ความหึงหวงและความหวัง

คิเสะ เรียวตะ พึ่งจะรู้วันนี้แหละว่า อาโอมิเนะ ไดกิ ผู้ชายที่เขาหลงใหลเป็นพวกงี่เง่าถึงขนาดนี่เพราะว่าเขาออกจากคอนโดโดยไม่บอกกล่าวทำให้อาโอมิเนะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

อย่าถามว่าทำไมอาโอมิเนะถึงโกรธเขาก็เพราะว่าพวกเขากำลังคบเป็นแฟนกันอยู่นั้นเองทำให้อาโอมิเนะย้ายมาอยู่กับเขาเมื่อปีที่แล้วและเพราะโรงเรียนของพวกเขาอยู่ไกลกันทำให้คิเสะเช่าคอนโดที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนของเขาและอาโอมิเนะมากนัก

โดยโรงเรียนของเขาคือโรงเรียนมัธยมปลายไคโจและโรงเรียนของอาโอมิเนะคือโรงเรียนมัธยมปลายโทโอโดยตอนนี้พวกเขาก็อยู่ปี 2 กันแล้วนั้นทำให้อาโอมิเนะหึงหวงเขาแบบสุดๆพวกเขาทะเลาะกันทุกครั้งที่อาโอมิเนะคิดว่า

เขาจะไปมีผู้ชายคนอื่นอาโอมิเนะหึงหวงเขามากเกินไปจนบอกให้เขาย้ายโรงเรียนไปอยู่โรงเรียนโทโออยู่หลายรอบนั้นทำให้เขารำคาญจยต้องออกมาก่อนอาโอมิเนะจะตื่น

"อาโอมิเนจจิขอโทษคือวันนี้ผู้จัดการบอกว่าต้องไปพบลูกค้าคนสำคัญแล้วเขาอยากให้ผมไปเป็นนายแบบนิตยสารของเขานะฮะ"และนี้คือผลของการที่เขาไม่บอกอาโอมิเนะก็คือเขาต้องมาตามง้ออีกฝ่ายยังไงล่ะ!!

"คิเสะฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เลิกทำงานนายแบบบ้าๆนี้ของนาย!!! นายเป็นแฟนฉันนะเลิกทำงานที่มันโชว์ตัวนั้นได้แล้ว!!!"อาโอมิ้นะบอกกับเขาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นสุดไนั้นทำเอาเขาอดที่จะสดุ้งไม่ได้

"อาโอมิเนจจิผมบอกกี่ครั้งแล้วฮะว่าถ้าผมไม่ทำงานก็จะไม่มีเงินใช้นะ"เขาบอกฮาโอมิเนะด้วยน้ำเสียงขุ่นมัวขั้นสุด

"ฉันเลี้ยงแกได้สบายอยู่แล้วคิเสะ"อาโอมิเนะพูดออกมาด้วยเสียงชิวๆสบายๆแต่นั้นกับทำให้เขาอ้าปากค้าง

"ผมบอกแล้วไงฮะ!!!!!!!! ว่าผมจะไม่ใช้เงินของอาโอมิเนจจิผมจะใช้เงินของตัวเองเท่าน้้นนะ!!!!!!!"คิเสะตวาดลั่นด้วยเสียงอันทรงพลัง

"จะเงินฉันหรือเงินนายมันก็เหมือนกันไม่ใช่เรอะ!!!!! ผลสุดท้ายมันก็คือเงินอยู่ดีมั้ยวะ!!!!!!!"อาโอมิเนะเองก็เหมือนจะหมดความอดทนเช่นกันเขาตวาดลั่นด้วยเสียงอันทรงพลังพลันทำเอาคิเสะสดุ้งโหยงด้วยความตกใจกับความกลัวน้ำตาหยดหนึ่งใหลอาบผ่านแก้มของเขาก่อนจะตกไปอยู่บนพื้นห้องคอนโดอย่างไร้แรงต้านทานใดๆ

นี้เขาคิดถูกหรือคิดผิดกันแน่นะที่ตอบตกลงคบเป็นแฟนกับอาโอมิเนะเพราะเท่าที่เขาเห็นเขาเห็นหลังจากเป็นแฟนกันก็มีแต่ความหึงหวงเกินเหตุของอาโอมิเนะเท่านั้น

"เอาเป็นว่าพรุ่งนี้นายต้องย้ายไปเรียนที่เดียวกับฉันคิเสะถือว่านี้คือบทลงโทษของนายและฉันไม่ให้นายปฏิเสธนายต้องตอบตกลงเท่านั้นคิเสะ"อาโอมิเนะผ่อนลมหายใจออกก่อนจะพูดแต่คำพูดนั้นทำเอาเขาตาโตด้วยตกใจ

"ว่าไงนะฮะ..พรุ่งนี้"เขาตกใจมากและยิ่งตกใจหนักกว่าเดิมอีกเมื่ออาโอมิเนะชูใบลาออกมาโชว์ต่อหน้าเขา

"ฉันลาออกให้นายแล้วและฉันย้ายนายไปอยู่โรงเรียนโทโอแล้ว"อาโอมิเนะยังคงพูดเพ้อฝันต่ไปในขณะที่เขาอ้าปากค้างไปแล้วรอยยิ้มที่เคยมีค่อยๆหายไปจนแทบจะเลือนลาง

แต่แม้ว่ายังไงเขาก็ยังมีรอยยิ้มไว้เพราะบุคลิกของเขาก็คือเป็นคนเฟรนลี่ร่าเริงสดใสยิ้มง่ายยิ้มแย้มอยู่เสมอบุคลิกแบบหมาน้อยโกลเด้นรีทรีฟเวอร์แต่ตอนนี้รอยยิ้มของเขามันค่อยเลือนหายไป

เขาคิดถึงรุ่นพี่ที่จบไปแล้วที่ฝากชมรมบาสไว้กับเขาชมรมบาสโรงเรียนไคโจเป็นสถานที่ที่ทำให้เขานับถือรุ่นพี่เป็นครั้งแรก

'รุ่นพี่คาซามัตสึ'พอคิดชื่อนี้ชื่อคนคนนี้ที่เขาเคยให้สัญญาไว้พอคิดชื่อนี้ในใจใจของเขาก็เจ็บปวดทันทีทั้งๆที่สัญญาไว้แล้วแท้ๆว่าจะนำทีมไคโจเป็นที่หนึ่งของประเทศที่จนถึงตอนนี้เขาก็ยังทำไม่สำเร็จ

เขาเจ็บแต่เจ็บไม่เท่ากับรุ่นพี่ที่เขาเคารพนับถือที่ผ่านอะไรมาเยอะและผ่านอะไรมาบ้างเขาไม่รู้แต่รอยแผลที่สลักไว้ที่ข้อมือที่ผ่านจากการเล่นบาสทำให้เขาเข้าใจมากขึ้นว่าคนคนนี้ต้องผ่านอะไรมาเยอะมากแน่ๆ

เขาเจ็บมากแต่ก็พอทนได้แต่พอรุ่นพี่ฝากความหวังไว้กับเขาเขาก็ต้องรับมาด้วยความเต็มใจเขาจึงต้องฝึกให้หนักขึ้นหนักขึ้นหนักขึ้นไปอีกทั้งการเรียนก็ต้องทำให้เพอเฟคกีฬาก็ต้องทำให่ดีแต่มีแค่เรื่องบาสเท่านั่นที่เขาทุมเทให้มากกว่าอันอื่นเพราะรุ่นพี่อุศาตั้งความหวังไว้กับเขาแล้วนี่น่า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***