3

คล้ายว่าเทพปักษาไม่เห็นความผิดปกติในร่างกายของเขาเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง "เจ้าเป็นอันใดหรือไม่ เหตุใดตัวจึงร้อนเช่นนี้เล่า "เทพปักษาเอ่ยพร้อมขมวดคิ้วก่อนจะพ่นคำถามต่อมา "หรือว่าพลังมารในร่างกายเจ้าสงผลกระทบต่อร่างกาย ไม่ได้การข้าต้องไปหาเทพโอสถเสียหน่อย"เทพปักษากล่าวจบก็จับมือของเด็กหนุ่มไว้หันหลังปีกคู่งามกลางขึ้น เขาเอ่ยห้ามผู้เป็นทั้งมารดาและอาจารย์ไว้ "คล้ายว่าข้าจะมีไข้เท่านั้น ท่านมิต้องเป็นห่วง" เทพปักษาที่ได้ยินเด็กหนุ่มกล่าวก็ขมวดคิ้ว "เจ้ามิหัดจะรักษาร่างกายของตนเองเสียเลย"น้ำเสียงที่แสดงถึงความเป็นห่วงชัดเจน เด็กหนุ่มยิ้มออกมาเมื่อได้ยินถ้อยคำของเทพปักษา "เจ้ายังจะมายิ้มอีก รีบเข้าห้องไปข้าจะยกอาหารไปให้"น้ำเสียงที่แฝงความไม่พอใจที่ลูกศิษย์ยังมีหน้ายิ้มได้ให้เข้าห้องไป ความสุขเช่นนี้ช่างเป็นสิ่งที่สวยงามรอยยิ้มเสียงหัวเราะชีวิตเรียบง่ายอยากให้มันดำรงอยู่ต่อไปตราบชั่วนิรันดร์ แต่น่าเสียดายถ้าไม่มีเหตุการณ์นี้ก็จะไม่มีเทพมารผู้อำมหิต เลือดเย็น เด็กหนุ่มที่หยอกล้อกับอาจารย์ในวันวาน บัดนี้แปลเปลี่ยนไปร่างสูงสง่านัยตาอ่านแววไม่ออก จ้องมองแดนเมฆาที่พรากทุกสิ่งทุกอย่างของเขาไป

"อาจารย์"กล่าวเพียงแค่นั้นแต่แววตาของเด็กหนุ่มในวันวานแสดงความเคียดแค้น เกลียดชังชนิดที่เรียกว่า

'มิอาจอยู่ร่วมโลก'

แต่คล้ายกับว่าชายหนุ่มนึกอันใดขึ้นได้ยกยิ้มที่ทรงเสน่ห์แต่กลับแฝงด้วยไอสังหารอันหน้าขนลุก

สภาพของอาจารย์ยามนั้นเป็นเช่นไรปีกที่ชาวบริสุทธิ์ที่เขาชอบจับเป็นหนักหนา อาบย้อมด้วยโลหิตสีสด ปีกที่ตั้งตระหง่านอย่างสูงส่ง ยามนั้นหักลงผิวหนังขาวเนียนเต็มไปด้วยบาดแผล

ความเจ็บแค้นที่ตนเองทำอันใดไม่ได้เป็นตัวไร้ประโยชน์ เพียงแค่ช่วยเหลือผู้เป็นอาจารย์ยังมิได้

หล่อหลอมเขาจากเด็กหนุ่มใสซื่อในวันนั้นกลายมาเป็นผู้โหดเหี้ยมในวันนี้

ต้องขอบคุณพวกเจ้าเเดนเมฆา!

เราอาจจะแต่งไม่ได้สนุกมากแต่ก็ขอขอบคุณทุก ทุกท่านที่เข้ามาอ่านกันนะค่ะ สัญญาว่าจะพยายามจะทำให้สนุกที่สุดตามความรู้สึกเรานะค่ะ

ถ้ามีข้อผิดพลาดตรงไหนแจ้งให้ทราบได้นะค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

บทต่อไป

4สงครามกำลังจะเริ่ม