ตอนที่1 เจอกันครั้งแรก

ในเช้าของวันจัทร์ที่แสนจะสดใส บรรยากาศรอบกายคละคลุ้งไปด้วยฟีโรโมนหอมหวาน

ของฟาเรน ผู้คนมากมายรอบตัวต่างพากันจับจ้องมาที่เขา แต่แล้วเช้าอันสดใสของฟาเรน

ก็ต้องจบลง มีคนกลุ่มหนึ่งเป็นเด็กต่างสถาบันเดินเข้ามาแล้วพูดว่า"เห้ย เด็กที่ไหนวะเนี่ยขาวจังเลย น่ารักนะเรา พร้อมเดินเข้าใกล้ฟาเรนเลื่อยๆและแตะเนื้อต้องตัวฟาเรนมากเกินไป ทุกคนที่กำลังจะเดินเข้าไปในโรงเรียนต่างก็เห็นแต่ไม่มีใครกล้าช่วยฟาเรน จนธารได้ลงรถมาแล้วเห็น

ฟาเรนกำลังโดนรุม แต่ยังคงยืนดูสังเกตุการณ์

ฟาเรนผลักพวกนั้นออกและพยายามต่อสู้แต่พวกนั้นก็สู้กลับ

ฟาเรน : เอาวะ! กูก็ผู้ชายเหมือนพวกมึงรอให้ใครมาช่วยคงตายก่อน กูสู้นะเว้ย

ถึงแม้จะสู้แต่ก็สู้พวกมันไม่ได้อยู่ดีมันมีกันหลายคน หนักกว่านั้นพวกมันมีอาวุธหลังจากปล่อยหมัดน้อยๆไปโดนพวกมันฟาเรนก็ถูกหนึ่งในนักเลงพวกนั้นใช้มีดแทงแต่หลบทันเลยโดนแขน ธารเห็นทาทีไม่ดีจึงรีบวิ่งเข้าไปช่วย

ธาร : เห้ยๆ พวงมึงทำเ*ยอะไรวะ

ต่อยพวกมัน มันเห็นท่าไม่ดีลูกพี่พวกมันเลยบอกให้ถอย

🗣:ฝากไว้ก่อนนะพวกมึง

หลังจากนั้นฟาเรนก็หมดสติเพราะตกใจกับเลือดตัวเอง ส่วนธารก็ยืนงง แต่ก็เห็นเลือดน้องออกเยอะเลยช่วยพาไปห้องพยาบาล แต่ตัวเองก็ต้องรีบไปเรียนเลยฝากน้องไว้กับสภานักเรียนที่ดูแลห้องพยาบาล

10:30 น.

หลังจากธารเรียนเสร็จก็ลงมาหาน้องที่ห้องพยาบาล แต่น้องกลับหายออกไปแล้ว

ธาร : แตนๆน้องคนที่ฝากไว้ไปไหนแล้วอ่ะ(แตนคือสภาดูแลห้องพยาบาล)

แตน : น้องมันตื่นแล้วก็เลยไปเรียนอ่ะ บอกกลัวเรียนไม่ทันเพื่อนเพิ่งมาวันแรกด้วย

ธาร : ว่าแล้วทำไมหน้าไม่คุ้น เด็กใหม่นี่เอง

ห้อง 5/1 (อังกฤษ-จีน)

สวัสดีครับ ผมชื่อฟาเรน เป็นเด็กใหม่ที่เพิ่งย้ายมาครับ ห้องนี้มีแต่เด็กหน้าตาดีลูกครึ่งแทบทั้งห้อง ฟาเรนจึงหาเพื่อนได้ไม่ยาก แต่ว่าพาเรนเองกลับรู้สึกเหม่อลอยแปลกๆแต่ไม่ใช่เพราะเรื่องโดนทำร้ายหรอก เพราะไม่ได้เห็นหน้าแล้วก็ไม่ได้ขอบคุณธารต่างหาก

ฟาเรน : แล้วจะไปขอบคุณคนนั้นยังไงดีนะ

16:30 น.

ฟาเรนยืนรอคนมารับแต่ก็ยังมองหาแต่ธารซึ่งธารได้เดินผ่านหน้าเค้าไปตั้งนานแล้วแต่เค้าแค่ไม่รู้ว่านั้นคือธารแต่กลับกันธารรู้ว่าเด็กที่ยืนอยู่นั้นคือน้องแต่ไม่ได้ทักอะไรเพราะไม่ได้คิดว่าจะต้องพูดคุยอะไรเลยเดินผ่านไปเฉยๆ

18:00น. ค่ายมวยบ้านธาร

ธาร : เด็กนั่นจะป่วยรึเปล่านะ หน้าตาดูโทรมๆ (*โทรหาแตน)

ธาร : แตนน้องคนที่ธารฝากไว้วันนี้ เค้าได้พูดอะไรกับแตนไหม

แตน : พูดนะ บอกว่าขอบคุณนะครับที่ช่วย แต่แตนบอกไปแล้วว่าไม่ใช่แตน แตนบอกว่าเป็นธารที่ช่วย

ธาร : แตนบอกชื่อเรากับน้องหรอ

แตน : ใช่

ธาร : แล้วน้องเป็นอะไรมากรึเปล่า

แตน : ก็คงจะเป็นไข้แหละ ส่วนแผลก็ถ้าไม่ใช้งานหนักแผลคงไม่เปิดหรอก

ธาร : เค ขอบใจนะ(*วางสาย)

ไรท์ : แหมมมมพี่ธารครับ ไม่ทักทายน้องเพราะคิดว่าไม่จำเป็นต้องพูดคุยอะไรกันแต่โทรหาเพื่อนเลยทั้งๆที่ปกติแชทยังไม่อยากจะตอบ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***

