การเปลี่ยนแปลง

กาละครั้งหนึ่งนานมาแล้วกระผมเองสิงเป็นเด็กธรรมดาที่ไม่ได้พิเศษอะไรผมจะมาเล่าเรื่องของผมก่อนที่จะเป็นแบบนี้ผมผ่านอะไรมาบ้างหลายๆๆเรื่องหลายๆๆอย่างผมมีครอบครัวอยู่กัน5คนพ่อแม่น้องทั่งสองผมเป็นพี่ใหญ่ผมในตอนเด็กนัันเป็นเด็กไม่ดีเท่าไหร่มีแต่เรื่องวันหนึ่งก็โดนครูเรียกเข้าห้องปกครองบางวันก็หาเรื่องทะเลาะวิวาดเป็นอยู่ทุกวันจนกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับผมไปแล้วมีอยู่วันหนึ่งที่เป็นเรื่องก่อนที่ผมจะคิดได้ผมเป็นหัวหน้าแก๊งเป็นแก๊งเล็กๆๆที่มีแต่เพื่อนๆๆมีอยู่6คนรวมกับผมเป็น7ชื่อนิวปืดวงค์คิวโชติเฟมพวกผมเป็นเด็กที่ชอบใช้ความรุ่นแรงเรื่องเรียนก็พอได้นะครับสำหรับพวกผมไม่ได้แย้ไม่ได้ขาดเรียนชอบในการเรียนแต่แค่เป็นเด็กไม่ดีเฉยๆๆครับมีอยู่วันหนึ่งพวกผมนั่งอยู่ม้านั่งใต๊ต้นไม้ใหญ่เป็นที่ประจำที่ไม่มีใครกล้ามานั้งเพราะคนอื่นรู้ว่าพวกผมเป็นยังไง เฟม เฮ้ยๆๆพวกมึงหิววะหาอะไรกินกันไหม ผมกับเพื่อนๆๆเห็นด้วย คิวออกเงินกันไปซื้อไหม นิวเอาเท่าไหร่ ปืดคนละ20พอไหม ทุกคนตกลง จึงพากันออกเงินคนละ20พากันไปซื้อ ไห้เฟมกับกับคิวไปซื้อส้มตำมากินกับปิ้งไก่โรงเรียนผมเป็นโรงเรียนโชคดีหน่อยร้ายคาไม่ไกลมากมันใกล้และคนมันเยอะพวกผมที่รอก็หาอะไรทำกันอย่างนั่งคุยกันวันนี้เป็นไงเรียนเป็นยังไงแต่ละวิชาพวกผมรอนานมากผมที่คิดว่ามันนานเกินไปจึงไห้นิวกับปืดไปตามเพราะกลัวว่าสองคนนี้อาจเอาไปแอบกินก็ได้จึงไห้ไปตามนิวกับปืดออกไปไม่นานนิวรีบวิ้งกลับมาหาพวกผมมาบอกว่า สิงๆๆๆเกิดเรื่องพวกรุ่นพี่มาทำร้าย ผมที่ได้ยินแบบนั้นรีบลุกออกจากโต๊ะแล้ววิ้งออกไปตามนิวเพื่อนๆๆก็เห็นแบบนั้นก็รีบวิ้งตามกันมามาจนถึงหน้าอาคารบรรไดคิวกับเฟมนอนหมดสภาพส้มตำที่ซื้อมาก็หมดหกหมดปืดก็นั่งพักอยู่ข้างๆๆผมที่ไปถึงจึงได้ถามไป เฮ้ยพวกมึงเป็นอะไรมากไหม พวกนี้บอกยังไหวผมถึงพาพวกนี้ไปทำแผลที่ห้องพยาบาลตอนนั้นเป็นเวลาคาบเรียนที่สองของภาคบ่ายใกล้จะกลับบ้านพวกผมจึงทำแผลไห้คิวเฟมปืด ผมได้ถามไปว่า มันเกิดอะไรขึ้นพวกมันถึงได้มาทำร้ายพวกเรา คิวตอบ ไม่รู้เหมือนกัน เฟมตอบก็ไม่รู้พวกเราเดินจากซื้อเสร็จก็โดนมันดักและเดินมาต่อยพวกเราจึงสู้มันกลับแต่ไม่ไหวมันเยอะกว่าปืดก็มาช่วยแต่คนเยอะกว่า ผมก็บอกไม่เป็นไรพวกมึงพักก่อนนี้ก็เลิกเรียนแล้วพวกผมมึงบอกลากันก็พากันแย่งยายกลับบ้านผมจะกลับช้าหน่อยพ่อจะทำงานอยู่ที่บ้านงานเยอะจะเหลือคนสุดท้ายตลอดนิวที่ปั่นรถจักรยานมาเองก็นั่งคุยกับผม

สิงจะเอายังไงมันทำแบบไม่มีเหตุผลเลยนะเฮ้ย ผมตอบ เดี๋ยวหน้าไปถามพวกมันก่อนพรุ่งนี้ นิวตอบ เออจะเอาแบบที่มึงว่ามาละกันกูขอกลับบ้านก่อน ผมก็บอกโชคดีนะ นิวออกไปไม่นอนแม่ก็มารับแทน แม่บอกว่า พ่อเข้าทำงานหนักวันนี้งานเยอะแม่เลยมารับแทน ผมก็ตอบ ครับแม่ จึงกลับบ้านผมไปถึงบ้านถอดชุดทำงานช่วยพ่อจนคำ่จึงได้อาบน้ำผมก็เลยนั่งทำการบ้านและอ่านหนังสือทุกวันเป็นแบบนี้ประจำผมจะชอบศึกษาเองหน่อยลองเรียนรู้ด้วยตัวเองบ้างก็ลองผิดลองถูกบ้างวันนั้นผมเหนื่อยมากแล้วผมก็นอนเลยตื่นเช้ามาทำงานไปโรงเรียนแต่เช้าผมมาโรงเรียนคนแรกเพราะครอบครัวต้องทำงานแต่เช้าผมเดินขึ้นไปบนห้องวางกระเป่านั่งแป๊บหนึ่งผมกำลังจะลุกนิวมันก็มามันก็ถาม มาเช้าจังวะ ผมตอบ มึงก็เหมือนกัน นิวตอบกูรู้มึงจะทำอะไรไง ผมกับนิวลุกขึ้นเดินไปห้องของพวกมันไปนั่งรอไม่นานมีพี่สาวคนหนึ่งมาผมได้เดินเขัาไปถาม พี่ๆๆพี่รู้ไหมทำไมเพื่อนผู้ชายถึงมาตีเพื่อนผมครับ พี่สาวก็ตอบ อ๋อที่ครูเล่าไห้ฟังน่ะหรอ ผมใช้ครับๆๆ พี่สาวตอบก็ได้ยินมาว่าพวกนี้มันว่าเพื่อนนัองคิวไปคุยกับแฟนเพื่อนมันหน้าจะไม่พอใจถึงมาทำร้ายผมก็ตอบขอบคุณครับ พี่สาวก็ตอบไม่เป็นไร ผมกับนิวได้เดินออกมากลับมานั่งห้องตัวเองนิวถาม เราจะเอายังไงต่อ ผมก็ชอบรอคิวมาก่อนจะได้มาถาม นิวก็บอกได้ สักพักเพื่อนๆๆผมก็มากันครับตอนนั้นก็ใกล้เวลาเข้าแถวพวกผมจึงพากันไปผมก็รู้ว่ายังไงพวกมันก็เข้าสายจึงรอคิวก่อน คิวก็ไม่มาสักทีจึงคิดว่าหน้าจะเหนื่อยจึงไม่มาพวกผมก็ไปเข้าแถวเข้าจนเสร็จก็เข้าเรียนพอจนถึงเที่ยงผมนั่งทำงานผมบอกไห้เพื่อนๆๆไปกินข้าวก่อน ผมบอกเฮ้ยพวกมึงไปกินก่อนเลยกูจะนั้งทำงายเงียบๆ พวกนั้นก็ตอบเออได้ๆ พอพวกนั้นไปเสร็จผมก็เดินออกมาดูพวกนั้นไปไกลแล้วผมก็เดินไปห้องของพวกรุ่นพี่ ไปถึงผมถาม เฮ้ยๆพวกมึงมาตีเพื่อนกูทำไหมวะพวกมันก็ตอบแล้วมึงจะเอาไหมละโชคดีที่พวกมันขาดไปสองเหลืออยู่6คนผมเดินเอาไปสัดพวกมันเข้าไปนัวเนียกันได้สักพักพวกนั้นก็หมดแรงนอนกันไปหมดเหลือแค่ผมที่ยืนอยู่ผมก็บอกพวกมึงมาหาเรื่องก่อนคิดว่าเป็นพี่แล้วทำอะไรก็ได้หรอพวกนั้นนอนหมดสภาพผมก็เดินออกมาพอถึงบ่ายวันนัันพวกนี้หน้าจะโดนครูโทรบอกผู้ปกครองก็เรียกมาทั้ง6ผมก็โดนเรียก พวกพ่อแม่พวกนั้นก็มาถามว่ามาตีลูกเข้าทำไมผมก็ตอบก็ลูกพวกท่านมาตีผมก่อนผมก็ทำเป็นเจ็บว่าโดนลุม6-1คุยกันนานสรุปผมรอดและเอาเงินคาไหม500เพราะพวกนี้มาลุมทำร้ายทั้งที่จริงผมไม่ได้เป็นอะไรเลยมีแต่พวกมันที่เจ็บหนักก็ความฉลาดของผมที่ทำได้และความหน้าด้านของผมเอง วันนั้นผมก็กลับไปอ่านหนังสือตามเดิมตื่นมาแต่เช้าไปโรงเรียนผมก็เห็นพวกมันมาโรงเรียนเร็วว่าทุกทีไม่รู้อะไรผมก็ไม่ได้สนใจเรียกคิวมาถามว่าคิวมึงได้คุยกันกับแฟนพวกรุ่นพี่นั้นไหมคิวตอบก็เคยไงมันนานมาแล้วพวกมันพึ่งมาเห็นและเข้าใจผิดมั่งวะ ผมก็ตอบเอาดีดีกูจริงจัง คิวตอบก็เออสิวะก็เคย

จบการคุยกันผมพาคิวไปขอโทษที่คุยกับแฟนพวกมันพวกมันก็ไห้อภัยพวกมันก็ทำผิดเหมือนกันไม่รู้อะไรลงมือทำเลย พวกพี่ขอโทษนะพวกพี่เองก็ไม่ถามเหตุผลเลย พวกผมก็ตอบไม่เป็นไรครับพี่คนเราผิดพลาดกันได้แค่แก้ไขมันก็พอจึงไห้อภัยกันและกันในวันนั้นผมเป็นอะไรไม่รู้กลับบ้านไปรีบไปทำงานช่วยพ่อจนเสร็จเร็ววันนัันผมถามพ่อไปว่า พ่อครับ

ถ้าคนเราหลงทำอะไรผิดที่ไม่รู้จักใช้เหตุผลผิดไหมครับ พ่อก็ตอบก็แล้งแต่สิ่งที่เข้าทำว่ามันมากไหมหรือพอแก้ไขได้ผมก็ตอบไปว่าเอ้าพ่อขอบคุณครับ พ่อจึงพาผมกลับบ้าน ผมก็ใช้ชีวิตปกติ พวกผมก็ได้เป็นพี่โตของโรงเรียนรุ่นใหญ่เชื่อไหมเวลาตอนั้นโคตรมีความสุขเลยครับได้เรียนกับเพื่อนๆๆได้ใช้ชีวิตกับเพื่อนๆๆหัวเราะด้วยกีนไปด้วยกันไม่ได้มีเรื่องทะเลาะเลยครับพวกผมใช้เหตุผมกันเอาเวลาตอนนั้นผ่อนไปเร็วมากครับไม่นานก็ปัดฉิมนิเทศแล้วครับก็จะพากันจบออกจากเรื่องนี้วันนั้นเป็นวันสุดท้ายพวกผมมาบอกลากันกอดกันเป็นวงกลม ผมบอกเฮ้ยพวกมึงไปโรงเรียนใหม่แล้วหัดใช้เหตุผลสะบ้างละได้เพื่อนใหม่แล้วก็อย่าลืมเพื่อนเก่าละพวกผมจึงพูดพร้อมกัน เพื่อนกันตลอดไปๆเฮ้!555เวลานั้นละครับตอนที่ผมพอคิดได้บ้างก็ตั้งแต่วันนัันแล้วนะครับที่ผมเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ก็ไม่มีเรื่องใช้ความรุ่นแรงอีกเลยนะครับผมจึงอยากไห้ทุกคน ลองทำในสิ่งที่ถูกต้องลองฟังเหตุผลก่อนขะจะทำอะไรนะครับ จำไว้นะครับคนเราทำผิดพลาดกันได้แต่มันขึ้นอยู่กับเราจะเปลี่ยนแปลงสิ่งที่ผิดพลาดนั้นไหมครับ จบครับ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***