ความเจ็บปวดซึ่งเราไม่สามารถรู้ได้
???
ซันเดย์(มาเฟีย)
นี่ห้องของเธอนะ
ซันเดย์(มาเฟีย)
มานะไม่ต้องร้องโอ๋ๆ
???
คุณชายครับตื่นได้แล้วครับ
ซันเดย์(มาเฟีย)
//เดินลงมา
ซันเดย์(มาเฟีย)
ไม่ต้องกลัวนะ...
ซันเดย์(มาเฟีย)
เดี๋ยวผมให้แม่บ้านทำอาหารให้
ลิลิน
เอ่อให้พวกเค้ามาทานด้วยกันได้มั้ยคะ//กระซิบ
ลิลิน
อีกอย่างของพวกนี้เราน่าจะทานไม่หมด//กระซิบ
ซันเดย์(มาเฟีย)
อืม....ได้สิ
ลิลิน
มานั่งทานด้วยกันสิคะ
ซันเดย์(มาเฟีย)
(ทำไมเวลาอยู่กับนางเราถึงยอมนางแทบทุกอย่างเลยนะ)
ลิลิน
คุณน้าคะทานเสร็จแล้วเดี๋ยวหนูช่วยล้างจานนะคะ
ซันเดย์(มาเฟีย)
เป็นอะไรหรอ
ซันเดย์(มาเฟีย)
เอิ่มไปเดินห้างกันมั้ย
ซันเดย์(มาเฟีย)
(ตุยละเราพูดออกมาได้ยังไงว่ะ)
ลิลิน
ว้าวเค้กน่ากินจัง//ตาโต
ซันเดย์(มาเฟีย)
(จะว่าไปมีเธอคอยอยู่ก็ดีเหมือนกันไม่รู้ทำไมเวลาอยู่กับเธอเราชอบรู้สึกดีๆนะ)
ลิลิน
(อยากขอเค้าให้ซื้อให้จัง)
ซันเดย์(มาเฟีย)
หยุดทำไมหรอ
ลิลิน
เอิ่ม....ซื้อเค้กให้หน่อยได้ม้ายอ่า//เสียงอ้อน
ซันเดย์(มาเฟีย)
(ไม่ซื้อให้ก็บ้าละอ้อนน่ารักขนาดนี้)
Comments