ตอนที่ 4 ตามเกมส์

คิมหันต์ part

ผมวางสมาร์ทโฟนลงบนที่นอนหลังจากคุยกับโรสสรินทร์ ก่อนหน้าที่เธอจะทักมาพี่ภูผาได้ส่งข้อความมาเกริ่น ๆ กับผมไว้บ้างแล้ว แทบไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงที่สวยขนาดนั้นจะไม่เคยมีแฟน ผมเห็นในข่าวตามสื่อต่าง ๆ ชอบจับคู่จิ้นให้เธอ คู่คนนั้นคนนี้ ไอ้เราก็คิดว่าคงจะมีตัวจริงของเธอสักคนแหละ แต่พอพี่ภูผาส่งข้อความมาบอกก็เลยทำให้แปลกใจ ตามเกมส์เธอไปก่อนละกัน ดูซิว่าจะมาไม้ไหน หรือแค่นึกสนุกอยากจะเล่น ๆ กับผมแค่นั้น

////////////////////////////////////////////////////

ระหว่างนั่งกินที่ข้าวโรงอาหารใต้ตึกคณะนิเทศศาสตร์ โรสสรินทร์กำลังนั่งจ้องหน้าจอมือถืออย่างไม่ละสายตา จนทำให้เพื่อนซี้ที่นั่งอยู่ตรงข้ามเอ่ยทักขึ้นมา

“จะจ้องอีกนานมั้ยมือถืออะ ข้าวน่ะ ไม่กินรึไง”

โรสนรินทร์ละสายตาจากหน้าจอ เงยหน้าขึ้นมามองสาวหมวยที่นั่งอยู่ตรงหน้า เธอไม่ได้ตอบคำถามที่เพื่อนเอ่ยทัก แต่กลับมีคำถามกลับไป

“แกว่า..ฉันนัดคิมหันต์ไปกินข้าวจะดูน่าเกลียดมั้ยวะเดซี่”

คำถามของเพื่อนดาราทำเอาเดซี่ที่กำลังถือช้อนตักข้าวเข้าปากต้องหยุดกึก

“ไอ้น่าเกลียดมั้ย คงไม่ แต่คงได้เป็นข่าวพาดหัวหลายสำนักแน่ ๆ”

คำตอบของเดซี่ ทำเอาโรสคิดตาม ก็จริงอย่างที่เพื่อนเธอพูด ถ้านัดคิมหันต์ไปกินข้าวแล้วมีใครถ่ายรูป หรือถ่ายคลิปไว้ คงได้เป็นข่าวดังแน่ ๆ แล้วจะต้องทำไงดีล่ะ ถึงจะได้คุยกันมากขึ้น เพราะจะให้ทักไลน์ไปก่อนตลอดมันก็ดูไม่ดี ขณะที่กำลังครุ่นคิด เพื่อนสาวหน้าหมวยก็เกิดปิ๊งไอเดียขึ้นมา

“ถ้าออกไปข้างนอกมันลำบาก แกก็นัดมาที่คอนโดดิ”

เดซี่ช่วยเพื่อนออกความคิด

“จะบ้าเหรอ นัดมาที่คอนโด เขาจะได้ว่าฉันอ่อยน่ะสิ”

โรสสรินทร์ปฏิเสธทันควัน ถึงเธอจะอยากมีแฟนมากแค่ไหน แต่วิธิแบบนี้มันก็ดูจะใจง่ายเกินไป

“ฉันหมายถึง นัดมาทำอะไรกินกัน ฉันจะนัดภูผามาด้วย แกก็อ้างไปสิ นัดมากินเลี้ยงอะไรก็ว่าไป นี่แกคิดอะไรเลยเถิดอยู่เนี่ย”

สาวสวยยิ้มแหย ๆ ให้เพื่อนตรงหน้า เมื่อรู้ว่าตัวเองคิดเตลิดไปไกล

ใบหน้ามนปากสีกุหลาบหยิบสมาร์ทโฟนสีชมพูหวานแหววขึ้นมา เปิดแอพพลิเคชั่นไลน์ แล้วกดส่งข้อความไปหาคิมหันต์ทันที

<หวัดดีคิม วันเสาร์นี้ว่างมั้ย>

เธอจ้องหน้าจอมือถือ ใจจดใจจ่อรออีกฝ่ายตอบกลับมา ทั้งที่ก็ไม่แน่ใจว่าทางนั้นจะว่างตอบรึเปล่า เพราะตอนนี้ก็เป็นเวลาเรียนด้วย

ตึ๊ง! เสียงข้อความไลน์เด้งเข้ามา เธอจึงรีบกดเข้าไปดูอย่างรวดเร็ว

<วันเสาร์นี้เราว่าง มีอะไรรึเปล่า>

ยังไงดีอะ จะชวนยังไงดี ลืมคิดเหตุผลซะด้วยสิ โรสสรินทร์คิดอยู่ครู่เดียวก็กดส่งข้อความกลับไป

<พอดีวันเสาร์จะมีกินเลี้ยงที่คอนโดเราน่ะ ภูผาก็มาด้วยนะ คิมมาได้มั้ย>

<ได้สิ ว่าแต่ไปเจอกันที่ไหนล่ะ>

อ่านข้อความตอบกลับจบ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตกลง ทำเอาดาราสาวสวยแทบจะกรี๊ดออกมา เธอรีบนัดเวลา และบอกชื่อคอนโดให้กับอีกฝ่ายให้รู้ อาการดีใจจนออกนอกหน้า จนเพื่อนที่นั่งอยู่ได้แต่ส่ายหัวเมื่อเห็นเธอเก็บอาการแทบไม่อยู่

“น้อย ๆ หน่อยค่ะแม่นางเอก อะไรจะดีใจขนาดนั้น”

“โธ่แก..เข้าใจฉันหน่อยเถอะ นาน ๆ ที ฉันจะรู้สึกกระชุ่มกระชวยแบบนี้ วาเลนไทน์ปีนี้ฉันต้องมีคู่ให้ได้”

“จ้า ๆ ขอให้แกสมหวังนะคะ อยากจะกินเด็ก ไม่ใช่โดนเด็กหลอกกินซะล่ะ”

“ไม่มีทาง โรสสรินทร์ซะอย่าง เออ แกอย่าลืมบอกภูผาล่ะ วันเสาร์ 10 โมงเช้า ที่คอนโดฉัน”

เธอเอ่ยบอกเพื่อนรัก พลางกำชับให้นัดแฟนหนุ่มของเพื่อนมาที่คอนโด ตามเวลาที่ได้บอกกับคิมหันต์ไป

///////////////////////////////////////////////////

“ไอ้คิม วันเสาร์นี้ไปเล่นบาสกันมั้ยวะ”

เพื่อนในชมรมบาสเกตบอลเอ่ยถามคิมหันต์ขณะที่กำลังเก็บของหลังจากซ้อมเสร็จ

“ไม่อะ วันเสาร์เรามีนัดแล้ว”

เขาปฏิเสธคนชวนไปตามตรง เพราะวันเสาร์เขารับปากกับแม่ดาราคนสวยไว้แล้ว ว่าจะไปกินเลี้ยงที่คอนโด

“นัดแฟนไว้เหรอวะ”

“เปล่า นัดรุ่นพี่ที่รู้จักกันไว้น่ะ เอาไว้คราวหลังค่อยไปเล่นกับแกนะ”