ช่วยมองผมหน่อย 3

...****************...

......มหาลัย ภิรมณ์ธาร......

   ถึงมหาลัยไม่นาน คริสเตียนก็รีบลงจากรถคันหรูแล้วเดินตรงไปนั่งรอที่โต๊ะไม้หินอ่อน คงอีกสักพักกว่าจะหมดชั่วโมงเรียน แล้วเขาจะรีบมาทำอะไรตั้งเร็ว พอนั่งไปสักพัก บรรยากาศมันก็ชวนให้คิดถึงตอนที่ยังเรียนอยู่ ตอนนี้เขาเองก็อายุ 27ย่างเข้า 28 เเล้ว ก็ยังดีที่จบมาแล้วมีงานทำที่มั่นคง

ตึ๊ง ตึ้ง ตึ๊ง ตึ่งงงงงงง~

เสียงออดดังแล้ว พวกนักศึกษาคงจะทยอยมากันแล้วสินะ ว่าแต่เขาจะหาเจอได้ยังไง หน้าก็แทบไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ คริสยืนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเปลี่ยนไปยืนรอหน้าตึกแทน

" จะรอดไหมเนี่ยเรา " คนขี้กังวลอย่างเขา แค่เรื่องเล็กๆแบบนี้ มันก็อดตื่นเต้นไม่ได้

" พี่คริส? " เสียงหวานละมุนของใครคนหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหน้า ทว่ายังไม่เห็นใครด้วยซ้ำ

" ผมอยู่นี่ " มีมือนึงยกขึ้นโบกไปมา ทำให้คริสเองก็รีบหันไปมอง

" อ่าว ลีออนเองหรอ " น้ำเสียงที่เกือบจะดีใจ ได้ตีกลับลงคอไปแล้ว คนที่เขาพบ ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นรุ่นน้องในสังกัดเดียวกัน ลีออน

" พี่มารอใครหรอครับ? " อีกคนเอ่ยปากถามทันทีเมื่อเห็นผมทำท่าทางเงอะงะ สายตาจ้องมองทางอยู่ตลอด

" เรารู้จักนิคไหม "

" นิค? นิโคลัสห้อง1รึป่าวครับ "

" อ่า อาจจะใช่มั้ง " เขาเองก็ตอบตะกุกตะกักไป เพราะเขาไม่รู้เรื่องราวของเจ้านิคมากนัก

" อีกสักพักคงออกมาแหละครับ ให้ผมรอเป็นเพื่อนไหม "

" ช่วยหน่อยนะ " คริสยิ้มเจื่อนให้รุ่นน้องอีกครั้ง ถ้าเกิดพลาดเจอรอบนี้ งานก็คงจบเห่

" โอ้ะนั่นไง! นิโคลัส!! " ลีออนเรียกชื่อเพื่อนที่รู้จัก พร้อมกวักมือให้มาหาเขา

คริสเองเมื่อได้ยินชื่อนั้น เขาก็รีบหันไปมองทันที

" ผมหรอ? " ร่างสูงใหญ่เดินตรงมาที่ทั้งสอง ก่อนจะเอ่ยปากถามด้วยเสียงทุ้มหนา

" อื้อ พอดีพี่เราตามหานายอยู่ งั้นผมไปนะพี่คริส "

พูดจบเจ้าตัวเล็กมันก็วิ่งออกไปทันที

" ด..เดี๋-- "

" มีธุระอะไรกับผมหรอครับ " เสียงเรียบนิ่งเอ่ยออกมาพร้อมสายตาที่ยังคงจ้องมองมาที่คริสอย่างไม่ลดละ

" นายก็หน้าตาดีเหมือนกันนะ สนใจมาทำงานกับฉันไหม " เขาเผลอเอ่ยคำชวนไปโดยไม่ตั้งใจ ทั้งที่ควรจะแนะนำตัวก่อนแท้ๆ เจ้าคริสเอ้ย!

" ฉันคริสนะ นายคงเป็นน้องชายลอเรนใช่ไหม "

" พี่คริสนี่เอง " คนเด็กกว่าเอ่ยตอบ ทำให้คริสทำหน้างงเล็กน้อย น้องมันรู้จักเราด้วยหรอวะ

" ลอเรนคงเล่าเรื่องฉันให้นายฟังบ่อยล่ะสิ "

" คงงั้นมั้งครับ บางครั้งผมก็ขอฟังเอง "

อ..เอ้ะ เด็กนี่มันว่าไงนะ เห้อ ชั่งเถอะ คงอยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมดา

" เรนบอกรึยัง ว่าพี่มาทำไม "

" ถ่ายแบบ " คนตัวโตตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงนิ่ง

" หุ่นก็ใช้ได้ หน้าตาก็ดี แบบนี้ผ่าน " คริสมองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า จริงๆแล้วเด็กนี่มันก็เป็นนายแบบได้หนิ ต้องเซ็ตผมสักหน่อย แต่งหน้าสักนิด แบบนี้ก็โอเคแล้ว

" ถ้าต้องถอดแว่นเธอโอเคไหม "

" ครับ ผมใส่แว่นปิดความหล่อไว้เฉยๆ " ไม่ว่าเปล่ายังใช้มือขยับแว่นสองสามที เหอะ หลงตัวเองเหมือนกันนะเนี่ย ก็สมเป็นพี่น้องกับเรนมันดี

" อ..อืม งั้นไปกันเถอะ "

ทั้งสองเดินตามกันไปที่ลานจอดรถ ก่อนจะขับรถออกจากมหาลัย แล้วตรงไปยังค่ายถ่ายแบบ

" นายครับรถเป็นไหม " คริสเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าบรรยากาศในรถเริ่มปกคลุมไปด้วยความเงียบ

" เป็นครับ " นิคตอบสั้นๆก่อนหันหน้ามองนอกหน้าต่าง

อะไรกัน เมื่อกี้ยังหลงตัวเองอยู่เลย อย่าบอกว่าพออยู่ด้วยกันสองคนแล้วพึ่งมาอายตัวเองน่ะ คริสเองก็ไม่ได้ถามอีก เพราะกลัวอีกคนจะอึดอัด

" พี่มีแฟนยังครับ "

เอี๊ยดด!

คริสเผลอเหยียบเบรคกะทันหัน ทำให้เจ้าเด็กที่นั่งอยู่ข้างๆหันมามองด้วยสีหน้าดูกังวล

" พี่เป็นอะไรรึป่าว ให้ผมขับแทนไหม? "

" ม..ไม่เป็นไร " พูดจบก็รีบออกรถต่อทันที แต่ก็ทำเอาคนพี่อดคิดไม่ได้ นี่มันใช่คำถามที่คนเจอกันแรกเขาถามกันหรอ หรือมีแค่เขาที่คิดไปเอง

คริสมัวแต่คิดมากจนเผลอทำหน้าหยุกหยิกเล็กน้อย ทำเอาคนที่เบาะข้างๆ แอบยิ้มกับการกระทำที่คนพี่แสดงออกมาโดยไม่รู้ตัว ช่างน่ารักเหมือนที่พี่เรนมาเล่าบ่อยๆจริงๆ

...————————————————————————...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***