บทที่2 เรือนไผ่หลังคอกม้า

  อ้ะ! ความเจ็บปวดบนหลังของเธอกลับมาอีกครั้ง  ทำให้ความทรงจำในหัวของเธอนั้นหยุดลงทันที บุรุษที่อยู่ตรงหน้านี้สั่งโบยเธอเพียงเพื่อแก้แค้นให้กับคนรักของเขานั่นเอง

    เมื่อสองสามชั่วยามก่อน ซูหนี่ว์ ได้นัดเจ้าของร่างเดิมให้ออกมาพบ ที่ศาลากลางสระบัวที่อยู่หลังจวน ขณะที่กำลังเดินไปที่ศาลานางก็มองเห็น ซูหนี่ว์ ยืนรอนางอยู่ที่กลางสะพาน เมื่อนางเดินไปถึงอยู่ๆ ซูหนี่ว์ ก็กระโดดจากสะพานลงไปในสระบัว ดีที่เจ้าของร่างเดิมคว้ามือของนางไว้ทัน แต่ซูหนี่กับดิ้นรนขัดขืนเพื่อที่จะให้ตัวเองตกลงไปในสระบัวให้ได้ ยื้อกันไปกันมา ก็มีเสียงสาวใช้ร้องดังขึ้นมา

       “ท่านอ๋อง” ทำให้เจ้าของร่างเดิมสะดุ้งตกใจหันมองไปตามเสียงร้องเรียกของสาวใช้ ทันใดนั้นซูหนี่ว์ก็สบัดมือของนางอย่างแรง ทำให้นางหลุดจากพันธนาการที่เจ้าของร่างเดิมได้คว้ามือของนางไว้ ร่วงตกลงไปในสระบัว ‘ช่วยด้วย’ ข้าว่ายน้ำไม่เป็น ท่านอ๋องท่านอ๋องช่วยหม่อมฉันด้วยเพคะ ซูหนี่ว์ ตระเกียกตะกายอยู่พักนึงก็ค่อยๆจมหายไป

      ท่านอ๋อง! เจ้าคะช่วยคุณหนูของบ่าวด้วยเจ้าค่ะคุณหนูจมน้ำไปแล้ว  ฮือ ฮือ ฮือ ท่านอ๋องช่วยคุณหนูทีเจ้าค่ะ  ทำไมพระชายาเอกถึงได้ใจร้ายเพียงนี้เจ้าคะถึงขนาดกล้าผลักคุณหนูของบ่าวตกน้ำได้ลงคอ คุณหนูของบ่าวยิ่งว่ายน้ำไม่เป็นอยู่ด้วยนะเจ้าคะ

     ตูม! ท่านอ๋องที่เห็นอยู่ไกลๆ รีบวิ่งกระโดดน้ำลงไปช่วย ซูหนี่ว์คนรักของตนอย่างว่องไวเขาดำผุดดำว่ายอยู่พักนึงก็คว้าร่างของ ซูหนี่ว์เอาไว้ได้ และรีบพานางขึ้นฝั่งทันที พอถึงฝั่งทุกคนก็รีบวิ่งมาดูอาการของนางรวมทั้งเจ้าของร่างเดิมด้วย เมื่อท่านอ๋องเห็นหน้าเจ้าของร่างเดิมก็มองนางด้วยสายตาที่โกรธแค้นชิงชังเป็นอย่างมาก ขณะที่เจ้าของร่างเดิมกำลังมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัวอยู่นั้นก็รู้สึกเย็นวาบไปทั้งสันหลัง 

   เด็กๆ ขอรับท่านอ๋อง รีบพาพระชายารองไปที่ตำหนัก และรีบตามหมอมาดูอาการของพระชายารองเดี๋ยวนี้ ขอรับ

    เมื่อเจ้าของร่างเดิมเรียกสติกลับมาได้ ก็นึกไตร่ตรองเหตุการณ์เมื่อครู่อย่างถี่ถ้วน จึงได้รู้ว่างตัวเองได้ติดกับดักของพระชายารองเข้าให้แล้ว  และบุรุษที่อยู่ตรงหน้าเธอนี้ที่ถูกความรักบังตาจนมืดบอด ก็เชื่อเสียสนิจว่าเธอนั้นผลักซูหนี่ว์ตกน้ำ โดยไม่ซักถามหาความจริงเลยด้วยซ้ำว่าเกิดอะไนขึ้น ก็สั่งจับเธอมารับโทษโบยในทันที

    ใบหน้าของเขานั้นเยือกเย็นอำมหิต พร้อมที่จะทำลายล้างทุกสิ่งอย่างให้พินาศไปในชั่วพริบตา 'ความเจ็บปวดแค่นี้ก็ไม่สาสมกับสตรีใจอำมหิตเช่นเจ้า คิดฆ่าคนอื่นได้อย่างเลือดเย็น หากข้ามาไม่ทัน ซูหนี่ว์ของข้า จะไม่จมน้ำตายไปแล้วรึอย่างไร  เมื่อได้ฟังคำพูดของบุรุษที่อยู่ตรงหน้า หัวใจของนาง เจ้าของร่างเดิมก็เจ็บแป้ปขึ้นมา นางเป็นสตรีใจอำมหิตอย่างนั้นรึ ซูหนี่ว์ของข้าอย่างนั้นรึ นางยิ้มเยาะตัวเองภายในใจและทำได้เพียงอดกลั้นความน้อยใจกล้ำกลืนน้ำตาที่กำลังพลั่งพลูออกมาลงท้องไป ถึงนางจะริษยา ซูหนี่ว์เพียงใดแต่นางก็ไม่เคยคิดจะฆ่าใคร

   ลี่หลิน รู้สึกเจ็บปวดกับบาดแผลที่อยู่บนหลังของเธอเป็นอย่างมากหากเธอยังถูกโบยอยู่แบบนี้เธอต้องตายเป็นรอบที่สองอย่างแน่นอน เธอจึงนึกหาวิธีเอาตัวรอด แล้วเธอจะเอาตัวรอดอย่างไรดี ทันใดนั้นเธอก็นึกขึ้นมาได้จากความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม หลังจวนอ๋องแห่งนี้ มีเรือนไผ่ใกล้กลับคอกม้าที่ถูกทิ้งร้างอยู่หลังนึง หากเธอได้ไปอยู่ที่นั่นก็จะสามารถรักษาตัวเองและฟื้นฟูร่างกายให้กลับมาแข็งแรงได้ โอกาสในการเอาชีวิตรอดในครั้งนี้เธอจะไม่ปล่อยมันไปเป็นเด็ดขาด นางจึงข่มใจยอมลดศักดิ์ศรีของตัวเองเอ่ยปากร้องขอชีวิตจากบุรุษผู้นี้  ท่ะ ท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันผิดไปแล้ว หม่อมฉันเจ็บมากเจ็บจนแทบจะขาดใจอยู่แล้ว ขอท่านอ๋องให้อภัยไว้ชีวิตหม่อมฉันด้วยเถอะเพคะ ‘ไป๋อี้เฉิน’ เมื่อได้ยินคำร้องขอชีวิตของ ลี่หลิน ก็รู้สึกแปลกภายในใจขึ้นมาแต่ก็รู้สึกเพียงครู่เดียว ความขุ่นมัวใจก็กลับมาแทนที่เหมือนเดิม

    นี่! เจ้าร้องขอชีวิตจากข้าอย่างนั้นรึ  ใช่แล้วเพคะ หม่อมฉันกำลังร้องขอชีวิตกลับท่านอ๋องอยู่ หม่อมฉันเจ็บมากพอแล้วท่านโบยหม่อมฉันจนเนื้อจะหลุดติดไม้ออกมาอยู่แล้ว ท่านอ๋อง ได้โปรดปล่อยหม่อมฉันไปเถอะเพคะ หม่อมฉันยอมแล้วเพคะ ต่อให้ท่านไล่หม่อมฉันไปอยู่ที่คอกม้าหม่อมฉันก็ยอมเพคะ เจ้าพูดออกมาเองนะ เพคะ หม่อมฉันจะไปอยู่ที่คอกม้าเองเพคะ ท่านอ๋องจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าหม่อมฉันให้ขุ่นเคือง และหม่อมฉันจะไม่รบกวนท่านกลับชายารองอีก หากไม่มีคำสั่งจากท่านอ๋องหม่อมฉันจะไม่ออกจากคอกม้าเลย ขอเพียงท่านอ๋องยอมปล่อยหม่อมฉันไป

    ไป๋อี้เฉิน ทำหน้าคุ่นคิดอยู่พักนึง ถึงแม้อยากจะฆ่านางให้ตายในตอนนี้ก็ไม่สามารถทำได้

เพราะยังไงนางก็ยังเป็นชายาเอกและยังเป็นชายาที่ฮ้องเต้พระราชทานสมรสให้อีกด้วย แถมพ่อของนางก็ถือว่าเป็นผู้มีอำนาจมากและยังมีกองกำลังทหารนับหมื่นนับแสนนายอยู่ในมือ เมื่อคิดเช่นนี้ ไป๋อี้เฉิน จึงจำใจไว้ชีวิตนาง

     ครั้งนี้ข้าจะยอมปล่อยเจ้าไป หากเจ้ายังกล้าทำร้ายซูหนี่ว์ของข้าอีกข้าจะฆ่าเจ้าด้วยมือของข้าเอง ไป๋อี้เฉินมองสตรีตรงหน้าด้วยความเกียจชัง และหันไปสั่งบ่าวรับใช้

เด็กๆ:ขอรับท่านอ๋อง  

ลากพระชายาเอกกลับตำหนักไป ภายในสามวันให้นางย้ายไปอยู่ที่คอกม้า ถ้าไม่มีคำสั่งห้ามนางออกมาจากคอกม้าเด็ดขาด 

ขอรับ: ท่านอ๋อง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***