...หลังจากเหตุการณ์ทำให้อินป่วยอีกรอบ แต่ผ่านมาไม่กี่วันอินก็หายดี...
...----------------...
รุ่งเช้า
"เอ้ก อิ เอ่ก เอ้ก!"
เสียงไก่ขันเชิญชวนให้อินตื่นขึ้น
เมื่ออินตื่นเตรียมจะเดินออกไปอาบน้ำ แต่เพิ่งคิดได้ว่าตนนั้นไม่รู้ว่าที่อาบน้ำอยู่ไหน
"ก๊อกๆ..ก๊อกๆ"
"อิน! เอ็งอยู่มั้ย?"
เสียงพิมลเพรียกหาอินจากด้านนอกของประตู อินได้ยินเช่นนั้นจึงรีบไปเปิดประตู
"เอ็งมิรีบไป ที่ท่าน้ำรึ!"
"มีกะไรข้าถึงต้องไปที่ท่า?"
"เอ็งต้องไปอาบน้ำขัดตัวให้คุณกรมิใช่รึ"
"ห๊า!!"
อินตกใจในคำตอบขอพิมล ก่อนจะถามให้แน่ใจว่าเป็นเรื่องจริงมั้ย
แต่ต้องตกใจครั้งสอง เมื่อคำตอบนั้นเป็นเรื่องจริง
"เอานี้ไป แล้วเดินไปที่ท่า"
"ข้.."
อินยังไม่ทันตอบเสร็จ พิมลก็ยัดขันน้อยล่ะของต่างๆ ที่ใช้ดูแลผิวพรรณ จากนั้นพิมลก็เดินจากไป
ทิ้งให้อินยืนงงอยู่ แต่อินรู้ดีว่าหากตนมิไป คงจักโดนบ่นมิใช่น้อย คิดได้ดังนั้นอินจึงรีบไปที่ท่า
โดยอาศัยการมอง เมื่อมาถึงท่า
ตนรีบมองหาคุณกรทันที หากแต่ว่าคุณกรกลับขึ้นเรือนไปแล้ว
ไม่ปล่อยเวลาให้นานก็มีบ่าวหญิง เข้ามาเรียกอินเพราะคุณกรเพรียกหา อินได้รู้เยื้ยงนั้นจังกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนที่บ่าวหญิงผู้
นั้นจักหายไป อินได้ถามบ่าวหญิงผู้นั้นก่อน
"คุณการเรียกข้า..ไปรึ"
"ใช่จ๊ะพี่ พี่รีบขึ้นไปเถอะจ๊ะ"
"เดี๋ยวคุณกรจักโกรธขึ้นมา"
เมื่อจบการสนทนา บ่าวหญิงก็เดินไปที่โรงครัว อินจึงรีบขึ้นไปหาคุณกรที่เรือน แต่ก็มิลืมล้างเท้าก่อน
"เอ็งมาแล้วรึ"
น้ำเสียงที่อ่อนนุ่มกว่าปกติที่ตนได้ยิน ทำให้อินขนลุกเบาๆ ก่อนจะเอ่ยถาม
"เรียกข้ามา..มีกะไรรึขอรับ"
"หิ"
คำตอบสั้นคำนั้นทำให้อินรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย ทำให้เขาประมาท จนไม่สบตาคนตรงหน้า
"มึง มิกล้ามองหน้ากูรึ"
"..."
คุณกรที่ถามพร้อมเอามือเสยครางของอินขึ้น ทำให้อินประมาทมากกว่าเดิม จนทำให้พูดไม่เป็นภาษา
"ข้..ข้า.."
"มึงรู้รึไม่ กูเรียกมึงมาทำไม"
"ข้ามิรู้ขอรับ.."
ถึงอินจักเอ่ยไปเยื้ยงนั้นแต่ครานั้นอินรู้ดีว่าทำไม ตนถึงถูกเรียกหาเช่นนี้
"คราวหน้า.."
"มึงจักต้องมาให้ตรงเพลาจำไว้"
"ขอรับ.."
เมื่อได้ยินอย่างนั้นอินก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะอินกลัวว่าจักโดนเฆื้ยน
กรที่เห็นอย่างนั้น จึงแอบยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเอามือลูบหัวหนุ่มน้อยตรงหน้าเพราะความเอ็นดู
"มิต้องกลัว กูมิใช่คนชั่ว คนร้ายดอก"
อินได้ยินอย่างนั้นจึงอยากจะโพลกอดคนตรงหน้าเพราะโลงใจแต่ก็ได้แต่คิดเพราะทำอย่างนั้นมิได้.
"มึง จำกะไรได้บ้างรึไม่"
"ข้าจำมิค่อยได้ขอรับ"
"กูถึงว่า.."
"ปกติแล้วมึง ดื้อด้านจะตาย"
อินที่ได้ยินแม้อยากจะกระโดด ถหวายบาทาให้คนตรงหน้าเพียงใด แต่คงทำมิได้อยู่ดี ทำได้เพียงตอบกลับไปแค่ว่า
"ขอรับ"
...----------------...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments