ตอนที่3

และแล้วก็ถึงเวลาที่จะแข่งขันกีฬา 

ในการแข่งขันไม่มีกฎ ทำให้สามารถทำอะไรก็ได้ ซึ่งเป็นส่วนที่ห้อง3อยากได้มากที่สุด

นับได้ว่าเกิดมาเพื่อสิ่งนี้โดยเฉพาะ การใช้สมองเพื่อโกง นับว่าทุกคนในห้อง3นั้นมีความสามารถที่ไม่เหมือนกัน เป็นเฉพาะบุคคล 

แต่คำทำนายก็ยังทำให้เกิดความเครียดกับบางคนเช่นกัน 

"ใกล้ถึงเวลาที่จะแข่งฟุตบอลแล้วครับ" เสียง ประกาศที่ดังฟังชัดทุกประโยค 

"ถ้างั้นก็ไปกันเถอะ" หัวหน้าห้องพูดขนาดนี้มีหรือจะถอย ทุกคนต่างเดินออกจากห้องเพื่อไปยังสนาม 

"ฝนกำลังจะตก " ขณะที่กำลังเดินก็มีเสียงขึ้นก่อนที่ทุกคนจะหันมาหาเจ้าของเสียงก่อนถาม

"ตอนไหน" สิ้นเสียงผู้ถามโดยหยก ก็จ้องคนตรงหน้ารอคำตอบ 

"ในอีก 3 2 1 " สิ้นเสียงของ นิดหน่อย ก็มีเม็ดฝนอันน้อยนิดก่อนจะตามมาด้วยเม็ดฝนเม็ดใหญ่  

ทันทีที่ฝนตก ห้อง3กลับดีใจไม่เหมือนห้องอื่นที่ ไม่ดีใจ

เพราะบางคนอาจไม่ทราบเรื่องของห้อง3ที่เกลียดแสงแดด ไม่ใช่แวมไพร์ แต่เป็นพวกไม่ชอบแสงแดด มัน ร้อน 

ยิ่งเล่นที่ฝนตกยิ่งได้เปรียบ และความสามารถของนิดหน่อยเลขที่26 ก็คือ การที่แค่มองท้องฟ้าก็รู้ว่าฝนตกและ การที่สามารถทำให้ฝนตกก็ได้เช่นกัน  

ในการแข่งฟุตบอล

ห้อง3ได้ส่งนักเรียน 5คนได้แก่

ชู  มีน  หยก ภัทร ครีม  และคนสำรอง นิดหน่อย และฮิเมะ 

ในการแข่งเป็นไปตามที่ทุกคนคิด แต่อยู่ก็เกิดเหตุขึ้น 

ในขณะที่ครีม กำลังเลี้ยงบอลกลับถูกสกัดขาโดยการเตะ ข้อ  "อึก ....เจ็บ" ทันใดนั้นทุกคนที่กำลังแข่ง ก็รู้สึกถึง ความเสียวสันหลัง เมื่อมีสายตาหนึ่งจ้องมองมาอย่างเครียดแค้น  

"ขอเปลี่ยนตัว " ทันทีที่ทุกคนรู้สึกตัว ก็เปลี่ยนตัวผู้เล่นเสียแล้ว 

ทันที่ที่ฮิเมะกำลังจะเปลี่ยนตัว ร่างเรียวอย่างขวัญตัดสินใจอยากลองอ่านใจฮิเมะ 

(ออกไปจากหัวฉัน.. )ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้นสายตาที่แหลมคมจ้องมองมาทางร่างเรียวอย่างสยอง 

ร่างเรียวได้แต่หลบสายตาและขอโทษอยู่ในใจ  

เพราะสิ่งที่เธอได้ยิน ก่อนจะได้ยินสิ่งนั้น คือ (พวกแกเริ่มก่อนเองนะ ขาหัก จริงๆ ไม่รับประกันนะ)

สิ่งที่ร่างเรียวได้ยินในใจ ของฮิเมะ นั้นแทบไม่อยากจะเห็นวิธีการเล่นของเธอ 

"ถ้างั้นก็เริ่มเลยนะ " ฮิเมะเธอพูดก่อนที่จะหันไปหาชู ในบรรดาเพื่อนทั้งหมด ฮิเมะรู้จักกับชูนานมากที่สุด ทำให้พวกเค้าทั้งสองเล่นฟุตบอลเข้าขากันมาที่สุด

"นี่มันอะไรกัน" เสียงอุทานของขวัญดังขึ้นมา เมื่อสิ่งที่เห็นยังกับไม่ใช่เล่นฟุตบอล ทั้งสองเหมือนกำลังเล่นยิมนาสติกชัดๆ การตีลังกา หลบพร้อมฟุตบอล รวมถึงไม่มีช่องโหว่ให้ฝ่ายตรงข้ามเข้ามาได้เลยสักนิด 

เมื่อทั้งสองใกล้ถึงประตูโกอีกฝ่าย สิ่งที่ทำให้ ทุกคนในสนามประหลาดใจ  โดยส่วนมากการที่ใกล้ประตูโกนั้น ควรยิงได้แล้วแต่ฮิเมะกับยิ่งกลับไปหา ชู 

แต่ ทันใดนั้น ชูกลับยิ่งเข้าประตูโก ตรงจุดที่ทุกคนต่างประหลาดใจอีก ฟุตบอลมันเข้าก็จริงแต่การเด่งกลับมาหาฮิเมะ มัน บังเอิญเกินไป มั้ย ถ้าไม่ใช่การใช้สมองของฮิเมะ ผสมกับความตรงของตำแหน่งที่ชูยืน 

"ปี้ดดดด!!!! ห้อง3 ได้ไป2-0 " ทันที่ที่ฮิเมะยิงเข้าทุกคนต่างประหลาดใจแต่มันเป็นไปแล้ว 

"อาจจะแค่บังเอิญแหละ" หญิงสาวห้องอื่นยังคงพูดออกมาเบาๆ 

"ห้อง3น่าสนใจจริงๆแหละ" ชายปริศนายังคงเฝ้ามองห้อง3เช่นเคยก่อนจะเดินหายไปตรงทางเดิน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***