1.นรกไม่รับ

ฉันชื่อ "ซัง" ค่ะ คุณอ่านไม่ผิดหรอกค่ะ ซอ-อะ-งอ ซัง\=_\= มันไม่ได้มาจากคำในภาษาไทยอย่างซังข้าว หรือซังกะตายอะไรแบบนั้นหรอกนะ มันเป็นชื่อภาษาจีนที่แปลว่า…ผู้หญิงที่มีความสวยงามมากกกก(ใครจะคิดว่าจากซังกะตายจะกลายเป็นสาวสวยในภาษาจีนได้เนาะ-_-)เห็นชื่อจีนจ๋าแบบนี้ไม่ต้องเดาให้ยากเลยว่าฉันมีสายเลือดชาติไหนผสมอยู่ด้วยอันที่จริงดีเอ็นเอมันฟ้องอยู่บนหน้าเลยค่ะ! สมัยเด็กๆเวลาไปไหนตนชอบเข้าใจผิดว่าฉันหลับตาเดิน หลับตาวิ่ง หลับตากิน หลับตาดูทีวี…

อ๊ายยย จะบ้าหรือไงเล่า!! เป็นคนตาชั้นเดียวมันผิดตรงไหนฟะ\(ฟะ\)

ดีนะพอโตขึ้นมาตาฉันก็โตขึ้นตามลำดับ\(แต่ส่วนสูงกลับไปไม่ถึงไหนแทนซะงั้น\-\_\-\) เอาเป็นว่าฉันคือสาวไทยเชื้อสายจีน\(บ้านก็ดันอยู่เยาวราช ขายเกาลัดมาสี่รุ่น อร่อยเฟ่อร์\~\) พอเห็นหน้าหมวยๆแบบนี้ทีไร ใครต่อใครก็ต้องถามฉันว่าพูดภาษาจีนได้มั้ย…อ่านออกเขียนได้หรือเปล่า บลาๆๆๆ

เอ่อ!!!! มีเชื้อสายจีนแต่ฉันไม่ได้เป็นคนจีนนะเฟ้ย ถือพาสปอร์ตสัญชาติไทยนะ เกิดที่ไทย โตที่ไทย เอ๊ย! ยังไม่ตายแล้วฉันจะไปพูดภาษาจีนกับเค้าได้ยังไงกันเล่า แต่จะว่าไปแล้วฉันเองก็โตมากับภาษาจีนนะ อย่างเวลาที่ป่าป๊ากับหม่าม๊าสปีกไซนีสกันบ่อยๆ ฉันก็ฟังออกบ้างไม่ออกบ้าง เลยทำให้ค่อนข้างคุ้นเคยและพอรู้ศัพท์นู่นนี่อยู่ไม่น้อย ทว่าเมื่อเทียบกับญาติพี่น้องในรุ่นเดียวกันแล้ว ทุกคนต่างก็พูดภาษาจีนกันคล่องมากอย่าลูกพี่ลูกน้องที่อายุห้าขวบยังนับหนึ่งถึงร้อยเป็นภาษาจีนได้เลย ส่วนฉัน …เจ๊ก หนอ ซา สี่….พอเกินสิบนี่อั๊วไม่รู้แล้ว\=\_\=;;หลังจากเรียนจบมัธยมปลาย ป่าป๊ากับหม่าม้าก็อยากให้ฉันเรียนต่อสาขาภาษาจีน จะได้ไม่น้อยหน้าญาติพี่น้องคนไหน พอถึงตรุษจีนเมื่อไหร่อาม่าจะได้ให้อั่งเปาเยอะๆด้วย แต่ทว่ามันสายไปเสียแล้ว ป่าป๊าส่งฉันเรียนโรงเรียนอินเตอร์มาตั้งแต่เล็กจนโตขนาดนี้ จะให้กลับลำก็ไม่ทันน่ะสิเคอะ😭;;;อีกทั้งฉันสอบติดมหาวิทยาลันอินเตอร์อันทรงเกียรติอย่าlUCAในคณะนิเทศศาสตร์สาขาศิลปะการแสดงด้วย!!!!

คุณพระ! จากภาษาจีนมาเป็นศิลปะการแสดงได้ยังไงหนูยังงง

(ทำไมจะไม่ได้ล่ะในเมื่อชื่อฉันที่แปลกๆ ยังแปลว่าสวยได้เลน-_-)

แต่ฉันไม่ได้ไปแสดงอะไรกับเค้าหรอกนะ โปรดอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ถ้าฉันไปเป็นนักแสดงจริงๆ เดี๋ยวคนดูจะหาว่าฉันหลับตาพูดอีก-_-คืออฉันเลือกเรียนไปทางด้านการทำงานเบื้องหลัง อย่างพวกเขียนบทและกำกับการแสดงอะไรประมาณนี้ล่ะ นี่คือมหาวิทยาลัยอินเตอร์อันดับหนึ่งของเอเซีย ใครสอบติดที่นี่ได้ก็ล้วนเป็นที่ภาคภูมิใจของพ่อแม่ทั้งนั้น

"ซัง! แกได้ยินที่เค้าลือกันหรือยังว่าเราจะต้องเรียนกับพวกสาขาภาพยนตร์ด้วยนะเทอมนี้"

ฉันยักไหล่ไหวๆ ทำเหมือนไม่ค่อยแปลกใจสักเท่าไหร่ สืบเนื่องจากมหาลัยlUCAขึ้นชื่อว่ามีการเรียนการสอนในเชิงบรูณาการอยู่แล้ว ถ้าจะจับสาขาเราไปเจอกับสาขาภาพยนตร์ หรือพูดง่ายๆ ก็คือจับเด็กที่อยากสร้าหนัวกับเด็กที่อยากเขียนบทมาเรียนด้วยกันเมกเซ้นส์ดีออก

"แบบนี้เราก็มีโอกาศได้เรียนกับคิรันใช่มั้ยเนี่ย>0<"

"เออใช่! คิรันที่เป็นแอมบาสซาเดอร์คนนั้นใช่ป่ะแอ๋ม ฮิ้ว!\~ ต่อไปนี้ในชั่วโมงเรียนก็คงจะกระชุ่มกระชวยขึ้นแล้ว"

แปลกแต่จริงที่ว่าสาขาของฉันคลาคล่ำไปด้วยชะนี เอ๊ย สตรีเป็นจำนวนมาก ส่วนสุภาพบุรุษก็มีบ้างประปราย แต่ส่วนใหญ่จะเป็นประชากรสีม่วงเกือบทั้งหมด\(เผื่อใครไม่รู้ฉันหมายถึงเกย์\-\_\-\)ว่ากันตามตรงแล้วสาขาของเราแห้งแล้งผู้ชาย\(แท้ๆ\) มากเลยทีเดียว ไม่แปลกที่เพื่อนสาวจะตื่นเต้นกันถึงเพียงนี้

ฉันก็ใช่ย่อย อ่ะโฮะๆๆ

ก็คิรันน่ะดังจะตาย!!! เขาได้รับเลือกให้เป็นแอมบาสซาเดอร์ของคณะนิเทศ ลูกครึ่งไทย—อังกฤษ—ญี่ปุ่นอย่างเขา...อย่าให้อธิบายถึงความหล่อเลย โดดเด่นหาใครเปรียบเทียม\>\_<ตอนที่มหาลัยเปิดให้โหวตเพื่อหาแอมบาสซาเดอร์\(เลือกไปทำอะไรฉันยังไม่รู้เลบ\-\_\-’\)พอเห็นหน้าคิรันอยู่ในช้อยส์ ฉันก็กดรัวยิกๆ จนเม้าส์เจ๊งคานิ้วไปเลยจ้า สดท้ายเขาก็ได้เป็นตัวแทนของคณะเราจริงๆ ฉันกล้าพูดได้เลยว่าที่เขาได้รับเลือกนั่นก็เพราะแรงกอของฉัน ฮี่ๆ

"นี่ไงๆวิชาการสร้างภาพยนตร์2"

"อ้ายยยย ฉันอยากเรียนวิชานี้ทุกวันจังเลย!"

"ได้แบบนั้นก็ดีสิ คราวนี้ฉันจะได้เจอคนหล่ออย่างน้อยก็สามชั่วโมงต่ออาทิตย์ ฮี่ๆๆ น้ำลายจะไหล"

ฉันเลียริมฝีปากแผล็บๆทำจมูกบานไปด้วย-..-

"อี๋!!ซัง แกลามกอ่ะ"

"อุบาทว์ว่ะ ฉันน่าจะเอาหน้าแกตอนนี้ลงเฟสบุ๊กนะเนี่ย"

"เฮ้ย อย่าน้า>0<"

จากนั้นพวกเราก็หัวเราะกันครืน\~ พวกเราสามสาวสวย ซัง แอ๋ม และโบว์สนิทสนมกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง อดหลับอดนอนทำรายงานด้วยกันมาจนถึงทุกวันนี้(ก็เพิ่งปีสอง พูดเหมือนนานเลย ฮ่าๆๆ)

"ไปเถอะ กลับบ้านกันได้แล้ว"

"ป่ะๆ"

พวกเราสามช่าชิงร้อยชิงล้านก็พากันเดินออกจากคณะตามปกติ ในระหว่างที่รอไฟเขียวสำหรับข้ามถยย พอสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นไฟเขียวปุ๊บยัยแอ๋มก็โพล่งขึ้นมาปั๊บ

"เฮ้ย เดี๋ยวฉันอยากซื้อชาไข่มุกที่ใต้สะพานก่อนดีกว่า ฉันอยากกินอ่ะ แหะๆ"

"ฉันก็อยากกินด้วย"

ฉันมองหน้าเพื่อนสองคนอย่างอึนๆ ทำไมต้องมานึกอย่างกินของอ้วนตอนนี้ด้วยฟะ แล้วตอนที่ยืนรอข้ามถนนทำไมไม่ไปซื้อเนี่ย พอไฟเขียวให้ข้ามได้ดันจะไปซื้อวะงั้น โว้!

"ดูมันทำหน้าเขา...เออๆๆ แกไปก่อนเลยก็ได้ซัง แกนั่งรถเมล์กลับบ้านส่วนพวกฉันนั่งรถไฟฟ้าใต้ดิน ยังไงก็ต้องแยกกันหลังข้ามถนนอยู่ดี งั้นแยกกันตอนนี้ก็ไม่เป็นไรหรอกมั้ง"

เกิดการเปรียบเทียบขึ้นมากะทันหัน ทำไมฉันรู้สึกเหมือนตัวเองดูน่าสงสาร ทำไมฉันถึงกลับรถเมล์คนเดียว! แหม...ก็อยากนั่งรถไฟฟ้าใต้ดินอยู่นะ แต่เยาวราชมันไม่มีรถไฟฟ้าใต้ดินผ่านนี่หว่า นั่งไปลงสถานีหัวลำโพงก็ต้องต่อรถเมล์อีกอยู่ดี สู้นั่งต่อเดียวถึงบ้านไม่ดีกว่าเหรอ

"ไหนพวกเราสาบานว่าจะข้ามถนนตรงนี้ด้วยกันทุกวันไงล่ะ"

ฉันแกล้งตัดพ้อ โบว์กับแอ๋มมองหน้ากันเหลอหลา

"เอ่อ....ฉันไม่นึกว่าแกเอาจริงเอาจังเรื่องที่เราต้องข้ามถนนด้วยกันทุกวันขนาดนี้เลยซัง..."

ฉันกำลังจะบอกว่าล้อเล่น...

"งั้นพวกเราข้ามถนนไปส่งแกก่อน แล้วค่อยข้ามกลับมาซื้อชาไข่มุกก็ได้"

เอ่อ....บางทีเพื่อนฉันก็ซื่อบื้อเกินกว่าจะรู้ว่านี่เป็นมุก

"ยัยพวกบ้า! ฉันแกล้งพูดไปงั้นล่ะ! ไปๆๆ ไปซื้อชาไข่มุกของพวกแกไป ไว้เจอกันพรุ่งนี้"

"โอเค้ งั้นพรุ่งนี้อย่าสายล่ะ ชั่วโมงแรกของวิชาทำหนังกับคิรัน ฮิ้ววว\~"

"ไม่สายๆๆๆ แจ้ไม่สายแน่นอน^0^"

ฉันโบกมือให้เพื่อนอย่างร่าเริงก่อนจะวิ่งข้ามถนนไป

ชะอุ๊ย...0_๐สัญญาณรูปคนเป็นไฟสีแดง ก่อนที่ฉันจะทันได้ชักเท้า กลับขึ้นไปยังฟุตบาธ รถคันหนึ่งกำลังพุ่งตรงมาที่ฉัน...

บรื้นนนนนนนนนนนนน

ฮก ลก ซิ่ว ช่วยลูกล่วยยยยยยย

โครม!!!!!

"ซัง!!!!!"

ปล.ค้างคาไปก่อนนะคะ 😭😆

😏😭😏😭😏😭😏😏😏❤️😏😏😏😏😏❤️❤️🤪😊✌🏻😍☺️✌🏻😍☺️🤪😂🤪😍☺️✌🏻😍☺️✌🏻☺️☺️✌🏻✌🏻😍😑😍😍🤪☺️😌🤪😍🤪☺️✌🏻😍✌🏻😍😁🤪🤪😊✌🏻🤪😍✌🏻😍🥲✌🏻😩🤪😍☺️🥲😑😆🥲❤️😆✌🏻😍🥹🤪🥲😳😘🤪🥲🥹😘😳😂🥲😩☺️😳😳😔😘😔😘😂✌🏻😑😩😂🤪😍😍😳😍🥹😳✌🏻😫😳

K❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️BK❤️B K❤️B

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***