02

"มอนิ่งฟิล์ม"

"มอๆนะคิง มอๆนะเน็ต"

"มอ"

     ไม่ต้อง งง นี่คำทักทายของพวกผมเอง หลังจากนี้คงต้องทำตัวให้ชิน เพราะมิรินออกจากกลุ่มพวกเราไปชั่วคราว ที่แปลว่า จะกลับมาเมื่อไหร่ไม่รู้หรืออาจจะไม่กลับมาเลยก็ได้⊙⁠.⁠☉

     เพราะว่าผลสรุปก็คือ เมื่อวานคือเรื่องจริง เสียงจริงและคนจริงๆ จะให้พูดยังไงดี ง่ายๆคือ ผมเลิกกับพี่ต้นน้ำแล้ว และผมโสดสนิท(รึเปล่า)มากกกก

"ยังไงกับพี่ต้นน้ำ" เน็ตถามผม

"อีกสิบนาทีเดี๋ยวก็รู้ ทำตัวให้ชินล่ะ" ผมพูดแล้วยิ้ม

"บอกตัวเองเถอะ" คิงพูดแล้วหัวเราะ

"นึกไม่ถึงจริงๆว่ะ ว่ายัยนั่นจะเป็นแบบนี้และที่แน่ที่สุดคือ พี่ต้นน้ำที่กูมองว่าดีเสือกเลวซะงั้น" เน็ตทำหน้าเซ็ง

"แล้วเรื่องของมิรินกับโจนี่ยังไงซิไหนบอกจะเล่า" เน็ตถาม สมกับเป็นสายเสือกในแก๊งค์ผม

"ยัยนั่นตื๊อมันต่างหาก แถมยังเล่นไม้เดียวกับคืนก่อนนั้นด้วย" ผมเล่า

"ถามจริง" คิงไม่อยากจะเชื่อ

"ไม่รู้สิ แต่ตานั่นน่าเชื่อถือดีนะ" ผมคิดอย่างงั้นในขณะที่เพื่อนผมสองคนทำหน้าเหมือนเห็นผี

"เป็นอะไร งง"

"ปกติมึงไว้ใจคนง่ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ" ไอ้คิงหันมาพูด หลังจากก้มลงเล่นโทรศัพท์ซักพัก

"ก็เปล่านะ.."

ตึก! ตึก! ตึก!

"แก! พี่โจมาว่ะ ไม่รู้มาทำไมแต่รู้แต่วันนี้หล่อมาก!!" เพื่อนสาวห้องผมคนหนึ่งวิ่งพรวดพราดเข้ามาบอกสาวๆในห้อง ก่อนจะพากันวิ่งกรูไปดูหน้าห้อง และแก๊งค์หกสาวนี้มีชื่อว่า 'สาววายจะฉาบเธอ'

     อ่า กลุ่มนี้แหล่ะที่ทำให้ผมกับพี่ต้นน้ำได้คบกันซึ่งตอนนี้พวกนางก็คงยังไม่รู้หรอกว่าผมเลิกกับเขาแล้ว ไม่งั้นมีช็อค

"ว่าแต่พี่เขามาทำไมแกรู้ไหม" แคนดี้เอ่ยขึ้น

"มาหาแกรึเปล่า แกทำอะไรผิดกฎคณะเรารึเปล่า" เอวาพูดแล้วหัวเราะ

"หรือว่า เขามาหาแฟน" มิวพูดแล้วกรี๊ดกร๊าด

"กรี๊ดดด ใช่เหรอ ถ้าใช่ขอให้เป็นฉันด้วยเถอะ! แบ๊ดๆแบบนี้ฉันชอบ~" คานะ สาวลูกครึ่งญี่ปุ่นไทยยังถูกใจ

"เจ้าชู้แต่หล่อ แถมยังชอบทุกเพศหรือเขาจะซ่อนหนุ่มน่ารักไว้ในคณะเรา?" กอหญ้า แสดงตัวเป็นสายวายถึงที่สุด

"อย่าเพิ่งไปสนตอนนี้ขอเก็บรูปออร่าก่อน~" แก้มมือตากล้องของกลุ่มรัวชัตเตอร์

"แกอีกนิดเองอ่ะ ฉันชักจะเป็นลมแล้ว~" ยะหยาเอามือกุมผาก

"เขาอาจจะมาหาแฟนเขาก็ได้ อย่ามโนกันให้มากสาวๆ" และคนสุดท้ายสาวแว่นที่เป็นเจ้าแม่สาววายอย่าง เบต้า

"เอ่อ สาวๆมขอทางหน่อยได้ไหมครับ" ผมได้ยินเสียงโจ ก่อนจะตามด้วยสามสาวที่กลั้นเสียงกรี๊ดกันแทบไม่อยู่

     หลังจากที่ผมละสายตาจากสาวๆผมก็แค่นอนฟุมตัวลงบนโต๊ะ โดยหันหน้าไปทางซ้ายถ้าหันขวาผมเกร็งว่าไอ้สองตัวมันจะแอบถ่ายลงสตอรี่อีก ผมหลับตาลงนิ่งๆแต่จู่ๆก็มีเงาตะคุ่มๆบังหน้าผม ผมจึงลืมตาขึ้น

"เหวอออ ไอ้โจ!" ผมถอยกรูดแทบตกเก้าอี้

"ระวังหน่อยสิ เห้ย" มันบ่นผม แต่กลับเจ้าเล่ห์ซะงั้นหมายความว่าไงนั่น

"มาทำอะไร มารับสาวนายก็รีบไปสิ" ผมรีบกระซิบบอก ผมไม่อยากเด่นสะดุดตาในห้องนี้

"ไล่จังเลย มาหานายนั่นแหล่ะ"

"ห๊า?"

จุ้บ!

     เสียงจุ้บแก้มของโจดังลั่นห้อง ก่อนจะตามด้วยเสียงกรี๊ดดังลั่น ของสาวๆทั้งแปด

"ทำอะไรเนี่ย!" ผมเอามือมาทาบแก้ม ก่อนจะหันไปมองเน็ตกับคิง ก็พบว่าพวกมันเองก็อึ้งอยู่ เห้อไม่อยากจะเชื่อเลย

"กินข้าวเช้ามายัง" โจเปลี่ยนเรื่อง

"ก็ลองท้องมาบ้างล่ะ"

"งั้น ไปกินข้าวเป็นเพื่อนฉันหน่อย" พูดจบเขาก็จุงมือผมผ่านสาวๆออกไปเลย แปดสาวทำหน้าตกใจมาก จนกระทั่งมีอีกคู่หนึ่งเดินเข้ามา

"ฟ..ฟิล์ม"

"มิริน.."

     จะบทจะเรียลก็ตกใจกันทั้งคู่นั่นแหล่ะ โจหันมามองหน้าผมเหมือนจะส่งสัญญาณว่าจะเอายังไงต่อผมเลยถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะจุงมือเขาออกมาเลย ขนาดพี่ต้นน้ำยังไม่สนใจผมผมจำเป็นต้องสนใจเขาด้วยเหรอ หึ

"หน้าด้านดีแฮะ" เป็นคำพูดที่พูดอแกมาเบาๆแต่แรงดีแฮะ

"คงสู้หน้าพี่ไม่ได้หรอก" ผมพูดเสียงดังเอาให้แปดสาวได้ยินซักหน่อยเผื่อพวกเธอจะเข้าใจ

     ผมจุงมือโจเดินออกมาได้ห่างไกลคนมาซักพักแล้วนะ แต่เหมือนน้ำตามันจะไหลอีกแล้วน่ะสิ ในขณะที่ผมเจ็บเขากลับมีความสุข แปลกไหมล่ะนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเหตุการณ์ในตอนนี้เนี่ย ผมยืนนิ่งๆก่อนตะเช็ดน้ำตาออก หัวใจของผมเจ็บแปร๊บๆเมื่อเห็นภาพที่เขายิ้มให้มิริน มันเหมือนกับวันแรกเลยแฮะ จู่ๆเขาก็เปลี่ยนเป็นคนละคน

"รู้อยู่แล้วใช่ไหม แล้วก็ตั้งใจจะพาออกมาก่อนสินะขอบคุณนะ" ผมหันมาพูดกับเขาก่อนจะยิ้มจางๆ

"นี่เป็นแค่แผนสินะ" ผมก้มลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินอีกครั้ง ผมหันหลังกลับกำลังจะเดินออกไปก็มีมือหนารั้งผมไว้

"มีอะไรรึเปล่า" ผมถามเสียงสั่น

หมับ!!

     แต่กลับกลายเป็นว่าโจคว้าผมเข้าไปกอดไว้ กอดของเขาช่างอบอุ่น และอ่อนโยน ทำเอาผมนึกถึงแม่ไม่หยุดเลย

"ฮึก ฮือ.."

"ร้องไห้เถอะฉันจะปลอบนายเอง" คำพูดแสนอ่อนหวานของเขาทำตัวผมลอย ก่อนจะปล่อยโฮไม่หยุด จะมีคนดีๆแบบเขาได้อีกที่ไหนที่จะรักผมเหมือนที่พี่ต้นน้ำรักผมแบบเมื่อก่อนและปลอบผมแบบที่พี่โจปลอบผม

ร้านก๋วยเตี๋ยว

"อะกินซะ" โจวางถ้วยก๋วยเตี๋ยวลงตรงหน้าผม แถมเขารู้ด้วยว่าผมชอบอะไรไม่ชอบอะไร นี่เขาเป็นใครกันแน่ห้ะ

"อย่ามองเหมือนฉันเป็นตัวประหลาดเลยน่ากินไม่ลงอ่ะจะสำลัก" โอ๊ะ อันนี้เขาล้อผมรึเปล่า

"ก็แค่สงสัย" ผมเลิกสงสัยก่อนจะก้มหน้ากินก๋วยเตี๋ยว

"ซักวันนายก็รู้เอง" ยิ่งเขาพูด ผมก็ยิ่ง งง ว่าเขาจะสื่อถึงอะไรเอาเป็นว่าตอนนี้ก๋วยเตี๋ยวอร่อยก็พอ

"อร่อยไหม"

"อืม ก็โอเคร" ผมตอบเขาไปก่อนจะยิ้มหวาน ถ้าเขาไม่มาตอนนี้ผมคงนั่งดูพี่ต้นน้ำหวานกับมิรินอยู่แน่ๆ

หลังจากเราไปทานข้าวกันเขาก็มาส่งผม อื่มมมม โดนแปดสาวมองแบบว่าความสงสัยวิ๊งวับมากจะเอาทะลุตัวผมเลยไหมล่ะ

"ฟิล์มมี่ๆ" ยะหยาปรี่เข้ามาหาผมตามด้วยสาวๆอีกเจ็ดคนตามมาหลังจากที่ตูดผมถึงเก้าอี้แมบๆ

"เราเลิกกับพี่ต้นน้ำแล้ว" แปดสาวถึงกับร้องว๊ายก่อนจะมองหน้ากัน

"ท..ทำไมล่ะ" แคนดี้ถามเสียงอ่อย

"ไม่รู้สิไปถามเจ้าตัวเองดีกว่า" ผมยิ้มจางๆก่อนจะก้มหน้ากดมือถือต่อ

"ฝั่งนั้นก็พูดมาแบบนี้เหมือนกันนั่นแหล่ะ" เบต้าเท้าสเอวทำหน้าเซ็งๆ

"งั้นเปลี่ยนคำถาม นานกับพี่โจน่ะเป็นอะไรกัน" กอหญ้าอยากรู้

นั่นสิเป็นอะไรกันนะ ไม่ได้ถามเขาด้วยแถมยังรู้จักกันแบบว่าสถานการณ์งงๆซะด้วย

"ก็คบหาดูใจล่ะมั้ง" ผมตอบปัดๆ

"จริงเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วแผลบนหน้าเขาคือฝีมือพี่ต้นน้ำใช่ไหม ทั้งสองมีเรื่องกันเหรอ" คานะรัวคำถาม

"อ่าๆ ก็ได้ เรื่องของพี่ค้นน้ำถามมิรินเอานะส่วนเรื่องแผลบนหน้าโจเอ้ย..พี่โจน่ะ เป็นอุบัติเหตุน่ะ" ผมอธิบาย สาวๆถึงกับอ้อ

"จะไปถามมิรินจริงๆเหรอ" แก้มกระซิบกับทุกคน

"จริงๆก็ไม่อยากนะแต่ในใจก็อยากรู้อ่ะ" เอวาปั้นหน้าไม่ถูก

"ถามๆไปให้จบๆเดี๋ยวก็โดนโยนไปโยนมามิรินคงให้ความร่วมมืออยู่หรอกนะ" มิวพูดปิดท้ายก่อนแปดสาวจะเดินไปนั่งที่เพราะอาจารย์เข้าแล้ว ผมเห็นมิรินหันมามองหน้าผมนิดหน่อย ไม่ว่าจะมองยังไงนัยย์ตาของเธอก็ยังดูเศร้าเหมือนเดิม อาจจะจริงอยู่ที่เธออาจจะไม่ได้รักพี่ต้นน้ำ แต่พี่ต้นน้ำที่รักเธอต่างหาก แต่ผมจะไปสนใจทำไมล่ะเพราะหลังจากนี้ชีวิตผมอาจจะดีขึ้นก็ได้

...ติดตามตอนต่อไป...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***