ตอน2 เจ้ามิเป็นกระไรเเล้วนะ

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้า ของหญิงสาวใกล้วัยกลางคนกำลังเดินมาหา......

บุษวิศาร : เจ้า.....ลุกขึ้นมาสิ ?

เยอรพัณร์ : จะ-เจ้าค่ะ

นางสนม 1 : (หน้าด้านเจ้านี่มัน หึ้ย! นังอัปปรีย์!

คอยดูเถอะ ท่าน "บุษวิศาร" จะต้องเป็นของข้าเเละเจ้า จะไม่มีที่ยืนในเมืองนี้อีกตลอดไป!)

ความคิดของ นางสนม 1 ชั่งเเค้นซะเหลือเกิน เเต่ก็ไม่สามารถที่จะ เอ่ยปากเอ่ยปริออกมา ให้ได้ยินทำได้เเค่เพียง เก็บความเเค้นอันหนักเเน่นนี้ภายในใจจนกว่าจะถึงเวลาอันเหมาะสมที่จะเเก้เเค้น...

ตึก ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าของ "บุษวิศาร" เดินนำ "เยอรพัณร์"

ไปยังท่าเเพ

เเสงพระอาทิตย์ในตอนเที่ยง ชั่งร้อนระอุซะเหลือเกิน

บุษวิศาร : นี่เจ้า...? ใยเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้กันหล่ะ

เยอรพัณร์ : หม่อมชั้น เเต่มาหางานทำเพื่อเเลกกับของอันมีค่า เช่น เงิน เช่น ทอง หน่ะเจ้าค่ะ

บุษวิศาร : เจ้าอายุเพียงเท่าใดใยเจ้าจึงมาทำงานเเบบนี้? ไหนจะ...หน้าตาสะสวยเงาระงามตาได้เพียงนี้กันหล่ะ หืม...?

เมื่อ"บุษวิศาร" พูดจบก็ใช้มือ ลูบใบหน้าที่สวยงามของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน

เยอรพัณร์ : ตัวข้าเเค่อยากได้ของมีค่า เเล้วนำมันไปเเลกกับยาเจ้าค่ะ พอดีว่า...ท่านเเม่ของข้าท่านป่วยมาหลายวันเเล้วไม่มีทางไหนที่จะรักษาได้อีกเเล้วหล่ะเจ้าค่ะ....

....ท่านเเม่ของ"เยอรพัณร์"ท่านได้ป่วยเป็นโรคที่ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ทำได้เเค่เยียวยา

อาการของท่านที่เริ่มอ่อนเเอขึ้นลงในทุกๆวัน....

คงจะอยู่ได้อีกไม่ถึง 5 ปี...

บุษวิศาร : อย่างงี้เองรึ? ข้าเองก็ว่าอยู่เจ้ายอมให้นางสนมของข้าข่มเหงเจ้าเยี่ยงทาสเช่นนี้ ข้านับถือเจ้าที่เป็นเเบบนี้นะ "เยอรพัณร์"

บุษวิศาร : งั้นเอาเช่นนี้ดีรึไม่? ข้าอยากจะให้เจ้ามาคอยช่วยเเละดูเเลชีวิตข้า เเล้วเจ้าจะได้เงินทองมหาสารจากข้าไปรักษาท่านเเม่ของเจ้ากันหล่ะ?

ถึงตอนนั้น"เยอรพัณร์" ที่ได้ยินข้อเสนอที่ดีเช่นนี้มีรึนางจะไม่รับหน่ะ

เยอรพัณร์ : ด่ะ-ได้เจ้าค่ะ ได้อยู่เเล้วเจ้าค่ะ!

"เยอรพัณร์"รีบตอบโดยเร็ว

บุษวิศาร : งั้นก็ดี ข้าอยากจะไปอาบน้ำ เจ้าช่วยขัดตัวให้ข้าเถิดหนา?

เยอรพัณร์ : เจ้าค่ะ

💐 โปรดติดตามตอนต่อไป 💐

คร้านเด้🤣