บทนำ

บทนำ

ช่วงฤดูใบไม้ผลิในประเทศอังกฤษมักจะมีสภาพอากาศที่ค่อนข้างแปรปรวน แต่เช้าวันนี้บรรยากาศค่อนข้างอบอุ่นทำให้เขาอยากออกไปเดินเล่นสักเล็กน้อยเพียงแต่ว่าไม่สามารถออกไปได้ด้วยเหตุผลที่น่าชัง

เด็กหนุ่มนั่งกอดเข่ามองต้นไม้สีเขียวชอุ่มผ่านหน้าต่างบานใหญ่ ดวงหน้าเรียวรูปหัวใจ จมูกเชิดโด่งเป็นสัน ริมฝีปากสีชมพูกระจับ ดวงตากลมโตสีฟ้าอมน้ำเงิน ผมเส้นเล็กสีน้ำตาลเข้ม และผิวขาวบริสุทธิ์เหมือนหิมะถูกแสงแดดจากดวงอาทิตย์ทอส่องลงมากระทบร่างดูงดงามราวกับเทวดาตัวน้อยบนสวรรค์

ก็อกๆๆแก็ก!

เสียงเปิดประตูและการปรากฏตัวของผู้มาใหม่ไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มละความสนใจจากวิวด้านนอกได้ เขายังคงนิ่งเฉยและทอดสายตาออกไปไกลแสนไกล...

“ขอโทษที่กวนเวลาพักผ่อนครับ...นายท่านเรียกหาคุณสมิธครับ” ร่างบางเจ้าของชื่อตัวสั่นขึ้นนิดๆ หันมามองผู้มาเยือนด้วยสายตาแข็งกร้าว

“กูไม่ไป!” จบประโยคหนังสือที่อยู่ข้างตัวก็ถูกมือบางขว้างออกไปแทบจะในทันที บอดี้การ์ดหนุ่มรีบขยับตัวหลบอย่างรู้ทัน

เพราะนี่ไม่ใช่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งแรกสักหน่อย

เมื่อครั้งแรกไม่โดน ครั้งที่สอง สามก็ตามมาติดๆ จากนั้นก็เกิดตามมาอย่างต่อเนื่อง บอดี้การ์ดหนุ่มร่างใหญ่ทำได้เพียงหลบและปัดป้องเป็นพัลวัน ไม่กล้าที่จะเข้าไปหยุดหรือเอ่ยปากปากห้ามเด็กตัวเล็กๆคนนี้ด้วยซ้ำ

ใครจะไปกล้า...ทุกคนที่นี่ต่างรู้ดี

คนนี้คนโปรดของนาย....

ตึง!เสียงกระแทกที่หน้าประตู ทำให้สงครามฝ่ายเดียวของสมิธหยุดชะงัก เขาหันไปมองการปรากฏของใครอีกคน เมื่อร่างนั้นปรากฏแก่สายตา ขาเรียวจึงเผลอขยับก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวอย่างไม่รู้ตัว

“เป็นอะไรอีกมิทตี้?” ชายหนุ่มหรี่ตามองไปทั่วห้อง ก่อนจะโบกมือให้ลูกน้องออกไปแล้วหันไปถามผู้ลงมือโดยไม่ต้องสงสัย หลักฐานคามือซะขนาดนี้

“เรื่องของกู มึงไม่ต้องมาเสือก!” ดวงตาสีเขียวเข้มวาวขึ้นจนสมิธขนลุกไปทั้งตัว ขายาวก้าวจากประตูถึงอีกคนในเวลาไม่กี่วินาที มือเรียวยาวแต่แข็งแกร่งคว้าหมับเข้าที่กรามของคนตัวเล็กกว่าอย่างแรง

“พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าปากดีนัก” ชายหนุ่มตัวสูงกดเสียงเข้ม กดหน้าลงไปใกล้คนที่ตัวเล็กกว่าเขามากนัก

“กูก็บอกแล้วใช่ไหมว่ามึงมันเลว อึก!” แรงบีบที่มือเพิ่มขึ้นจนเด็กชายเจ็บร้าวไปทั่วทั้งหน้า แต่เขาก็ไม่ยอมเอ่ยปากขอร้อง ไม่เคยยอมลงให้อีกคนเลยสักครั้ง

ชายหนุ่มมองท่าทางของคนตัวเล็กแล้วก็ยิ่งโกรธ เขาคลายแรงบีบลงเล็กน้อยแล้วกระแทกริมฝีปากบางกับกลีบปากเล็กของอีกคนอย่างแรง ชายหนุ่มบดจูบใส่อีกคนอย่างรุนแรงและกรุ่นโกรธ โพรงปากสมิธคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือดจากรสจูบที่รุนแรง มือเล็กกำแน่นทุบอีกคนอย่างไม่ยินยอม แต่สุดท้ายก็ถูกมือแกร่งรวบไว้ในมือเดียว

สมิธถูกลงโทษจนปากแตกไปหลายแผล จนกระทั่งเด็กหนุ่มหายใจไม่ทันแล้วเกิดการสำลังลมหายใจอีกคนจึงดูดริมฝีปากอิ่มแรงๆส่งท้ายก่อนจะยอมถอนจูบออกมา

ชายหนุ่มใช้นิ้วลูบเบาๆที่ริมฝีปากอิ่มของเด็กหนุ่มที่แดงช้ำจากการลงทัณฑ์ของเขา สมิธหันหน้าหนีด้วยความรู้สึกเกลียดชัง ถ้ามันสอดลิ้นเข้ามาครั้งนี้เขาจะกัดมันให้ขาดจริงๆ

“จิมบอกพี่ว่ามิทตี้ไม่กินผัก จริงรึเปล่า?” ชายหนุ่มเลือกที่จะถามเปลี่ยนเรื่อง ไม่ได้ใส่ใจสิ่งที่เด็กน้อยทำลงไปก่อนหน้านี้ ให้ได้ระบายอารมณ์บ้างก็ดี ของพวกนั้นหาซื้อเมื่อไหร่ก็ได้

“…”

“สมิธ พี่ถามก็ตอบ” เขากดเสียงเข้มขึ้น เชยคางเล็กให้เขาสามารถมองสบดวงตาสีมหาสมุทรได้อย่างชัดเจน

“กูไม่อยากกิน...ไม่ชอบ”

“ผักมีประโยชน์ มิทตี้กำลังโตต้องได้รับสารหารให้ครบถ้วน”

“มึงจะบังคับอะไรกูนักหนา แค่นี้ยังไม่พออีกใช่ไหม!” เด็กหนุ่มระเบิดอารมณ์อย่างสุดจะทน แต่อีกคนกลับพูดด้วยน้ำเสียงเรียบลื่นพร้อมรอยยิ้มน่ารังเกียจที่เขาชิงชังอยู่ตลอดเวลา

“เอาอย่างนี้ ถ้ามิทตี้ยอมกินผักจะขออะไรพี่ก็ได้หนึ่งอย่าง ดีไหม?”

“อะไรก็ได้อย่างนั้นหรอ” ดวงตาของสมิธทอประกายอย่างมีความหวัง

“ใช่”

“ถ้าอย่างนั้นกูขอ...” สมิธกำลังจะเอ่ยต่อแต่คนตัวโตก็ดับฝันเขาด้วยประโยคที่เขาไม่อยากได้ยิน

“ยกเว้นอิสระ...ยังไม่ใช่ตอนนี้” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแววตาสีเขียวเย็นชาขึ้นชั่วแวบหนึ่งก่อนจะกลับไปราบเรียบดังเดิม

“แล้วมันเมื่อไหร่! ทำไมต้องทำแบบนี้ลูคัส...ทำไมต้องเป็นกู” สมิธเอ่ยถามด้วยความสับสนไม่เข้าใจ เขาทำอะไรผิด เข้าไปก้าวพลาดตอนไหน ทำไมชีวิตเขาถึงเป็นอย่างนี้…

ต้องมาติดอยู่ในขุมนรกที่หาทางออกไม่เจอ

+++++++++++++++++++++

บทนำเราจะมาเบาๆก่อนนะจ๊ะ ไม่ม่ามากเราเน้นหื่น หึหึ เอาล่ะคุณอยู่ทีมไหน :กอด1:

#มิทตี้ #ลูคัส #คนโปรด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***