#1

สวัสดีครับ ผม นับหนึ่ง อนันชญา ลูกชายคนโตของตระกูล "อภิมหาสิทธินันธ์" แต่เรื่องราวของผมมันดันไม่ได้มีแค่นี้น่ะสิ เพราะทั้งชีวิตของผม ได้รู้จักคำว่าหนึ่งครั้งแรกก็แค่ชื่อของตัวเอง

ทั้งชีวิตของเด็กชายนับหนึ่งมีแค่คำว่าทุกข์ทรมาณ เพราะอะไรน่ะหรือ? เพราะว่าเขาไม่ได้เป็นลูกที่เกิดจากเมียหลวงของท่านเจ้าสัวน่ะสิ ยังดีนะที่ผู้เป็นพ่อยังคงอยากให้เขาและน้องชายต่างแม่ยังพอจะมีความเกี่ยวโยงกันบ้าง เพราะอย่างน้อยชื่อเล่นของเราทั้งคู่ก็ยังมีคำว่า "นับ" เหมือนกัน แต่เพียงเท่านี้คุณหญิงท่านก็กระดากปากเรียกจะแย่ คงจะรับไม่ได้ละมั้ง ที่ชื่อของลูกชายหล่อน ต้องมาเกี่ยวโยงกับเด็กที่เกิดจากคนที่ไปแย่งสามีของหล่อนมา

อ้อ ลืมแนะนำไป น้องชายของผม นับดาว ศิริวงศ์ ลูกชายคนรองที่ถูกเข้าใจว่าเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูล "อภิมหาสิทธินันธ์" เพราะว่าอะไรน่ะหรือ? เพราะว่าผมอยู่ที่บ้านหลังนั้นในฐานะลูกคนใช้ยังไงล่ะ ก็คงจะไม่แปลก ถ้าคนส่วนใหญ่เข้าใจว่าอภิมหาสิทธินันธ์มีลูกชายผู้สืบทอดตระกูลเพียงคนเดียว เพราะคนรับใช้ในบ้านของผมเองบางคน ก็ยังคงเข้าใจผิดเรื่องนี้อยู่เลย

แต่เรื่องมันก็ไม่ได้เลวร้ายไปซะทั้งหมดหรอกนะ อย่างน้อยผู้เป็นพ่อก็ยังคงเหลือความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอยู่บ้าง แต่ถึงยังไงเจ้าสัวก็คงไม่ได้อนุญาตให้คนใช้เข้ามาอยู่ในบ้านใหญ่หรืออะไรแบบนั้นหรอกนะ จริงๆ แล้วออกจะดูเหมือนเป็น "คนรับใช้เกรดสูง" ซะมากกว่า เพราะผมและแม่ไม่ได้ต้องไปนอนรวมกับคนใช้คนอื่นๆ ในบ้านคนใช้แคบๆ แต่ได้มาอยู่ที่บ้านแยกตรงหลังสวนดอกไม้

ถ้าจะให้พูดถึงบ้านหลังนี้น่ะหรือ แน่นอนว่ามันดีกว่าบ้านคนใช้หลังอื่นๆ แน่ เพราะผมและแม่ไม่ต้องไปนอนรวมกับคนอื่น ได้มีทั้งห้องส่วนตัวและวิวสวยๆ ของสวนดอกไม้ แต่มันกลับไม่มีความสุขเอาซะเลย ไม่รู้ว่าเพราะผมและแม่แลดูได้สิทธิพิเศษมากเกินไปรึเปล่า เลยถูกคนใช้คนอื่นๆ กลั่นแกล้งมาตลอด ก็คงจะมีแค่ป้าเพียงละมั้งที่เห็นใจแม่และผมอยู่ ที่พูดแบบนี้ก็เพราะทั้งชีวิตของผมและแม่ก็มีแค่ป้าเพียงนั่นแหละที่รักและห่วงใยพวกเราสองแม่ลูกด้วยความจริงใจ

แน่นอนว่าคนใช้คนอื่นๆ เคยอยากที่จะทำดีกับผมและแม่เพื่อหวังที่จะเอาความดีความชอบเข้าตัวเอง แต่นั่นก็คงเป็นเรื่องปกติของมนุษย์สินะ ที่จะทำทุกอย่างเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง แต่พอทุกคนรู้ความจริงว่าผมกับแม่ไม่ใช่ลูกชายกับภรรยาคนโปรดของเจ้าสัวก็เฉดหัวทิ้ง แถมเหยียดหยามกันอีก หึ น่าขำสิ้นดี เห็นแล้วผมอยากจะอ้วก พวกคุณคิดเหมือนมั้ย?

ในตอนแรกชีวิตของผมและแม่ก็ยังไม่ได้เลวร้ายถึงขีดสุดหรืออะไรแบบนั้นหรอกนะ คุณหญิงเองก็ยังไม่ได้เริ่มรังแกผมกับแม่มากเท่าไหร่ ที่เป็นแบบนั้นก็ไม่ได้เป็นเพราะว่าหล่อนเป็นคนดีหรืออะไรหรอกนะ แต่เป็นเพราะหล่อนยังคงเกรงใจคุณหญิงย่าที่ตนยังไม่มีลูกมาเป็นผู้สืบทอดตระกูลโสมมนี้ต่างหากล่ะ แต่แล้วเรื่องราวทั้งหมดก็เริ่มแย่ลงตั้งแต่ที่เด็กชายนับดาวลืมตาดูโลก และเวลาบนโลกนี้ของคุณหญิงย่าก็หมดลง

คุณหญิงเริ่มกดขี่พวกเราสองคนแม่ลูกมากขึ้นหลังจากนั้น แต่ผมกับแม่ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร ส่วนพ่อผมหรอ รายนั้นก็คงต้องคอยให้เมียมาบงการชีวิตตัวเองเหมือนที่เป็นมาตลอดละมั้ง แต่พูดแค่นี้ผมคิดว่าพวกคุณก็คงจะยังไม่เข้าใจว่าเรื่องราวมันจะเป็นยังไงต่อสินะ งั้นเดี๋ยวผมจะเล่านิทานเรื่องหนึ่งให้ฟัง.....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***