โร้ก : 3

⋆ ˚｡⋆୨୧˚ต่อ˚୨୧⋆｡˚ ⋆

โร้กรู้ตัวว่าเหล่าชายผู้ประคองตนอยู่นั้นมองมาด้วยสายตาหื่นกระหายเพียงไร ราวกับเป็นผลจากตราบุปผาทำให้ดึงดูดสายตาของเหล่าบุรุษในทันทีทันใด

แผ่นหลังเล็กสั่นเทา เขารู้สึกแย่กับฝ่ามือชื้อเหงื่อของผู้ชายเหล่านี้ บนผิวน้ำใต้แสงสว่างจากคบไฟนั้น ประตูสีดำทมิฬเปิดอ้าออก ดูคล้ายเส้นทางสู่บชขุมนรกอย่างไรอย่างนั้น

โร้กถูกจับแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีขาวให้ดูสมกับเป็นเครื่องบรรณาการของเทพเจ้า พร้อมประดับด้วยอัญมณีสีเงินและทองไปทั่วร่าง บางทีเครื่องประดับแสนหนักอึ้งนี้คงถูกใช้ต่างหินถ่วงน้ำหนักเพื่อให้จมลงสู่ใต้น้ำโดยง่ายกระมัง

"เอาล่ะ ในร่างกายของเจ้ามีมนตราที่ทำให้เทพเจ้าหลับไหลฝังไว้ จงพลีกายแด่เทพมังกร แล้วใช้มีดเล่มนี้แทงเข้าไปยังหัวใจของเทพเจ้าให้ได้"

หัวหน้านักบวชเอ่ยขณะเหน็บกริชเล่มเล็กลงไประหว่างเชือกหนังซึ่งผูกรอบเอวของโร้กไว้ ผิวหน้าของอาวุธมีคมนั้นมีอักขระเวทย์สลักเอาไว้เช่นเดียวกัน

โร้กส่ายหน้าไปมา

การปองร้ายเทพเจ้าถือเป็นบาปหันต์ แถมอีกฝ่ายยังเป็นเทพเจ้าผู้งดงาม จะให้ทำเรื่องน่ากลัวแบบนั้นได้อย่างไรกัน

แต่นักบวชกลับไม่ใยดีคำปฏิเสธของโร้ก เข้าใช้สายตาฉ่ำเยิ้มมองมาราวกับจะโลมเลียไปทั่วร่าง

"ด้วยรูปโฉมเช่นนี้ เทพมังกรจะต้องลุ่มหลงในตัวเจ้าเป็นแน่ ผลของตราบุปผาจะได้สำแดงฤทธิ์อย่างเต็มที่ เป็นเรื่องน่าเสียดายที่เป็นเครื่แงบรรณาการ

ชั้นดีต้องไร้จุดด่างพร้อย...เช่นนั้นแล้ว เพื่อชดใช้บาปหนาของมารดา เจ้าต้องตั้งใจทำหน้าทีนี้ให้ดีที่สุด"

เพื่อป้องกันไม่ให้ว่ายน้ำขึ้นกลับมาได้ เหล่านักบวชจึงรวบมัดข้อมือของโร้กเอาไว้ด้านหลัง จากนั้นก็โยนร่างของเด็กหนุ่มลงสู่ผิวน้ำเย็นเยียบโดยไม่ลังเล

แค่ก แค่ก ฟองอากาศมากมายใต้เบื้องน้ำอันมืดมิด ขณะเดียวกันมวลน้ำก็ไหลเข้ามาทางจมูกและปากจนอัดแน่นอยู่เต็มอก ความทนทานถาโถมเข้ามาในคราเดียว

ทั้งที่ลืมตาอยู่แต่กลับมองไม่เห็นสิ่งใด ทั้งที่กำลังตะเกียตะกาย ดิ้นรน แต่กลับไม่ได้ยินเสียงอันใดเลย ร่างกายของโร้กถูกแรงดันน้ำบีบอัดมากยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ

ทรมาน

กลัว

กลัว กลัว กลัว กลัว !

ท่ามกลางสติที่เริ่มเลือนราง ภาพร่างกายของเทพมังกรวารีซึ่งเคยได้พบพานครั้งหนึ่งเมื่อครั้งยังเด็กก็ปรากฏขึ้น

＊*•̩̩͙✩•̩̩͙*˚ ✥˚*•̩̩͙✩•̩̩͙*˚＊

ในคืนที่นอนไม่หลับ โร้กเคยแอบออกไปเล่นแถวแม่น้ำเย็นฉ่ำโดยไม่บอกผู้เป็นมารดา

ตอนนั้นเขาเห็นตัวด้วงพลัดตกลงไปในแม่น้ำ จึงรีบโดดลงไม่ช่วย แต่ขาเกิดเป็นตะคริว ทำให้เขาจมน้ำ

ถ้ายามปกติ กระแสน้ำจะโถมปะทะร่างกายประหนึ่งจะบดขยี้

มวลน้ำซึ่งเผลอกลืนเข้ามาทำให้ทั้งลำคอและในอกของโร้กเจ็บปวดทรมาน แขนขาเกร็งแน่นด้วยความกลัว ขณะจมลงสู่ใต้ผืนน้ำเขาก็ตื่นตระหนกทั้งที่ยังมีตัวด้วงที่ช่วยเอาไว้ในอุ้งมือ

ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยด้วย! ท่านแม่!

เด็กชายแหงนหน้ามองดวงจันทร์ที่บิดเบี้ยวไปตามกระแสน้ำ เขาเตรียมใจรับความตาย มือซึ่งกุมตัวด้วงเอาไว้ยื่นออกไปหาดวงจันทร์เบื้องบนอย่างไม่รู้ตัว

แล้วจู่ ๆ ก็มีมือใครบางคนคว้ามือนั้นเอาไว้

" แค่ก! อุ๊บ...แค่ก! แค่ก..."

คนคนนั้นเกาะเกี่ยวแขนและดึงเขาขึ้นมายังผิวน้ำด้วยแรงมหาศาล โร้กสำลักน้ำและไอหลายครั้งอย่างหมดสภาพ

ร่างกำยำซึ่งโอบกอดโร้กที่ตัวสั่นเทาเอาไว้อย่างแนบแน่นนั่นช่างอบอุ่น ทำให้เด็กน้อยรู้สึกดีเสียจนน้ำตาเอ่อคลอ

แม้จะถูกอุ้มพาไปยังริมฝั่งแม่น้ำ แต่โร้กก็ยังกลัวจนไม่ยอมออกห่างจากอ้อมแขนนั้น มือเล็กกอดรอบคอชายผู้ช่วยชีวิตตนไว้จณะส่งเสียงร้องให้งอแง

"ไม่เป็นไรแล้ว"

โทนเสียงราบเรียบที่เอ่ยปลอบนั้นทำให้เด็กน้อยผ่อนคลายลงได้อย่างน่าอัศจรรย์ มือซึ่งลูบหลังโร้กอยู่นั้นอบอุ่นชวนให้สบายใจ

โร้กส่งเสียงสะอึกสะอื้นขึ้นจมูกก่อนจะรู้สึกถึงตัวด้วงที่ขยับยุกยิกอยู่ในมือ

" ขะ...ขอโทษนะ ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม? "

โร้กคลายฝ่ามือออกด้วยความรีบร้อน ก่อนจะวางด้วงลงบนยอดหญ้าเขียวขจี เจ้าด้วงตัวน้อยเปียกปอน แต่ก็ยังกระโดดเคลื่อนย้ายไปมาระหว่างใบหญ้าอย่างร่าเริง