บทที่1 สัญชาตญาณสัตว์ป่า [1/?]

———————————————————————

you are like rain .we  are the flowers that wither  

———————————————————————

ฮานากาคิ ทาเคมิจิ ใช่นั่นคือชื่อของเขา ตาสีท้องนภาอันเป็นเอกลักษณ์ ผมสีดำปุยนุ่น ผิวสีขาว

"ทาเคมิจิ วันนี้มีตัวทดลองใหม่ พวกเขาจะเริ่มทดลองแล้วนะ ฝากเฝ้าไว้แปปนะ"

ใช่เขาโดนแกล้งอีกแล้ว พวกรุ่นพี่นี่ชั่งน่าเกลียด กล้ามาสั่งคนอื่น ไอ้พวกคนใจร้าย เด็กแกกล้าเอาเด็กมาทําเรื่องแบบนี้ เขากัดฟันกรอด

"พี่ชายฮะเขาเอาผมมาทําอะไรหรอ" เขาได้แต่ฟืนยิ้มให้เด็กน้อยผมสีบลอนอ่อน

"พี่จะเล่านิทานให้ฟังนะและนี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายก็ได้ที่เธอมีความสุข กาลาครั้งหนึ่ง....." ผมมือสั่นกลั้นนํ้าตาที่สงสารเด็กน้อยจับใจ ผมลูบหัวเด็กน้อยอีกรอบ

"ว้าวพี่ชาย สนุกมากเลยครับ! ผม ซาโนะ มันจิโร่ เรียกไมค์กี้ก็ได้"

ผมได้แต่ฝืนยิ้มให้เด็กน้อยอายุ12 ตรงหน้าไม่สิ ไมค์กี้

" พี่ชื่อ ฮานากาคิ ทาเคมิจิ ฟังพี่นะถึงเราจะเป็นอะไรเราก็ต้องใช้ชีวิตต่อไปพี่สัญญาว่าจะพาเราออกไปนะ"

ผมพูดทั้งนํ้าตาที่เอ่อล้น

"พี่ทาเคมิจจิ พี่นะดวงตาสวยมากเลยอย่าร้องนะครับ" ผมลูบหัวเด็กน้อยที่เหมือนจะงงกับคําขอของผม

"ฮานากาคิ เอาเด็กมาได้แล้ว" คนเลว ไอ้เลว ผมสบถได้ในใจ และไม่ให้เด็กไป เขาเข้ามากะชากเด็กไป และลากเข้าห้องผมได้แต่นํ้าตาคลอ

"เข้ามาได้แล้ว!" ผมได้แต่ยืนอยู่ข้างนอกเพราะผมยศมันต่างเกินไป      

—————————————————————

I want to disappear. you are the flowers that wherever you go will leave a smell for miles 

——————————————————————

เสียงกรีดร้องโหยหวนของเด็กน้อยผู้น่าเวทนา ดังอย่างน่าใจหาย ทําไม คุณต้องทรมานพวกเขาทั้งที่พวกเขาเป็นแค่เด็ก! พวกคุณมันเลว ร่างบางตัวสั่นหวั่นไหว หวาดกลัว

"ฮานากาคิ ฝากเอาตัวทดลอง001ไปห้องขังที" เด็กน้อยตรงหน้าเขามีสีหน้า ไร้อารมณ์จนน่ากลัว 

ร่างบางยื่นมือออกไปหวังให้เด็กน้อยจับมือ เด็กน้อยยื่นมือออกมาจับมือร่างบางยื่นมือโอบกอดเด็กน้อยและอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา ลูบหัวเด็กน้อยด้วยความอบอุ่น ดวงตาสีท้องนภาส่งรอยยิ้มอบอุ่นให้เด็กน้อยผู้โชคร้าย

"พี่ขอโทษนะ มันจิโร่ ฮึกพี่ไม่ช่วยอะไรเลย ทําให้เธอต้องเป็นตัวประหลาด ฮึกฮืออ"

ร่างบางไหล่สั่นกลัว ดวงตาสีฟ้านํ้าตาคลอ เด็กน้อยยื่นมือที่มีกรงเล็บแหลมคมเหมือนสิงโตจับแก้มอย่างนุ่มนวล

"อย่า...โทษตัวเองนะ ทาเคมิจจิ" เด็กน้อยปลอบโยนร่างบ่าง

"นี่พี่ให้นะ" ทาเคมิจจิได้ให้ของขวัญเด็กน้อยเป็น ก้อนอัญมณีก้อนเล็กสีท้องนภาดูเป็นต่างหน้า

ครืดดดดดดดดดดดด

กําแพงสีใสได้กั้นระหว่างร่างบางกับเด็กน้อยเอาไว้  

"อ้าวๆ คุณฮานากาคิ ไปทํางานนะครับอย่ามายุ่งกับตัวทดลองนะครับ ส่งเสร็จก็ออกไป_ครับ" ชายร่างเยาว์วัย กล่าวออกไป อย่างปนสมเพชเล็กน้อย

ครืด ครืด เสียงของแหลมลากเป็นทางยาวจนเกิดเสียง แหลมแสงหูขึ้น ตาของเด็กน้อยสีดําห้วงลึก เต็มไปด้วยความเคียดแค้นและเกลียดชัง  

"โอะๆ ไอ้ตัวทดลองเวรนี่! ได้แก" ครืด

กําแพงอีกชั้นได้บดบังการมองเห็นของคนด้านนอกและมีเสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้น ร่างบางขอร้องให้ขายวัยกลางหยุดด้วยนํ้าตา ร่างลุกวิ่งหนี เพราะมีคําสั่งให้ไปหา ด.ร ที่ห้อง

"ฮานากาคิ แกไปเอาพาตัวทดลองมาสิที่ห้องกักเก็บ" ไอ้ชั่ว เขาได้แต่สบถในใจ และเดินออกไป

ห้องกักเก็บ

เด็กอีกแล้ว! มีมีตั้ง หกคน

"พี่ป..เป็นใคร " เด็กชายผมเหลืองกล่าวอยู่หลังเด็กชายผมดํายาวลงมา และเด็กผมสีม่วงอ่อน

"พี่ชื่อทาเคมิจิครับ"

"ผมจิฟุยุ ซันสุ นี่บาจิ นี่มิตสึยะ คราเค่น" เด็กน้อยทั้งห้ามองหน้ากันอย่างงงๆว่ามาทำอะไรที่นี่

"พี่ขอบอกก่อนว่าตั้งแต่เธอจะอยู่นี่พี่จะพาเธอหนีออกไปให้ได้" ทาเคมิจจิได้เอายางสีสวยมามัดผมให้บาจิอย่างสวยงาม และลูบหัวทั้งหกอย่างสงสาร

"เห้ย! ฮานากาคิ อย่าไปยุ่งกับตัวทดลองดิ" ชายร่างใหญ่ผลักร่างบางลงและไปกระชายเด็กน้อยทั้งห้า เด็กน้อยทั้งห้ามองเขาด้วยความเป็นห่วง และตกใจเขากัดฟันแน่น 'ขอโทษ' เขากล่าวทั้งนํ้าตา เพราะเขามันจิโร่และเด็กพวกนั้นยังถูกเปลี่ยนให้เป็นตัวประหลาด 

'เห้ย! ตัวทดลองมันหนีจับมันเร็ว อ้ากกกกกกกกก ปล่อยกู อ้ากก ปล่อ..ยผม!  อ้ากกกกกกกกกกก ครืดดดดดด'

เสียงกรีดร้องดังออกมาเป็นเวลา5 ชั่วโมง มีเสียงกรีดเล็บลงกระจกห้องผ่าตัดอย่างแรงจนเป็นรอยมือและเลือดและรอยเล็บ เด็กทั้งหกก้มหน้าเดินออกมา โดยมีคนคุม5-6 คน พวกเด็กน้อยเดินตามโดยมีโซ่คล้องอยู่ เด็กทั้งห้ามีรอยคราบน้ำตาอยู่อย่างน่าสงสาร เขาได้แอบไปเด็กทั้งหกและกอดและร้องไห้และให้หนังสือ จิฟุยุ และให้ตุ๊กตารูปแมวกับบาจิ และให้ผ้าเช็ดหน้ากับคราเค่น ให้เข็มและผ้ากับมิตสึยะ ให้ต่างหูกับซันสุ ทุกคนไม่มีใครพูดอะไร

"พี่ให้ทุกคนนะ และนี่.....อาจเป็นครั้งสุดท้ายในการเจอกัน ฮึก" เด็กน้อยทั้งหกชะงักกลางคัน และมากอดทาเคมิจิ

".............สัญญาว่าจะกลับมา....." เขาได้แต่สัญญากับเด็กน้อยที่สภาพจิตใจตกต่ำถึงขีดสุด 

"ครับ...." เขาลูบหัวเด็กน้อยทั้งหมดและร้องไห้

———————————————————————

Iost sun withered flowers. take us out we will go 

to the sun!.

————————————————————————

ครืดดดดดดดดด ปัง ปัง ปัง อ้ากกกกกกกก

แปะ แปะ แปะ แปะ ครืดดดดดดดด

"ยอดเยี่ยม! ยอดเยี่ยม ตัวทดลองที่ยอดเยี่ยม!"

ชายหนุ่มวัยกลางคน หัวเราะอย่างดีใจ ที่ตัวประหลาดที่เขาลําบาก ลําบลที่จะให้มันออกมาดี มองดูพวกมันกระชากอาหารอย่างสนุกสนาน พวกมันจ้องเขาอย่างอาฆาตแค้น

"พอเถอะ ขอร้องเถอะครับ ฮึก พ..พวกเขาต้องทุกทรมาณมามากแล้วขอร้อง ฮึก"

ทาเคมิจิได้ ขอร้องอ้อนวอนให้ ชายวัยกลางคน เพี้ยะ!

"ฮานากาคิ นายเนี่ยเกี่ยวอะไรกับตัวทดลอง เห ดูไปดูมานายก็สวยเหมือนกันนะ แผล่บ" ชายวัยกลางคน กระชากผมร่างบางอย่างแรงและเลียปากอย่างกระหาย..... เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง!

"ห..หัวหน้าครับ! ตัวทดลองมันจะพังออกมาแล้วครับ" ชายวัยกลางคนที่เป็นลูกน้อง กล่าวอย่างกลัวตาย

"หะ! ใช้ระบบพิเศษ และ เอาไอ้ฮานากาคิไปทํางานไกลๆเป็นเวลา2 ปี!" ชายวัยกลาง ตวาดลั่นและสั่งให้ลูกน้องกระชากร่างบาง ไป

"ไม่! ด..ได้โปรด..ฮึกก.อึก." ร่างบางอ้อนวอนขอ หัวหน้าวัยกลางอย่าง สุดขีดและโดนประชากออกไป

ครืดดดดดดดดดด ดดดดดดดดดด กรอดด

"อย่าเอาเขาไป! เขาเป็นออกซิเจนของพวกเรา"

ตัวทดลองที่001 หรือมันจิโร่ ตวาดลั่นพุ่งตัวไปเกาะกระจกและใช่กรงเล็บครูดอย่างแรง และจิฟุยุที่รู้สึกเหมือนรู้สึกโดนแย่งของสำคัญที่สุดไปและใช้ลูกเตะของตัวเองหมาบจะพังออกไป มิตสึยะที่เหมือนพระอาทิตย์จะหายไปและหายไปตลอดกาล ไม่ ไม่ ไม่ เขาจะต้องอยู่เขาคือของพวกเรา ใช่ ใช่  

ครืดดดดดดดดดด เปรียะ เปรียะ กระจกที่กั้นระหว่างสิ่งมีชีวิตแระหลาดกับคนปกติที่อยู่ในคราบปีศาจ

และวันนั้นเป็นวันที่ สถานที่ทดลองถูกทําลายและการหายไปของดวงอาทิตย์ของพวกตัวทดลอง.............

——————————————————————

"พวกผมรักคุณ คุณหายไปไหน...ไม่ว่าจะกี่ปีพวมผมจะตามหาคุณ จะกังขังคุณในรังรักของพวกเรา"

——————————————————————

3 ปีต่อมา ฮานากาคิ ทาเคมิจิ ยังคงนั่งอยู่นั่งอยู่หน้าบ้านของตน เวลา 3 ปีมานี้เขา สงสารไมค์กี้ และ ฮารุจิโยะ คราเค่น มิตสึยะ จิฟุยุ และบาจิ อีกหลายคนที่ตายในสถานทดลองมาก เขาทำหลุมศพที่เขียนชื่อทุกคนไว้และจะนำดอกไม้มาไหว้ทุกวัน ทั้งที่เขาไม่รู้เลยว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะได้กลับไปหาทุกคนอีกครั้ง และไม่มีวันหนีออกมาได้....

ย้อนไป3 วันก่อน

'แงงงงงงงงง...ฮึก..ฮืออ..จ เจ็บ!'

เขาได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ดังมากที่หน้าบ้านทําเอาเข้าตื่น และเดินออกไปเห็นเด็ก 4 คนร้องไห้ออกมา ก็ปลีกตัวเข้าไปหาและสํารวจเด็กน้อยทั้งสอง อีกคนร้องไห้อย่างสะอื้น ส่วนอีกหน้าถึงจะดูบึ้งบูดแต่มีนํ้าตาไหลออกมา เหมือนเป็นแฝดกัน อีกสองคนอีกคนใส่แว่นและมีแผลแต่ไม่ร้อง อีกคนตัวสูงเท่าคางเขา ร้องไห้เล็กน้อยเขาพาเด็กทั้งสี่ เข้าบ้านโดยไม่รู้ตัวเลยว่าเด็กทั้ง 4 แสยะยิ้มน่ากลัว

"เจ็บไหมครับ? เด็กดี " ทาเคมิจิถามเด็กคนแรกที่ทําแผลให้

"ขอบคุณครับ" 'คาวาตะ นาโฮยะ' เด็กที่ยิ้มตลอดเวลา เขาเช็ดแผลให้อีกฝ่ายและแปะพลาดเตอร์ให้ และให้ช็อกโกแลต พอเขาหันไปรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์ก็เผยออกมา

"เจ็บไหม หืม?" ทาเคมิจิที่ทาแผลให้เด็กหน้าตาบู้บี้ และซับน้ำตาให้เบาๆ เป็นการปลอบ

"ไม่ครับ.."  ' คาวาตะ โซยะ'  เด็กหน้าตาบู้บี้ แต่น่ารักมาก และอ่อนโยน เขาเลยให้ช็อกโกแลตอีกฝ่าย และลูบหัวทุยๆ น่ารักๆนั่น แต่ ทาเคมิจิไม่รู้ เลยว่าความอ่อนโยนของอีกฝ่ายเป็นแค่ความจอมปลอม

"ทนหน่อยนะ โดนหนักเลย" ทาเคมิจิทาแผลให้เด็กที่ดูงอแง น่ารัก ดื้อ ซน อย่าง'ฮันมะ ชูจิ' ที่เวลาเขาทาแผลมักจะนํ้าตาคลอ

"จะ เจ็บมากเลยทาเคมิจิ" ฮันมะที่แสร้งนํ้าตาคลอจะร้องปลอมๆ ของตนให้คนตรงหน้า และได้รับอ้อมกอดอันอบอุ่นไป และได้ช็อกโกแลตปลอบ

"เก่งมากๆ นะครับ" ทาเคมิจิชมเด็กที่เป็นผู้ใหญ่ที่สุดอย่าง

'คิซากิ เท็ตตะ' ที่มักจะไม่พอใจก็จะส่งเสียง เฮอะ!ออกมาตลอดเขาเลยลูบหัวอีกฝ่ายและให้ช็อกโกแลต

15 นาที\~

"ทาเคมิจิ นั่นป้ายใครหรอ" ฮันมะที่แสร้งชี้ป้ายไปที่ มีชื่อ ป้ายของไมค์กี้ และอีกหลายๆคน มาเคมิจิต้องหยุดชะงัก  "ป้ายของเด็กที่พี่ช่วยไม่ได้นะ ฮึก" ทาเคมิจิ เลยเล่าเรื่องแบบที่ไม่รุนแรงมากให้เด็กน้อยทั้ง 4 ฟัง และได้ให้ทั้งสี่ นอนที่นี่

"ฮิๆๆเห\~ ไมค์กี้กับพวกนั้นเก็บดวงอาทิตย์เอาไว้ทั้งที่ เขาไม่รู้ว่า ยังไม่ตาย น่าน้อยใจเนอะ! คิซากิ แองกี้ สมายลี่" ชายร่างสูงทั้งสี่มองลงร่างเล็กอย่างกระหาย ต้องการที่จะกระโหมร่างกายเล็ก 

"อืม เก็บฮีโร่ไว้คนเดียว" คิซากิที่ประทับใจทาเคมิจิที่ช่วยตนไว้ ถึงมันจะแค่การที่ทั้งสี่ สร้างภาพจัดฉากและทําร้ายตัวเอง และแค่ร้องไห้ปลอมดังๆ คนตัวเล็กก็ออกมา

"ชิๆๆๆๆ แองกรี้ ดูสิ! ทาเคมิจจิ ไม่ระวังเลย น่ารักจัง" สมานลี่ที่ยิ้มและหัวเราะเบาๆ 

"หาา ไมค์กี้ คราเค่น เจ้าพวกนั้นเก็บเอาไว้คนเดียว

พี่ทาเคมิจิ น่ารักอยู่แล้วต่างหากสมายลี่" แองกรีเเสริมพรางเอ่ยอย่างโมโหที่พวกไมค์กี้ไม่คิดแบ่งมนุษย์ตัวน้อย ทั้งสี่กลับร่างไปเป็นร่างเล็กเหมือนเคยและ นอนลงข้างๆทาเคมิจิ ทั้งสี่ กัดตั้งแต่ขายันหลังคอและหลับไปเพราะเดี๋ยวพวกเขาคงจะตื่นตามประสาสัตว์ป่ากระหาย:)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***