-กมลที่รัก-

ในความมืด ยังมีแสงจันทร์สว่างม่าน

สีเหลืองอ่อนประดับข้างหน้าต่างบานใหญ่ มองจากด้านเข้าไปในหน้าต่างเรือน ชายหนุ่มร่างหนาสูงนอนอยู่ ก่อนที่พระอาทิตย์จะขึ้นถึงฟ้า เสียงไก่ขันเผื่อปลุกให้ตื่นก็ดังขึ้น

มะลิบ่าวของผม ก็เดินเข้ามาเพื่อที่จะปลุกผม

"คุณท่านเจ้าขา เพลานี้ควรตื่นแล้วหนาเจ้าค่ะ"

"อืม..ข้าตื่นแล้ว"

ผมตอบเสียงอ่อยเพราะยังง่วงอยู่บ้าง ก่อนจะลุกขึ้น ผมหันมองไปที่หน้าต่างก็ได้กลิ่มหอมๆของดอกลั่นทม

"เอ็งไปก่อนเถอะมะลิ ข้าว่า"

"ว่า..?"

"ข้าว่าจะไปเดินเล่นในสวนก่อนนะ"

"เจ้าค่ะ"

ผมเดินลงจากเรือนตรงดี่มายังสวนไม้ กลิ่นดอกลั่นทมเตะจมูกผมมากๆ แต่ผมสูดกลิ่นได้ไม่ทันไร

ผมก็เห็นชายคนนึงเนื้อตัวเปียกซก สวมใส่เสื้อผ้าสีสันฉูดฉาด ก่อนที่ชายคนนั้นจะเดินตรงมาที่ผม

"ขอโทษนะครับ"

"..."

"ที่นี้ที่ไหนหรอครับ?"

ผมไม่รู้จะตอบตรงไหนที่เขาพูดมา เขาพูดพลาดพลาดเกินไปจนผมตอบไม่ทัน และเหมือนเขาจะรู้จึงค่อยๆลดเสียงลงเลื่อยๆ

เมื่อผมเห็นอย่างนั้นจึงถามเขากลับไป

"พ่อชื่ออะไรกันเล่า"

"..."

"เงียบทำไมกันรึ"

"..."

"หน้าข้ามีอะไรติดรึเปล่า?"

ผมถามเขาแต่ เขายังยึกยัก ไม่ยอดตอบคำถามผม เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

"ผมชื่อเดียว"

"ข้าชื่อกมล"

"..."

คุยได้ไม่นานบรรยากาศดันกลับมาเงียบเฉียบกดดันเหมือนเดิม ถึงผมคิดอะไรไม่ค่อยออกแต่ก็ไม่อยากให้บรรยากาศมันเป็นแบบนี้

"บ้านเจ้าอยู่ที่ไหน"

ผมถามเขา เพราะไม่น่ามีใครจะลุกขึ้นมาจากท่าน้ำด้วยชุดเปียกๆเหมือนตกน้ำหรอก

"ข้าจำมิได้.."

"อะไรกัน!"

ผมตะโกนเสียงด้วยความสงสัยปนความงงงวย เพราะปกติใครๆก็น่าจะจำบ้านตัวเองได้ แต่ผมไม่ได้สนใจมาก

ผมสนใจคนที่อยู่ตรงหน้าผมมากกว่า

"เดียว.."

"ครับ!"

เดียวตอบผมด้วยความมั่นใจ เหมือนเขาจะไว้ใจผมมากขึ้น

"เอ็งมีงานทำมั้ย"

"ใช่ครับ"

"..."

เดียวใช้คำพูดที่ผิดแปลกจากคนปกติมากแต่ผมไม่แน่ใจว่ามันจะคล้ายๆกับคำว่าขอรับมั้ย

ก่อนผมจะโฟกัสกับคำถามที่ผมถามเขาไป

"งั้นเอ็งมาทำงานที่เรือนข้า"

"..."

"เอ็งสนรึไม่"

การที่ผมยื่นขอเสนอให้เขาไปแบบนี้ มันจะทำให้เขาอึ้งก็ไม่แปลก เพราะผมยังไม่รู้จักเขามากเลยแต่อะไรไม่รู้ดลใจให้ผมไว้ใจเขามากขนาดนี้

"ข้า..."

"อืดอาดยืดยาดอะไร"

"..."

"งั้นถือว่าตกลง"

"..."

เขาไม่ตอบผม ถ้างั้นผมจะถือว่าเขาตกลง

"เอ็งทำอะไรได้บ้าง"

"ข้าวาดรูปได้..สวยด้วย"

"ข้าทำอาหารได้"

"ข้าอ่านหนังสือออก"

ผมไม่สนใจสองข้อแรกที่เขาบอกแต่สนใจข้อหลังมากกว่า

'ข้าอ่านหนังสือออก'

ผมแปลกใจอยู่ไม่น้อย แต่คิดได้ไม่นานก็จับมือเขาแล้วเดินพาไป..

เล้าหมู!

เดียวตะโกนเสียงดังจนบ่าวคนอื่นๆหันมามองเดียวกันหมด ผมรับรู้ได้ถึงการถูกจับจ้อง

"งานมีให้ทำก็ทำไป"

"..."

"เสียเพลา"

ผมตะโกนขึ้นเพื่อหวังว่าจันกับเม้ยบ่าวหญิงสองคนที่กำลังซุบซิบจะรู้ตัวและกลับไปทำงาน

"เอ็งก็ทำงานของเอ็งไป"

"ข้ามิได้ว่าเอ็ง"

"ขอรับ แต่ว่า.."

เดียวพูดขาดตอน เหมือนมีบางอย่างอยู่ในใจแต่จริงๆก็มีเรื่องในใจจริงๆแหละผมรู้ ก่อนที่เดียวจะพูดขึ้น

"เหตุใดท่านมิให้ข้าทำงานตามความสามารถข้ากัน"

"ท่านให้ข้ามาเลี้ยงหมูทั้งๆที่ไม่มีความสามารถ"

"..."

"ข้าชอบลูกหมู"

ถึงคำตอบผมมันจะแปลกๆเอาแต่ใจก็เหอะแต่ผมรู้สึกอย่างงั้นจริงๆ

"และข้าก็ชอบคนเลี้ยงหมู"

เดียวไม่ได้ตอบอะไรแต่ใบหน้าที่แดงของเขาทำให้ผมรับรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ผมไม่รู้จะทำอะไรนอกจาก จะอุ้มลูกหมูขึ้นแก้เขิน

5วันต่อมา

"ข้ามิยักรู้ว่าเจ้าร้อยมาลัยเป็นด้วย"

เสียงมะลิพูดขึ้นพลางหยิบมาลียที่เดียวร้อยใส่ลงในพาน และยื่นให้ผมดู

"เอ็งนี่ความสามารถเยอะจริงๆ"

"ไม่ใช่แค่ร้อยเป็นนะเจ้าขา"

"ร้อยสวยมากด้วย"

"ข้าเป็นผู้หญิงยังอายเลย"

ผมพูดได้ประโยคเดียว มะลิก็ชิงพูดไปก่อนผมเสียอีกแต่ก็อย่างที่มะลิว่าจริงๆ ผมแปลกใจอยู่บ้างแต่ก็เป็นเรื่องดี เพราะเรือนผมจะได้คนสอนร้อยมาลัยเพิ่ม

"แล้วเดียวจะไปทำงานอะไรอีกรึ"

"เดี๋ยวไอ้เดียวมั.."

"หยุด"

"เอ็งชื่อเดียวรึ"

มะลินิ่งไปก่อนจะเบะปากเล็กน้อยแต่มัน เป็นการกระทำ ที่ดูน่ารักและตลกเล็กน้อย

ผมกับเดียวหลุดขำเล็กน้อย

"ข้าจะไปอาบน้ำล่ะ"

"งั้นเดี๋ยวข้าไปเตรียมน้ำร้อนให้"

ผมเดินไปที่ห้องของผมเพื่อเตรียมของเล็กๆน้อยๆ เดียวก็เดินไปเตรียมน้ำอุ่นให้ผม เมื่อผมทำอะไรๆเสร็จก็เดินไปที่อ่างน้ำ

น้ำอุ่นที่เตรียมไว้ให้ผมมักจะมีกลิ่นของดอกลั่นทมที่นำมาลอยเสมอ ผมชอบกลิ่นลั่นทมตั้งแต่เด็กๆ อาบไปสักพักกลิ่นของดอกลั่นทมเริ่มจางๆ

ผมจึงเรียกเดียวเพื่อที่จะเติมดอกลั่นทมในอ่าง และให้ของสิ่งหนึ่งที่ผมอยากให้เขามากๆ

"พ่อเดียว"

"ฉันขอดอกลั่นทมเพิ่มหน่อยได้มั้ย"

ผมเรียกอยู่นานแต่ไร้วิ้งแววจนเริ่มน่าสงสัยผมจึงรีบลุกขึ้นจากอ่างแล้วแต่งตัว แล้วเดินหาเดียวผมเดินหาอยู่นานครบแทบทุกที่ในเรือน ผมนึกอะไรไม่รู้

ผมตัดสินใจเดินตรงไปที่ท่าน้ำที่เจอกันครั้งแรก เวลานี้มืดมากๆ แต่ผมยังเดินตรงไป

เมื่อเดินไปได้พักนึงผมเห็นใครบ้างคนเดินลงท่าน้ำไปผมมั่นใจแน่ๆ ว่าต้องเป็นเดียว

ผมรีบวิ่งมากๆและเวลานี้ก็มืดทำให้ผมมองทางไม่ถนัด

ผมวิ่งไปไม่ถึงตัวของเดียว ผมก็สดุดอะไรไม่รู้ล้มลงไปเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินคือเสียงของเดียวพูดบางอย่างแต่มันไม่ชัดมากเพราะผมกำลังจะสลบ

"ขอบคุณ.."

20:53 กรุงเทพ.

"คุณน้า!"

"ค้าบ น้องกิม"

เสียงเด็ก8ขวบเรียกผม เมื่อผมเดินไปถึงผมเห็นน้องกิมถือหนังสือเล่มหนึ่งไว้ ผมสดุดตาเมื่ออ่านผู้ประพันธ์

'ประพันธ์โดย กมล'

ชื่อที่ผมคุ้นหูมากๆ ถึงผมจะกลับมาปัจจุบันได้ไม่กี่วัน แต่ผมก็รู้ทันทีว่าคุณกมลคิดถึงผมมากๆ เพราะปีและเวลาจากที่ผมเคยไปมันห่างกันนานมากๆ

หนังสือมีสภาพดีสุดๆ คุณกมลคงจะเก็บรักษาไว้ดีมากๆ ผมเปิดอ่านในหนังสือ พบว่ามันคือกลอนที่คุณกมลแต่งไว้สำหรับผม

เมื่ออ่านจบผมต้องน้ำตาไหล

"ผมขอโทษ.."ผมเอ่ยเบาๆ

"ไม่เป็นไร"

"ห้ะ!"

ไม่รู้ผมคิดถึงเขามากจนหลอนหรือหูแว่ว เสียงของคุณกมลดังออกมาจากหนังสือ ผมนิ่งไปสักพัก

"หมดเวลาของข้าแล้ว"

"ข้าคิดถึงเจ้านะ..เดียว"

คำพูดสุดท้ายก่อนที่เสียงนั้นจะหายไปน้ำผมที่กลั่นไว้แตกอย่างไม่ต้องสงสัยใบหน้าของผมเต็มไปด้วยน้ำตา

ความเศร้าสุดเกินจะบรรยาย เขารอผมตลอดไม่เคยมีคนอื่นเลยจนเขาสิ้นลมหายใจ แม้จะไม่ได้รักกันในภพนั้นหรือภาพนี้

อย่างน้อยผมก็เคยใช้เวลาส่วนน้อยกับเขา ผมเพ้อได้ไม่นานนักกิมหลานชาย8ขวบของผมก็เดินเข้ามา

พร้อมยื่นดอกลั่นทมให้ผม ผมรับไว้ถึงแถวบ้านจะไม่มีต้นลั่นทม ผมก็ไม่คิดสงสัย ว่ากิมเอามันมาจากไหน

"ผมเอาดอกไม้มาให้"

"ขอบคุณ.."

ผมขอบคุณกิมก่อนจะดึงตัวเขาเข้ามากอด

"ผมกลับมาแล้วนะ"

-จบบริบูรณ์-

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***