คาเซมารุ

'มาเล่นฟุตบอลกันเถอะ'เป็นคำพูดของเอนโดที่มักจะพูดอยู่เสมอและตลอดเวลาผมที่ถูกชักชวนด้วยคำพูดของเอนโดที่พูดว่า

"มาเล่นฟุตบอลกันเถอะนะ..คาเซมารุเห็นนายบอกว่าอยากจะเจอคนเก่งๆนี้น้า"คำพูดเพียงคำเดียวทำให้ผมชะงักไปคำพูดที่ว่า'อยากจะเจอคนเก่งๆ'

และผมก็เห็นเขาฝึกรับยางรถอยู่ผมว่าเขาตลกดีนะในตอนนั้นผมไม่รู้ตัวเลยเผลอเดินเข้าไปหาเอนโดที่กำลังฝึกอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย

"ฝึกแบบนี้..โหดไปรึป่าว"ผมพูดพร้อมกับเดินไปหยุดตรงหน้าเอนโดเขาเห็นผมก็พูดไม่สิตะโกนมากกว่าว่า

"คาเซมารุ!!!"พอเอนโดตะโกนเสร็จเขาก็ไปนั่งพักอยู่ที่ตรงม้านั่งผมจึงเดินตามเขาไปแต่ผมไม่ได้นั่งแค่ยืนอยู่ข้างๆแค่นั้น

"ฝึกอะไรอยู่ล่ะ"ผมถามเอนโดทันทีที่เห็นเขาเปิดฝาดื่มน้ำข้างในนั้นจนหมดเอนโดพยักหน้าและชี้ไปที่สมุดเก่าๆเล่มหนึ่งและพูดว่า

"นั้นไงล่ะ"เอนโดพูดแค่นั้นก็ไปหยิบสมุดเล่มนั้นมาให้ผมดูผมหยิบสมุดนั้นขึ้นมาและเปิดอ่านเนื้อหาข้างในนั้นทันที

"เออ..อ่านไม่ออกอ่ะ"ทันทีที่ผมเห็นเนื้อหาข้างในผมก็พูดออกมาแบบนั้นเพราะอะไรนะหรอเพราะลายมืออย่างกับไก่เขียแบบนี้ใครจะไปอ่านได้กัน

"ตาของฉันเป็นคนเขียนมันขึ้นมานะสิ"เอนโดพูดด้วยสีหน้าภาคภูมิใจเป็นอย่างมากกับคุณตาของเขาผมมันใจมากว่าเอนโดจะต้องชื่นชมคุณตาคนนี้มากแน่ๆ

"ตาของนายหรอ"ผมถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้งเพราะลายมือแบบโคตรของโคตรไก่เขี่ยแบบนี้ผมไม่รู้ว่าจะเป็นฝีมือตาของเอนโด

"ใช่ตาของฉันเอง..ท่านเสียไปตอนที่ฉันยักเด็กๆ..ฉันฝันว่าอยากจะเป็นเหมือนกับตานะ"เอนโดพูดสารธยายความฝันที่สูงส่งซะเหลือเกินจนผมตัดสินใจยื่นมือไปหาเขาและพูดว่า

"ก็ไม่รู้หรอกนะว่านายคิดอะไร..แต่ถ้านั้นเป็นความฝันของนาย..ฉันก็ยินดีที่จะไล่ตามความฝันนั้นกับนายนะเอนโด"ผมพูดพร้อมยื่นมือจะไปจับมือเอนโดและเขาก็จับใอผมกลับพร้อมพูดขอบคุณไม่หยุดเลย

"ขอบคุณมากเลยนะ..คาเซมารุ..ขอบคุณจริงๆ"เอนโดพูดขอบคุณผมไม่หยุดผมจึงเบือนหน้าหนีไปอีกทางเพราะไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมเห็นหน้าของเอนโดหล่อขึ้นมายังไงก็ไม่รู้และเห็นคนในชมรมฟุตบอลอยู่แล้วกำลังแอบดูอยู่

"ฉันจะลุยแล้ว..พวกนายเอาไง"ผมหันไปทางที่ผมเห็นคนในชมรมฟุตบอลเอนโดก็หันไปตามที่ผมมองอยู่แล้วพวกคนในชมรมฟุตบอลก็ออกมา

พวกเราฝึกกันจนมืดค่ำแล้ววันต่อมาพวกเราก็เตรียมพร้อมสุดๆในการแข่งกับเทย์โคคุโรงเรียนอันดับหนึ่งเรื่องฟุตบอลแต่สมาชิกเรายังไม่ครบเลยขาดหนึ่งคน

และในที่สุดอากิเมเนเจอร์ของพวกเราก็มาพร้อมคนที่อยากจะเข้าชมรมฟุตบอล..ชื่อเมงาเนะอะไรสักอย่างเนี้ยแหละ

พวกเราจึงทำการแข่งขันได้แต่พวกเราก็โดนเทย์โคคุซัดจนสภาพอย่างกับหมาดีๆนี้เองเอนโดก็มีสภาพไม่ต่างกันสักเท่าไหร่ผมที่สะบักสะบอมก็ลุกขึ้นพร้อมตะโกนออกไปว่า

"นี้ไม่ใช่ฟุตบอลแล้ว..มันไม่ใช่ฟุตบอล"ผมพูดแล้วก็เอาตัวเองไม่สิหัวของผมไปรับลูกเตะของำวกนั้นจนผมล้มลงสลบลงไป

จากนั้นเมงาเนะก็วิ่งออกไปพร้อมถอดเสื้อเบอร์ 10 ทิ้งไว้ข้างทางจากนั้นก็มีคนหยิบเสื้อเบอร์ 10 นั้นมาใส่และลงสนามแทน

คนคนนั้นคือ โกเอนจิ ชูยะ ผู้ที่อยู่ห้องเดียวกับผมและเอนโดย้ายมาจากโรงเรียนกัซซันคุนิมิสึการปรากฎตัวของโกเอนจิทำให้เอนโดสามารถใช้ท่าไม้ตายได้

หัตว์เทวะ ชื่อท่าไม้ตายของเอนโดและโกเอนจิก็มีท่าไม้ตายเช่นกันชื่อ อัคคีสลาตัน หลังจากโกเอนจิทำแต้มให้กับเรา 1 ประตูทำให้โรงเรียนเทย์โคคุล่าถอยไป

พวกเราจึงเป็นฝ่ายที่ชนะโรงเรีนนเทย์โคคุนั้นเองแต่ดูจากแต้มผมว่าพวกเขาน่าจะชนะน่ะทำไมถึงได้ล่าถอยไปหรือมีจุดประสงค์อย่างอื่นที่มาขอท้าโรงเรียนของพวกเราแข่งกัน

\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=\=

หายไปนานเลยใช่มั้ยล่ะคะ😊😊โลลิกลับมาแล้วคะกับตอนใหม่ที่ยอดเยี่ยมกว่าเดิม..ฮ่าๆๆๆๆๆ..แล้วเจอกันคะบายยย

...แถมๆแจกรูป...

...บายยยยยยยคะ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***