ติวหนังสือไม่จริง!

เก่งนั่งส่องกระจกโต๊ะเครื่องแป้งของเพื่อนสนิทที่ยามนี้กำลังแก้โจทย์ที่เขาให้ เจ้าของมือบางนั่งขมวดคิ้ว เดี๋ยวถอดแว่นเดี๋ยวใส่แว่นพลางพยายามคิดว่าแบบไหนดีกว่ากัน ดีที่สายตาสั้นไม่มากเขาจึงมองเห็นหน้าตัวเองอยู่ พลันได้ยินเสียงเดินตึงตังข้างห้อง ปกติภูมิจะมาติวด้วยกัน ทว่าตั้งแต่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย ดีเหมือนกันไม่โดนแกล้งแล้วด้วย

"มึงว่ากูเนิร์ดหรือเปล่า"

"ไม่หรอกน่า ถึงจะเนิร์ดก็ไม่มีใครสนหรอกช่างหัวแม่งพวกที่ว่ามึง"

ข้าวโพดว่าพลางทำโจทย์ไปพลาง เธอเห็นเก่งส่องกระจกมาพักใหญ่และไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้อีกฝ่ายหันมาสนใจเรื่องรูปร่างหน้าตาตัวเอง เก่งมุ่ยหน้าแล้วใส่แว่นเหมือนเดิมก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงเสียงดังตึ่ง

"โอ๊ย.."

"เตียงกูแข็งมึงก็รู้"

"อื้อเจ็บอะ"

"อยากนอนก็ไปห้องพี่กูสิ เตียงเด้ง" น้ำเสียงล้อเลียนมาพร้อมกับสีหน้ากระหยิ่มยิ้ม ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเป็นญาติกัน

"ภูมิเกลียดกูจะตาย"

"พิสูจน์ไหมล่ะ?"

"ทำไมต้องเสียเวลาทำอย่างนั้นทั้งที่ก็ชัดเจนอยู่แล้วว่ามันเกลียดกู"

ข้าวโพดไม่พูดอะไรอีกแต่ยกยิ้มกรุ่มกริ่มซะจนเขาไม่มีสมาธิติวหนังสือ ร่างบางขยับตัวหมายจะปิดปากโง่ๆ ของเพื่อนตัวเองด้วยความรำคาญลูกกะตา แต่ไอ้เชี้ยข้าวโพดเสือกหลบและอยู่ไม่นิ่งทำให้เขาต้องใช้กำลัง เสียงดังโครมครามเกิดขึ้นในห้องนอน จะเงียบได้ก็เป็นตอนที่มือของเขายันไหล่เล็กไว้กับพื้นห้องได้สำเร็จ เราสองคนหายใจเหนื่อยหอบแต่ยิ้มล้อเลียนบนใบหน้าสวยก็ไม่หายไปสักที

"แฮ่ก..หยุดยิ้มแบบนั้นนะ"

ฉับพลันประตูห้องที่ล็อคไว้ก็ถูกถีบเข้ามา นัยน์ตาคมจ้องเขม็งมาที่ร่างบางที่ยามนี้กำลังขึ้นคร่อมน้องสาวของเขา จะทำแบบนี้ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าเขาอยู่ในบ้าน ช่างกล้าจริงๆ นะไอ้สี่ตา เก่งเหงื่อตกรู้สึกถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากร่างสูงใหญ่ที่ย่างเท้าเข้ามาก่อนจะอุ้มเขาออกจากตัวข้าวโพด

"อะไรของพี่เนี่ยเราแค่เล่นกันอยู่"

"กับผู้ชายที่มีไอ้นั่นเนี่ยนะ ติวหนังสืออะไรถึงมีท่าขึ้นคร่อมโผล่มา!?" คำถามนี้ไม่ได้ซักไซ้ไปทางน้องสาวตัวเอง แต่มาทางเก่งที่เอ๋อแดกเพราะถูกอุ้มขึ้นในท่าเจ้าสาว ถึงปากจะบอกว่าไม่ค่อยชอบไอ้เชี้ยภูมิ แต่แขนแกร่งที่โอบร่างกายอยู่ก็ทำเอาใจสั่นไม่เป็นจังหวะ โดยเฉพาะตอนที่มันยื่นหน้าเข้ามาเพื่ออ่านแววตาของเขาใต้กรอบแว่นขึ้นฝ้าเพราะลมหายใจร้อน

เราไม่ได้ชอบ..

ไม่ได้ชอบเลยสักนิด

เพชรที่เห็นว่าเพื่อนหายไปนานเข้ามาดูสถานการณ์ เห็นภูมิยังยืนจ้องคนที่อุ้มอยู่ก็งุนงงจนต้องเขย่าตัวเรียกสติ ฉับพลันภูมิก็แทบจะปล่อยไอ้สี่ตาลงกับพื้นทันที เมื่อกี้ตอนที่อุ้มเก่งขึ้นมารู้สึกไปเองหรือเปล่าว่าจังหวะการเต้นของหัวใจของอีกฝ่ายจะดังและแรงขึ้น ภูมิหน้าแดงพร้อมกันก็ยกมือขึ้นกุมอกซ้าย กัดฟันกรอดเมื่อยามนี้เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเป็นเสียงหัวใจของเขาหรือของเก่งกันแน่

"วันนี้ ..กูกลับก่อนดีกว่า"

เก่งว่าอย่างลุกลี้ลุกลน แก้มทั้งสองข้างแดงแปร๊บ แว่นตาขึ้นฝ้าซะจนมองไม่เห็นว่ากำลังมีแววตาแบบใด เขาเก็บของบนโต๊ะไม่สิต้องเรียกว่ากวาดของทั้งหมดบนโต๊ะลงบนกระเป๋ามากกว่า ข้าวโพดร้องโวยวายเพราะมันติดสมุดปากกาของมันไปด้วย

ระหว่างที่จะออกจากประตู ร่างของเขาก็ชนเข้ากับเพชรที่ยืนขวางอยู่อย่างไม่ตั้งใจ ทว่าสีหน้าหงุดหงิดเต็มทนของอีกฝ่ายทำเขาเหงื่อตกอีกรอบ เขารู้ว่าไอ้เพชรที่สูงมากเหมือน เอ่อ..เหมือนเปตรคนนี้ค่อนข้างจะไม่ชอบขี้หน้าเขา

"มองอะไรไอ้สี่ตาชนกูแล้วก็ขอโทษสิ"

ปากเล็กๆ ของเพชรเอ่ยตวาด เก่งกำลังจะขอโทษให้เรื่องมันจบๆ แต่อีกเสียงกลับดังขึ้นขัดจังหวะ

"เป็นเหี้ยอะไรมากไหมเพชร มันแค่เดินชนมึงแค่นี้โกรธเหมือนมันทำไอติมมึงตก" คนโดนตำหนิอ้าปากค้าง ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาภูมิชอบให้เขาช่วยกันกลั่นแกล้งไอ้สี่ตานี่ไม่ใช่เหรอ ไหงถึงได้กลายเป็นแบบนี้ เจ้าสี่ตาไม่รอช้ารีบอาศัยจังหวะนี้ออกจากสถานการณ์ ไม่วายถูกเดินตามมาอีก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***