...ไม่มีเหตุผล

บทที่ 2

โลกแห่งปฐพีทมิฬ

ย้อนไปตอนที่ลู่ไท่หย่างเข้าไปชมดาบที่ตนตั้งใจหล่อหลอมมันขึ้นมานานนับสามร้อยปี เป็นดาบปราบเซียน ที่ให้ชื่อว่ากลืนตะวัน เพราะทุกครั้งที่เกิดสุริยุปราคาหรืออสูรกลืนตะวัน เทพเซียนจะต้องส่งหญิงสาวพรหมจรรย์ลงมาเป็นเครื่องเซ่นไหว้ตามข้อตกลงที่ว่า ลู่ไท่หยางจะไม่ขึ้นไปเหยียบโลกมนุษย์อีก ซึ่งไม่ว่านางใดที่ถูกโยนลงมาก็จะตกสู่คมดาบพอดี เมื่อดาบได้กลืนกินเลือดเนื้อจนหมดสิ้นก็ถือว่าเสร็นสิ้นพิธี

แต่แล้วเหตุไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อมีหญิงสาวที่ถูกส่งลงมาก่อนวันกำหนด นับว่าเป็นความโชคดีของนางที่ลู่ไท่หยางอยู่ตรงนั้น นางจึงไม่ตกลงมาตาย แต่ความโชคร้ายก็คือลู่ไท่หยางโกรธเคืองอย่างหนักเมื่อคิดว่าจะมีคนมาทำลายพิธี หากนางที่ตกลงมาเป็นหญิงพรหมจันทร์ไท่หยางคงปล่อยให้ตายในทันที แต่นางผู้นี้กับไม่มีพรหมจันทร์หากตายในลานพิธี ก็หมายว่าพิธีที่สร้างขึ้นสามร้อยปีนี้ไม่มีความหมาย

"พวกเหล่าเซียนคิดจะทำอันใดกันแน่ ถึงส่งคนลงมาก่อนกำหนด" หงส์หลางเอ่ยขึ้น

"หรือพวกเซียนจะรู้แผนการเราแล้ว"

"ไม่มีทาง!! หากรับรู้แผนการแล้วอย่างใดเล่า นี่ก็ผ่านมาแล้วสามร้อยปีหากพึ่งจะเคลื่อนไหวแล้วจะมีประโยชน์อันใด ท่านราชา ข้าคิดว่านี่ถือเป็นเรื่องดีที่เราจะได้ประกาศคึกขึ้นอีกครั้ง" หลงป๋ายเอ่ยขึ้นก่อนที่ตี๋หลินจะกล่าวเสริม

"เพราะพวกมันไม่ได้ทำตามสัญญา เราจึงบุกขึ้นไป ท่านราชา แบบนี้ก็ถือซะว่าเราไม่ได้ทำผิดอันใด"

"เอาเถอะ...ตี๋หลิน..เจ้าให้คนไปเก็บกวาดตำหนักตะวันออก ข้ามีความคิดที่ดีกว่านั่น" ลู่ไท่หยางกล่าวขึ้นเมื่อรู้สึกคลายความโกรธลงนิดหน่อย ก่อนจะเดินออกจากลานพิธีพร้อมกับนางที่อยู่ในอ้อมกอด

จินหลิงหลับไปนานถึงสามวันด้วยมนต์สะกดของไท่หยางก่อนที่มนต์จะคลายตัวลง

"ขะ ข้ายังไม่ตายงั้นหรือ" 

"เจ้าคิดว่า ตายเสียยังดีกว่าสินะ" เสียงไท่หยางดังขึ้นก่อนที่จินหลินจะหันไปมอง 

"ท่านช่วยชีวิตข้าหรือ"

"ช่วยชีวิต เจ้าพูดอันใดของเจ้า หญิงที่ถูกส่งลงมาจะต้องเป็นนางบำเรอของข้า ใยเจ้าถึงคิดว่าตกลงมาแล้วต้องตาย"

แววตาไท่หยางนิ่งและสงบจนจินหลินไม่อาจหาความจริงในข้อนี้ได้ ในใจนางล้วนเข้าใจดีว่านางไม่ได้ถูงส่งมาแต่นางถูกโยนลงมาเพื่อหวังให้ตกลงมาตายต่างหาก

"เพราะข้าไม่อยากมีชีวิต จึงคิดโดดลงมาตาย แต่ไม่คาดคิดว่าจะได้มาเป็นนางบำเรอของท่าน" จินหลิงปั้นเรื่องแต่งพร้อมหลบสายตาของไท่หย่างก่อนที่จะถอยกายออกห่าง

"จินหลิน คิดว่าคนที่โดดลงมาตายจะมีสภาพแบบนี้หรือ" 

"ท่าน!! รู้จักชื่อข้าได้ยังไง"

"ข้ารู้ชื่อเจ้าได้ยังไงไม่สำคัญ เจ้ารู้แค่ว่าต่อไปนี้ เจ้าต้องคอยปรนนิบัติข้าก็พอ"

"ไม่!! ข้าไม่มีวันทำเช่นนั้น หากท่านต้องการ สู้ฆ่าข้าเสียยังดีกว่า" 

"เจ้าคิดว่าขัดคำสั่งข้าแล้วเมืองของเจ้าจะอยู่รอดงั้นหรือ"

"ท่านหมายถึงอะไร"

"จักรพรรดิของเจ้าต้องส่งหญิงสาวเพื่อเป็นของบรรณาการให้แก่ข้า แต่หากเจ้ายังดื้อดึงคิดว่าข้าจะปล่อยเมืองของเจ้าหรือ"

ไท่หย่างรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับนางก่อนจะใช้มนต์กระตุ้นความรู้สึกของจินหลินที่ซ่อนลึกอยู่ข้างใน แววตานางเริ่มสั่นไหว จนไม่อาจอดกลั้นได้อีกต่อไป ภาพที่รัชทายาทจ้าวยื่นมองนางที่กำลังจะตกลงสู้ก้นเหวอย่างไม่ใยดีซ้ำยังพวกนางสนมที่น่ารังเกียจพวกนั้น ที่คอยลั้นแกล้งจินหลินอยู่เสมอ เพราะพวกนางต้องการแย่งชิงความโปรดปรานจากรัชทายาท

"ข้าไม่สน!!!" จินหลินกล่าวออกมาอย่างกับคนที่เห็นแก่ตัว

"ทั้งที่ข้าจะล้มเมืองเจ้า เจ้าก็ไม่สนงั้นหรือ" ไท่หย่างแสยะยิ้มขึ้นมา เพราะนี่เป็นจุดประสงค์ที่แท้จริงของไท่หยางที่เก็บนางไว้

"ตอนแรกท่านรู้ว่าข้าไม่ได้โดดลงมาตาย ใยตอนนี้ท่านถึงคิดไม่ได้ ว่าข้าต้องแค้นเคืองถึงเพียงใด" จินหลินเอ่ยด้วยน้ำตา นางไม่ได้คิดถึงจ้าวเซียนเล่อแต่นางคิดถึงเหล่านางสนมพวกนั้นมากกว่าที่ทำให้นางโกรธเคือง

"เจ้าอยากให้ข้าล้มเมืองสินะ"

"ใช่!! ข้าอยากให้ท่านล้มเมือง"

สุดท้ายมารก็คือมารแม้จินหลินจะยืนหยัดมั่นถึงเพียงใด แต่ภายในจิตใจก็ย่อมต้องแพ้มารอยู่วันยังค่ำ 

จินหลินถูกมนต์สะกดให้อยู่ภายใต้จิตของความชั่วร้ายจนไม่เหลือความปราณี เมื่อใดที่นางนึกถึงรัชทายาทขึ้นมาจิตใจนางจะจ่มดิ่งลงกับเหว ราวกับคนผู้นี้ได้สร้างความแค้นให้อย่างมหันต์ นางอยู่ในตำหนักฝึกวรยุทธตามที่ไท่หย่างสั่งจนถึงคราที่ต้องขึ้นไปยังโลกมนุษย์ 

"จินหลิน ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าต้องผิดหวัง"

ไท่หย่างเอ่ยสั่งนางเมื่อนำทัพขึ้นมาถึง

"ท่านราชา ข้ามีหนึ่งอย่างอยากจะขอร้องท่าน ถึงจ้าวเซียนเล่อจะไม่รักข้าแต่ข้าก็ไม่ได้หมายเอาชีวิตเขา"

"นั่นขึ้นอยู่กับเจ้า หากไม่ขว้างทางข้า ข้าก็ไม่จำเป็นต้องเปลืองแรง"

จินหลินเข้าใจความหมายได้ดี สิ่งที่ไท่หยางต้องการคือลูกแก้วที่อยู่ในตำหนัก หากตนสามารถพาจ้าวเซียนเล่อออกจากวังได้ ไท่หยางก็ไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตจ้าวเซียนเล่อ

เมื่อถึงตอนกลางคืน จินหลินแอบเข้ามาในวังหลวงก่อนจะมุ่งหน้าไปที่พำนักของจ้าวเซียนเล่อเมื่อเข้ามาถึงข้างใน นางได้เห็นจ้าวเซียนเล่อที่กำลังเชยชมปิ่นปักผมอันหนึ่ง ก่อนที่นางจะจำได้ว่านั่นคือของที่เซียนเล่อให้นางไว้เมื่อคราก่อน 

"ท่าน..." ร่างกายอ่อนไหวไร้เรียวแรงก่อนจะทรุดตัวนั่งลงกับพื้นพร้อมกับน้ำตาที่ร่วงหล่น เมื่อเซียนเล่อนั้นถือปิ่นปักผมของนางไว้ในมือ ราวกับว่ายังมีเยื้อใยให้แก่กัน

พอรุ่งสายหงส์หลางได้ยกทัพไปถึงหน้าประตูเมืองตามที่ไท่หยางได้สั่งการ

"เป็นอันใดไป" ไท่หย่างแอบเห็นใบหน้าที่หม่นหมองของจินหลิง ราวกับนางกำลังสองจิตสองใจ

"ท่านสัญญาว่าจะไม่ฆ่าจ้าวเซียนเล่อ"

"ข้าฆ่าไปแล้วงั้นหรือ"

"หาไม่...ข้าแค่กลัวท่านจะลืม"

ระหว่างที่ลู่ไท่หยางปักหลักรอรออยู่นอกเมือง ทางฝั่งของหงส์หลางก็เริ่มเข้าปะทะกันอย่างดุเดือด จินหลิงได้แต่มองดูสงครามอย่างไม่ลดละ นางรู้ว่าจ้าวเซียนเล่อไม่ได้เป็นคนที่จะยอมถอยกับเรื่องสงคราม หากเกิดการปะทะกัน ต่อให้ไหวไม่ไหวเซียนเล่อก็จะยืนหยัดสู้ ก่อนที่นางจะตัดสินใจวิ่งเข้าไปหาสงคราม โดยที่ไท่หย่างก็ไม่ได้สั่งคนมาสกัดนางแต่อย่างใด

"พวกเจ้าห้ามทำอันใดจ้าวเซียนเล่อเด็ดขาด!! นี่เป็นคำสั่งของราชา" จินหลินวิ่งเข้ามายังสนามรบก่อนจะถูกพวกอำมาตย์เพ็งเล็ง

"จินหลิน!!!"เสียงของจ้าวเซียนเล่อดังขึ้นก่อนที่นางจะชะงักมอง ความรู้สึกที่ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนจ้าวเซียนเล่อก็ไม่ได้ลืมเลือนนาง มันเป็นความรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก ก่อนที่คำพูดของไท่หย่างจะดังขึ้นมาในหัว สายตาของนางได้มองเห็นตี๋หลินที่แอบย่องไปด้านหลัง ตอนนี้ทัพมารกำชัยเหนือกว่า หากนางแปลพรรคตอนนี้ไท่หยางคงไม่ละเว้นจ้าวเซียนเล่อแน่ ก่อนที่จินหลินจะทำตามข้อตกลงดังเดิม

"เจ้าหายไปแรมปี ใยครานี้ถึงกลับมาพร้อมพวกมาร" เสียงของความเชือดเฉือนดังขึ้นอีกครั้ง ใยครานี้ถึงได้เจ็บซ้ำไปถึงทรวงใน ไม่คิดเลยว่าเซียนเล่อจะถามตนเช่นนี้ จินหลิงมองดูสายตาน้อยใหญ่ของพวกอำมาตย์ที่มองนางเป็นตัวน่ารังเกียจ ราวกับนางได้ทำความผิดมหันต์

ยิ่งนางพยายามอ่อนเข้าหาเซียนเล่อเพียงใดยิ่งเหมือนว่านางนั้นผิดอยู่ฝ่ายเดียว นางต้องพยายามเก็บกลั้นน้ำตาภายใต้วาจาที่เชือดเฉือน

จนคมดาบนั้นบาดลึกเข้ามาถึงเนื้อใน จินหลินมองสีหน้าเรียบนิ่งของเซียนเล่อจนตัวแทบจะขาดใจ ไม่แม้แต่จะสงสารแต่ยังกล่าววาจาเย่อหยิ่งเหมือนกับผู้ไม่รู้จัก สิ่งที่คิดว่ายังรักนั้นกลับไม่เหลือสิ้น จินหลินชักกระบี่มาไว้ในมือก่อนจะเป็นฝ่ายเข้าไปปะทะ ถึงคมดาบนั้นจะกรีดเนื้อนางจนเลือดไหลเป็นธารน้ำแต่ร่างกายกับชินชาไม่เหลือเค้าโครงของความเจ็บ 

กระบี่ยาวฟาดฟันขึ้นบนฟ้าพร้อมกับน้ำตาของความโศก หวนคิดถึงตอนที่โยนตนลงปากเหวเหล่านางสนมต่างทุบตีทรมาน เซียนเล่อก็ไม่ยอมกล่าวคำใดแม้จะรู้ว่าตนแค่ถูกเหล่านางอิจฉา แต่เซียนเล่อกลับมองแล้วถอนหายใจ ราวกับตนเป็นเรื่องเหนื่อยหน่ายของชีวิต เสียงของนางสนมที่ดังกึกก้องว่าไม่เว้นโทษ มีเพียงโยนทิ้งลงเหวถึงจะหายเคือง 

"ข้านึกว่าท่าน!!!..รักข้า"

นี่เป็นสิ่งที่จินหลินนึกคิดมาตลอด ก่อนที่ความแค้นเคืองจะขึ้นมาครอบงำจิตใจ กระบวนท่าที่เริ่มแปรผันก็หนักข้อขึ้นเรื่อยๆ ที่ผ่านมานางใช้ท่างรบของเซียนเล่อเพื่อที่จะให้เซียนเล่อรู้หลบ แต่ครานี้ต่างออกไปเมื่อจิตใจที่บอบซ้ำจนไม่รู้จะแก้ ตนจึงขึ้นกระบวนท่าใหม่ แต่ก็ถูกเซียนเล่อสกัดจนร่างกระเด็นไปไกล

"ถ้าเจ้าอยากตายนัก เจ้าก็ตายเสียเถอะจินหลิน" 

"ท่านพูดเช่นนี้ได้อย่างไร!! แล้วตอนนั้นข้าอยากตายหรือเซียนเล่อ ทำไมท่านถึงโยนข้าลงเหวเล่า" 

มีเพียงกระบี่ที่ตอบรับเสียงของนาง จินหลินรู้สึกเจ็บซ้ำกับคำพูดมากกว่ารอยแผล นางทำได้เพียงหลับตานิ่งแล้วยอมรับโชคชะตา 

"ข้าไม่ได้ส่งให้เจ้าไปตาย ลืมตาแล้วเผชิญกับมันซะ" เสียงไท่หย่างดังขึ้นในหัวพร้อมกับกระบี่กลืนตะวันที่ปักลงตรงหน้า จนนางชะงักลมหายใจไปครู่ ราวกับว่าถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างไท่หยางจะเป็นคนลงมือทำเอง

จินหลินหยิบกระบี่ขึ้นก่อนที่จะวิ่งเข้าไปแทงเซียนเล่อ แม้จุดที่นางแทงไม่ใช่จุดสำคัญแต่แววตาของเซียนเล่อนั้นราวกับจะขาดใจอย่างกับคนที่ทนพิษไม่ไหว จนจินหลินชักกระบี่กลับด้วยความตกใจ นางไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเซียนเล่อ แต่เพราะกลัวว่าไท่หยางจะทำมากกว่าเลยต้องชิงลงมือก่อน แต่กลับเหมือนตนจะคิดผิด

"ข้าคิดเสมอว่าเจ้าคือคนสำคัญของข้า..."

เสียงแผ่วเบาของเซียนเล่อนั้นเป็นเหมือนเครื่องที่บีบหัวใจนางไว้แน่น เหมือนกับโลกที่กำลังจะขาดอากาศหายใจ 

"เหลวไหล!!! หากข้าสำคัญ!!ท่านจะโยนข้าลงเหวหรือ ท่านผลักไสข้า!!หลอกลวงข้าว่าท่านรักข้า แล้วไหนเล่า ไหนเล่า!!!ความรักที่ท่านมีต่อข้าเซียนเล่อ!! ท่านเก็บมันไว้ที่ใดกัน"  จินหลินกล่าวทั้งน้ำตาเพื่อหาเหตุผลว่าทำไมถึงทำเช่นนั้นกับนาง แต่แล้วสิ่งที่เป็นคำตอบให้นางก็คือ นางเป็นเพียงแค่คนโง่คนหนึ่ง

"ผิดที่ข้าโง่หรือเซียนเล่อ ท่านถึงทำเช่นนี้กับข้า" จินหลินหวนคิดถึงปิ่นที่เซียนเล่อให้นาง บัดนี้มันได้กลายเป็นของขวัญให้แก่สนมเอกในตำหนัก ตนนึกว่าเซียนเล่อยังคิดถึงตนจนเก็บมันไว้เป็นเครื่องแทนใจ สุดท้ายมันก็เป็นเพียงสิ่งของที่สามารถเปลี่ยนนายได้ทุกเมื่อ

เซียนเล่อดึงกำลังขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นสู้กับตนราวกับมันนั้นเป็นศึกแห่งศักดิ์ศรี ที่แม้ตายได้แต่ยอมไม่ได้ ก่อนที่จินหลินจะเป็นฝ่ายล้มเซียนเล่อจนร่างลอยกระเด็นไปไกล

จินหลินเหาะตามไปถึงหุบเขาก่อนจะมองดูร่างชายคนรักนอนหมดสติอยู่กับพื้น นางพยายามกล่าวกลบเกลื่อนความเศร้าโศก ที่ในใจนั้นแหลกสลายจนไม่เหลือ ทั้งที่พยามครุ่นคิดถึงเรื่องที่ทำเจ็บซ้ำแต่มันกลับยิ่งเศร้าโศกมากกว่าเดิมแม้สรรหาคำใดมากล่าวมันก็ไม่อาจลบเลือนคำที่ว่าตนนั้นรักหมดหัวใจ

ข้าจะเกลียดคนที่รักได้อย่างไรล่ะเซียนเล่อ...ท่านลองสอนข้าทีสิ.....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***