ตอนที่ 2. ระบบผู้ช่วยเสี่ยวป๋าย

*คำเตือนนิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาค่อนข้าง

รุนแรงและมีคำหยาบและเป็น BLชายรักชายสำหรับคนที่เซนส์สิถีปและอ่อนไหวง่ายหรือไม่ชอบชายรักชายสามารถกดออกได้*

จากวันนั้นผมก็มาอยู่ในโลกแห่งนี้ได้สัปดาห์นึงแล้ว ผมได้พบว่า

เวลาผมรู้ใครสักคนชื่อของคนๆ นั้น

จะปรากฏขึ้นบนหัว ผมลองทดสอบโดนการลองถามชื่อคนรับใช้ในคฤหาสน์(?)

ปรากฏว่ามันขึ้นจริงๆ อย่างกับเกมยังไงอย่างงั้น แต่ผมว่าผมรู้สึกคุ้นชื่อของเวเนลมากๆ เหมือนกับว่า

รู้จักเป็นอย่างดี

เหมือนเป็นนิยายที่เคยเเต่งสมัยก่อนๆ

แต่ก็ยังไม่ฟันธงหรอก

เพราะผมแต่งและอ่านนิยายตั้งหลายเรื่อง แต่ในขณะที่ผม

กำลังนอนคิดเรื่องของเวเนลและเรื่องต่างๆ ที่เกิด

จู่ๆ ก็มีเเสงสว่างจ้า

ผมสว่างมากจนผมมองต้องหลับตา

พอตาของผมปรับสภาพกับแสงได้แล้ว ผมจึงค่อยๆ

ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ปรากฏว่าแสงสว่างนั้นกลับหายไป

กลายเป็นเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินเซฟไฟล์

เขาตัวเล็กประมาณ ใบหน้าของผม

แถมยังลอยได้อีก ราวกับภูตตัวจิ๋ว

"คุณ...เป็นใครหรอ?"

ผมถามเขาไปอย่างนั้น เพราะตอนนี้ผมกำลัง งงกับเหตุการที่กำลังเกิดขึ้น

"ผ..ผมคือระบบอัจฉริยะ ชื่อเสี่ยวป๋าย ผมเป็นผู้ช่วยของคุณ"

เขาตอบกลับผมมาแค่นั้น

ถึงจะยังอึ้งและงงอยู่แต่ก็พอจะจับใจความได้ว่า

เค้าเป็นระบบอัจฉริยะที่จะมาเป็นผู้ช่วยของผม

"ว่าแต่ช่วยเรื่องอะไรล่ะ?"

ผมถามเสี่ยวป๋าย "ช่วยให้นายท่าน

รอดจากชะตา ที่จะต้องตาย"

เขาตอบผมมาเพียงแค่นั้น ยังไม่ทันที่ผมจะได้ถามอะไรกับเสี่ยวป๋ายต่อ

เวเนลก็เปิดประตูเข้ามาในห้องของผมด้วยท่าทางที่ร้อนรน

เขาหน้าแดงเหงื่อท่วมและหายใจเร็ว ราวกับวิ่งหนีบางอย่างมาสุดขีวิต

เวเนลหายใจรับอากาศเข้าปอด

อยู่สักพักใหญ่ จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้น มาพูดกับผมด้วยสีหน้ากังวล

"น..นายน้อย...น...นายท่าน...แฮ่ก..อยากให้ท่านไปเรียนที่โรงเรียนเวทย์มนต์"

ผมเองก็แอบตกใจอยู่หรอกนะที่โลกนี้มีสิ่งที่เรียกว่าเวทย์มนต์อยู่ด้วย

แต่แค่กับการไปที่โรงเรียนเวทย์มนต์ ทำไมถึงทำให้เวเนล

กังวลขนาดนั้นกันนะ "ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ น่าสนุกดีออก"

ผมทำใจดีสู้เสือตอบกลับเขาไปพร้อมกับรอยยิ้ม

แต่เวเนลกับขมวดคิ้ว และทำหน้าเครียดนิ่งกว่าเดิม

"นี่นายน้อยป่วยจนลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้วหรือล้อเล่นกันแน่ครับ"

เวเนลพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูจะกังวลยิ่งกว่าเดิมซะอีก

ผมยังไม่ทันทีจะได้เอ่ยปากพูดอะไร เขาก็ตัดหน้าผมซะก่อน

"นายน้อยน่ะร่างกายอ่อนแอตั้งแต่เด็กๆ เวลาจะไปไหนที่มีคนเยอะๆ ก็ชอบเป็นลมอยู่บ่อยๆ"

เวเนลหยุดหายใจสักพักเเล้วพูดต่อ

"นายน้อยต้องดื่มเลือดที่ทำจากผลไม้หายากถึงจะสุขภาพเหมือนคนอื่นๆ แต่..

มันก็ทำได้แค่ชั่วคราว"

ผมเข้าใจเวเนลที่เป็นห่วงผมนะ แต่ในตอนนี้ คนที่อยู่ในร่างนี้ก็คือผม

ไม่ใช่ 'ลูซี เฟอร์เรียส' อีกต่อไป

"เวเนล จงฟังเราผู้เป็นนาย! นี่คือคำสั่ง

ต่อไปนี้ เราจะ ไม่ดื่มเลือดอะไรนั่นเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ แล้วมาดูกัน ถ้าหากว่าเรายังแข็งแรงดี เราจะไปโรงเรียนเวทย์มนต์"

ผมพูดจบใบหน้าก็เริ่มร้อนฉ่า นี่ผมพูดอะไรออกไปกันเนี่ย!

ถึงมันจะน่าอายและดูเบียวมากก็เถอะ

แต่มันก็ดูเหมือนจะได้ผลล่ะนะ

เวเนลชะงักไปสักพัก ก่อนจะพยักหน้าตอบรับคำสั่งของผม

และทำหน้าตาปลื้มปริ่ม และเสี่ยวป๋าที่หัวเพราะอยู่ข้างผม

หลังจากที่เวเนลได้ออกไปจากห้องของผมแล้ว พอจะหันกลับไปคุยกับเสี่ยวป๋าอีกที

เขาก็หายไปไหลแล้วก็ไม่รู้ เห้อวันนี้มีเรื่องวุ่นวายเยอะยัง ง่วงแล้วสิ...นอนพักสักงีบก็แล้วกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***