เริ่มต้น

คงจะนานพอสมควรเลยล่ะที่ผม ไม่ได้สนิทกับใครเลยนะ....

 ก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรหนิ แถม ยังจะไม่ต้องมาคอยรำคาญกับอะไร...ง่ายๆแบบนี้ ต้องมีปัญหาเยอะมากแน่ๆ...

ก็แค่อยู่คนเดียวก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยหนิ แต่กลับเหมือนผม...       "ลืมอะไรบางอย่างอยู่เลย ?"

ไอสิ่งนั้นมันคืออะไร ? มันชอบทำให้ปวดหัวอยู่เรื่อย...แถมในฝันของผมยังเห็นเขาคนนั้นอีก....เขาคือใครกัน "เหมือนกับเคยเจอที่ไหนมาก่อนซะอย่างงั้น ?"  

ก็ไม่อยากจะคิดให้ปวดหัวหรอกนะแต่มันกลับ ว้าเหว่ยังไงก็ไม่รู้สิ...ทำไมกันนะ? แต่ว่า...

เขาคนนั้นเหมือนกับ"ใครบางคนไม่มีผิด" แต่ว่ากลับคิดไม่ออกซะงั้น?

เห้อ~ เสียงถอนหายใจของหนุ่มร่างสูงก่อนที่จะล้มตัวลงนอนฟุบลงไปกับหมอน....

ภายในฝันนั้น...ยังคงเหมือนกับเมื่อก่อนไม่มีผิด ผมเดินไปตามทางด้านหน้าที่มีแสงไฟสลัว ทางที่ผมกำลังเดินนั้นกลับคุ้นเคย อย่างบอกไม่ถูก?

อ่า...."นายอีกแล้วสินะ" หนุ่มร่างสูงได้กล่าวออกไป โดยที่ไม่รู้ว่าคนๆนั้นคือใคร

???:"สึกกี้!!"

"นายอีกแล้วสินะ..."

???:"ฮ่าๆๆ ก็นายเอาแต่บ่นนี่หน่า

"???:"ฉันน่ะ! รอนายตั้งนานแหนะ"

"หมายความว่ายังไง....?"

???:"หึ หึ ไม่บอกหรอกนะ"

"แสบจริงๆเลยนะนายหน่ะ"

???:"เอาหล่ะๆ สึกกี้ตื่นได้แล้วนะ"

"ห้ะ? นายหมายถึงอะไร-"

ตี้ดๆๆๆๆ

อ่า....

ฝันแบบนี้อีกแล้ว แต่คราวนี้มองเห็นหน้าชัดขึ้นแฮะ "ผมสีเขียวเข้ม ตาสีเทาเข้ม"

คงต้องตื่นไปโรงเรียนแล้วสิ นั่นสินะ ทำไมกันนายถึงรู้จักกับผมได้นายดัน"หน้าเหมือนใครบางคน"ผมยังไม่อยากตื่นจากฝันนี่หน่า ผมยังอยากอยู่กับนาย แแต่คงไม่ได้สินะ

"บรรยากาศที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ บนท้องฟ้าที่มีแสงเหนือสีเขียวมรกต เหมือกับ สีผมของนาย"

หนุ่มร่างสูงลุกขึ้นจากที่นอนเพื่อที่จะทำการเปลี่ยนเสื้อผ้า และทำการเดินไปด้านล่างบรรได

"อ้าว ตื่นแล้วหรอ"

"ครับ...

"แม่ทำอาหารเอาไว้แล้วมานั่งก่อนสิ อ๋อแล้วก็ข้าวกลางวันหน่ะตั้งไว้ตรงนั้นนะ"

"ครับ..."

"หึ หึ นิสัยขี้เงียบของลูกเนี่ยได้จากใครนะ"

"อ่า..."

"ตั้งแต่วันนั้นวันที่เด็กคนนั้นไม่อยู่ รอยยิ้มของลูกแม่แทบจะไม่เคยเห็นจนถึงทุกวันนี้หน่ะ"

"ห้ะ...."

"เป็นอะไรหรอ?"

"เด็กคนนั้น..คือใครหรอครับ!"

ผมได้ถามมันออกไปโดยที่ยังไม่ทันได้ไตร่ตรองคำพูดให้ดี แต่แล้วยังไงก็ตามนี่อาจช่วยผมได้ทางใดสักทาง

"เอ่....แม่ก็จำไม่ค่อยได้แล้วสิ"

"แต่รู้แค่รูปร่างน่ะสิ..."

"แค่นั้นผมก็เอาครับ.."

"ก็ประมาณ ผมสีเขียวเข้ม แล้วก็ ตาสีเทาเข้ม ใบหน้ามีกระ แม่จำได้แค่หน้าน่ะสิ"

"ว่าแต่ลูกถามทำไมหรอ?"

คนเป็นแม่ทำการหันไปหาลูกชายของตน แต่กลับกังวลเพราะใบหน้าของผมในตอนนี้น่ะตกใจจนพูดไม่ออกเลยหล่ะ...

"ม- แม่ พูดอะไรไม่เข้าหูลูกรึปล่าว" คนเป็นแม่กระวนกระวายเมื่อเห็นสีหน้าของผมที่ดูตกใจ จนไม่อาจเอ่ยปากพูดได้

"ผมว่า ผมต้องไปโรงเรียนแล้วหล่ะ ผมขอโทษนะครับที่ทำให้แม่กังวลขนาดนั้น"

"อ่า อื้มไม่เป็นไรหรอกแม่ก็แค่เป็นห่วงนิดหน่อยน่ะ"

"ไปก่อนนะครับ"

"ไปดีมาดีนะลูก"

วันนี้ก็ยังเหมือนเดิมเลย ผมน่ะคุ้นเคยกับเขามาก...เด็กคนนั้นแต่กลับต้องช็อกเมื่อคำพูดของแม่เอ่ยปากพูดขึ้น แต่ทำไมกันเขาในฝันของผมเหมือนกับที่แม่พูดไม่มีผิด ผมสีเขียวเข้ม ดวงตาทีเทาเข้ม ใบหน้ามีกระ แถมคืนที่ผมเห็นหน้านายชัดเหมือนมีกระด้วยสิ ที่ผ่านมา....นายคงเป็นเพื่อนของผมสินะ แต่ในฝันของผมเขาดูตัวโตเป็นเด็กมัธยมแล้วนะ

ในขณะที่ผมเดินอยู่ที่สะพานนั้นกลับต้องช็อกอีกครั้ง เพราะตรงหน้าของผมนั้นกลับเป็น คนๆนั้นคนในฝันของผม เมื่อหนุ่มร่างเล็กหันมาก็มีอาการช็อกนิดหน่อย เอ๋?ว่าแต่ทำไมเขามาอยู่ที่นี้ได้!....ผมได้ทำการเอ่ยปากพูดก่อน

"คือว่า...กำลังทำอะไรอยู่หรอ     ปกติผมก็ไม่ไดสนใจกับอะไรแบบนี้หรอกแต่ว่าคราวนี้น่ะไม่ปล่อยโอกาสไว้หรอกนะ

"เอ่อ..ก็เล่นกับแมว น- นิดหน่อยน่ะ" เขาดูล่กมากเวลาพูด เหมือนกำลังหนักใจอยู่

"ค- คือว่า...."

"ครับ"

"ร- เราเคยเจอกันท- ที่ไหนรึปล่าวครับ?"

"อืม...นายกำลังพูดถึงในฝันสินะ"

"น- นายรู้ด้วยหรอ!?"

"ฉันน่ะเคยเห็นนายในฝันน่ะสิ"

"ผมก็ด้วย..."

"นายคงชื่อสึกกี้สินะ"

"อื้ม แต่นายไม่เคยบอกชื่อเลยนะแถมยัง...ทำตัวสนิทสนมกับผมในฝันนี่ แถมยังบอกให้ผมตื่นด้วย มันหมายความว่ายังไง?"

ผมเอ่ยถามออกไป ความจริงไม่อยากได้คำตอบหรอกนะ....แต่ว่า ผมแค่อยากคุยกับนายเฉยๆน่ะ?

"พอดีว่าผมได้ยินเสียง นาฬิกาปลุกของผมน่ะเลย...ปลุกนายด้วย"

"พูดปกติเหมือน ในฝันก็ได้นะผมไม่ถือหรอก"

"อื้ม ผมชื่อ ยามากุจิ นะ"

"ยามากุจิสินะ"

"อื้อ"

"ยินดีที่ได้รู้จัก รอบที่สองนะครับ"

"เช่นกันครับ"

บ๊ายบาย👋

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***