งานรวมญาติ

พอถึงยามซื่อเฉินเจียวจินก็ได้ลืมตาตื่นขึ้นพร้องกับได้ยินเสียงคนใช้พูดขึ้น

"ตื่นเเล้วหรือขอรับคุณชาย"

"อือ จริงสิท่านพ่อบอกว่าอะไรบ้างที่ข้าส่งจดหมายไปหาอ่ะ!?"

"ท่านเจ้าตระกูลได้ชวนคุณชายไปกินข้าวด้วยขอรับ"

พอฟังคำพูดนี้เสร็จเฉินเจียวจินก็รีบลุกพรวดไปอานนํ้าเเต่งตัวเสร็จเขาก็รีบวิ่งไปทันทีเเละอีกเช่นเคยคนใช้ก็ได้วิ่งตามไปเหมือนเดิม

พอมาถึงเห็นคนที่ไม่คุ้นหน้าอยู่เต็มไปหมดคังหลิมคนใช้สนิดเห็นคุณชายของตัวเองทำหน้างงที่คนไม่รู้จักอยู่เต็มไปหมดจึงได้กระซิบบอกกับคุณชายว่า

"วันนี้เป็นวันรวมญาติขอรับ"

พอฟังเสร็จเขาก็เข้าใจเข้ามาทันทีเเละทันใดนั้นท่านเจ้าตระกูลเห็นลูกของตนมัวเเต่ยื่นอยู่ตรงนั้นไม่เข้ามาสักทีจึงได้เรียกให้เข้ามา

"มัวทำอะไรอยู่ตรงนั้นเจียวจิน?ทำไมไม่เข้ามาสักที ไม่ต้องห่วงคนพวกนี้เป็นญาติของลูกไม่ต้องกลัว"

ท่านเจ้าตระกูลพูดจบเฉินเจียวจินก็ได้เข้าไปข้างในทันทีเเละได้หาที่นั่งของตนเอง

"จินเอ๋อร์ทางนี้ลูกมานั่งตรงนี้"

นายหญิงเทียนหมิงหรือท่านเเม่ของตนได้ชี้ไปที่เก้าอี้ข้างตนเองเพื่อให้เฉินเจียวจินไปนั่งตรงนั้น

ทุกคนได้เเนะนำตัวกันอีกครั้งเพราะไม่ได้เจอกันนานเเละเฉินเจียวจินผู้จำความอะไรไม่ได้เเต่บรรยากาศก็ไม่ได้ตึงเครียดกันจนเกินไป

"โฮะ โฮะ ลูกชายของท่านพี่โตเเล้วลูกงามเสียจริง! เหมาะเเก่การเป็นลูกศิษย์ของลูกข้าเสียจริง"

เฉินอู๋เฟิงน้องของท่านเจ้าตระกูลได้พูดพร้อมกับจับไหล่ชายหนุ่มลูบงามอายุราว32ใบหน้าคมคายเเกร่งกร้าวดวงตาคมกริบคิ้วกระบี่พาดเฉียงจมูกโด่ริมฝีปากอวบอิ่มไหล่กว้างตัวสูงหน้ากอด ท่าทีสง่าผ่าเผยไม่ใช่คนธรรมดาเป็นเเน่เเต่เป็นเทพเซียนเเละเป็นลูกชายของเฉินอู๋เฟิงมีนามว่า(เฉินหลงหลง)

"ทะ ท่านพ่อ! "

ชายหนุ่มพูดขึ้นมาด้วยความตกใจที่พ่อของตนเองตันสินใจด้วยไม่ถามตนเองเลยสักคำ

"ฮืม! ข้าว่าเรื่องนั้นค่อยคุยกันดีกว่าจะได้ถามความคิดเห็นของเด็กๆด้วย"

"ฮ่า ฮ่า ข้าก็เเค่ถามพูดไปงั้นขอรับท่านพี่"

เฉินอู๋เฟิงได้พูดพร้อมกับหัวเราะไปด้วยเพราะไม่คิดว่าพี่ชายของตนเองจะห่วงลูกขนาดนี้

"งั้นให้เจียวจินไปเรียนวิชากับหลงเอ๋อร์ก็เเล้วกัน"

"โอ้! เป็นความคิดที่ดีเลยซานลู่"

"ข้าก็เห็นด้วย!"

"ถ้างั้นก็ให้เจียวจินไปเรียนกับสถาบันที่ลูกชายของข้าสอนอยู่ก็เเล้วกัน"

ซานลู่ผู้ที่เป็นน้าของเฉินเจียวจินหรือเป็นเเม่ของเฉินหลงหลงได้ออกความคิดเห็นที่ทุกคนเห็นด้วยกับความคิดของนางเพราะไม่มีใครกล้าที่จะปฏิเสธนาง

ทุกคนจึงตอบตกลงกันตามนี้เเละให้เฉินหลงหลงได้ไปเดินเล่นกับเจียวจินเพื่อนเป็นการสานสัมพันธ์กับทั้งสองคน

"อาจารย์! สุดยอดไปเลยนี่ข้าจะได้ร่ำเรียนวรยุทธกับท่านงั้นหรอ!"

"หึ จะดีใจอะไนขนาดนั้น"

"ก็ต้องดีใจสิ! ข้าจะได้เรียนวรยุทธกับท่านนี้ ท่านคิดว่าข้าจะเป็นเซียนเหมือนท่านได้รึป่าว!?"

"ไม่รู้สิเพราะต้องรอดูว่าเจ้าจะตั้งใจรึป่าวเเละอีกอย่างเจ้าข้าจะไม่ออมมือให้เเน่!"

ชายหนุ่มพูดพร้อมกับใบหน้าอันเจ้าเล่ห์ทำให้เฉินเจียวจินรู้สึกเย็นวาบไปครู่หนึ่ง

"เอาเถิด! ข้าอยากไปในเมืองท่านไปกับข้าหน่อนสิ"

หลังจากคำพูดนั้นพูดจบเฉินเจียวจินได้มาจูงมือเฉินหลงหลงพร้อมกับวิ่งออกไปด้วยรอยยิ้มอันงดงามทำให้หัวใจของเฉินหลงหลงเผลอยิ้มออกมาทั้งที่เขานั้นไม่เคยยิ้มให้ใครเลยเเต่เขากับยิ้มให้เฉินเจียวจินด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น

เเละอีกเช่นเดียวกันคนใช้ของทั้งสองคนก็ได้วิ่งตามพวกเค้าอีกตามเคย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***