เผ่าพันธุ์ (พาร์ท 2)

ระหว่างเดินทางข้ามผ่านป่าเขาลำเนาไพร บรรยากาศรอบด้านต่างก็ถูกปกคลุมไปด้วยไอหมอกสีขาวของลมหนาวในช่วงฤดูฝน

ภายในรถม้าที่มีร่างของหญิงสาวโดยสารมาเพียงคนเดียว กับตำแหน่งคนควบคุมรถม้าที่มีชายวัยกลางคนนั่งอยู่ด้านนอก ไร้ซึ่งเสียงสนทนาใดๆ ก่อเกิดความเงียบเข้าปกคลุมตั้งแต่รถม้าออกตัว จนตอนนี้กินเวลาไปมากกว่าครึ่งค่อนวันแล้วหลังจากออกเดินทางมา

มือบางขาวซีดกอดกระชับเสบียงที่ได้มาจากคุณป้าแน่น พร้อมกับนัยน์ตาเรียบเฉยที่หันไปมองสัมภาระที่วางอยู่ข้างตัวด้วยใบหน้าเหม่อลอย

ก่อนจะเบือนหน้าออกมามองวิวทิวทัศน์ภายนอกรถม้า สังเกตดูสภาพอากาศที่ย่ำแย่เสียจนเจนต้องขมวดคิ้วยุ่งอย่างวิตกกังวล

หากฝนเทกระหน่ำลงมาในเวลาเช่นนี้ คงไม่พ้นต้องหยุดพักการเดินทางลงชั่วคราว และจะกินเวลาต่อไปอีกหลายวันกว่าเธอจะไปถึงที่หมายตามที่กำหนดไว้

กึก!?

จู่ๆรถม้าก็หยุดชะงัก พลันเสียงพูดคุยกันระหว่างคนสองคนก็ดังขึ้นมาให้ได้ยิน แต่เจนไม่อาจจับใจความนั้นได้ เพราะเสียงลมพัดอื้ออึงที่โหมกระหน่ำอย่างรุนแรง อีกทั้งไอความเย็นและกลิ่นของละอองฝนก็ลอยมาปะทะเข้ากับใบหน้าสวยจนเธอต้องรีบเบี่ยงตัวออกจากหน้าต่างด้วยความเร็ว

"นี่ คุณหนู เจ้ารีบลงมาก่อนเถอะ ดูเหมือนพายุจะเข้า เราต้องหาที่พัก"

"เดินทางต่อไม่ได้แล้วหรือ"

"เห็นทีจะไม่ได้ ม้าคงไปต่อไม่ไหว วันนี้พักที่นี่ไปก่อน แล้วพรุ่งนี้เราค่อยออกเดินทางกันต่อ"

เรียวปากสวยเม้มเข้าหากันแน่น นัยน์ตาว่างเปล่าแต่แฝงไปด้วยความประหม่ามองออกไปนอกหน้าต่างรถม้า เห็นเมฆสีครึ้มลอยมาบดบังแสงสว่างที่แทบจะไม่มีอยู่ก่อนหน้าไปจนหมด แต่ฝนก็ยังไม่ตกลงมา แม้สภาพอากาศในตอนนี้จะเป็นใจให้มีหยดน้ำเทกระหน่ำลงมาก็ตามที

เมื่อเห็นดังนั้น เจนจึงได้รีบเอ่ยถามคนขับรถม้าออกไปอย่างร้อนรน

"แต่ฝนยังไม่ตกเลยนะคะ"

"เดี๋ยวมันก็ตก เชื่อที่ข้าพูดเถอะ ถ้าไปต่อแล้วเกิดพายุเข้า เราจะหาที่พักกันไม่ได้แล้วนะ"

"...."

แย่ แย่มากๆ

เสียงในหัวเอ่ยย้ำประโยคนั้นซ้ำไปซ้ำมา เพราะการที่ต้องมาหยุดลงกลางคันเช่นนี้ รังแต่จะทำให้การเดินทางล่าช้าลง แต่ถ้าไปต่อก็เกิดผลเสียไม่ต่างกัน

"ลงมาเถอะแม่หนู ใกล้ๆนี่มีบ้านพักอยู่หลังนึง ข้าไปคุยมาแล้ว เขาให้เจ้าเข้าไปพักได้จนถึงพรุ่งนี้เช้า"

"...ค่ะ"

หญิงสาวตอบรับอย่างจำยอมในที่สุด มือบางเอื้อมไปหยิบสัมภาระทั้งหมดมาไว้ในอ้อมแขน ข้าวของพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือเสียจนคนขับรถม้าต้องเดินเข้ามาช่วยอย่างเห็นใจ

"ขอบคุณค่ะ"

เสียงหวานบอกขอบคุณ พร้อมทั้งก้าวขาลงจากรถม้าที่ตนอาศัยนั่งโดยสารมาตลอดครึ่งค่อนวัน

ความเมื่อยล้าที่เกาะกุมร่างกายในคราแรกเลือนหายไปหลังจากภาพเบื้องหน้าปรากฏเป็นบ้านพักหลังหนึ่ง มันตั้งตระหง่านอย่างสง่างามอยู่ข้างๆริมแม่น้ำสีขุุ่น

ภาพสะท้อนของท้องฟ้าสีหม่นที่ตกกระทบลงบนผืนน้ำชวนให้รู้สึกลึกลับยังไงชอบกล แต่นั่นก็เป็นจุดเด่นที่เรียกให้ผู้พบเห็นสนใจมันจนไม่อาจละสายตาไปมองสิ่งอื่นได้เลย

"เธอคือคนที่จะมาพักที่บ้านของฉันสินะ"

คำถามที่ถูกส่งมาจากทางด้านหลังทำให้เจนสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ เพราะกำลังเพลิดเพลินกับภาพบรรยากาศเบื้องหน้า จึงไม่ได้รับรู้เลยว่ามีใครเดินมาหยุดยืนอยู่ที่ด้านหลังของเธอนานแล้ว

"เอ่อ..ใช่"

สรรพนามที่อีกฝ่ายใช้แทนตัวเองและใช้เรียกเธอนั้นไม่ใช่ในแบบที่คนขับรถม้าใช้ นั่นแสดงว่าคนผู้นี้คือเผ่าพันธุ์มนุษย์อย่างแน่นอน

"ตามมาสิ"

ในระหว่างที่เดินตามอีกฝ่ายไปยังที่พักสำหรับคืนนี้ เจนก็ได้โอกาสในการลอบสังเกตอีกฝ่ายอย่างละเอียดอีกครั้ง

ชายหนุ่มตรงหน้ามีขนาดตัวที่ค่อนข้างเล็กกว่าชายวัยรุ่นทั่วไปนัก ไม่ได้บึกบึนมีกล้ามเนื้อหรือพละกำลัง กะจากสายตาก็พอจะรู้ได้ว่าคนๆนี้ไร้กำลังและอ่อนแอ

ส่วนสูงของอีกฝ่ายก็น่าจะพอๆกับเธอ เขาผอมบางร่างน้อยเสียจนน่าปกป้อง

เรือนผมสีขาวสะอาดตาพริ้วไหวไปตามแรงลมที่พัดผ่าน ตัดกับใบหน้าเกลี้ยงเกลาที่เธอเห็นผ่านๆเมื่อสักครู่ แต่แค่นั้นดูก็รู้แล้วว่าเป็นคนที่หล่อและน่ารักไม่เบา

ชายคนนี้แม้จะเป็นมนุษย์ แต่กลับเป็นคนผิวขาวราวกับไม่เคยพบเจอแสงแดดอย่างไรอย่างนั้น

"ยืนทำอะไร เข้ามาสิ"

เสียงเรียกนั้นปลุกหญิงสาวให้หลุดออกจากภวังค์ความคิดในทันใด

เท้าเล็กเผลอหยุดชะงักลงที่หน้าประตูบ้านอย่างไม่รู้สึกตัว เพราะมัวแต่แอบวิจารณ์รูปร่างหน้าตาของอีกฝ่ายภายในใจอย่างไร้มารยาท

นัยน์ตาสีเทาอ่อนแอบชำเลืองมองผ่านร่างของชายหนุ่มตรงหน้าเข้าไปภายในตัวบ้านอย่างสำรวจ แต่เพราะมีอีกคนยืนบดบังทัศนวิสัยและขวางทางเดินอยู่ เธอจึงไม่อาจมองดูด้านในตัวบ้านได้อย่างทั่วถึง

"ในบ้านนี้..มีแค่ฉันกับนายหรอ"

เธอเลือกที่จะพูดแบบเป็นกันเองกับเขา เพราะดูจากหน้าตาแล้วคงจะมีอายุที่ไล่เลี่ยกัน

ไม่สิ ถึงแม้คุณป้าผู้มีพระคุณจะบอกว่าเธออายุครบ18ปีแล้ว แต่ในความเป็นจริงมันไม่ใช่แบบนั้น...

มันยังมีข้อสงสัยอยู่

เกี่ยวกับความทรงจำของร่างนี้...

อีกทั้งอายุขัยที่แท้จริง

ร่างนี้ไม่ได้อายุ18ปีเสียหน่อย

ไม่รู้ทำไม แต่ความรู้สึกจากเบื้องลึกมันบอกมาแบบนั้น

"บ้านนี้มีแค่ฉันที่อาศัยอยู่ที่นี่ ส่วนคืนนี้ก็มีเธอมาพักอยู่ด้วยอีกคน"

"...แล้วคุณลุงที่ขับรถม้าล่ะ จะปล่อยเขานอนข้างนอก--"

"ฉันไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก คุณลุงเขาไปนอนที่ห้องเก็บฟืนน่ะ อยู่ข้างๆบ้านนี่เอง"

"ทำไมต้องเป็นห้องเก็บฟืน?"