิคะ”
“เอ่อ…คือ….”
พรวด….
อาหารหมูถูกเติมลงคอกอย่างไม่สบอารมณ์ ไม่ใช่เรื่องเลย รู้ไหมว่ากว่าจะใช้สกิลสายลับกลับลำหนีออกมาจากพวกนักข่าวได้ แทบตายขนาดไหน วันนี้ตั้งแต่เช้าถึงบ่าย เพิ่งได้พักหายใจ ไม่สิ ได้พักให้อาหารหมูนี่แหละ
เหนื่อยเป็นบ้าเลย
อู้ดๆๆ ง่ำๆ
“เฮ้อ เป็นแกก็ดีจริงๆนะเจ้าหมู แกรู้ไหม ฉันป่วนประสาทกับคนพวกนั้นตั้งแต่เช้า ตามข่าวอย่างกับฉันไปฆ่าใครตายอย่างงั้นแหละ”
ท่ามกลางบรรยากาศที่คลุ้งไปด้วยกลิ่นหมูรัญจวนใจให้พากันวิ่งหนี กลับทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ
ไม่ใช่เพราะฉันชอบเล้าหมู แต่คงเพราะได้ระบายอะไรกับใครสักคน ไม่สิ สักตัว
“ดีจัง ถึงฉันจะไม่มีเพื่อน แต่ฉันก็ยังมีแก ใช่ไหม”
อู้ดๆ
“ฮิๆ” ลุกขึ้นยืน “ฉันไปเรียนก่อนนะเจ้าหมู เดี๋ยวอาจารย์หมอเข้าก่อน ปีสองยุ่งกว่าปีหนึ่งอีก คอยดูนะถ้าเจอพวกนักข่าวอีก ฉันจะลากมาเล้าหมูเลย”
……….
ลากได้ก็ดีนะสิ
ตึกๆๆๆๆๆ
“กรี๊ด อย่าตามมานะ” วิ่งไป ตะโกนไป
“คุณคะ ขอสัมภาทย์หน่อยค่ะ” สายตาราวกับมีไฟสีแดงโล่ออกมาเลย
นี่มันไม่ใช่คนแล้ว พวกที่ตามมาไม่เหนื่อยกันบ้างหรือไง ขาฉันไม่ได้ทำจากเหล็กนะ
แถวนี้ก็ไม่มีใครอยู่สักคน ไม่มีคนมาช่วยเลย นึกว่าอยู่มหาลัยร้าง
กัดฟันเร่งสปีดเพื่อทิ้งห่าง
ทำไงได้ อย่างไรก็ต้องหนี!!!!
“แฮ่กๆๆๆ เข้าไปหลบในห้องนั้นก่อนแล้วกัน”
ปัง!
!!!!
“เธอ!” กำลังเปลี่ยนเสื้ออยู่ในห้องซ้อมนักบิน
“คะ…คุณฮาฟ” รีบหันหลังให้ “ขะ ขอโทษค่ะ”
ก็รู้ว่านี่มันห้องเรียนนักบิน แต่มาเปลี่ยนเสื้อผ้าในนี้มันใช่หรือ ถึงอกจะแน่น แขนจะล่ำ กล้ามเป็นมัดๆ ไม่ใช่สิ ถึงไม่มีใครอยู่ก็ไม่สมควร
อย่าใจเต้นๆ ก็แค่ผู้ชายแก้ผ้า เอ๊ย เปลี่ยนเสื้อผ้า
มือหนาเอื้อมมาจับปลายคางของฉันจากดันหลัง รั้งให้หันหน้าไปหาอีกฝ่าย ฉันหมุนตัวเงยสบตาคมที่ดูเหมือนหมาป่าไม่พอใจคู่นั้น
“เข้ามาดูผู้ชายแก้ผ้าแบบนี้ เธอเป็นโรคจิตสินะ”
หา
ฉันปัดมือเขาออก
“ฉันไม่ชอบที่คุณพูดจาแบบนี้จริงๆ เฮ้อ ฉันแค่หลบนักข่าว ตอนนี้คงออกไปได้แล้ว” แอบบ่น “สุดท้ายก็ไม่ได้ไปเรียน”
“เธอ” หยุดพูดกระทันหันแม้จะมองหน้ากันแล้ว “ไม่มีอะไรจะพูดกันฉันเหรอ”
อ๋อ รู้แล้ว เกือบลืม นี่ตำรามารยาทไทยเกือบโยนทิ้งไปแล้วนะเนี่ย
นึกขึ้นได้ก็ดีแล้ว รีบๆทำรีบๆไปดีกว่า
“คุณฮาฟคะ” ยกมือสวัสดี “ดิฉันชื่อฟ้านะคะ ยินดีที่ได้รู้จัก ขอตัวก่อนนะคะ” เอามือลงเดินไปเปิดประตูแต่…
หมับ!
“นี่ ปล่อยข้อมือฉันนะ คุณจะพาฉันไปไหน คุณหงุดหงิดอะไรเนี่ย”
คิดไปเองไหมนะ ถึงรู้สึกว่าใบหน้าในชุดนักศึกษาการบินนั่นดูหงุดหงิดอย่างกับทำของหายอย่างนั้น
ไม่หรอกนะ ฉันคงคิดมากไป นาฬิกาเขาสักเรือนฉันก็ไม่ได้หยิบมานี่
ว่าแต่เขาจะพาฉันไปไหนเนี่ย!!!!
………
คอกหมู?
“เอ่อ ขอบคุณที่มาส่งค่ะ แต่ช่วยปะ ปล่อยมือฉันก่อน”
ปล่อยเถอะค่ะ แตะเนื้อต้องตัวกันแบบนี้ข้างล่างฉันแฉะไม่ไหวแล้วค่ะ กางเกงในเปียกไปหมด โอ้ย เพิ่งจะบ่ายแท้ๆ ดันมามีอารมณ์ในสถานการ์ณแบบนี้
“คอกหมูนี่เหม็นชะมัด” สายตาสำรวจดูก็ไม่เห็นว่าที่นี่จะมีอะไรนอกจากหมูตัวหนึ่งกับ คอกเก่าๆ
“แล้วนี่เธอเป็นอะไร ยืนบิดไปบิดมา” หันไปถามคนที่ตัวสั่นน้อยๆที่สัมผัสได้ผ่านข้อมือ
“ฉะ ฉันไม่เป็นไรค่ะ คุณรีบไปเถอะ อ้ะ!” รีบเอามือข้างซ้ายปิดปากตัวเอง
หมับ อื้อ
“คะ อื้อ คุณฮาฟ”
จู่ๆเขาเป็นอะไรทำไมดึงฉันเข้าไปกอดล่ะ ลมหายใจ ลมหายใจร้อนๆของเขาเป่าต้นคอฉันอยู่
ถ้าเป็นแบบนี้…
“คะ คุณฮาฟ อ้ะ อื้อ”
ฟืบๆ แกร้งๆ
เขาขยับเอว!
ด้วยส่วนสูงที่ต่างกันฉันจึงอยู่แค่ระดับอก มือหนาๆดันหลังฉันเข้าไปแนบชิด ท่อนล่างถ่างขาฉันออกแล้วเสือกไสกายขึ้นลงไปมา จนฉันห้ามเสียงติดสัดของตัวเองออกไปไม่ได้
บริเวณน้องสาวมัน…รู้สึกดี เหมือนกำลังมีเซ็กซ์กันอยู่เลย ทั้งที่เสื้อผ้าอยู่ครบแท้ๆ
ฟึ่บๆๆๆ
“แฮ่กๆๆ” เม็ดเหงือ ผุดตามกรอบหน้า
“อึก อื้อ คุณฮา อื้อ ฮาฟ”
ถึงหัวเข็มขัดของเขาที่กระทบกับต้นข้าด้านในจะทำให้ฉันเจ็บ แต่ความรู้สึกอื่นมันแรงกว่า
กลางคอกหมู แม้จะไม่มีคนอยู่ แต่มีหมูอยู่ กลางวันแสกๆ ฉันกำลังทำอะไรเนี่ย
ฟึ่บๆๆๆ แกร๊งๆๆๆ
“จะ อื้อ อีก…อีกนิดค่ะ”
“แฮ่กๆ ฮึม!”
“อื้อ!!!!!”
เสร็จ….เสร็จแล้ว!!!
ระริกๆ
ร่างเขาก็กระตุกเกร็งเหมือนกัน หรือว่าเขาเองก็….
………………..
หลังจากนั้นเราสองคนก็ไม่มีใครพ่นอะไรออกมา ฉันนั่งหันหลังบนกองฟางให้เขา หันหน้าเข้าหาเจ้าหมู ส่วนคนที่ตีเนียนทำเป็นขรึมมาปล้นสวาทฉันเมื่อกี้ ก็ยืนหันหลังทำเท่อยู่
น่าหมั่นไส้ ทำไมไม่ถอดเสื้อผ้า!!!
“นี่เจ้าหมู แกว่าเขาโอเคไหม มาทำท่าทางยืนเก๊กอยู่ในเล้าหมูเนี่ย ปกติหรือเปล่า”
อู๊ดๆๆ
“เดี๋ยวฉันก็จะกลับบ้านแล้ว ไหนๆก็ไม่ได้เรียน ไว้พรุ่งนี้…”
“นี่เธอ ได้ยินที่ฉันพูดหรือเปล่า!” หันหน้าไปมอง พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“เอ๋ เมื่อกี้คุณพูดอะไรด้วยหรอคะ พอดีฉันมัวแต่คุยกับเจ้าหมูเลยไม่ได้ยินน่ะค่ะ”
“นี่เธอกล้าเมินฉันไปคุยกับหมูเนี่ยนะ” เดินเข้าไปจ้องมองหมู่ในคอกอย่างโกรธแค้น “ฉันนึกว่าเธอต้องเตรียมใจที่จะมาขอโทษฉันเรื่องเมื่อวาน ไม่คิดเลยว่าเธอจะไร้จิตสำนึกขนาดนี้”
“เอ้า ก็คุณเอาแต่ยืนเก๊กใครจะไปรู้ว่าคุณต้องการอะไร ทีเมื่อกี้ที่คุณลวนลามฉันยังไม่เห็นพูดไม่เห็นจาสักคำ”
“ใครลวนลามใครพูดให้มันดีๆฉันไม่เคยทำอะไรแบบนั้น”
ไม่เคยทำอะไรแบบนั้นหรือ!
ดูถูกกันชัดๆ
“หน็อย ไอ้กัปตันโรคจิต”
“เธอว่าอะไรนะ นี่ฉันไม่ได้บอกเธอหรือ ว่าฉันไม่ชอบคนหยาบคาย ไม่มีมารยาท!!!” จ้องตาไม่ยอมแพ้
หน็อย ทำเป็นปากแข็ง ทีตรงนั้น…
!!!
พอมองลงต่ำไปที่ส่วนล่างของอีกคนก็ค้นพบว่า โอ้แม่เจ้า เมื่อกี้ไม่ทันสังเกต นี่มันไม่ใช่งูจงอางแต่เป็นงูอเมซอน งูอนาคอนด้า งูแห่งทวีปแปซิฟิก
ขอบคุณกางเกง ขอบคุณกางเกงที่รัดติ้ว นี่ขนาดไม่แข็งตัวนะเนี่ย!!!!
…………………
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments