01 : กลับบ้าน

.

...01 : กลับบ้าน...

.

นิทานกล่อมเด็กเรื่องหนึ่งกล่าวถึงหญิงสาววิปริตมักจับเด็กมากักขังไว้แล้วสุดท้ายก็จบลงด้วยการถูกตรึงและเผากลายเป็นขี้เถ้าลองลอยไปกับสายลม คำกล่าวสุดท้ายจากหญิงวิปริตกลายเป็นคำติดปากใครหลายคนเสียอย่างนั้น “ซ่อนตัวให้มิดหลับตาให้สนิทมิเช่นนั้นเจ้าจะพบข้า” นางฉีกยิ้มกว้างจนตาแทบปิดตามมาด้วยเสียงกรีดร้องยามผิวกายถูกเพลิงเผาไหม้

.

.

.

.

.

“หญิงวิปริตไม่มีชื่อเหรอ” ใบหน้ากลมนวลดวงตากลมโตฉายแววสงสัยผ้าห่มถูกดึงขึ้นมาคลุมถึงคอมือบางลูบหัวเบาๆคลี่ยิ้มอ่อนพลางทำท่านึกคิดจนเด็กน้อยต้องประท้วง

เสียงหวานหัวเราะอย่างนึกเอ็นดู “ทุกคนล้วนมีชื่อ หญิงวิปริตก็เป็นเช่นนั้น” นิ้วเรียวชี้ขึ้นพลางยิ้มกว้างอธิบายถึงเจ้าของนิทานที่ไม่ได้ใส่ชื่อตัวละครเอาไว้ทั้งหมด

ปากเล็กคว่ำลงบงบอกอาการไม่พอใจ “เจ้าของนิทานควรบอกเอาไว้ด้วยสิ” เสียงบ่นอุบอิบปนไปกับเสียงหัวเราะยามกลั่นแกล้งเด็กตัวเล็กได้

“หลับตาได้แล้วหรืออยากพบหญิงวิปริต” หัวเล็กๆนั้นส่ายไปมาพลางดึงผ้าห่มขึ้นอีกนิดเรียกเสียงหัวเราะจากหญิงสาวได้เป็นอย่างดี “ฝันหวานเด็กน้อย” ริมฝีปากประทับลงกลางหน้าผาก

เมื่อแน่ใจว่าเด็กน้อยหลับสนิทร่างบางยันตัวลุกขึ้นยืนสองเท้าเดินออกจากห้องอย่างเงียบเชียบพาตัวเองออกจากตึกห้องเช่าเดินไปตามตรอกเล็กอย่างชำนาญ

ผ้าคลุมสีดำถูกนำมาสวมใส่ปกปิดตัวตนได้เป็นอย่างดีภายในหลืบของซอกตึกมีช่องเล็กๆที่สามารถพาตัวเองเข้าไปได้กลิ่นอับชื่นตีขึ้นจมูกก่อนจะถูกแทนสีด้วยกลิ่นเย็นสบาย

เสียงพื้นรองเท้ากระทบทางเดินเป็นจังหวะประตูไม้เก่าๆถูกผลักออกด้วยแรงที่ไม่มากนักด้านในคล้ายห้องทดลองเล่นแร่แปรธาตุเป็นเวลาพอดีกับลูกแก้วส่องแสงสว่างส่อถึงการมีผู้ติแต่อเข้ามา

เปรี๊ยะ

‘อ่ะ นายหญิง!’ เสียงลอดออกมาก่อนภาพจะฉายเป็นร่างหญิงสาวในชุดเดรสสีม่วงใบหน้าประดับรอยยิ้มยามติดต่อกับนายหญิงได้สำเร็จ

ร่างภายใต้ผ้าคลุมสีดำยากที่จะมองให้เห็นใบหน้า “ดีใจออกนอกหน้าเชียว มีเรื่องสินะ” คำพูดหยอกล้อกับรอยยิ้มบนใบหน้า

เฟรย่าแสดงสีหน้าบ่ายเบี่ยง “นายหญิงจะกลับเขตแดนตอนไหนคะ” นายหญิงของเธอนั้นให้เหตุผลว่าอยากพักผ่อนแล้วก็ไม่กลับมาจวนจะได้ยี่สิบปีแล้วและน่าแปลกไม่มีการขบคิดก่อกบฏต่อนายหญิงเลยสักครั้ง

“มีคนก่อกบฏรึไง” นายหญิงมักมีอารมณ์ขันเสมอแต่ไม่ใช่ตลอดนั้นเป็นหลักประกันไม่ให้เกิดการกบฏ เพราะทุกคนในเขตรู้ดี

“จะมีใครกล้าทำด้วยเหรอคะ” เฟรย่าสบัดข้อมือแผ่นกระดาษมากมายรายล้อมรอบตัวดวงตาสีไพรินทร์กวาดมองก่อนจะจับแผ่นหนึ่งออกมาโชว์ให้นายหญิงเห็น “มีจดหมายรายงานเข้ามาถึงความผิดปกติทางแดนใต้ค่ะ”

“ฉันทราบค่ะว่าไม่เกี่ยวกับแดนเหนือของเราแต่มันประทับตาจักรวรรดิและฉันได้รู้มาว่าสองแดนก็ได้รับรายงานแบบเดียวกัน” ทั้งสี่เขตแดนไม่เคยถูกกันเลยแต่เพราะจักรวรรดิโรเซนไทน์เกิดขึ้นรวมทั้งสี่เขตแดนเข้าด้วยกันมันรุ่งเรืองมากกว่าแยกกันอยู่

ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกไปในหัวกำลังขบคิดถึงเหตุผลที่นานครั้งจะมีจดหมายฉบับเดียวกันส่งถึงสี่เขตแดนและมันไม่ใช่เรื่องงานรื่นเริง “อีกสามเขตจัดการกันได้” แดนเหนือเป็นที่รู้กันของเรื่องการรักสันโดษไม่ข้องเกี่ยวกับเรื่องชวนปวดหัว พวกชอบหลีกเลี่ยงปัญหา

“นายหญิง มันเกี่ยวกับผนึกเมื่อหมื่นปีก่อน”

“ห๊ะ” แม้เป็นเพียงคำอุทานแต่เฟรย่าสัมผัสได้ว่านายหญิงกำลังหงุดหงิด จะว่าอย่างไรดีนายหญิงก็อายุได้เกือบสองหมื่นปี

เสียงถอนหายใจยืดยาวมือบางวางลงบนใบหน้า “ฉันเก็บเด็กได้คนหนึ่ง อีกสามวันฉันจะกลับ” นิ้วโป้งนิ้วชี้และนิ้วกลางบอกจำนวนวันที่จะไปถึงแดนเหนือ “เรียกตัวเด็กๆกลับมาด้วย”

“ค่ะนายหญิง!” รอยยิ้มกว้างก่อนจะดับหายไปทิ้งไว้เพียงความข้องใจให้หญิงสาวขบคิดก่อนจะสะบัดหัวไล่ความคิดทั้งหมดทิ้งไป

.

.

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***