บทที่ 2

"นายอีกแล้วหรอ!!"

(ทำไมต้องโวยวายเสียงดังด้วย...ผมแค่โทรมาหาคุณเอง)

"แล้วนายโทรมาหาฉันทำไม"

(ก็คุณเป็นเลขาของเจอาร์ไม่ใช่หรอครับผมก็ต้องติดต่อเขาผ่านคุณสิครับ"

"นี่นายอย่ามากวนฉันนะ!"

(ขึ้นเสียงใส่ลูกค้าคนสำคัญแบบนี้ไม่โปเฟสชั่นนอลเลยนะครับคุณโดโรธี)

"นั้น...นายมีอะไรว่ามา"

(พอดีว่าผมจะนัดเลี้ยงขอบคุณคุณเจอาร์ที่เราได้ทำธุรกิจร่วมกันในวันพรุ่งนี้ตอนเย็น)

"ได้เดี่ยวฉันจะบอกเขาให้"

(แต่ว่าคุณต้องมาด้วย)

"ทำไมฉันต้องไปด้วยนี่เป็นธุระของเขากับนายไม่เกี่ยวกับฉัน"

(เพราะว่าผมอยากเจอคุณ)

"หึ...ฉันจะบอกเขาให้แต่ฉันคงไม่ไปหรอกแล้วก็ไม่ใช่ว่าเขาจะว่างตลอดแค่นี้นะ" ฉันตัดบททันทีและรีบวางสาย

ตุ๊ด!

ฉันวางสายของเขาไปอย่างหัวเสียนี้มันอะไรกันวะเนี้ยทำไมต้องมีแต่เรื่องขนาดนี้นะ...ว่าแต่เราจะบอกเจอาร์ยังไงดี แต่เอ๊ะวันพรุ่งนี้ตอนเย็นมีนัดกินข้าวกับลูกค้าคนสำคัญของบริษัทได้ข่าวว่าเป็นเพื่อนของคุณพ่อเจอาร์และของพ่อฉันเหมือนกันคงจะพลาดนัดกันไม่ได้หรอกนะแต่จะต้องโทรไปบอกเขาดีไหมนะยังไงก็เรื่องงาน เห้อ....เอายังไงดีโดโรธีคิดสิตั้งสติเข้าไว้หายใจเข้าลึกๆ ....

[โทรศัพท์เข้ารับหน่อยจ้า!!!!!]

"ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ไป!! " ในระหว่างที่ฉันกำลังหลับตานั่งสมาธิก็ดันโง่รับโทรศัพท์โดยที่ไม่ลืมหูลืมตาเหมือนคนบ้าปีสามพันสิบแปด

(ไม่ไปอะไรของคุณ) เสียงทุ่มต่ำน่าฟังของใครบางคนดังขึ้นที่ปลายสาย

"อ้าวนั้น..." นั้นไม่ใช่เสียงของเขานิแล้วเบอร์ใครละเนี้ย

(นี่ผม...เจอาร์คุณคดว่าใครโทรมา)

"เอ่อ..เปล่าค่ะไม่มีอะไรพอดีฉันกำลังปวดหัวอยู่กับ..."

(กับ...)

"ช่างมันเถอะค่ะว่าแต่คุณมีเรื่องอะไรหรอคะถึงโทรหาฉัน"

(พอดีว่าตอนนี้ผมมาดื่มอยู่ที่โรงแรมรอยัลเพรซที่คุณพามาพบลูกค้านั้นแหละ)

"แล้ว"

(พอดีว่าผมเมา..มารับไปส่งบ้านหน่อย) หะ เมา!!! เมาแล้วโทรให้ไปรับเนี้ยนะ

"หะ...ตอนนี้เนี้ยนะคะ"

(ใช่)

"แต่ว่าทำไมไม่เรียกให้ใครมารับละคะ"

(ผมเป็นเจ้านายคุณและคุณเป็นเลขาของผมเพราะฉนั้นคุณต้องมารับผมแล้วเจอกันผมจะลงไปนั่งรอที่ล็อปบี้ชั้นล่างของโรงแรม)

"เดี่ยวสิ...คุณ!!!"

ตุ๊ด!!!

โอ้ยยยยย เป็นเ*ยยยยยยอะไรกันไปหมดดดดด

ตัดสายไปดื้อ ๆ แบบนี้ก็ได้หรอแล้วจะเอายังไงดีเนี้ยฉันใส่ชุดนอนพร้อมจะนอนแล้วด้วยต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนใส่เป็นกางเกงยีนส์กับเสื้อยืดแล้วกันแล้วก็ผ้าใบก็พอฉันรีบหยิบกุญแจรถยนต์และรีบขับรถออกไปทันทีแล้วทำไมที่ ๆ ฉันต้องไปต้องเป็นไอ่ที่บ้าบอนี้ด้วย

Royal Place Hotel

ฉันมาจอดที่หน้าโรงแรมและเดินเข้าไปเพื่อหาเขาที่นั่งสับปะงงอยู่ที่โซฟาของโรงแรม

"คุณ...คุณ!!"

"มาแล้วหรอ"

"ทำไมดื้อขนาดนี้เนี้ย"

"ช่างผมเถอะนี่โลเคชั่นคอนโดของผม" เขายื่นโทรศัพท์ให้ฉันและลุกขึ้นขนาดเดินยังเดินไม่ตรงเลยฉันเลยต้องไปพยุงเขาจนถึงรถของฉันที่จอดอยู่ที่หน้าโรงแรมและรีบขับรถออกไปเพื่อส่งเขาที่คอนโดซึ่งเป็นคอนโดที่อยู่กับทางเดียวที่ไปบ้านของฉันยังดีที่อยู่ทางเดียวกันถ้าคนละทางจะได้นอนตอนไหนก็ไม่รู้ฉันมาจอดรถที่หน้าคอนโดของเขาและพยุงเขาไปที่ล็อบบี้

"ห้องอะไรคะคุณ" ฉันถามเขาในขณะที่พยายามพยุงเขาเข้าไปในคอนโด

"1109" เขาพูดแล้วยื่นคีย์การ์ดมาให้ฉันฉันใช้แรงที่มีอันน้อยนิดของฉันพยุงถูลากถูจูงเขาจจนมาถึงหน้าห้องและพาเขาเข้าไปในห้องและเรียกได้ว่าแทบจะโยนเขาลงที่นอนเลยทีเดียว

"โอ๊ย! เหนื่อยชะมัดเลย" ฉันนั่งลงข้างล่างข้างๆ เตียงของเขาอย่างเหนื่อยหอบแล้วนี้ต้องทำไงต่อปล่อยให้นอนต่อในสภาพแบบนี้นะหรอ...เอาว่ะทำเท่าที่ทำได้แล้วกันฉันถอดรองเท้ากับถุงเท้าของเขาออกถอดเนกไทด์ให้เขาและเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้เขานิดหน่อย

"แม่ครับ...แม่อย่าทิ้งผมไป" แม่งั้นหรอ...เขาละเมอสินะอะไรกันเด็กน้อยนอนเมาคิดถึงแม่งั้นหรอเห็นอย่างงี้น่าจับถ่ายรูปเอาไปแบล๊คเมล์จริงๆ นะเนี้ย ดูๆ แล้วเขาก็หล่อมากเลยเหมือนกันนะเนี้ยผมสีดำมีรอยสักนิดหน่อยหน้าเข้มเห้อ...แต่เด็กขนาดนี้แถมปากหมาเหมือนมีฟูงหมาอัลเซเชียนไว้ในปากสักร้อยตัวขนาดนี้เป็นฉันก็ขอบายจ้าประตูนี้ล็อคอัตโนมัตใช่ไหมนะฉันเลยเดินออกจาห้องไปโดยปิดไหให้เขาเรียบร้อยแล้วเดินลงมาขับรถกลับบ้านอย่างเหนื่อยล้า

"เห้อออจะมีเรื่องที่เหนื่อยกว่านี้อีกไหมเนี้ย" ฉันถอนหายใจกับตัวเองที่ตอนนี้นอนไร้วิญญาณอยู่บนเตียงเอาเถอะเดี่ยวพอเขาหาเลขาใหม่มาได้เราก็ไม่ต้องทำตรงนี้ละจะได้จบๆ กันไปสักทีเหนื่อยจังนอนดีกว่า ZZzzz

กริ๊งงงงงงง (เสียงนาฬิกาปลุก)

ฉันลุกมาในเวลาเดิมของทุกวันและแต่งตัวทำผมแต่งหน้าใช้เวลาไม่นานและเมื่อเดินลงมาทานข้าวก็พบพ่อที่นั่งอยู่ข้างล่าง

"อรุณสวัสดิ์ค่ะพ่อ"

"อรุณสวัสดิ์...หน้าตาแกสดชื่นขึ้นนะมีเรื่องดีหรือไง"

"หะสดชื่น...มีแต่เรื่องนะสิไม่ว่าสดชื่นตรงไหน"

"มีเรื่องอะไรของแก"

"ก็ลูกชายตัวดีของเพื่อนพ่อนั้นแหละไปกินเหล้าเมายังกับหมาอยู่ที่โรงแรมแถมยังโทรให้หนูไปรับอีก"

"เอ้าก็ดีแล้วแกเป็นเลขาเขาไง" อ้าว! เข้าข้างกันไปอีก

"บ้า...ถ้างั้นหนูไม่ต้องไปอาบน้ำแปรงฟังให้เลยหรือไงละพ่อ"

"เอาน่าๆ ช่วยๆ ดูและกันไปเดี่ยวพอได้เลขาคนใหม่แกก็ไม่ต้องทำแล้วไง"

"พ่อ ให้หนูไปทำอะไรก็ไม่รู้อ่ะ" ฉันทำท่าทางงอลพ่อ

"เอาน่าถ้าแกทำได้นะเดี่ยวพ่อจะให้แกไปเรียนต่อที่อังกฤษตามความฝันของแกเลย"

"จริงหรอ" ฉันทำท่าทางตื่นเต้นขึ้นมาทันทีที่พ่อพูดฉันเคยขอให้พ่อส่งฉันไปเรียนที่อังกฤษหลายต่อหลายครั้งมากๆ แต่พ่อก็ไม่เคยพิจารณาให้ฉันไปเลยสักครั้งเพียงเพราะว่าพ่อคิดถึงไม่อยากให้ฉันไปไกลบ้านเพราะพ่ออยู่ที่นี้คนเดียว

"แกไม่ต้องทำท่าทางดีใจขนาดนั้นก็ได้...ถึงตอนนั้นถ้าแกยังอยากไปอยู่พ่อก็จะให้แกไป"

"ก็พ่อไม่เคยอยากให้หนูไปแล้วอยู่ๆ ก็มาบอกให้หนูไปมันแปลกๆ"

"เอาน่าแกรีบๆ กินเถอะเดี่ยวต้องไปทำงานแล้ว"

"โอเคไปละ" ฉันบอกลาพ่อก่อนออกจากบ้านเพื่อตรงดิ่งไปยังที่ทำงานทันทีระหว่างที่ไปฉันเลยแวะซื้อน้ำส้มคั้นไปสองขวดและน้ำผลไม้คั้นไปอีกและแซนวิชอีกสองกล่องเลยและไม่นานก็ถึงที่ทำงาน

"คุณ..."

"คะ.." เจอาร์เดินออกมาหาฉันข้างนอกหลังจากที่ฉันเดินมานั่งที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว

"เดี่ยวชงกาแฟเข้าไปให้ผมด้วย"

จ๊อกกกก!!!

เขามองหน้าฉันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและเดินเข้าไปในห้องทำงานของเขาอย่างรวดเร็วนั้นคือเสียงท้องร้องหรือเปล่านึกว่าฟ้าร้องฉันเดินเข้าไปข้างหลังของชั้นนั้นซึ่งในชั้นที่ฉันทำงานนั้นมีเหมือนห้องครัวแต่ในชั้นของฉันจะดีกว่าชั้นอื่นๆ เท่านั้นเอง ฉันเดินเข้าไปชงกาแฟและเทน้ำส้มคั้นใส่แก้วให้ด้วยและจัดแซนวิชใส่ให้เขาไปกล่องหนึ่งจากการที่เราซื้อมาสองอันฉันหยิบของทั้งหมดใส่ถาดใหญ่แยกเข้าไปในห้องแต่ทว่าพอเข้าไปก็พบกับภาพแสนบาดตาบาดใจจนอยากจะขวักลูกตาทิ้งนั้นคือ

"เอ่อ..." นั้นคือสภาพของหญิงและชายกำลังเรียกว่าไงดีคือกำลังจูจุ้บ กันอยู่ซึ่งนึกภาพตามนะคะคือผู้ชายอยู่ที่เก่าอี้และผู้หญิงคือเอาขาข้างหนึ่งยกไว้ตรงเก้าอี้และก้มลงไปจูบผู้ชายซึ้งโครตจังหวะซิทคอมเวอร์ (ಠ_ಠノ)

"เอาวางไว้ตรงนี้นะคะ" ฉันวางของทั้งหมดไว้ที่โต๊ะรับรองตรงกลางและรีบผลักตัวเองเดินออกมาทันที

"เดี่ยว..."

"คะ..." จะเรียกไว้ทำพระแสงอะไรเนี้ย

"เดี่ยวอีกสักพักเข้ามาหาผมด้วย"

"อ่อค่ะ" ฉันเดินออกมาจากห้อง เห้อ! โล่งบรรยากาศที่แสนโล่งใจข้างในเหมือนมรสุมเลยยิ่งกว่าฝนแปดแดดสี่สะอีกนะเนี้ย ฉันเดินมานั่งลงที่โต๊ะอย่างอ่อนใจและนั่งพิมพ์งานต่อโดยไม่สนใจขิงข่าใดๆ ข้างในห้องว่าจะเกิดอะขึ้นวันนี้ตอนสิบเอ็ดโมงมีประชุมแล้วตอนเย็นมีทานข้าวกับลูกค้าอีก ฉันก้มลงมองดูนาฬิกาของฉันตอนนี้จะสิบโมงแล้วเขาคงยังไม่ลมหรอกมั้งเรื่องประชุมสิบเอ็ดโมงเนี้ยเพราะฉันเองก็ไม่อยากเดินเข้าไปข้างในแล้วเหมือนกัน

ติ่ง! (เสียงข้อความ)

ใครส่งข้อความมานะค่าโทรศัพท์ก็จ่ายแล้วคงไม่ต้องส่งข้อความมาทวงกันหรอกนะ หรือจะเป็นข้อความชวนทำประกันชีวิตอีกช่วงนี้ส่งมาบ่อยเหลือเกินตอนนี้กรมทัณเนี้ยเต็มบ้านฉันไปหมดแล้ว

'อรุณสวัสดิ์มาทำงานแล้วหรือยังนะคิดถึงผมหรือเปล่า'

(*ಠAಠ) โอ้ย คิดถึงบ้านแบร้ มึงสิ๊ ประสาท ประสาททั้งคนข้างใน ทั้งคนข้างนอก

อีตาบ้านี้อีกแล้วหรอจะบล็อคเบอร์ก็บล็อคไม่ได้เพราะว่าต้องติดต่อในฐานะลูกค้าอีกเป็นเลขานี้ทำไมต้องหดหู่กับชีวิตขนาดนี้เอาชีวิตที่แสนสดใสของฉันกลับคืนมา T^T ฉันเลือกที่จะเงียบแล้วไม่ตอบอะไรกลับไปเงียบดีที่สุดแล้วยิ่งเราดิ้นๆ กลับไปเดี่ยวมันจะได้ใจ

แกรก! (เสียงเปิดประตู)

ฉันไม่แม้แต่จะชายตาไปมองว่าใครเป็นคนเดินออกมาหรือเดินออกมาพร้อมกันหรือยังไงฉันพยายามเอาสมาธิทั้งหมดไปจ้องไว้ที่คอมและนั่งพิมพ์งานอย่างไม่สนใจฟ้าดิน

ตึง!!!

อุ้ย! ตกใจหมด (*⊙ ﹏ ⊙)

อยู่ๆ ผู้หญิงคนนั้นที่ยู่ในห้องเมื่อกี้ก็เอามือมาวางที่โต๊ะของฉันอย่างรุนแรง โถ่โต๊ะอย่างดีของฉันเป็นยังไงบ้างเจ็บมากไหมปลวกจะขึ้นโต๊ะฉันไหมเนี้ย

"นี่...เธอเป็นเลขาคนใหม่ของแฟนฉันใช่ไหม"

"แฟน...อ่อใช่ค่ะ" ฉันยิ้มปันจิมปันเจ้อใส่หน้าของผู้หญิงคนนั้นไปอย่างใสซื่อทั้งที่ในใจตอนนี้อยากจะสาบแช่งให้หล่อนไปลงนรกให้เรียบร้อยเผาพริกเผาเกลือส่งไปให้เรียบร้อยแล้ว

"ดี...อย่ามายุ่งกับแฟนฉันละเขาสั่งให้ทำอะไรก็ทำแต่อย่ามาเกินหน้าเกินตาฉันแล้วก็ดูแลแฟนฉันให้ดีด้วยละ"

".....ค่ะ" ฉันตอบอย่างช้าในขณะที่เธอคนนั้นไม่สนใจแม้แต่จะฟังคำตอบของฉันเลยด้วยซ้ำ ฉันได้เพียงมองเธอคนเดินลับสายตาไปขอให้ลิฟต์ค้างไม่ก็ตกๆ ลงไปเลยก็ดีเอ๊ะ! จะดีหรอถ้าตายที่นี่ก็เป็นผีเฝ้าที่นี่นิไม่เอาด้วยคนหรอกนะแบบนั้นนะ

"ฉันบอกให้เธอเข้ามาหาฉันทำไมเธอยังไม่เข้ามาอีก" เสียงเข้มของชายคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลังของฉันเพราะฉันมัวแต่มองอะไรไร้สาระเลยไม่ทันเห็นว่าเขาออกมาจากห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

"ก็คุณติดเอ่อ....ก็เลยไม่อยากเข้าไปกวน"

"ผมบอกให้อีกสักพักเข้าไปคุณก็ต้องเข้าไปเข้าไปข้างในเดี่ยวนี้"

"ค่ะๆ" แล้วทำไมจะต้องฉุนเฉียวขนาดนี้ด้วยไม่เข้าใจ -.,- ฉันรีบลุกและเดินตามเขาเข้าไปในห้องปากเสีย ขี้เหวี้ยง ชอบสั่ง ขี้ใช้ แล้วยังจะเอาแต่ใจอีกนะคนแบบนี้ต้องโตมาแบบไหนกันเนี้ย ฉันเดินเข้ามาในห้องของเขาและยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะของเขา

"จะยืนบื้ออีกนานไหม..นั่งสิ" บื้อ...นี้ไม่ติดว่าเป็นลูกชายของเพื่อนพ่อจะเดินเข้าไปตบหัวให้ทิ่มเลยไอ้หมาเอ๊ย ฉันเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างหน้าโต๊ะของเขา

"วันนี้ตอนเย็นผมมีนัดทานข้าวกับลูกค้าใช่ไหม"

"ใช่ค่ะ"

"นั้น...ผมสั่งให้คุณไปด้วยกับผมเย็นนี้"

"เดี่ยว! เดี่ยวนะคะ..ฉันเป็นเลขานะคะไม่ใช่คนใช้บ้านกริฟฟินดอร์จะได้หิ้วไปไหนก็ได้"

"ผมคุยงานกับลูกค้าคุณก็ต้องไปด้วยสิ"

"แต่อันนี้แค่นัดทาข้าวขอบคุณไม่เห็นจำเป็นจะต้องไปเลยนี่คะ"

"ผมบอกให้ไป..ก็คือไปฟังไม่รู้เรื่องหรอ" เขาเริ่มทำเสียงเข้มและทำหน้าจริงจังขึ้นมาอะไรของเขาวะเอาแต่ใจชะมัดแล้วแฟนเขาก็มีทำไมเขาไม่พาแฟนเขาไปละอย่างงี้เรียกว่าทำเกินหน้าเกินตาหรือเปล่า ต้องท่องไว้ในใจ งานคืองานนะโดโรธี

"...."

"รู้เรื่องนะ"

"ค่ะ"

"เดี่ยวผมมีประชุมตอนสิบเอ็ดโมงใช่ไหม"

"ใช่ค่ะ"

"นั้นไปได้ละ" เขาลุกขึ้นและเดินนำฉันออกไปปล่อยให้ฉันนั่งเอ่อเป็นยัยบ้าอยู่ที่เก้าอี้และเมื่อตั้งสติได้ก็เพิ่งจะคิดได้ว่าต้องเดินตามไปนี่หว่า

ห้องประชุม

เราเข้ามาในห้องประชุมฉันวางเอกสารเรียบร้อยแล้วจริงๆ ในการประชุมไม่ต้องมีฉันยืนอยู่ตรงนี้ก็ได้ฉันเลยกลับมานั่งที่โต๊ะเผื่อว่ามีใครมาติดต่องานจะได้ไม่พลาด

ติ่ง! (เสียงข้อความ)

เอาอีกละคราวนี้ขอให้เป็นข้อความเรียกเก็บเงินไม่ก็ข้อความดูดดวงก็ได้ไม่เอาข้อความของอีตานั้นก็แล้วกันไม่ก็ทำประกันชีวิตก็ได้

'สรุปว่าเย็นนี้เจ้านายคุณว่างที่จะมาทานอาหารเย็นกันผมไหมครับ'

เห้อ...เจ้าเก่าเจ้าเดิมจริงๆ นี่ว่างมากงานไม่มีทำหรือยังไงถึงได้ว่างนั่งพิมพ์ชวนคนอื่นเขาไปแดกข้าวเนี้ย

'ไม่ได้ค่ะตอนเย็นคุณเจอาร์มีนัดทานข้าวกับลูกค้าคนสำคัญแล้วค่ะคงไม่ว่างนะคะ'

ฉันพิมพ์ตอบเขากลับไปอย่างสุภาพ

'เสียดายจังแล้วคุณไปด้วยหรือเปล่า'

เผือกจริงๆ นี่โตมาด้วยเผือกหรือยังไงเนี้ยเลิกทำธุรกิจโรงแรมแล้วไปทำเผือกส่งออกขายดีกว่าไหมจะได้ไม่ต้องเดือดร้อนใครได้เงินเยอะด้วย

'ฉันไม่ได้ไปทำไมฉันจะต้องไปด้วยนั้นไม่ธุระของฉัน'

ตอบแบบนี้แหละดีแล้วตอบให้มันเดาไม่ออกก็บอกให้ได้ใจไปเลยว่าไม่ได้ไปจบง่ายดีไม่มีสะดุด

"ทำอะไร"

"อุ้ย! พอดีลูกค้าของคุณเจอาร์เมื่อวานที่ชื่อพีทเขาอยากจะนัดทานข้าวกับคุณวันนี้ตอนเย็นฉันเลยบอกไปว่าคุณมีนัดแล้ว"

"งั้นหรอ"

"ค่ะ"

"เธอ...เดี่ยวออกไปข้างนอกกับฉัน"

"ข้างนอก..ไปไหนหรอคะ"

"ไปดูชุดของเธอที่ใส่เย็นนี้ยังไงละ"

"แต่ไม่เห็นจะต้องออกไปซื้อเลยนี่คะ..ชุดฉันก็มี"

"ฉันจะไปก็คือไปไม่ต้องเถียงจะได้ไหมอีกห้านาทีเตรียมตัวได้เลย" ห้านาทีให้ฉันเตรียมตัวจะบ้าเก็บของเนี้ยนะเจอาร์ทำเป็นไม่สนใจและเดินเข้าห้องของเขาไปตามระเบียบ โหย คนอะไรเอาแต่ใจตัวเองชะมัดเลยฉันรีบใช้เวลาทุกอย่างให้คุ้มค่าที่สุดในการเก็บของและเก็บรายละเอียดงานทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะใส่ลงในกระเป่าอย่างเรียบร้อย

"เสร็จหรือยัง"

"เสร็จแล้วค่ะ"

"ดี..เธอขับนะเอารถเธอไป"

"อ้าว..แล้ว"

"ทำไมเวลาฉันสั่งเธอต้องมีคำถามตลอดหะ เป็นเครื่องตอบรับอัตโนมัตหรือไงหะ" เขาทำหน้าเข้มขรึมแล้วทำท่าทางดุขึ้นมาทันที ทำไมฉุนเฉียวตลอดเมนส์ไม่มาหรือไงอ่า งื้ออ T^T

"เอ่อค่ะๆ" ฉันเดินตามเขาไปที่ลิฟต์และลงไปยังชั้นจอดรถของสำนักงานก่อนที่จะพาเขาขึ้นรถของฉันไปทันที

"ไปไหนคะ"

"ไปห้างในเครือของฉันละกัน"

"ห้าง JJR ใช่ไหมคะ"

"อื้ม" เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นและปล่อยให้ฉันขับรถอย่างเงียบเหงาเดียวดายนี้เขาไม่คิดจะคุยอะไรหรือคุยกับฉันบ้างเลยหรอนี้มันเงียบเกินไปนะจะเปิดเพลงก็ไม่กล้ากลัวจะไม่ชอบอีกโอ๊ยเอาใจยากจริงเลยโว้ยยยยย -*-

ณ ห้าง JJR

ฉันมาจอดในที่จอดวีไอพี ที่จอดได้ไม่ใช่เพราะว่าเขาเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของที่นี่หรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าฉันนะมาช็อปปิ้งที่นี่บ่อยมากจนเรียกว่าเป็นเมมเบอร์คนสำคัญของที่นี่เลยก็ว่าได้

"สวัสดีคะคุณโดโรธีวันนี้มาช็อปหรอคะ" พนักงานตรงทางเข้าห้างทักฉันอย่างเป็นกันเองเนื่องด้วยว่าฉันมาบ่อยจนพนักงานจำหน้าได้มากกว่า

"ค่ะ...ก็นิดหน่อยนะค่ะ"

"ขอให้สนุกนะคะ" ระหว่างที่นางพูดกับฉันแต่สายตาของนางไม่ได้มองฉันแม้แต่น้อยเขามองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังของฉันนั้นเอง เหอะ! หน้าตาก็ดีแต่นิสัยแย่หล่อให้ตายก็ไม่รู้สึกอะไรด้วยหรอกจำไว้

"คุณมาที่นี่บ่อยหรอ"

"บ่อยอยู่..ฉันมาซื้อของที่นี่บ่อยค่ะ"

"อื้ม..." เขาเดินนำฉันไปโดยไม่พูดอะไรสักคำอ้าว...ยังงี้ก็ได้หรอชวนเรามาให้เราพามาแล้วก็มาเดินทิ้งกันแบบนี้เดี่ยวจะแกล้งเอาคืนวันหลังคอยดูเถอะนะเราทั้งสองคนเดินมาและมาหยุดที่หน้าร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่ง

"ไชน์นิ่ง...ร้านนี้หรอคะ" ฉันหันไปถามเขา เขาแค่เพียงใช้หางหาหันมามองเท่านั้นแต่ว่าไม่พูดอะไรเขาเดินเข้าไปในร้านข้างนอกร้านดูไม่น่าสนใจแต่ว่าภายในร้านสวยดีตกแต่งภายนอย่างหรูหราสวยงามเป็นสีโทนที่ฉันชอบฉันชอบสีคลุมโทนแบบขาวดำเทาอะไรแบบนี้ไม่ค่อยชอบสีฉูดฉาดสักเท่าไหร่

"ชุดที่ผมสั่งไว้เอามาเลยครับ"

"ค่ะๆ"

"ชุดที่สั่งไว้..." ฉันหันไปมองหน้าเขาหมายความว่ายังไงคือเขาจะให้มาซื้อที่นี่อยู่แล้วหรือว่ายังไง ฉันมองหน้าเขาแต่ว่าเขาไม่ได้พูดอะไรกลับมาจนกระทั่งพนักงานยกกล่องสำดำที่ดูหรูสุดๆ มาไว้ข้างหน้าของฉัน

"เอาไปลองสิ" เขาพูดเสร็จแล้วเดินไปนั่งรอที่โซฟาแล้วมองหน้าฉันประมาณว่า ไปสิไปลอง อย่างไงอย่างงั้นแหละฉันเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าและแกะกล่องออกมามันคือเสื้อเชิทคอปกสีขาวกับกระโปรงสีดำพอใส่แล้วทำไมดูสวยแบบทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีร้านเสื้อผ้าดีๆ แบบนี้อยู่บนโลกไม่งั้นจะมาทุกวันเลย ฉันใส่แล้วเดินออกไปให้เขาดู

"0_0" สายตาของเขาที่มองฉันมันคืออะไร ทำไมมันน่าเกลียดหรือว่ายังไง

"เป็นยังไงบ้าง" ฉันหมุนตัวให้เขาดู

"เอ่อ...ก็ดี" เขาตอบแต่ไม่หันขึ้นมามองให้ดีแล้วยังงี้จะรู้ไหมว่ามันดีหรือไม่ดีอ่ะทำเป็นไม่สนใจเชอะ แต่ทำไมมันรู้สึกหวิวๆ นะกระโปรงนี้มันดูก็ยาวนะแต่ทำไมเวลาใส่มันสั้นๆ จังเลยแหะฉันเลยเดินกลับไปเปลี่ยนชุดและใส่ชุดเดิมกลับมาจ่ายเงิน

"ไม่ต้องจ่ายค่ะ..เสื้อผ้าชุดนี้จ่ายแล้วค่ะ"

"คะ...จ่ายแล้ว" ฉันถามแบบงงๆ พร้อมหันไม่มองหน้าของเขาที่นั่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อยู่ที่โซฟานั้น พนักงานใส่กล่องให้ฉันอย่างเรียบร้อย

"ขอบคุณมากนะที่ซื้อให้"

"เปล่าฉันก็แค่อยากให้เธอใส่ดีๆ ไปฉันจะได้ไม่ต้องอายเขาว่ามีเลขาแก่"

"หะ..." แก่งั้นหรออีตาบ้าฉันเพิ่งสามสิบเท่านั้นนะฉันยังไม่แก่ขนาดนั้นสักหน่อยนะหน่อยพูดจาแบบนี้เดี่ยวจะปล่อยให้ไปคนเดียวไม่ไปด้วยแล้ว T^T ฮือโดนแกล้งอ่าไม่ยอม!!!

"เดี่ยวคุณไปส่งผมที่สำนักงานแล้วก็มารับผมที่คอนโดด้วย"

"หะ..ทำไมคุณไม่เอารถของคุณไปละ"

"ประหยัดดีไปคันเดียวกันแหละผมขี้เกียจขับรถ" ทำไมอยู่ๆ ก็เป็นง่อยขึ้นมาเลยหรือไง หะ! ตั้งแต่เรื่องตอนนั้นที่ให้ไปรับละ อะไรจะขนาดนั้น

"งั้นให้ฉันไปรับกี่โมงดีคะ"

"สักหกโมงเย็นก็มารับได้แล้ว"

"ค่ะ" เราคุยกันระหว่างที่อยู่ในรถและนั้นเป็นประโยคสุดท้ายที่เราคุยกันเขาเป็นคนไม่ค่อยพูดเนอะว่าไหม...นี่ฉันถามใครละเนี้ยเอาจริงๆ ทั้งปากร้ายนิสัยเสียเอาแต่ใจนี้ได้ใครมาเนี้ยเพื่อนของพ่อฉันคุณลุงท่านออกจะนิสัยดี ระหว่างที่ฉันนั่งเงียบและกำลังขับรถกลับนั้นเองก็ต้องผ่านร้านชาไข่มุกร้านโปรดของฉัน

"เออ...ฉันขอแวะร้านอะไรแปบนึงได้ไหม"

"ร้านอะไร"

"คือ...ฉันชอบกินชาไข่มุกร้านนี้มากขอแวะซื้อก่อนกลับแปบนึงได้ไหม" ฉันถามเขา

"อื้มๆ ตามสบายสิแต่ผมไม่ลงไปนะ"

"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ" ฉันยิ้มอยางดีอกดีใจเหมือนถูกหวยสามสิบล้านบาท หุหุ ^0^ ในเรื่องไม่ดีก็ยังมีเรื่องดีๆ อยู่นั้นแหละ ฉันหาที่จอดรถซึ่งไม่ไกลจากร้านมากและลงจากรถไปเพื่อซื้อชาไข่มุกของโปรดของฉัน ลั้ลล้า ลั้ลลั้นล้า สบายใจ ><

"วันนี้รับอะไรดีคะ"

"เอาชามะลิค่ะพุดดิ่งนมสดด้วยค่ะ"

"ค่ะวันนี้รับทาร์ตไข่ด้วยไหมคะ"

"มีเหลือหรอคะ"

"ค่ะ..วันนี้คุณลูกค้ามาเร็วเลยยังเหลืออยู่ค่ะ"

"เอาสัก....สองกล่องค่ะ" เอาไปเผื่อเขาด้วยดีกว่าอาจจะชอบกินหรือไม่ชอบกินก็แล้วแต่...แต่ก็อยากตอบแทนที่ซื้อชุดสวยๆ ให้ใส่

"มาคนเดียวซื้อไปสองกล่องซื้อไปให้ใครหรอ" เสียงของใครบางคนด้านหลังทำให้ฉันต้องเหลียวหลังกลับไปมองด้วยความลุ้นระทึกยิ่งกว่าหนังผี นายนี่อีกแล้วหรอ!!!

"นี่...ถามจริงว่างมากป่ะเนี้ย" ฉันถามอย่างหงุดหงิด

"ว่าง...ถ้าเป็นเธอละก็แค่ไหนฉันก็ว่าง"

"ว่างมากขนาดนั้นเอาเวลาไปทำตัวเองให้ดีขึ้นเถอะ" ฉันพูดและเดินไปหยิบของที่ได้แล้วและกำลังจะจ่ายเงิน

"ลาออกสะสิเดี่ยวฉันเลี้ยงเธอเอง" คำพูดของเขาทำฉันหยุดชะงักในทันที

"เหอะ...เลี้ยง สภาพ...ทั้งบริษัทนายไม่พอค่ารองเท้ากับกระเป๋าของฉันด้วยซ้ำ"

"...." เป็นไง พูดไม่ออก บอกไม่ถูกละสิ๊

"นายรู้จักฉันมานานนี้ฉันไม่ชอบให้ใครมาเลี้ยงฉันมีมือมีตีนทำมาหากินเองได้แล้วบ้านฉันก็ไม่ได้จนขนาดจะต้องแบมือขอนายหรอกนะ"

"แล้วทำไมเธอต้องมาทำงานเป็นเลขาให้มันด้วยหรือว่าเดี่ยวนี้ชอบเลียขาแล้ว"

เห้ยยยย ตรูจะเลียขา เลียอะไรมันก็เรื่องของตรู !!! (゜Д゜)

"อย่ามาพูดแบบนี้กับฉันนะอายคนอื่นเขาบ้าง"

"ทำไมฉันบอกให้เธอลาออกทำไมเธอถึงไม่ลาออกถ้าเธอไม่สนใจมันจริงๆ" เขาเริ่มใส่อารมณ์มาในการสนทนามากขึ้น

"นายเลิกยุ่งกับฉันสักที...เราไม่ยุ่งเกี่ยวกันมาหลายปีแล้วนะเพราะฉะนั้นปล่อยมันไปแบบนั้นนะมันดีอยู่แล้ว" ฉันพูดแล้วเอาเงินวางบนโต๊ะแล้วหยิบของออกมาจากร้านทันทีฉันเดินมามาด้วยความเร็วแสงจนมาถึงรถที่จอดอยู่ฉันวางของลงที่เบาะหลังอย่างเบามือและพยายามตั้งสติตัวเองให้มั่นคงก่อนที่จะออกรถ

"ซื้อมาทำไมเยอะแยะ"

"คือ...ฉันเห็นว่าทาร์ตไข่มันน่ากินแล้วก็อร่อยดีฉันเลยซื้อมาฝากขอบคุณที่ซื้อชุดให้ฉัน"

"ทาร์ตไข่งั้นหรอ"

"อื้ม...อร่อยนะ" ฉันพูดแล้วค่อยๆ ออกรถออกมาจากตรงนั้นทันทีฉันขับรถไปส่งเขาที่คอนโดโดยต้องมารับเขาในเวลาหกโมงเย็นซึ่งตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสามครึ่งแล้วฉันเลยต้องรีบกลับมาแต่งตัวก็ไม่ได้แต่งอะไรมากหรอกฉันไม่ชอบแต่งหน้าเยอะชอบแต่งอ่อนๆ มากกว่าฉันทำผมลอนนิดหน่อยก่อนที่จะทาลิปจบงาน ปังงงงงงปุรีเย้จ้าาาา

"สวยจริงใครเนี้ย" ฉันบอกตัวเองในกระจกก่อนที่จะลงมาข้างล่าง

"สวยจังวันนี้จะไปไหนหรอ"

"พอดีวันนี้เจอาร์มีนัดทานข้าวกับลูกค้าตอนเย็นเพื่อนของพ่อนะคะคุณลุงจอร์นนะคะ"

"อ่อ"

"เขาเลยให้หนูไปเป็นเพื่อนด้วยนะคะ"

"อ่อ...อย่างงี้เองขับรถไปดีๆ นะ" พ่อฉันยิ้มร่าอย่างมีเลศนัย

"ค่ะ" ฉันเดินออกมาจากบ้านพร้อมรองเท้าส้นสูงคู่ใจสีดำคู่โปรดของฉันแต่ความรู้สึกคือกระโปรงมันสั้นไปหน่อยนะแต่ต้องนั่งระวังๆ หน่อยฉันขับมาจอดที่หน้าคอนโดเวลาหกโมงพอดีเป๊ะ ฉันกดโทรศัพท์เพื่อโทรหาเขาแต่เขาก็เดินออกมาจากประตูพอดี

"ชุดสวยนะ"

"0////0 ขอบคุณค่ะ" เขาชม...เป็นครั้งแรกที่เขาชมนะเนี้ย นึกว่าจะด่ากว่าแก่สะอีก

"ยังดีที่ใส่แล้วดูไม่แก่" อุสาจะดีใจแล้วนะว่าชม ไม่น่าเลยตรู

"แก่...นี้ฉันดูแก่ขนาดนั้นเลยหรือไง" ฉันถามอย่างหัวเสีย

"เปล่า...เกือบๆ" เกือบ!! เกือบนี้หมายความว่ายังไง

"นั้นไปคนเดียวเลยไหม" ฉันพูดแล้วทำท่าจะลงจากรถ

"ไม่ได้นี่เป็นคำสั่ง" เอะอะนู้นก็คำสั่งนี้ก็คำสั่งอะไรๆ ก็คำสั่ง จะสั่งเอาโล้หรือไงไม่ใช่บริการเซอร์วิชนะจะได้ส่งนู้นนี้นั้นได้ตามใจชอบฉันออกรถไปจนถึงโรงแรมแห่งหนึ่งไม่ไกลมากแต่ว่ามีร้านอาหารอยู่ด้านบนฉันเคยมากินเมื่อนานมาแล้วมันอร่อยดีแต่ความทรงจำมันดำมืดมิดปิดปี๊ไปหน่อยเท่านั้นเอง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***