เพื่อนสมัยเรียน

งั้นเรามาย้อนกันก่อนเลยนะคะ นี่คือช่วงที่โมหรือนายเอกของเรายังเป็นเด็ก อายุประมาณ 16 ปีค่ะ เนื้อเรื่องจะเป็นอย่างไร ไปรับชมกันได้เลยค่ะ!!

ชายหนุ่มคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาให้ห้องเรียนอย่างรวดเร็ว หยิบสมุดมาเล่มหนึ่ง ก่อนจะหันไปหาเด็กชายข้างๆที่เป็นเพื่อนสนิทของเขา และเป็นคนสุดท้ายที่สนิทที่สุดในชีวิตอีกด้วย

;โมๆ เมื่อคืนนายทำการบ้านมารึยังอะ

:ทำไมอ่ะ จะมาลอกว่างั้น??

;ใช่ๆ น๊าาาา

ชายหนุ่มคนนั้นขอร้องเพื่อนสนิทของตน พลางทำตาแป๊วๆบอกเพื่อนข้างๆตนด้วยความมีหวัง แต่เด็กชายคนนั้นกลับปาความหวังนั้นทิ้ง

:ไม่ ทำไมนายไม่ทำเองล่ะ ง่ายจะตายไป

เด็กชายเอ่ยตอบกลับด้วยท่าทีที่ดูจะชินกับเหตุการณ์พวกนี้แล้ว ก่อนจะหยิบสมุดเล่มหนึ่งขึ้นมา แล้วขีดเขียนอะไรก็ไม่อาจทราบได้ลวไปในนั้นอย่างรวดเร็ว ทำเอาชายหนุ่มข้างๆที่กำลังเศร้าใจ กลับมาสนใจในตัวเด็กชายอีกครั้ง พลางค่อยๆชะโงกหน้าเพื่อดูสิ่งที่เพื่อนของตนเขียนอย่างสนใจ

;เขียนอะไรอยู่หรอ โม

:ยุ่ง

;ด่าเค้าอีกแล้วอะ เตง

:น่ารำคาญ

;แงงงงง

เด็กชายกรอกตา ก่อนจะหันกลับไปที่ทางด้านหน้าของตน หลังจากนั้นจึงเก็บสมุดที่ตนถือไว้ลงไปที่ใต้โต๊ะ เสียงหนังสือกระทบกับโต็ะเข้าอย่างจัง ดูเหมือนจงใจ ก่อนที่จะมีเสียงผู้ชายอีกคน ดูร่างสูงใหญ่ เท่ากับคนวัยทำงานพูดขึ้น

คุณครู[1]:เอาหล่ะนักเรียน มาส่งการบ้านกันได้แล้ว

สิ้นเสียงของชายคนนั้นที่เอ่ยจบลง ชายหนุ่มคนที่ร้องไห้ก็กลับมาหันมองเพื่อนของตนด้วยท่าทีออดอ้อน จนเด็กชายแสนเย็นชารำคาญ ทำให้ต้องยื่นสมุดการบ้านให้อีกฝ่ายอย่างเลือกไม่ได้ และก็ไม่มีทางเลือกด้วย ชายหนุ่มที่เคยอ้อนอย่าสุดกำลังเปลี่ยนมารีบรับโอกาสนั้นไว้ ก่อนจะกอดเพื่อนสนิทที่สุดของตนและหันกลับไปรีบลอกงานที่ตนไม่ได้ทำมา ทันใดนั้น ชายหนุ่มวัยทำงานก็ได้ปรากฏตัวขึ้น ด้วยใบหน้าที่โกรธเต็มที่ พร้อมพูดเสียงดังราวกับตะคอกว่า

คุณครู[1]:ไปลุกนั่ง!!!! 10 ที

;กรี๊ดดดดดดด

ชายหนุ่มที่ลอกการบ้านอยู่นั้นโดนลากไป ณ จุดที่มืดที่สุด โดยที่ยังไม่ได้ทันตอบกลับ เสียงเงียบไปสักพัก ผ่านไปไม่นานนัก ชายหนุ่มกลับมาพร้อมกับย้ำตาและขาที่บวมจาก.... เอ่อ ขอไม่เอ่ยถึงแล้วกันนะ คิดว่าน่าจะรู้กันแล้ว ... แต่ถ้าไม่รู้ ก็ไม่รู้ไปนั่นแหล่ะ กลับๆ เดี๋ยวโดนด่า

;ทำไมเตงไม่ช่วยเค้าเลยง่ะ เสียใจนะ

:ฉันขอไม่ยุ่งเรื่องนี้แล้วกันนะ เพราะฉันก็ไม่อยากโดนไปด้วยเหมือนกัน

;ทามมายง่าาาาาา

คุณครู[1]:เสียงดัง หรืออยากโดนอีกรอบกัน ฮะ!!!

;ไม่ครับไม่ ขอโทษครับบบบ

:เฮ้อออ เหนื่อยใจว่ะ

...-_Time skip_-...

...[ณ ห้องพยาบาล]...

:ก็บอกแล้วให้ทำให้เสร็จก่อน ไม่งั้นขาก็ไม่บวมหรอก

;ก็เค้าขี้เกียจนี่นา

:ยังจะกล้ามาบอกว่าขี้เกียจอีกนะ

เด็กชายเอ่ย พลางทุบหัวเพื่อนของตนเบาๆ ในขณะที่ทำแผลจากการโดนครูทำโทษของเพื่อนที่อยู่ตรงขา