1.

...สายลมเย็นบัดผ่านทุ่งหญ้ากว้างภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ ท้องฟ้าที่เคยปลอดโปร่งกลับถูกปกคลุมด้วยเมฆสีดำลอยเคลื่อนตัวมา เสียงฟ้าร้องดังเป็นระยะ หยดน้ำตกลงมาจากท้องฟ้ากระทบใบหน้างดงามของเด็กชายผู้หนึ่ง ที่นอนแผ่อยู่ตรงลานหญ้า เปลือกตาสีขาวค่อยๆปรือขึ้น เมื่อรู้สึกถึงความเย็นแฉะบนใบหน้า...

...เด็กชายลุกขึ้นปัดเศษดินที่เสื้อผ้าของตัวเอง "นายน้อย นายน้อย'นิโคลัส'ขอรับ!" ชายวัยกลางคนวิ่งตามหาเจ้าของชื่อที่ตนเรียก "มีอะไรหรอ'อีริค' " ...

...นิโคลัสเอ่ยถามพ่อบ้านของตนพลางปัดเศษดินออกไปจนหมด "โถ่ นายน้อย ข้าตามหานายน้อยทั้งวัน ข้าไม่นึกว่าท่านจะมานอนอยู่ที่นี้ ร่างกายของท่านยังไม่แข็งแรง หากโดนน้ำฝนนิดหน่อยก็คงจับไข้ได้เลยนะขอรับ"ใบหน้าของอีริคเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ...

..."อืม ขอโทษนะที่ทำให้นายเป็นห่วง ถึงข้าเป็นอะไรไปก็ไม่มีใครเขาสนใจหรอก ข้าจะกลับแล้ว เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ ไม่ต้องไปส่งข้า" จบคำพูด ร่างของนิโคลัสก็เดินกลับไปในห้องของตน ระหว่างทางเดินที่ว่างเปล่าไม่มีสาวใช้สักคน ถ้ามิสิถึงจะแปลก...

...บุตรชายคนที่2 ของดยุกพาเธียร์ นิโคลัส พาเธียร์...

เป็นเศษสวะที่ทุกคนต่างเกลียดเขา เหตุผลคือเขาเป็นคนที่ทำให้ดัชเชสคนก่อน เสียชีวิตหลังคลอดนิโคลัสออกมา มันทำให้นิโคลัสขาดความอบอุ่นอย่างที่เด็กควรจะได้รับจากคนรอบข้างอย่างที่ควรจะเป็น

หลังจากที่ท่านแม่เสียไปไม่นาน ดยุกพาเธียร์ก็ได้แต่งงานกับภรรยาใหม่แถมมีลูกชายติดสอยห้อยตามมาด้วย นิโคลัสถูกแม่เลี้ยงและเหล่าสาวใช้ กลั่นแกล้ง ตลอดระยะเวลา4ปี เขาต้องทนทุกข์ทรมานทุกวันอย่างกับตายทั้งเป็นอย่างนั้น

เขาอยากกลับบ้าน แต่นี่คือบ้านของเขา และเป็นบ้านที่ไม่ต้อนรับเขาเช่นกัน เวลาผ่านไปนิโคลัสได้บ้างแค้นตระกูลพาเธียร์ ขุดรากถอนโคน จนหมดสิ้น และเป็นตัวร้ายที่อยากได้ความรักจากนางเอกผู้แสนอ่อนโยน แต่สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ เขาถูกพระเอกฆ่/า อย่างน่าสมเพชและพระนางก็ได้คู่กันตลอดไป ความรักที่นิโคลัสมีให้เธอตลอด13ปี กลับแพ้เวลาแค่8ปี ทำไมกัน..นั่นสิทำไมกัน

ผมตายแล้วเกิดใหม่ซ้ำๆนี่รอบที่7แล้วล่ะ ในชาติก่อนผมถึงได้รู้ว่าตังเองเป็นตัวละครในนิยาย เรื่อง องค์หญิง'เคียร่า'ผู้อ่อนโยน

ความทรงจำทั้ง6ชาติไหลเข้ามาในหัวเป็นฉากทั้งเหตุการตา/ย ผมถึงจำทุกอย่างได้ ทำไมตัวเองถึงได้โง่ขนาดนี้นะ เกิดใหม่รอบที่7 ผมจะต้องเปลี่ยนมัน ไม่อยากเป็นแบบนั้นอีกแล้ว ผมทำอะไรผิด อย่าเกลียดผมเลยนะ

ตอนนี้ผมอายุ12อยู่เลยเนื้อเรื่องหลักคงจะเริ่มอีก4ปีครับ 4!!! ปี มืดแปดด้าน ผมเริ่มติดพูดคำแปลกๆแล้วสิ พระเอกเรื่องนี้ก็ไม่ได้หล่อหรอก(กัดฟันพูด) หล่อสู้ตัวร้ายบางคน(ตัวเอง)ยังไม่ได้

"ก๊อกๆ ขออะ..อนุญาตค่ะนะ..นายน้อย ท่านดะ..ดยุกเรียกไปร่วมโต๊ะอาหารค่ะ!" เสียงสาวใช้พูดกระตุกกระตัก "อืม"ผมตอบสาวรับใช้ ที่ดูหวาดกลัวก่อนนางจะเดินออกไป

ก็แน่ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายอีก เมื่อวานสาวใช้คนนั้น สาดหมึกปากกาใส่หน้าผม ผมเลยลงโทษนางนิดหน่อย โดยการเอามีดเล่มเล็กที่พกเอาไว้เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินกรีดข้อมือ เลือดของนางไหลออกมาเป็นสายเลยล่ะ ใครใช้ให้มาสาดหมึกใส่ผมล่ะ หมึกมันซักไม่ออกซะด้วยยิ่งเสื้อผมเป็นสีขาวๆอยู่ สาวใช้ที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็พากันหน้าซีดกันเป็นแถบ บ้างก็เป็นลมล้มพับ

ผมเดินไปถึงบานประตูใหญ่ค่อยเปิดประตูเข้าไป ในห้องอาหาร ก่อนจะทำความเคารพ(สวัสดียามเย็นครับท่านดยุก ท่านดัชเชสและท่านชาย(พี่ชายต่างแม่)บรรยกาศที่เดิมดู สดใสพอผมก้าวเข้าไปในห้องอาหารบรรยากาศที่ดูมีความสุขกลับมีความกดดันเข้ามาแทนที่

พวกเขามองผมอย่างรังเกียจ ผมเผลอสบตากับพี่ชายต่างแม่ก่อนจะแบนสายตาออกมา เขามองผมแปลกๆ จะโดนเกลียดรึเปล่านะ เขาเป็นคนที่น่ากลัวมากเลยล่ะ แต่ไม่ใช่ตอนนี้หรอก เป็นถึง1ในพระเอกและเป็นหนึ่งในฮาเร็มของ เคียร่า

แม่เลี้ยงของผมพูดขึ้น"ท่านพี่คะ! ทำไม่ถึงเชิญมันมาทานอาหารร่วมกับเราล่ะคะ น้องทานไม่ลงหรอกนะ!!"ถามว่าสนหรอก็ไม่ สุรเสียงทุ้มของชายที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะเอ่ยขึ้น"ถ้ามากันครบแล้วก็เริ่มทานเถอะ"น้ำเสียงนั้นดูไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ที่ผมมาร่วมโต๊ะแฮะ ที่เรียกมาคงจะมีเรื่องจะพูดกับผมสินะ

พอทุกคนทานข้าวเสร็จ ไม่มีใครปริปากที่จะพูดสักคน ผมเลยถามว่าท่านพ่อถึงเรื่องที่เรียกผมมา"ท่านดยุก เรียกลูกมามีอะไรรึเปล่าครับ"สีหน้าเขาดูแปลกใจที่อยู่ๆก็เรียกว่าท่านดยุกตั้งแต่คำทักทายตอนแรกด้วยแทนที่ปกติจะเรียกท่านพ่อตลอด "ที่ข้าเรียกเจ้ามาเพราะพรุ่งนี้เป็นวันปลุกพลังของเจ้า เจ้าจะได้ตารางเรียนพิเศษ หลังปลุกพลัง บางวิชาเจ้าต้องเข้าเรียนกับพี่ของเจ้าด้วย เจ้าคงจะไม่ทำให้ข้าผิดหวังไปมากกว่านี้นะนิโคลัส"

หลังท่านพ่อพูดจบ ท่านแม่ผู้ผุดจากของขยะก็พูดขึ้นมา"ทำไมต้องให้มันเรียนกับลูกชายของน้องด้วยล่ะคะ ท่านพี่ เดี๋ยวลูกน้องจะติดสิ่งที่น่ารังเกียจมาด้วย!" โห ป้า!! พูดงี้ตัวต่อตัวมั้ยหลังเซเว่นปิดมั้ย เอ๊ะ!! แต่เซเว่นคืออะไรอ่ะ คำใหม่หรอ แล้วมันมาอยู่ในหัวผมได้ไง?

"ระวังคำพูดด้วย 'ริฮันน่า กาเบรียลล่า' ยังไงนิโคลัสก็คือลูกของข้า ข้าจะถามขอถามเจ้า'อีธาน' เจ้ายอมให้นิโคลัสเรียนร่วมด้วยหรือไม่'

โอ้!ชื่อ อีธานหรอกหรอ เหมือนผมจะลืมชื่อพี่เขาแฮะ

อีธานหันมามองผมก่อนจะตอบท่านพ่อไป ผมคิดว่ายังไงเขาก็คงไม่ให้ผมเรียนด้วยหรอก เพราะ8ชาติที่ผ่านมาผมต้องไปหาอ่านในห้องสมุดเองทั้งหมดด้วยตัวคนเดียว

"แล้วแต่ความต้องการของท่านพ่อ ข้ายังไงก็ได้ครับ" ผมแอบตกใจปนตื่นเต้นนิดหน่อย เพราะมันเป็นครั้งแรกที่ผมได้เรียนโดยที่มีอาจารย์สอน แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าผมได้เรียนแบบนี้แต่แรก ที่ตรงนั้นควรเป็นของผม

แต่ชั่งมันเถอะ! ถึงจะได้ที่ตรงนั้นมาแต่ร่างกายและจิตใจผมมันแตกสลายไปหมดแล้วล่ะ! แต่ไม่ต้องห่วงผมหรอกนะ!!

หลังจบจากการพูดคุย ผมก็ได้ขอตัวออกมา เพราะพระจันทร์คืนนี้มันสวยมากเลยล่ะ กะว่าจะแวะมาดูสักหน่อย แต่กลับไม่พ้นเสียงแซะของเหล่าสาวใช้บางตัว "ยังมีหน้ามาดูพระจันทร์อีกนะ ถ้ามันไม่เหมาะกับคนอย่างแกหรอก เจ้าตัวน่ารังเกียจ!! เห็นว่าเมื่อวานแกกล้าทำร้ายน้องสาวชั้นสินะ!!" สีหน้าสาวใช้แดงเพราะแรงโกรธแค้นที่นิโคลัสทำร้ายน้องสาวของนาง

...เป็นพี่น้องกันหรอกหรอ ก็ว่าล่ะทำตัวต่ำไปวันๆ "เป็นแค่คนใช้กล้าด่าเจ้านาย ข้าควรไล่เจ้าออกจากบ้านของข้ามั้ย ตอบมาสิ"...

"เจ้ามีสิทธิอะไรไล่ข้าออกไป!! เจ้าตัวน่ารังเกียจที่ฆ่/าแม่ตัวเอง!!!" เส้นความอดทนของใบหน้างามขาดลง มีดปลายแหลมที่ตอนนี้จี้อยู่ที่ลอคอของ สาวใช้ หยดเลือดไหลเป็นทางยาว เปรอะเปื้อนมือขาวที่บัดนี้ถูกยอมด้วยเลือด "ว่าไง~มีดเล่มนี้แหละที่กรีดแขนน้องเจ้า ต่อไปก็ถึงตาเจ้าแล้วสิ"นางขอร้องให้ไว้ชีวิตอย่างน่าสมเพช ผมยังใช้ประโยชน์จากนางได้ก็อยู่ เลยจะปล่อยไปถ้ามีครั้งที่2อีก หัวของนางจะไม่มีประดับไว้บนบ่าแน่ "ข้าขอโทษค่ะ นะ..นายน้อย ให้อภัยขะ...ข้าด้วย"พอนางพูดจบก็วิ่งหนีออกไปอย่างทุลักทุเล เลือดของนางหยดไปตามทางเดิน อย่างน่ากลัว ผมได้สติขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ ใบหน้าที่ถอดแบบมาจากมารดามีหยาดน้ำตาเปอะเปื้อนใบหน้างาม สองมือเต็มไปด้วยเลือด สุดท้ายผมก็เกือบฆ่/าคนอีกแล้ว ไม่อยากทำแบบนั้นอีกแล้ว...ว่าไปนั่น!555

ผมหันไปมองดวงจันทร์ที่ยังสว่างไสว ตรงข้ามกับผมเลยแฮะ ผมหันหลังเดินออกไป ได้3-4ก้าว ก็เจอเด็กชายอายุ13คนนึงยืนพิงกำแพงอยู่ อีธาน คือคนที่มองมาที่ผม คงจะเห็นหมดแล้วสินะ ผมส่งยิ้มให้จริงใจที่สุด ก่อนจะทักทาย"สวัสดีครับท่านชาย ตอนนี้ดึกแล้วผมขอตัวนะครับ" ผมพูดก่อนจะเดินหนี

เพราะตอนนี้เลือดที่ฝ่ามือของผมมันไหลไม่หยุดเลย ตอนผมจับมีดไม่ได้ระวังเลยบาดเข้ากลางฝ่ามือพอดี ผมหันหลังก่อนจะเดินไป แต่กลับถูกมือใหญ่จับแขนไว้ อะไรกันจะจับผมไปลงโทษหรอ

"มือ ที่มือแกมีแผล" เขาพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเท่าไหร่ก่อนจะลากผมไปทำแผล แต่ไปทำแผลที่ห้องเขาเนี่ยนะ! "ทำไมถึงมาห้องของคุณชายล่ะ" ผมถามเพราะอยากรู้ "นายอยากให้เขา(หมอประจำตัว)ไปบอกท่านพ่อรึไง หัดฉลาดซะบ้าง อย่ามัวแต่โง่" อ่าว!พูดงี้นะ!

เขาพูด(ด่า)พลางไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาที่เตียง "คุณชายทำแผลเป็นหรอครับ"ผมแกล้งถามไปงั้นแหละเพราะเดี๋ยวมันเงียบเกินไป เขาเรียนดาบทุกวันก็คงมีแผลบ้างแหละ

มือเรียวยาวป้ายยาก่อนจะค่อยๆทาตรงแผลอย่างเบามือ และพันผ้าพันแผลปิดท้าย หลังทำแผลเสร็จผมเลยถามเขาออกไป"คุณชายท่านเห็นรึเปล่า"

หวังว่าเขาจะไม่เห็นนะ แต่เป็นไปไม่ได้หรอก"อืม แต่มันไม่ใช่เรื่องของข้า ข้าจะไม่ยุ่ง" (ไรท์:พูดแล้วนะ!!)

เขาพูดงั้นล่ะ"ข้าขอบคุณคุณชายครับ ขอตัวก่อน" ผมพูด "พี่" อะไรของเขา? "เรียกข้าว่า ท่านพี่" เขาดึงตัวผมเข้าไปไกล้ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูผม อึก!ผมรีบย่นคอเพราะมันรู้สึกจั๊กจี้ เอาจริงนะ ผมขนตูดลุกเลย ล้อเล่น~ "งั้นข้าขอตัวก่อนนะครับคุณชะ..--ท่านพี่"ผมกลับคำพูดแทบไม่ทันเพราะดูเหมือนเขาจะยื่นหน้าเข้ามาบอกผมอีก "ฝันดี" ห๊ะ!!เขาเนี่ยนะบอกฝันดีผม omg!!!

ผมเดินกลับห้องอย่างช้าๆสติหลุดออกจากร่างไปแล้วครับ

(ไรท์ขอแจ้งนิดหน่อยนะคะ การปลุกพลังของเรื่องนี้ คล้ายในอนิเมะ Douluo Daluนะคะ ใครไม่เคยดูไปดูได้นะ รับประกันความสนุกค่ะ พระเอกรักเดียวใจเดียว พอดีไรท์ได้เป็นแรงบรรดาลใจ เลยอยากให้มันเบียวนิดๆ พอดีๆ อะค่ะ รักทุกคนนะคะ จุ๊ฟม๊วฟ🫰)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***