คนหนึ่งรักน้อยหลง อีกคนก็หลงมากขึ้นทุกที

"ไปไหนมาเหรอ"

ทันทีที่ณัฐดลเปิดประตูเข้าไปในห้อง

เขาก็ได้ยินเสียงของมินตราแฟนสาวของเขาเอ่ยถามขึ้น น้ำเสียงของเธอนั้นเข้มกว่าปกติ

มันยิ่งทำให้คนที่มีความผิดคิดระแวง

"ไปข้างนอก"

เขาตอบเสียงเรียบและไม่กล้าหันไปสบตากับเธอ

"ทำไมโทรหาไม่ติดเลย"

"แบตหมด"

"แล้วไปตั้งแต่เมื่อไหร่

ทำไมปล่อยแบตหมด"

"นี่มันวันหยุดเรานะมิน

เราไม่มีสิทธิ์ออกไปไหนบ้างเลยเหรอ" เมื่อถูกกลัวคำถามใส่

คนมีความผิดก็ตะคอกดึงความโมโหเข้ามากลบเกลื่อน ทั้งที่จริงๆ

แล้วมินตราก็เพียงถามดีๆ เท่านั้น

"เราก็ไม่ได้ว่าอะไร

เราแค่จะโทรถามว่าเอาอะไรไหม แล้วมันโทรไม่ติดเลย กลับมาก็ไม่เจอณัฐอีก

เราแค่เป็นห่วง"

"เราไม่ใช่เด็กแล้วนะมิน"

"ณัฐไม่ใช่เด็ก แต่ณัฐเป็นแฟนเรา

โอเคปะ จะไปไหนเราไม่ได้ว่าเลย แต่ทำไมถึงติดต่อไม่ได้"

เพราะปกติแล้วเขาไม่เคยเป็นแบบนี้ ณัฐดลไม่ใช่คนที่ชอบอยู่ในที่คนพลุกพล่าน

วันหยุดปกติเขาก็จะอยู่แต่ที่ห้อง

หรือหากจะออกไปไหนก็จะส่งข้อความบอกกับมินตราก่อนเสมอ

แต่เพราะวันนี้เขาตั้งใจจะออกไปโดยไม่ให้เธอรู้

แต่ดันมีเรื่องบางเรื่องที่ทำให้เขากลับมาไม่ตรงตามที่วางแผนเอาไว้

จึงได้พลาดกลับมาเจอมินตราอยู่ที่ห้องแบบนี้

"เราก็บอกอยู่ว่าแบตมันหมด

มินจะให้เราทำไง" เขายังคงแสดงท่าทีฮึดฮัดโมโห

เพราะอยากให้มินตราเลิกพูดเรื่องนี้เสียที

"โอเค เราจะไม่พูดเรื่องนี้แล้ว แต่เราขอถามหน่อยเถอะว่าณัฐรู้ตัวหรือเปล่า

ว่าพักนี้ตัวเองดูแปลกๆ"

"แปลกยังไง

แค่เราออกไปข้างนอกวันหยุด มันก็แปลกเลยเหรอ"

"ปกติเราชวนณัฐไปข้างนอก

ณัฐเคยอยากไปที่ไหน วันหยุดแต่นอนดูการ์ตูนอยู่ห้องทุกอาทิตย์ เราเบื่อ

เราอยากออกไปข้างนอกก็ไม่ได้ไป" หญิงสาวพูดความอัดอั้นตันใจของเธอออกมาบ้าง

มันก็น่าน้อยใจไม่ใช่หรือ ที่ก่อนหน้านี้เธออยากจะชวนเขาไปข้างนอก

แต่เขาก็ไม่เคยคิดอยากจะไปไหนเลย

แต่พอสัปดาห์ที่เธอติดงาน เขากลับออกไปข้างนอกคนเดียว โดยที่ไม่บอกเธอด้วยซ้ำ

"ก็แล้วทำไมมินไม่ไปล่ะ"

"ก็เพราะเราอยากไปกับณัฐไง

แล้วพอวันนี้เราไม่อยู่ ณัฐก็ไปคนเดียว มันไม่แปลกเหรอ"

"ก็ตอนที่มินอยู่ห้อง

เราอยากอยู่กับมินไง ไม่อยากออกไปไหน แต่วันนี้มินไม่อยู่ เราเบื่อ

ก็เลยออกไปเดินเล่น"

"เดินเล่นจนแบตหมดเนี่ยนะ"

"ก็ฝนมันตกเรากลับไม่ได้

ติดฝนอยู่ห้างพอฝนหยุดเราก็รีบกลับมาเลย เพราะกลัวมินจะรอ"

ภายในห้องเต็มไปได้ความเงียบ คนทั้งสองต่างยืนจ้องหน้ากันโดยไม่ได้พูดอะไร

และถึงไม่พูดต่างฝ่ายก็ต่างรู้ว่าความรู้สึกที่มีต่อกันได้เปลี่ยนไปแล้ว

"เพราะวันหยุดที่มีมิน

เราก็แค่อยากนอนอยู่กับมินที่ห้อง เราทำงานเหนื่อยมาทั้งอาทิตย์แล้ว

เราอยากพักผ่อน วันนี้ก็เหมือนกัน แต่พอห้องมันไม่มีมิน ก็อยู่คนเดียวไม่ได้

ก็เลยออกไปข้างนอก" เมื่อเห็นแล้วว่าการแสดงท่าทางโมโหใช้ไม่ได้ผล

ณัฐดลจึงเปลี่ยนวิธี

เขาขยับเข้าไปโอบกอดแฟนสาวแล้วพูดดีดีกับเธอ

โดยใช้คำหวานหว่านล้อม

"เราสัญญาว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก

โอเคไหม"

"อืม"

ผู้หญิงย่อมแพ้ให้กับคำพูดแบบนี้เป็นธรรมดา พอณัฐดลแสดงท่าทีอ่อนลง

มินตราก็ไม่มีเหตุผลที่จะโกรธเคืองเขาอีก

"แล้วกินอะไรมาหรือยัง"

สุดท้ายเธอก็อดเป็นห่วงเขาไม่ได้อยู่ดี

"ยังเลย

ตอนแรกว่าจะหาอะไรกินตอนติดฝน แต่เรากลัวว่าถ้าในมันหยุดแล้วยังกินไม่หมด

จะไม่ได้ออกมา แล้วฝนมันจะตกอีก"

"แล้วหิวหรือเปล่า"

"หิวมากเลย"

ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

"งั้นเดี๋ยวเราหุงข้าวให้

เราซื้อกับข้าวมาแล้ว" มินตราพูดก่อนจะเดินเข้าไปในครัว

เธอเองก็เพิ่งกลับมาถึงห้อง ก่อนหน้าณัฐดลไม่นาน

แต่เพราะมัวเป็นห่วงเรื่องที่เขาหายไป ก็เลยยังไม่ได้หุงข้าวเหมือนกับทุกวัน

ปกติแล้วถ้าเธอกลับมาถึงห้อง

ก็จะหุงข้าวเตรียมกับข้าวรอณัฐดลทุกวัน เว้นแค่วันไหนที่อยากไปกินข้าวนอกบ้าน

ก็จะไม่ได้ทำ

หลังจากที่หุงข้าวเสร็จแล้ว

มินตราก็เดินเข้าห้องน้ำไป เพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย

ณัฐดลอาศัยจังหวะนี้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

เพื่อดูข้อความจากแพรวา เขารู้สึกว่าโทรศัพท์สั่นตั้งแต่ตอนจอดรถแล้ว

แต่เพราะรีบจึงไม่ได้หยิบเอามาดู ข้อความจำนวนมากส่งเข้ามาจนเขาเลื่อนอ่านไม่ไหว

ข้อความส่วนใหญ่พูดถึงความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไปแล้วของนักศึกษาสาวกับณัฐดล

"ทำไมพี่เงียบไปเลย

ไม่ใช่ว่าได้แพรแล้วจะทิ้งหรอกนะ"

ณัฐดลไล่อ่านจนมาถึงข้อความล่าสุด

เขารีบตอบกลับข้อความทันที ก่อนจะตัดสินใจปิดเครื่องโทรศัพท์

"พี่ไม่ทิ้งแพรหรอก แต่งานพี่ยุ่ง

ตอนนี้พี่อยู่ออฟฟิศ ว่างแล้วจะตอบนะ" เมื่อกดส่งข้อความแล้ว

เขาก็กดปิดเครื่องทันที ตอนนี้ต้องดึงความไว้ใจจากมินตรากลับมาให้ได้ก่อน

เขารู้สึกว่าเธอกำลังระแวง และสงสัยอยู่

ทางด้านของแพรวานั้น

เธอกำลังรู้สึกกังวลใจมาก เพราะตอนนี้เธอได้เป็นของเขาไปแล้ว

ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นฝ่ายเปิดทางให้เขาก่อน แต่ระยะเวลาการตอบแชตของณัฐดล

รู้สึกว่าจะช้าลงจากก่อนหน้านี้ประมาณหนึ่ง

ถึงจะดูเป็นเรื่องเล็กๆ

แต่ก็เป็นชนวนเหตุที่ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ เพราะหากพูดกันตามตรง

ระยะเวลาที่เธอคุยกับเขานั้นมันสั้นมาก

หญิงสาวไม่แน่ใจว่าเธอตัดสินใจเร็วไปหรือไม่ ที่ยอมให้เขาง่ายๆ แบบนี้

ถึงจะไม่ค่อยได้แชตคุยกันในช่วงเวลากลางคืน

เพราะณัฐดลต้องสร้างความไว้ใจจากมินตรา แต่ในตอนเช้าเขาก็รีบไปเจอแพรวาตามปกติ

เพราะไม่อยากให้แพรวารู้สึกว่าเขาได้เธอแล้ว

แล้วจะทิ้งเธอไปอย่างที่แม่สาวน้อยพร่ำพูด

"เย็นนี้เราไปกินข้าวด้วยกันได้ไหมคะ

แพรอยากกินข้าวกับพี่ณัฐตอนเย็นบ้าง" ความหนักใจเกิดขึ้นอีกครั้ง

เพราะแพรวานั้นเมื่อตกเป็นของเขาแล้ว เธอก็มีความต้องการที่จะอยู่ใกล้ๆ

กับเขาเป็นธรรมดา ณัฐดลเองก็ไม่ต่างกัน

นับวันก็ยิ่งรู้สึกรักสาวนักศึกษาคนนี้เขาไปทุกที

“ได้สิ” ณัฐ ไม่กล้าขัดใจแพรวา

เพราะแค่เขาลดระยะเวลาคุยกับเธอ ในช่วงที่อยู่กับมินตราลง

ก็เป็นห่วงความรู้สึกของอีกฝ่ายจะแย่ ถึงเขาจะได้เธอแล้ว

แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเบื่อเลยแม้แต่น้อย

กลับกันเขากลับรู้สึกยิ่งรักยิ่งหลงเธอมากกว่าเดิม แต่อยากจะได้เธอซ้ำๆ ทั้งที่กับมินตราไม่ได้ทำเรื่องแบบนี้กันนานแล้ว

อาจจะเพราะแพรวายังใหม่

และเธอก็เด็กกว่ามินตราหลายปี จึงพอจะยับทำให้เขาตื่นเต้นและใจเต้นแรงได้พอสมควร

“ถ้างั้น เลิกเรียนแล้ว

แพรจะรอพี่ณัฐนะคะ” สาวน้อยกล่าวอย่างอารมณ์ดี และยิ้มกว้างให้กับคนตรงหน้า

เธอไม่รู้เลยสักนิดว่าในตอนนี้ ณัฐดลกำลังเครียดแค่ไหน

เมื่อวานเขาก็ทำผิดแผนไปแล้วรอบหนึ่ง

พลาดท่าจนทำให้มินตรารู้เข้า ว่าเขาออกไปข้างนอก แม้จะไม่ได้ถูกจับได้

แต่ก็เชื่อว่ามินตราคงกำลังระแคะระคายอยู่ไม่น้อย

ณัฐยิ้มอ่อนโยนให้แพร

แม้ในใจจะรู้สึกกังวลเล็กน้อย

"ดีมากครับ

ไว้พี่จะโทรหาน้องแพรอีกทีตอนเลิกงานนะคะ" แม้จะมีเรื่องยุ่งยากรออยู่

แต่เขาก็อยากจะทำให้แพรวามีความสุขให้ได้

'วันนี้เลิกงานช้านะ เราทำโอที' ณัฐดลส่งข้อความหามินตรา

เมื่อรับปากกับแพรวาไปแล้วว่าจะไปกินข้าวมื้อเย็นกับเธอ

หญิงสาวมองข้อความของแฟนหนุ่ม

และรู้สึกว่ามันแปลก เพราะเธอเคยเกลี้ยกล่อมให้ณัฐดลทำโอทีมาก่อน

แต่เขายืนยันว่าจะไม่ทำมาโดยตลอด

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะมิน”

เพื่อนของมินตราซึ่งกำลังนั่งกินข้าวเช้าอยู่ด้วยกันเอ่ยถาม

คนถูกถามพยายามสลัดความสงสัยออกจากหัว

และมองว่าการที่ณัฐดลคิดอยากทำงานมันก็เป็นเรื่องที่ดีแล้ว

“เปล่าไม่มีอะไร

ตอนแรกคิดว่าสั่งข้าวผิด” เธอพูดแก้ตัวก่อนจะตอบกลับข้อความของแฟนหนุ่ม

‘โอเค’

ตอนเย็นมาถึง

ณัฐดลขับรถไปรอรับแพรวาตามที่ได้ส่งข้อความไปนัดหมายเอาไว้

เขาเฝ้ามองหาหญิงสาวอย่างใจจดใจจ่อ ไม่อยากอยู่ตรงนี้นานๆ ในเวลาแบบนี้

เพราะกลัวคนรู้จักจะมาเจอเข้า จนกระทั่งเห็นแพรวาเดินออกมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง

ณัฐดลลุกยืนขึ้นพลางโบกมือส่งสัญญาณให้กับเธอ

"ขอโทษนะคะ ที่ทำให้รอนาน"

แพรวาพูดขณะขึ้นมานั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ของชายหนุ่ม

"ไม่เป็นไรหรอกครับ

พี่ยินดีรอ" ณัฐดลตอบด้วยรอยยิ้ม เขาขับรถไปยังร้านอาหารที่เคยไปด้วยกัน

เพื่อจะได้มีเวลาพูดคุยกับแพรวาอย่างเป็นส่วนตัว และไม่เป็นเป้าสายตาของใคร

ชายหนุ่มขับรถไปจอดให้เรียบร้อย

แล้วพาแพรวาเดินเข้าไปในร้านอาหารเล็กๆ ที่เคยมากันก่อนแล้วหนหนึ่ง

พักงานในร้านต้อนรับพวกเขาอย่างอบอุ่น

ทั้งคู่เลือกอาหารและสั่งเครื่องดื่มเหมือนเคย

"วันนี้เหนื่อยจากเรียนมากไหมคะ"

ณัฐดลเอ่ยถามขณะรออาหาร

"ก็ปกตินะคะ

อาจจะเรียนยากขึ้นนิดหน่อย ถ้าเหนื่อยคงจะเหนื่อยกิจกรรมมากกว่า

แล้วพี่ณัฐละคะ" แพรตอบพลางยิ้ม ก่อนจะถามเขากลับบ้าง

"พี่ก็เหมือนกันครับงานก็ยุ่งๆ

นี่ก็ต้องกลับไปทำโอทีต่อ

ทุกวันนี้หายเหนื่อยได้บ้างก็เพราะได้มาเจอกับน้องแพรนี่แหละ"

เขารีบออกตัวก่อนจะต้องแยกย้าย แพรวาดูสีหน้าไม่ดีนักเมื่อได้ยินแบบนั้น

เธอเริ่มรู้สึกตงิดใจที่ณัฐดลมักจะไม่ว่าง และอ้างว่าติดงานช่วงกลางคืนทุกที

อาหารมาถึง ทั้งคู่กินอย่างช้าๆ

พลางพูดคุยเรื่อยเปื่อย บรรยากาศอบอุ่นเหมือนเคย

ทำให้ณัฐดลลืมความกังวลใจไปชั่วขณะ เขามองสาวน้อยนักศึกษาอย่างเอ็นดู ลึกๆ

ก็รู้สึกขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้เขาได้พบกับเธอ

แพรวาเองก็รู้สึกดีใจที่ได้มาใช้เวลากับณัฐดล เธอรู้สึกอยากจะมีช่วงเวลาแบบนี้ต่อไปนานๆ

แต่ก็ต้องยอมเข้าใจเมื่อเขายกเอาเรื่องงานมาอ้าง

“พรุ่งนี้เจอกันที่เดิมนะคะ”

เมื่อถึงเวลาที่ต้องแยกย้ายกับแพรวาที่บ้านของเธอ

ณัฐดลเพิ่งจะนึกได้ว่าเขาต้องรีบกลับห้อง เพราะตอนนี้ดูจะดึกแล้ว

หลังจากกินข้าวอิ่มแพรวาก็ชวนเขาไปนั่งเล่นที่บ้านต่อ

เพราะวันนี้พ่อแม่ของเธอยังไม่กลับมาบ้าน และแน่นอนว่าพวกเขาทั้งสองมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันอีกครั้ง

จนณัฐดลลืมเวลากลับอีกตามเคย

“ได้ค่ะ

เดี๋ยวพี่ต้องรีบเข้าออฟฟิศแล้วนะ จะไม่ทันแล้ว” ณัฐดลรีบออกตัว

“ค่ะ”

แม่สาวนักศึกษาเดินเข้ามาหาชายคนรัก

ก่อนจะเขย่งตัวเข้าไปหอมแก้มเขาอย่างไม่อายฟ้าดิน

“แพรรักพี่ณัฐนะคะ” เธอบอกกับเขา

“พี่ก็รักแพรค่ะ แล้วเจอกันนะคะ”

ถึงจะอยากอยู่ต่ออย่างไร ณัฐดลก็ต้องรีบกลับแล้ว เขาขับรถจากบ้านของแพรวา

ผ่านการจราจรที่ติดขัด แม้จะเร่งอย่างไรก็เร็วได้เท่านั้น

ช่วงเวลากลับบ้านเป็นช่วงเวลาที่รถบนถนนเส้นที่ต้องขับผ่าน ค่อนข้างจะติด

แต่นี่ก็ถือเป็นเรื่องที่ดี

เพราะเขาจะได้เอามาใช้เป็นข้ออ้างกับมินตราแฟนสาวของเขาได้

ณัฐดลแวะซื้อของกินติดมือไปด้วย

เผื่อเอาไว้กันท่าหากแฟนของเขาบ่นใส่

แล้วก็จะได้อ้างได้ด้วยว่าแวะซื้ออะไรกินระหว่างทางแล้ว

เพราะข้าวที่กินไปกับแพรวายังอิ่มอยู่

เมื่อกลับมาถึงห้องชายหนุ่มกลับพบว่าไฟยังไม่ได้เปิด

ข้าวยังไม่ได้หุง และสภาพห้องก็ดูเหมือนว่ามินตราจะยังไม่กลับมา

เขาดูเวลาที่นาฬิกาบนผนังห้องอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“นี่มันก็ดึกแล้วนี่หว่า

ทำไมมินยังไม่กลับอีกวะ” พอคิดแล้วก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมา ไม่ใช่ว่ามินตราแอบไปหาเข้าที่บริษัทหรอกนะ

ในหัวของคนทำผิดก็คิดได้แต่หวาดระแวงเท่านั้น

เขารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก่อนจะเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองปิดเครื่องเอาไว้

และเมื่อกดเปิดเครื่องก็พบว่าข้อความมากมายถูกส่งมาจากทั้งมินตราและเพื่อนของเธอ

ทั้งยังมีข้อความการติดต่อที่ไม่สำเร็จจากเบอร์โทรของมินตราอีกจำนวนไม่น้อย

ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกไม่ปกติ

เขารีบโทรกลับไปหามินตราทางไลน์ของเธอ แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้

จนต้องเปลี่ยนไปโทรตรงทางเบอร์โทรศัพท์ก็ไม่ติดอีกเช่นกัน

ชายหนุ่มพยายามตั้งสติก่อนจะเลือกโทรกลับไปหาเบอร์ของเพื่อนมินตราที่โทรเข้ามาหาเขา

“ฮัลโหลเมย์ พี่โทรหามินไม่ติดเลย

มินเป็นอะไรหรือเปล่า”

“มินอยู่โรงพยาบาลน่ะพี่

มันโดนรถชนตรงหน้าบริษัทตั้งแต่เลิกงานแล้ว แต่ติดต่อพี่ไม่ได้เลย

โทรไปหาคนที่ออฟฟิศพี่เขาก็บอกว่าเลิกงานตั้งนานแล้ว แยกกันกลับหมดแล้ว”

เสียงจากปลายสายทำณัฐดลชาวาบไปทั้งตัว เขาไม่ได้ตกใจที่มินตราประสบอุบัติเหตุ

แต่ตกใจเรื่องที่มีคนโทรไปหาคนที่ทำงานต่างหาก

“เออ...เรื่องมันยาว

ยังไงพี่ขอที่ที่พี่จะไปหามินหน่อยได้ไหม”

“อ๋อได้ๆ เดี๋ยวเมย์ส่งให้ในแชตนะ”

พูดจบก็วางสายจากกันไป ณัฐดลยังคงพยายามคิดหาคำแก้ตัว โดยไม่ได้สนใจเลยสักนิด

ว่ามินตราจะเจ็บมากน้อยแค่ไหน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***