- Vienna , Austria Under German Reich , 1942 , Dec , 24th -

เฟลิกซ์ได้ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เขาได้ลุกไปอาบน้ำ แต่งตัวเตรียมที่จะไปทำงาน

เมื่อเขาเดินออกมาจากบ้าน เขาเห็นอันนากำลังเตรียมที่จะออกไปข้างนอกเหมือนกัน เขาจึงเดินเข้าไปถามอันนา

" คุณกำลังจะออกไปไหนหรอครับ "

เฟลิกซ์เดินเข้าไปถามอันนา

" อ๋อ ฉันกำลังจะออกไปทำธุระค่ะ "

อันนาเอ่ยตอบเฟลิกซ์พร้อมกับยิ้ม

" ให้ผมไปส่งมั้ยครับ ? "

เฟลิกซ์อาสาที่จะพาอันนาไปส่ง

" ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไปเองได้ "

อันนาเอ่ยตอบเฟลิกซ์ด้วยความเกรงใจ

" ให้ผมไปส่งเถอะครับ จะได้ไม่ลำบาก "

เฟลิกซ์ยังยืนยันที่จะอาสาพาอันนาไปส่ง

" โอเค ก็ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ "

อันนาเอ่ยตอบเฟลิกซ์พร้อมกับยิ้ม

เฟลิกซ์ขับจักรยานของตัวเองโดยมีอันนาซ้อนไปด้วย

ระหว่างทาง เฟลิกซ์กับอันนาได้คุยเรื่องต่าง ๆ อย่างถูกคอ ใช้เวลา 15 นาทีกว่าจะไปถึง

เฟลิกซ์ได้ทำความรู้จักกับอันนามากขึ้น ทั้งถามชื่อ ถามอายุ คุยสัพเพเหระกันไปเรื่อย ๆ

เฟลิกซ์พยายามเก็บอาการของเขาเมื่อรู้ว่าอันนามีคนที่ชอบแล้ว เขาปั่นจักรยานไปที่กองบัญชาการเหมือนปกติ

เขาได้ครุ่นคิดเรื่องคนที่อันนาชอบ คิดว่าจะทำยังไง เขาถึงจะตัดใจได้

เมื่อถึงกองบัญชาการ เขาได้ไปรับอาหารตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือเขานั้นมีสีหน้าที่ดูอมทุกข์เป็นอย่างมาก เขาพยายามทำตัวตามปกติ

ในวันนี้ เขาได้รับคำสั่งให้ไปเคาะบ้านหลังต่าง ๆ เพื่อสืบหาชาวยิว เขาได้พบความผิดปกติในบ้านหลังต่าง ๆ แต่เขาเลือกที่จะไม่ค้นต่อ เขาพยายามช่วยชาวยิวไว้ให้เยอะที่สุด

และเขายังได้ช่วยเด็กชาวยิวที่กำลังหนีไปยังสวิสเซอร์แลนด์ไว้ได้หลายกลุ่มด้วย

ที่เขาเลือกที่จะทำสิ่งนี้ เพราะเคยมีเพื่อนของเขาคนหนึ่งเป็นนักสังคมสงเคราะห์ชาวเยอรมัน เขาได้ถูกจับไปเมื่อ 4 เดือนก่อน เขาได้รับความผิดฐานช่วยเหลือชาวยิว

เขาได้ฝากฝังเฟลิกซ์ไว้ว่าทำอะไรก็ได้ที่จะสามารถช่วยชาวยิวได้ เขาได้ฝากฝังให้เฟลิกซ์ทำหน้าที่แทนเขาก่อนที่จะถูกจับไป

เฟลิกซ์ก็ได้กลับมายังที่พักของเขา เขาได้ซื้อของมาฝากอันนา ก่อนที่จะไปอาบน้ำและเข้านอน

เขาได้ระบายความเครียดต่าง ๆ ด้วยการร้องไห้ออกมา เป็นครั้งแรกที่เขาร้องไห้ออกมาในรอบหลายเดือน

อันนาได้ยินเสียงร้องไห้ดังมาจากห้องของเฟลิกซ์ เธอจึงได้ไปเคาะประตูถามเฟลิกซ์

" มีอะไรหรือปล่าวคะ บอกฉันได้นะคะ "

อันนาได้ถามเฟลิกซ์ เฟลิกซ์ได้ตอบอันนาไป

" ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่เครียดนิดหน่อย "

เฟลิกซ์ได้ตอบอันนาด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ

" จริง ๆ นะคะ ? "

อันนาถามเฟลิกซ์ด้วยความเป็นห่วง

" ครับ "

เฟลิกซ์ตอบอันนา อันนาไม่เชื่อ เธอจึงได้เข้าไปปลอบและคุยเรื่องปมของกันและกัน ทั้งสองได้เข้าใจกัน หลังจากนั้น พวกเขาก็ได้แยกย้ายกันไปนอน