ผมและภรรยา

คำเตือน: เนื้อหาดังต่อไปนี้อาจมีความรุนแรงและไม่เหมาะสำหรับเด็กที่อายุต่ำกว่า 14 ปีควรได้รับคำแนะนำและดูกับผู้ใหญ่ด้วย

สวัสดีครับคุณ ผมชื่อทาคุยะ อายุ 27 ปีครับ

ผมมีเรื่องหนึ่งที่ผมไม่ให้อภัยภรรยาของผมถึงแม้ว่าผมจะรักเธอมากแค่ไหนแต่ผมก็ไม่สามารถให้อภัยในสิ่งที่เธอทำได้

ถ้าคุณอยากจะฟังเรื่องราวของผมแล้วก็กรอกข้อมูลอย่างเช่นชื่อของคุณในที่กรอกข้อมูลได้เลยและมาฟังเรื่องเล่าของผมก็แล้วกันนะครับ

ช่องกรอกข้อมูล:________ เพื่อฟังเรื่องเล่า

ผมกับภรรยาคบกันได้มา 15 ปีแล้วและวันหนึ่งผมก็ได้ยินข่าวว่าภรรยาของผมกำลังจะตั้งครรภ์ทำให้ผมรู้สึกดีใจมากๆเลยเพราะว่าทั้ง 15 เรือนมานี้พวกเราก็ยังไม่เคยมีลูกกันเลย เธอบอกว่าเธอมีความสุขมากในวันที่รู้ว่าตัวเองก็จะตั้งครรภ์

ภรรยาของผมชื่อทาจิโกะ เธอคือผู้หญิงพี่เพียบพร้อมไปซะทุกอย่างเลยผมรู้สึกดีมากที่ได้เธอมาภรรยา

วันนั้นผมก็เลยซื้อเค้กมามันใหญ่มากเลยล่ะ

ผมก็เลยตัดเค้ก 2 ก้อนให้ทาจิโกะและผมกิน 1 ก้อน ตอนนั้นผมกินไป 1 ก้อนพอกินเค้กเสร็จพวกเราก็พากันเข้านอน แล้วพอวันถัดมาทาจิโกะเธอก็ไปเปิดตู้เย็นดูปรากฏว่ามีมีเค้กหายไปอยู่ 9 ชิ้น

คำแสลง เบาะแส: เค้กหายไปตั้ง 9 ชิ้น เหลือเพียงแค่ 3 ชิ้น แล้วคนอ่านทุกคนจะแก้ไขสิ่งนี้ได้ไหม

OK ต่อ

ตอนนั้นทาจิโกะก็ตะโกนออกมาเสียงดังจนผมตกใจและวิ่งออกมาดูชั้นล่างว่าเกิดอะไรขึ้น

ทาคุยะ: ที่รัก เกิดอะไรขึ้น!!!

ทาจิโกะ: นี่คุณแอบไปกินเค้กตั้งอีก 3 ชิ้นเลยหรอ!!

ทาคุยะ: แต่ผมก็ไม่ได้กินมันไปนะเมื่อวานผมกินไปแค่ 1 ชิ้นเอง!?

ตอนนั้นทาจิโกะหันมามองผมอย่างอึ้งๆเพราะว่าเธอไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้ขึ้นกับเธอเลยนะทำไมมันถึงมาเกิดขึ้นในตอนนี้ล่ะ

ข้อสันนิษฐาน เบาะแส: มีคนกินเค้กไปอีก 3 ชิ้น แต่ดันไปมีคนมาเห็นแต่ไม่ใช่คนในครอบครัวของทาคุยะ

ต่อ

หลังจากเรื่องเหตุการณ์ในครั้งนั้นผมและทาจิโกะ จึงไปที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งและก็ไปตรวจครรภ์ แล้วก็ผลปรากฏว่าภรรยาของผมตั้งครรภ์มาได้ถึง 8 เดือนแล้วภรรยาของผมจึงคิดว่าทำข้อสะตอนี้ก็ยังดีเพราะว่ายังไงก็มันเหลือแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวแล้ว

เธอพูดแบบนั้นขึ้นมาจนทำให้ผมสงสัยว่าทำไมเธอจึงพูดแบบนั้นในตอนนั้นผมเห็นใครคนนึงเดินผ่านห้องที่ภรรยาของผมตรวจครรภ์อยู่ตอนนั้นผมก็ไม่ได้เอะใจอะไรเพราะว่าคนๆนั้นอาจจะมานัดคุณหมอก็ได้เพราะว่าในโรงพยาบาลแห่งนี้ก็มีคนพิการที่ต้องได้รับการรักษาอย่างถูกต้องด้วยแม้แต่คนที่พิการแขนข้างซ้ายและฉันได้แค่มือขวาข้างเดียวก็เถอะ

ขอนอกเรื่องแป๊บนะ

พี่เป็นคนนึงเลยที่แบบว่าตอนเกิดใหม่ๆนี่พี่หลวงพี่ตื่นลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นแขนข้างซ้ายพิการจ้าปัจจุบันนี้ก็ยังพิการอยู่เลยแต่ก็ช่างเถอะยังไงก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรนี่นา เอาล่ะ เขาเรื่องต่อ

บางทีผมก็ได้แต่งงงๆอยู่เพราะว่าเด็กผู้ชายคนนั้นก็น่าจะอยู่ม. 1 แล้วแต่น่าจะพึ่งเรียนจบมาใหม่ๆแล้วมั้ง ผมไม่ได้เอะใจอะไรนี่นาเพราะรูปร่างของเขาก็เป็นเด็กม. 1 จริงๆนี่นา

บุคคลปริศนา: ดูท่าแล้วนายคงไม่ได้เอะใจอะไรเสียนะ หึๆๆ// หัวเราะแบบโรคจิตนิดๆ

ตอนนั้นบุคคลปริศนาคนนั้นจึงพูดขึ้นมาว่าครั้งนี้ฉันจะให้นายเริ่มเกมก่อนแล้วก็แล้วกันนะดูเหมือนว่าเขาจะพยายามเล่นกับอารมณ์ความรู้สึกของผมให้เหมือนกับหุ่นเชิดที่อยู่ในเกมกระดานของเขา

หลังจากในวันที่ภรรยาของผมได้ทำคลอดแล้วผมก็ได้ลูกชายฝาแฝดงานอยู่ 2 คน

ทั้งสองคนมีดวงตาคนละสีกัน คนพี่นั้นมีดวงตาสีฟ้าปนม่วงอ่อนอยู่ทางด้านซ้ายของตาส่วนตาด้านขวาเป็นสีดำ และสีผมเป็นสีม่วงอ่อนๆ

ส่วนคนน้องนั้น ก็มีดวงตาสีชมพูปนม่วงอ่อนๆและสีตาอีกข้างก็เป็นสีแดงปนส้มเข้มส่วนสีผมเป็นสีชมพูปนสีม่วงอ่อนๆ

แถมนิสัยทั้งสองคนไม่เหมือนกันอีกด้วยคนพี่นั้นเป็นคนที่มีนิสัยขวานผ่าซากแล้วก็โมโหง่ายด้วย แต่ก็รักความยุติธรรมไม่ชอบเอาเปรียบใครใครได้

ส่วนคนน้องก็นิสัยยันเช้านิดๆได้มีความโรคจิตนิดๆเหมือนกับพี่ ร่าเริง ยิ้มตลอดเวลาแม้แต่เวลาเศร้าเหมือนกับพี่ชายของเขาอีกคน

ที่ผมพูดไปเมื่อกี้น่ะหมายถึงคนเมื่อกี้จริงๆนะ

ตอนที่ผมเห็นสีผมและสีดวงตาของเด็ก 2 แฝดอย่างเด็กชาย 2 คนนี้ แล้วผมก็ถามภรรยาว่านี่คุณแอบไปมีกิ๊กที่ไหนหรือเปล่าเนี่ยทำไมสีผมและสีตาไม่เหมือนกับผมเลย ผมถามภรรยาไปแบบนั้นเพราะว่าพวกเรานั้นมีผมสีดำและสีน้ำตาลดวงตาสีฟ้าและสีเขียวผมมีตาสีฟ้าและสีเขียวคนละข้าง ภรรยาผมมีดวงตาสีชมพูและสีผมสีดำ

ตอนนั้นผมรู้สึกว่าต้องเค้นความจริงจากภรรยาให้ได้ตอนนั้นเธอพูดขึ้นมาว่า"แหมที่รักเธอก็รู้อยู่นี่ว่าก่อนหน้านี้คุณก็เคยย้อมสีผมมาไม่ใช่หรอ"

ก็จริงอย่างที่เธอพูดอ่ะนะ

เดี๋ยวผมจะมาเล่าต่อนะพอดีต้องไปนอนแล้วตอนนี้ 19:39 น แล้ว พรุ่งนี้ไว้เจอกันใหม่นะ เดี๋ยวมาเล่าต่อ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***