แอ๊ด…
เสียงเปิดประตูทำให้เล็นเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารบนโต๊ะ เบื้องหน้าของเขาคือองค์หญิงรินที่มีใบหน้าโกรธเกรี้ยวเช่นเดิม เสียงกระทืบเท้าปึงปังเสียงดังแสดงอารมณ์ของเธอได้เป็นอย่างดี
“องค์หญิง กาแฟขอรับ” เล็นค่อยๆวางแก้วกาแฟที่ส่งกลิ่นหอมโชยลงบนโต๊ะทันทีที่รินกระแทกก้นนั่งลงบนเก้าอี้นวม รินพยักหน้ารับสองสามครั้งก่อนจะเอ่ยปากขึ้น
“พวกตาแก่นั่นเอาแต่บ่นอีกแล้ว เทศนาฉันยาวตั้งชั่วโมง คิดว่าหูฉันไม่แตกก่อนพวกมันหมดลมหรือไง เฮอะ แล้วทำมาเป็นสั่งสอนฉัน ใครกันแน่ที่เป็นบ่าวเป็นนาย เจ้าพวกไพร่ไร้มารยาทเอ้ย…”
รินบ่นให้เขาฟังเช่นทุกครั้ง เล็นฟังด้วยท่าทางที่สงบนิ่งไม่พูดขัดแทรกอะไรซักนิด ปล่อยให้องค์หญิงของเขาระบายความในใจเกี่ยวกับพวกคนในสภาที่มีอคติในแง่ลบเกี่ยวกับกษัตริย์องค์ใหม่ นั่นก็คือริน…
“ฉันน่าจะจับพวกมันประหารด้วยกิโยติน…” รินพูดอย่างเคียดแค้น “ไม่สิ ควักลูกตาพวกมันออกมาก่อนดีไหมเล็น หรือจะเฉือนปากออกจะได้บ่นไม่ได้อีกดี”
“ประหารด้วยกิโยตินตามกฎหมายน่าจะดีกว่าขอรับ…” เล็นออกความเห็น
“กฎหมายอีกแล้ว…ก็แค่กฎที่ยัดลงใส่กระดาษเท่านั้นเอง เมื่อไหร่จะเปลี่ยนกฎบ้าๆพวกนั้นใหม่ซะทีนะ พวกตาแก่ขุนนางเก่านั่นยืนยันคำเดิมๆว่าจะต้องใช้กฎหมายที่บัญญัติขึ้นในสมัยท่านทวดของทวดของทวดของทวดของฉันอีก ตอนนี้ฉันก็เป็นคนปกครองแล้ว ทำไมทำอะไรก็โดนขัดขวางตลอดเลยนะ”
“…”
หลังจากฟังคำระบายมานาน รินก็สั่งให้เขาจัดการเขียนรายงานการประชุมต่อ และช่วยจัดการเรื่องหัวข้อในการประชุมครั้งต่อไปด้วย
“การประชุมครั้งต่อไป คิดว่าน่าจะเป็นเรื่องท้องพระคลังอีกขอรับ” เล็นรายงาน ซึ่งรินก็มีสีหน้าหงุดหงิดทันทีที่ฟังเสร็จ เธอนั่งไขว่ห้างและกอดอก ดูไม่ค่อยงามเท่าไหร่สำหรับเจ้าหญิง จนเล็นต้องเอ่ยขึ้น
“องค์หญิง กรุณานั่งให้เรียบร้อยด้วยขอรับ”
สิ่งที่ได้ตอบรับกลับมาคือสายตาค้อนอย่างโกรธเคือง เล็นเลือกปิดปากเงียบไม่พูดอะไร มองรินที่แสดงอาการกระฟัดกระเฟียดอีกครั้ง
“มันน่าโมโหนัก…” องค์หญิงผู้เลอโฉมสถบอย่างไม่สมควร
ความเงียบกคลุมแทนคำพูดใดๆ เมื่อองค์หญิงน้อยไม่มีคำพูดอื่นที่จะระบาย และข้ารับใช้ก็ไม่มีหน้าที่ที่จะพูดออกความเห็น ต่างฝ่ายต่างเงียบจนได้ยินเสียงของลม และเสียงของนกกระจอก…
“เสียงนก…นกกระจอกงั้นหรอ?” รินอุทาน เธอเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ “ฉันจำได้ ตอนเด็กๆฉันชอบเสียงนกกระจอกมาก…”
เล็นมององค์หญิงน้อยที่ส่งเสียงร้องเพลงคลอเบาๆตามนกกระจกเป็นทำนองที่น่าฟัง ฟังไปฟังมาเขาก็หลับตาลงและดื่มด่ำไปกับเสียงดนตรี
ลา ล่า ลา ล่า ลา ล้า ลา ลา ลา ล่า ลา ลา ล้า…
ลา ลา ล่า ลา ลา ล้า ลา ล่า ลา ลา ลา ลา ล้า…
เสียงประสานของเด็กหนุ่มและเด็กสาวเข้ากันได้อย่างดี เกิดเป็นเสียงก้องกังวานใสไพเราะ และไม่ว่าจะฟังซักกี่ครั้งก็ยังไพเราะเช่นเดิม
ลา ลา ลา ล่า ล้า ลา ลา ลา ล่า ลา ลา ล่า ลา…
ล่า ลา ลา ล่า ลา ล่า ลา ลา ลา ลา ลา ล่า…
………………………………………………………..
เสียงดนตรีหายไปเมื่อเสียงของนกกระจอกเงียบหายไป เหลือทิ้งไว้เพียงความเงียบเช่นเดิม ทำให้บรรยากาศในห้องทำงานส่วนพระองค์นี้ดูน่าอึดอัดขึ้น แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา จนกระทั่ง…
“ทำไมต้องเป็นฉัน…” รินกล่าวเสียงเบาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือราวกับจะร้องไห้ “ทำไมต้องเป็นฉันด้วย ทำไมต้องเป็นฉันที่ต้องแบกรับชะตากรรมบ้าๆของราชวงศ์นี้เอาไว้ ทำไมฉันต้องเป็นผู้ปกครองแผ่นดินนี้…”
รินก้มหน้าซ่อนบางอย่างที่กำลังจะไหลออกมา “ทำไมต้องเป็นฉัน ทำไมถึงไม่เป็นคนอื่น ทำไมไม่เป็นคนอื่น…”
“เพราะพระองค์คือผู้ที่เหมาะสม…”
“เหมาะสมบ้าบออะไรกัน! ทำไมต้องเป็นฉัน!!!”
“…”
“ทำไม…ทำไมล่ะ…” เสียงสะอื้นของเด็กสาวดังขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ “ทำไมกันเล็น ฉันหลุดออกจากชะตากรรมนี้ไม่ได้เลยหรอ…?”
“…”
“ฮึก ฮึก ทำไม…ทำไม…ทำไมกันล่ะ ฮึก…”
เสียงของนกกระจอบนั้นเงียบไปเมื่อเสียงสะอื้นของเด็กสาวดังขึ้น องค์หญิงน้อยร้องไห้โฮบนเก้าอี้นวม น้ำตาหลั่งไหลออกมาแทบจะเป็นสายเลือด ปากก็พูดคำซ้ำๆว่า ‘ทำไม’ สลับกับเสียงสะอื้น
แม้ว่าโลกทั้งใบจะไม่เคยสนใจเธอ…
“…?” องค์หญิงน้อยแทบจะเงยหน่าขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงเพลง เสียงที่นุ่มนวล อ่อนโยน แฝงไปด้วยความห่วงใย และคุ้นเคย…แม้หยาดน้ำตาจะคลออยู่ที่ดวงตาแต่เธอก็สามารถมองเห็นภาพตรงหน้าได้ชัดเจน
แม้ว่าโลกทั้งใบจะไม่เคยเหลียวมองเธอ…
“…”
แม้ว่าโลกทั้งใบจะไม่เคยจดจำเธอ…
“เล็น…”
ผมคนนี้จะขอ ปกป้องรอยยิ้มเธอไว้เอง…
เสียงร้องเพลงที่อ่อนโยนถูกบรรเลงเรื่อยมาอย่างไม่รู้จบ ล้วนแต่ใส่ไปด้วยถ้อยคำที่ต้องการจะปลอบประโลมเด็กสาว รินมองภาพคนที่หน้าตาละม้ายคล้ายเธออย่างตกใจในการกระทำนั้น
เล็นร้องเพลง…
เธอรู้ว่าข้ารับใช้ของเธอคนนี้มีน้ำเสียงที่ไพเราะ แต่ก็หาได้ยากนักที่จะได้เห็นเขาคนนี้ร้องเพลง…
แถมยังเป็นเพลงที่มอบให้ ‘เธอ’
แม้ว่าโลกทั้งใบจะไม่เคยสนใจเธอ…
แม้ว่าโลกทั้งใบจะไม่เคยเหลียวมองเธอ…
แม้ว่าโลกทั้งใบจะไม่เคยจดจำเธอ…
ผมคนนี้จะขอ ปกป้องรอยยิ้มเธอไว้เอง…
ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ที่มือคู่หนึ่งก็เอื้อมมาปาดหยาดน้ำตาให้ ด้วยใบหน้าที่อ่อนโยนพอๆกับน้ำเสียง และแทบจะทันทีที่ดวงตาสีฟ้าใสนั้นเบิกกว้าง เพราะคนที่กำลังเช็ดน้ำตาให้เธอนั้นกำลังยิ้ม…
ยิ้มอย่างอ่อนโยน…คนๆนี้ทำอะไรก็อ่อนโยนไปหมด ขัดกับบุคลิกภายนอกที่ดูเย็นชาและเงียบขรึมจนไม่กล้าเข้าใกล้ แต่พอได้อยู่ใกล้แล้วกลับยิ้มออกมาได้อย่างมีความสุข
“องค์หญิง…ไม่ร้องนะขอรับ” เล็นปลอบพลางส่งยิ้มให้ “แม้ว่าจะไม่มีใครสนใจพระองค์ แม้ว่าจะไม่มีใครเข้าใจ แม้ว่าจะต้องแบกรับชะตากรรมที่โหดร้ายนี้ กระผมก็จะ…”
“…”
“ปกป้อง และอยู่ข้างๆองค์หญิง ตลอดไปขอรับ”
ฟึ่บบบบบบ
เล็นอ้าแขนรับร่างที่โผเข้ากอดตนแทบจะไม่ทัน ไม่รู้ว่าเขาคาดการณ์ไว้ก่อนหรือเปล่าว่าองค์หญิงตัวน้อยจะต้องถลาลงมาแน่ เสียงสะอื้นพร้อมกับน้ำตาที่ซึมเปรอะเสื้อตัวนอกของเขา เล็นทำเพียงแค่ลูบหัวรินเบาๆ สายตาทอดมองไปยังที่ๆหนึ่งที่ไกลโพ้น
“ฮึก ฮึก ฮือ…” เสียงสะอื้นแข่งกับเสียงร้องเพลงปลอบประโลม
“องค์หญิง…” เล็นเรียกองค์หญิงของเขาเบาๆ “กระผมก็ไม่รู้ว่าจะสามารถปกป้ององค์หญิงได้ดีที่สุดเท่าไหน แต่เพื่อองค์หญิงแล้ว แม้จะเป็นมาร กระผมก็ยินดี”
ตัวเธอนี้คือเจ้าหญิง ตัวผมคือข้ารับใช้…
โชคชะตาได้พลัดพรากสองเราจากกันออกไป…
แม้นต้องเผชิญเรื่องเลวร้ายซักเพียงเท่าไหน…
จักยอมที่จะเป็นดังมาร เพื่อที่จะปกป้องเธอ…
“อือ…”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
gvggf
2021-08-03
0