ตอนที่ 4 ก้าวแรกของความทรงจำ

ครูเคียว

  '....เนตะแบบนั้นมัน....'

ณ ที่บ้าน

ระหว่างที่เคนกำลังอาบน้ำ

  'สดชื่นจริงๆเลย พรุ่งนี้ก็จะได้ย้ายไปอยู่ที่เมืองแล้วล่ะ ดีนะที่ไม่ได้ไปคนเดียวไม่งั้นคงเหงาแย่แน่เลยฮิๆ'

อาบน้ำเสร็จและไปกินข้าวกับซิน

  "เอ่อ...ซินเรื่องเมื่อตอนนั้นน่ะ ขอบใจนะ"

ซินเขินเล็กน้อย

  "อืม...รีบๆกินแล้วไปนอนซะเดี๋ยวตื่นสายอีกชั้นจะไม่ปลุกแล้วนะ"

เคน

  "เธอเคยปลุกชั้นตอนไหนล่ะนั่น?"

ซินถอนหายใจ

  "เฮ่อ...ช่างเถอะเอาเป็นว่า..ชั้นถามอะไรพี่หน่อยสิ"

เคน

  "เรื่องอะไรงั้นหรอ?"

ซินถามเกี่ยวกับพลังเนตะที่เคนใช้

  "เรื่องเนตะของพี่น่ะ ตอนประลองดูเหมือนทุกคนจะไม่เห็นเนตะของพี่นะ ทุกคนงงไปหมดว่าทำไมไอเจ้าสายฟ้านั่นโจมตีพี่ไม่โดนเลย ก็คิดว่าพี่คงฟลุ๊คไม่ก็ใช้กลโกง แต่หนูเห็นพี่มีดวงตาสีแดงๆและก็มีพี่อีกหลายคนเต็มไปหมดเลย นั่นน่ะมันคืออะไรงั้นหรอ"

พอเคนนึกถึงเรื่องเนตะสีแดงขึ้นมาเคนก็เริ่มแพนิควิตกกังวล

  'อ้า!...ปวดหัวชะมัดเนตะสีแดงเหมือนกับที่ครูเคียวเล่าเลย'

ซินเป็นห่วงเคน

  'นี่พี่เป็นอะไรรึเปล่า'

เคนรีบขึ้นห้อง

  "ชั้นไปนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์"

ซินตกใจที่เคนเป็นแบบนั้น

  "นี่ชั้นพูดอะไรไม่ดีไปรึเปล่าเนี่ย....ช่างเถอะคงเหนื่อยจากการต่อสู้แหละมั้ง"

ณ ห้องของเคน

เคนคิดถึงแต่เรื่องนั้นขึ้นมาอีกครั้งและมองตัวเองที่กระจก

  'เนตะสีแดงดวงตาสีแดง นั่นมันพลังของ...ยมทูตนี่นา...รีบนอนดีกว่าจะสายไม่ได้แล้วด้วย'

  'เอ๋....รอบตัวชั้นมืดไปหมดเลยความรู้สึกแบบนี้คุ้นๆเหมือนเคยเจอเลยแฮะ'

จู่ๆก็มีดวงตาดวงหนึ่งมองมาที่เคน ทำเคนตกใจไปพักนึง

  'นี่มันชั้นเคยฝันไปรอบนึงนี่นา แต่ก็สะดุ้งตื่นซะก่อน ครั้งนี่ชั้นจะต้องรู้ให้ได้ ว่าดวงตานี้มันอะไรกัน'

ดวงตาที่มองเคนเรื่องมีแสงสีแดงออกมาเคนรวบรวมความกล้าและเดินเข้าไปเอามือแต่ที่ดวงตานั้น

มีเสียงขึ้นมาในหัวของเคน

  "โอ้ย!....จู่ๆก็มาแตะตาข้าเจ็บนะ"

เคนตกใจ

  "เอ๋!....ดวงตาพูดได้"

ดวงตาสีแดงพูดคุยกับเคน

  "เข้าเรื่องเลยดีกว่า อย่าหนีข้าไปอีกรอบล่ะ งั้นข้าขอแนะนำตัวก่อนข้ามีชื่อว่าเร้ด เจ้าน่ะต้องการรื้อฟื้นความทรงจำและตามหาพ่อแม่ใช่ไหมล่ะ ข้าก็คือพลังของเจ้า เนตะสีแดง"

เคนตกใจและกลับมากังวล

  "เอ๋!...เนตะสีแดง นี่เรื่องจริงหรอ....ชั้นจะกลายเป็นยมทูต และต้องฆ่าคนสำคัญของชั้นหรอเนี่ย"

เรดดึงสติเคนคืนมา

  "ใจเย็นๆก่อน พลังของเจ้ามีแค่ครึ่งนึงของยมทูตเท่านั้นและจะเป็นอย่างนั้นตลอด ไม่มีทางเป็นยมทูตหรอกน่า แค่ใช้พลังในการต่อสู้และสำเร็จเป้าหมายของนายก็พอ"

เคนหายกังวล

  "งั้นหรอ แล้วเรื่องความทรงจำของผมล่ะ"

เรด

  "เมื่อนายควบคุมเนตะสีแดงได้แบบสมบูรณ์แบบ ความทรงจำของนายจะกลับคืนมา50% เนตะสีแดงของนายมีแค่ข้างเดียวเท่านั้น ส่วนอีก50%....."

เคนสลึมสลือ

  "เอ่อออ"

ซินปลุกเคน

  "นี่พี่รีบๆตื่นสิเดี๋ยวจะสายเอานะ"

เคนลุกขึ้น

  "เหมือนจะฝันอะไรแปลกๆอีกแล้วแฮะ"

ซิน

  "ดีนะที่พี่ไม่ได้ล็อคห้องน่ะไม่งั้นหนูคงต้องพังประตูเข้ามาแล้วล่ะ"

ระหว่างที่เคนกำลังอาบน้ำ

  'ปวดหัวหน่อยๆแฮะ....เนตะสีแดง'

เคนมองไปที่กระจกและพยายามที่จะใช้เนตะ

เนตะสีแดงประกฎขึ้นที่ตาข้างขวาของเคน

ความทรงจำตอนที่ฝันกลับคืนมา

  'เอ๋!...จู่ๆก็จำเรื่องที่ฝันได้...เข้าใจแล้วล่ะแค่ต้องควบคุมเนตะสีแดงนี่ให้สมบูรณ์แบบสินะ'

ณ โรงเรียนชนบทเวลา07:00

เคนมองไปที่ครูที่จะพาไปโรงเรียนในเมือง

  "เอ๋!....ครูเคียวนี่"

ครูเคียว

  "จริงๆแล้วครูเป็นครูของโรงเรียนในเมืองน่ะ แค่มาดู นักเรียนของโรงเรียนชนบทว่าจะมีคนที่น่าสนใจไหม ตามที่คาดไว้เลย มีคนน่าสนใจสุดๆถึง2คนล่ะนะ"

เคน

  'ที่น่าสนใจนี่....ครูคงเป็นคนที่รู้เกี่ยวกับพลังของเราแน่ๆเลย'

ครูเคียวไม่จำเป็นต้องเช็กชื่อก็รู้ว่ามาครบและถูกคน

  "ทุกคนมากันครบแล้วสินะ ขึ้นรถและออกเดินทางกันได้"

ทุกคนเดินขึ้นรถ

เคนดูชอบรถนี่สุดๆ

  "นี่น่ะหรอรถบินได้น่ะ เท่สุดๆไปเลยแฮะ"

ซินลากตัวเคนขึ้นรถ

  "อย่ามัวชักช้าน่ารีบๆไปได้แล้ว"

ทุกคนที่โรงเรียนและคนบนรถกล่าวอำลากัน

  "แล้วเจอกันน้าาาา"

ระหว่างที่รถกำลังบนไปที่เมือง ครูเคียวก็ได้เล่าเรื่องราวคร่าวๆให้นักเรียนฟัง

  "เมืองที่เรากำลังเดินทางไปมีชื่อว่า โครม เป็นเมืองที่สงบสุขที่สุดเพราะ ที่นั่นมีทหารประจำเมือง พวกเขาจะปกป้องเมืองและผู้คนจากภัยอันตรายต่างๆ ส่วนหัวหน้าสูงสุดของพวกเขานั้นมี2คน เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในเมืองนั้นเลย คนแรกมีชื่อว่า ซี โครม ผู้ใช้เนตะสีทอง แสง และคนที่2 มัช โครม ผู้ใช้เนตะสีทอง เวลา นามสกุล โครม ใช้ได้เฉพาะหัวหน้าสูงสุดเท่านั้น เอาล่ะมาถึงแล้วครูจะพาเข้าโรงเรียนและห้ามไปไหนโดยไม่บอกครูล่ะ"

ทุกคนบนรถ

  "โหสุดยอดไปเลยนี่น่ะหรอเมืองโครม"

รถลงพื้นและขับเข้าเมือง

  "ดูนั่นสิมีอะไรแปลกๆเต็มไปหมดเลย"

ครูเคียว

  "เอาล่ะถึงโรงเรียนแห่งใหม่ของทุกคนแล้ว"

ทุกคนบนรถ

  "ว้าวววเป็นโรงเรียนที่ใหญ่ชมัด"

ครูเคียว

  "โรงเรียนแห่งนี้มีชื่อว่า คิริมเป็นโรงเรียนที่ใหญ่ที่สุดของเมืองนี้ มีนักเรียนทั้งหมด5,000คน เมืองโครมนี้มีโรงเรียนทั้งหมด3แห่งอะนะ1)คิริม 2)พาริม 3)ซีริม"

เคน

  "ทำไมชื่อแต่ละอย่างคล้ายๆกันไปหมดล่ะ"

ครูเคียว

  "น่าจะเพราะคนตั้งชื่อแต่ละอย่างนึกชื่อไม่ออกละมั้ง"

ครูเคียวพานักเรียนเดินเข้าไปจุดรวมตัวเฉพาะนักเรียนใหม่ ครูใช้สายตาในการตรวจเช็กว่าครบไหม

  "เอาล่ะมากันครบแล้ว มีนักเรียนใหม่เข้ามาทั้งหมด500คน จะมีการติดตั้งแอพพลิเคชั่น ของโรงเรียนและลงทะเบียนโดยอัตโนมัติ ในแอพนั้นสามารถดูได้ทุกอย่างของโรงเรียนนี้เลยล่ะนะ"

เคนเปิดมือถือขึ้นมาดู

  "เอ๋!...จู่ๆก็มีแอพของโรงเรียนขึ้นมาแล้วก็ลงทะเบียนเรียบร้อยหมดแล้ว โรงเรียนนี้สุดยอดไปเลยแฮะมีระบบออโต้ด้วย ไหนดูซิชั้นอยู่ห้องเรียนอะไร ห้อง......21...อยู่สุดท้ายอีกแล้วหรอเนี่ยยยยย!"

ซินตกใจกับห้องที่เธอเห็น

  ".....ห้องที่21งั้นหรอแล้วทำไมต้องห้องสุดท้ายด้วยล่ะ!"

ครูเคียว

  "เอ่อครูเป็นคนจัดให้พวกเธอทั้ง2อยู่ห้อง21เองอะนะ พอดีว่าครูประจำห้องที่21น่ะ"

เคนและซินพูดพร้อมกัน

  "ว่ายังไงนะะะะ"

ครูเคียว

  "ห้องเลขสุดท้ายมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ"

เคน

  "ก็มันจะมีพวกชอบดูถูกคนอื่นไง ผมล่ะเกลียดสุดๆไปเลยล่ะ"

ครูเคียว

  "ครูจะบอกว่าห้องสุดท้ายน่ะเป็นห้องที่ดีที่สุดเลยนะโรงเรียนนี้ยิ่งเลขเยอะยิ่งเก่งนะ"

เคนและซินพูดพร้อมกัน

  "เอ๊!...จริงหรอ"

ครูเคียว

  "อืม...มีแต่พวกหัวกะทิทั้งนั้นแหละ"

ตอนนี้เวลา08:30 เข้าเรียนคาบแรก

เคนและซินอยู่ห้องเดียวกัน ถึงแม้ว่าซินจะเป็นน้องแต่เธอก็อยู่ระดับชั้นเดียวกันกับเคนเพราะอายุห่างกันแค่3เดือน ทุกคนเข้าห้องเรียนของตนเอง

ณ ห้องเรียนที่21

ครูเคียวเริ่มแนะนำตัวเองอีกครั้งและเริ่มเล่าเรื่องต่างๆของเมืองทั้ง5บนโลกนี้ และเมืองโครม

  "ขอแนะนำตัวครูชื่อ เคียว มินัส อายุ36 ครูเป็นผู้หญิงนะถึงแม้จะชื่อเหมือนผู้ชายก็เถอะ เข้าเรื่องเลยละกัน บนโลกนี้มีเมืองทั้งหมด 5 เมือง 1.เมืองโครม คือเมืองที่เราอยู่นะตอนนี้ 

2.เมืองโคทัส 3.เมืองฟานัส 4.เมือง เดท และ5.เมือง ซ๊าท

ปัจจุบันเมืองโครมมีทหารประจำเมืองอยู่ทั้งหมด1075คน  จาก5500คนซึ่งถือว่าเหลือน้อยมากเนื่องจากช่วงนี้เมืองโครมมีปัญหากับเมืองซ้าทที่อยู่ติดกัน ปัญหาที่ว่าคือ เมืองซ้าท ตั้งแต่ผู้ปกครองคนใหม่มาครองบัลลังก์เขาก็บ้าอำนาจอย่างมากคิดจะยึดเมืองทั้งหมดบนโลกนี้เป็นของตัวเอง เมืองนั้นนะเริ่มตามล่าจับคนที่ใช้เนตะสีทองเรื่อยๆมาเป็นกำลังของตนเอง ปัจจุบันมีผู้ใช้เนตะสีทองประจำเมืองซ้าททั้งหมด 5 คน  มี ผู้ใช้พลังแสง1คน ซึ่งคนคนนั้นก็คือ ซี โครม...อีก2คนใช้พลังเวลา และคนสุดท้าย หัวหน้าของเมืองซ้าท รัท ทีมัส ผู้ใช้เนตะสีทอง พลังความมืด เราจึงต้องคัดกรองนักเรียนที่แข็งแกร่งมาเป็นทหารพิเศษเพื่อปกป้อง เมืองโครม แห่งนี้ เรายังเหลือหัวหน้า1คนคือ มัช โครม ช่วงนี่เราจึงงดการเรียนการสอนแบบความรู้ลงหน่อยแล้วมาเพิ่มเวลาให้กับการฝึกการต่อสู้ เอาล่ะทุกคนวันนี้เราจะเริ่มฝึกการต่อสู้วันแรก

คงไม่ต้องบอกพื้นฐานการใช้พลังหรอกนะ"

ทุกคนไปพร้อมกันทีลานฝึก

ณ ลานฝึก

ครูเคียวได้มอบแหวนบางอย่างให้นักเรียนทุกคน

  "นี่เป็นแหวนที่จะลดพลังเนตะของเรา...แต่ไม่ใช่ว่ามันไม่ดีหรอกนะนี่ใช้เพื่อการฝึกยิ่งเราเหลือพลังน้อยเท่าไรเราก็ต้องฝืนใช้พลังใช่ไหมล่ะ แล้วเมื่อฝึกไปนานๆก็จะชินกับสิ่งนี้ แล้วครูก็จะให้แหวนใส่เพิ่มจนถึง5วง เมื่อครบ5วง แล้วจะถึงขั้นตอนสุดท้าย ถอดแหวนออกมาเนตะจะแข็งแกร่งขึ้นถึง3เท่าเลยล่ะ เมื่อสำเร็จแล้วก็จะสามารถเป็นทหารพิเศษได้แบบเต็มตัว แต่ก็นะการฝึกค่อนข้างยากมากถ้าไม่พยายามก็แข็งแกร่งขึ้นไม่ได้หรอกนะ มีอยู่ไม่กี่คนเท่านั้นล่ะที่จะใส่แหวนได้ถึง5วง ระยะเวลาการฝึกปกติจะถึง5วงได้ก็ประมาณ5ปีล่ะนะ แต่ถ้าพยายามมากพ่อแค่1ถึง2ปีก็ได้แหวนครบ5วงแล้วล่ะ ที่ต้องทำแบบนี้เพราะเมืองซ้าทมีผู้ใช้เนตะสีทองตั้ง5คน ถ้าเราไม่ทำแบบนี้ก็เอาชนะไม่ได้ หรอก ขอให้ทุกคนพยายามเข้าล่ะ"

เคนสวมแหวนเข้าไปแล้วเคนพยายามจะใช้เนตะแต่ก็ดึงพลังออกมาได้แค่ครึ่งเดียวเท่านั้น

  'ชั้นก็ใช้เนตะได้อยู่ข้างเดียวอยู่แล้วแท้ๆ ยังต้องมาใส่แหวนที่ลดพลังเนตะไปอีก ไม่อยากนึกถ้าชั้นใส่5วงเลยแฮะ....ยังไงก็ไม่ควรยอมแพ้ตอนนี้!...ต้องแข็งแกร่งขึ้นเพื่อปกป้องสิ่งสำคัญ....เพื่อความทรงจำของชั้น'

เคนพยายามใช้เนตะเรื่อยๆตลอดทั้งวันจนถึงเที่ยง

  'หายใจแบบเหนื่อยมากๆ'

ซินเดินมาหาเคน

  "นี่พี่ยังไม่ได้แหวนวงที่2อีกหรอ นี่ชั้นใส่วงที่2แล้วนะ"

เคนยังคงหอบอยู่เรื่อยๆ

  "ก็เนตะชั้นใช้ได้แค่ข้างเดียวนี่ อีกนิดเดียวจะผ่านแหวนวงที่1ได้แล้วแท้ๆ

ซินยิ้มให้เคน

  "พยายามเข้านะพี่ชาย"

เคนตกใจเล็กน้อยเพราะพึ่งเคยถูกเรียกว่าพี่ชายครั้งแรก ปกติก็จะเรียกว่าพี่เฉยๆ ไม่ก็พี่บ้าล่ะนะ

 "นี่ปกติน้องชั้นทำตัวน่ารักแบบนี้เป็นด้วยหรอเนี่ย"

ซินตอบกลับด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจนิดหน่อยและนำข้าวมาให้เคน

  "ไม่ชอบรึไง.....เอานี่....ชั้นซื้อข้าวมาฝากน่ะ....ก็เพราะว่าพี่มัวแต่ฝึกไม่ไปกินข้าวซักที...ก็ไม่ได้เป็นห่วงอะไรหรอกนะ"

เคนยิ้มและเอามือลูบหัวของซิน

  "งั้นหรอ....ขอบใจนะ"

ซินเขินเล็กน้อยและปัดมือของเคนออก

  "นี่ชั้นไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ"

เคนขำเล็กน้อย

  "คิกๆ...งั้นหรอ....ถ้างั้นมาฝึกด้วยกันดีไหมล่ะ"

ซินตอบตกลงและเริ่มการฝึกเนตะด้วยกันจนถึงตอนเย็น

  "นี่พี่....ใช้พลังได้คล่องรึยัง ยังเหลืออีกตั้ง4วงนะ"

เคนเดินไปหยิบแหวนวงที่2มาใส่

  "อืม....วงแรกสบายๆแล้วล่ะต่อไปเริ่มวงที่2 ยิ่งเยอะยิ่งยากขึ้นเรื่อยๆนะเนี่ย"

ครูเคียวเดินผ่านมาเห็นทั้งคู่ที่ยังไม่กลับห้องพักสักที

และมองไปที่มือของทั้ง2และตกใจที่เห็นใส่แหวน2วง

  "เอ๊!...นี่แค่แหวนวงเดียวก็ใช้เนตะได้คล่องแล้วหรอ ปกติแค่วงเดียวก็ใช้เวลาถึง1อาทิตย์เชียวนะ"

เคนและซินพูดพร้อมกัน

  "ก็เพราะว่า.....พวกเรามีเป้าหมายที่สำคัญรอเราอยู่ยังไงล่ะ"

                 ####To be continue####

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***