萬隆一:หว่านหลงอี้ 04

…

หมิงอวี่ขมวดคิ้วเขารู้สึกมึนหัวเล็กน้อย

ผู้ที่จับด้ายแดงนี้ จะมีวาสนาต่อผู้ที่ผูกด้ายแดงด้วยถึงขั้นที่ว่า

จะตกหลุมรักจนถอนตัวไม่ขึ้น

หว่านซูเฉิน

ไม่นะ..

ซูซูพูดด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง

คุนหมิงอวี่

เจ้า..ทำอะไรข้า

ซูซูรีบเขย่าหมิงอวี่

หว่านซูเฉิน

ท่าน!ตั้งสติไว้ก่อน

คุนหมิงอวี่

นี่มัน..เรื่องอะไร

หมิงอวี่ลืมตาขึ้น

คนแรกที่เขาเห็นก็คือซูซู

ที่งาน

เทียนตี้

นี่ยามไหนแล้ว..เหตุใดถึงไม่มา

งานยังคงครึกครื้น

เฟิ่งหลาน

เทียนสือ

เฟิ่งหลานสังเกตุเห็นเทียนซือ

เทียนสือ

//คำนับ

เฟิ่งหลาน

ท่านเทพไปไหน

เทียนสือ

ท่านเทพ…มาก่อนข้าน้อยอีก

เทียนสือ

หายไปที่ใดกัน

เทียนสือ

ข้าจะไปตามเดี๋ยวนี้ขอรับ

เทียนสือเดินออกมา

เทียนส่อออกตามหาหมิงอวี่

ตอนนี้เขาสลบอยู่ในอ้อมแขนซูซู

หว่านซูเฉิน

ข้าจะทำเข่นไรดี

หว่านซูเฉิน

ด้ายแดงนี่เป็นของเทพรัตติกาลเชียวนะ

นางมองดูหมิงอวี่

หว่านซูเฉิน

แล้วท่านล่ะควรทำเช่นไร

เทียนสือ

ท่านเทพ

เทียนสือรีบวิ่งมา

เทียนสือ

แม่นางเกิดอะไรข้น

หว่านซูเฉิน

…ท่านเทพหรือ?

หว่านซูเฉิน

(อย่าบอกนะว่านี่คือ..)

ซูซูสะบัดหน้าเรียกสติ

หว่านซูเฉิน

ไม่มีทาง

เทียนสือ

ท่านเทพ

หว่านซูเฉิน

ดูเหมือนเขาจะไม่สบาย

หว่านซูเฉิน

พาไปพักผ่อนก่อนดีกว่าเจ้าค่ะ

ซูซูรีบลุกขึ้น

และเดินกลับห้องไป

นางกกตัวอยู่ในห้องตลอดทั้งงานจบ

…

เทียนตี้

ได้ยินมาว่า..เทพรัตติกาลไม่สบายตัวเลยกลับไปแล้วน่ะ

เทียนตี้

ทำเทพบุปเผ เสียเวลาแล้ว

ผู่เยว์

ไม่เลย..//ยิ้ม

ผู่เยว์

ส่วนของขวัญข้าค่อยหมอบให้ในโอกาสหน้ายังไม่สาย

งานจบทุกคนก็แยกย้าย

ผู่เยว์

ฉู่อินเจ้าเห็นซูซูหรือไม่

อู๋อิน

ไม่เลยเจ้าค่ะ

อู๋อิน

นางหายไป..ตั้งแต่ตอนงานเริ่มแล้ว

ด้านซูซูก็ดื่มสุราหมักไม่หยุด

หว่านซูเฉิน

สุราร้อยปี พันปี

หว่านซูเฉิน

ข้าจะดื่มให้หมด!

หว่านซูเฉิน

ไหนๆ..ข้าก็จะอยู่ไม่ถึงแล้ว

นางกอดไหสุรา

หว่านซูเฉิน

สุราเอ๋ยสุรา

หว่านซูเฉิน

เจ้าอายุยืนยาวกว่าข้าได้ยังไง

หว่านซูเฉิน

ชีวิตนี้ของซูซูน้อยจบเพราะด้ายแดงเส้นเดียวได้ยังไง

นางร้องไห้โวยวาย

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูเป็นจังหวะที่คุ้นเคย

ผู่เยว์

ซูซู

ซูซูเดินมาเปิดประตู

นางหน้าแดง และเมามากแล้ว

จึงล้มลง ยังดีที่ผู่เยว์กอดไว้

ผู่เยว์

เจ้าเป็นอะไรไป

เขาพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวล แต่ไร้การตอบรับจากอีกฝ่าย

ผู่เยว์อุ้มนางมานอน

เขามองดูไห่สุราเหล่านั้นที่นางดื่ม

ก็ยิ้มออกมาเบาๆ

ผู่เยว์

เจ้าเริ่มรู้จักดื่มของพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ผู่เยว์

ซูซูของข้าเริ่มโตแล้วจริงๆ

ผ่านไปสักพัก

ซูซูก็ได้สติ

นางตื่นขึ้นมาอย่างสะลืมสะลือ

แต่ก็ยังมองเห็นอาจารย์ของตน

หว่านซูเฉิน

ท่านอาจารย์..//เสียงแผ่ว

ผู่เยว์

ฟื้นแล้วหรือ

เขานั่ลงข้างเตียงเธอ

และหมอบน้ำยาให้แก้เมาค้าง

หว่านซูเฉิน

ขบคุณเจ้าค่ะ//ดื่ม

ผู่เยว์

รู้ว่าตนดื่มไม่ได้ ใยดึงดันที่จะดื่ม

ผู่เยว์

เจ้ามีเรื่องอันใด ก็บอกแก่ข้า

หว่านซูเฉิน

ท่านอาจารย์..

หว่านซูเฉิน

เพราะตอนท่านสอนข้าไม่ฟังใช่หรือไม่

หว่านซูเฉิน

ซูซูถึงได้ทำความผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ผู่เยว์

เจ้าทำความผิดอะไรมา อาจารย์ก็ยกโทษให้เจ้าได้

ผู่เยว์

เพราะเช่นนั้นขอแค่เจ้าบอกมา

หว่านซูเฉิน

แต่ครานี้..เกรงว่าข้าจะทำท่านเดือดร้อนไปด้วย

หว่านซูเฉิน

ซูซู..ทำด้ายแดงวิเศษแตกเจ้าค่ะ

ผู่เยว์ตกใจเล็กน้อย

ก่อนจะยิ้มอ่อนๆ

ผู่เยว์

เจ้าเล่าให้ข้าฟังหน่อย

ซูซูเล่าให้ผู่เยว์ฟัง

ผู่เยว์

เจ้าจึงจะบอกว่า คนที่ทำแตกคือท่านเทพรัตติกาลงั้นหรือ

หว่านซูเฉิน

หากไม่ใช่เขา…ข้าคงไม่ทำแตก

ซูซูก้มหน้า

ผู่เยว์หยิบมือเล็กๆของเธอขึ้นมาดู

ผู่เยว์

บนข้อมือของเจ้ามีด้ายแดงเส้นนั้นอยู่จริงๆ

หว่านซูเฉิน

อาจารย์ข้าควรทำเช่นไร..

ผู่เยว์

เจ้าใจเย็นก่อน

ผู่เยว์

ข้าจะหาหนทางปลดด้ายแดงเส้นนี้

ผู่เยว์

ให้จงได้

ผู่เยว์

ระหว่างนี้เจ้าอย่าพึ่งพบกับเทพรัติกาล

หว่านซูเฉิน

//พยักหน้า

ผู่เยว์

พักผ่อนรักษาตัวให้ดี

ผู่เยว์เดินออกไป

หว่านซูเฉิน

…

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ