ซอมบี้สาวมาเเล้วค่ะ! กับ ตัวประกอบคุง

  ท่ามกลางเเสงเเดดที่ตกกระทบร่างกายของมนุษย์ที่เเทบไม่เหลือเค้าโครง ด้านข้างมีเเผงหน้าต่างสีฟ้าอ่อนลอยค้างกลางอากาศ

'คุณโฮสต์คะ... ฉันมาช้าไป อุเเงงง'

หน้าต่าง...อ๊ะไม่สิ เรียกเเบบนั้นมันเชยไป ฉันคือหน้าต่างระบบสุดยอดทำความดี ที่ดีที่สุดของทุกจักรวาลเลยเเหละ ตอนนี้ฉันกำลังมองโฮสต์ที่เริ่มจะกลายเป็นซอมบี้อย่างเศร้าใจ

'เนื่องจากเป็นความผิดฉันส่วนนึงด้วยที่มาไม่ทัน ฉันขออนุญาติปรับเเต่งร่างกายของโฮสต์ตามอำเภอใจนะคะ! ถึงมันจะทำให้ฉันหลับไปหลายปีก็เถอะ'  

หลังจากที่ระบบน้อยพูด?จบเเล้วก็เริ่มมีเส้นเเสงสีนับไม่ถ้วนออกมาจากเเผงระบบสีฟ้าอ่านอย่างช้าๆ มันเริ่มคลุมไปทั่วร่างกายของมนุษย์ด้านหน้า

'หลังจากนี้ก็ขอให้คุณโฮสต์อยู่กับระบบอัตโนมัติไปก่อนนะคะ เอาไว้เจอกันใหม่เมื่อโฮสต์เเข็งเเกร่งพอสมควรเเล้วกันค่ะ!'

ผ่านไปชั่วครู่ เเผงระบบก็สีอ่อนจางลงบางส่วน ก่อนที่จะมุดเข้าไปในร่างกายของโฮสต์ตนที่นอนไร้สติอยู่ด้านหน้า

ตัดกลับมาทางด้านของลี่เฟย

  มืด ทุกอย่างมันมืดไปหมด ฉันมองไม่เห็นอะไรเลยสักอย่าง เเต่ฉันรู้ได้อย่างเดียวว่าฉันยังไม่ตาย เพราะอะไรน่ะเหรอ? 

'ฉันยังรับรู้ได้ถึงร่างกายของตัวเองอยู่'

  มันเเปลกมากใช่มั้ยล่ะ ฉันรู้สึกถึงทุกส่วนของร่างกาย เเต่ก็ไม่อาจขยับได้ เเถมรู้สึกเหมือนว่ากล้ามเนื้อ ผิวหนัง เส้นเลือด อวัยวะภายใน ไปจนถึงระดับเซลล์มันถูกเปลี่ยนเเปลงอย่างพลิกฟ้าคว่ำดินเลยเเหละค่ะ

เวลาผ่านไปนานเเค่ไหนก็ไม่อาจรู้

การเปลี่ยนเเปลงมากมายที่ตอนนี้ได้หยุดลง มาพร้อมกับร่างกายที่กลับมาอยู่ในการควบคุมของตัวเธอ เธอยกเปลือกตาขึ้นก่อนที่จะกระพริบรัวๆ

เเขนถูกยกขึ้นมาในระดับสายตาเผยให้เห็นผิวที่ขาวผ่องสะท้อนกับเเสงจันทร์ มีเลือดฝาดเผยให้เห็นถึงสุขภาพที่ดี

"เอ๊ะ ฉันจำได้ว่าถูกซอมบี้รุมกัดไม่ใช่รึไงคะ! เเล้วทำไมผิวฉันถึงได้สวยอย่างกับนางฟ้าเทพธิดาเเบบนี้?"

ลี่เฟยนั่งจ้องเเขนตัวเองอย่างอึ้งๆก่อนที่จะดันตัวลุกขึ้นจากพื้น  สายตาสอดส่องซ้ายขวาก่อนที่จะเห็นหน้าต่างสีฟ้าอ่อนที่ลอยค้างอยู่ข้างร่างกาย

'นี่มัน!...หรือว่ามันคือนิ้วทองคำของเฟยเฟยคนนี้กัน'

เธอยิ้มออกมาอย่างตื่นเต้น เเก้มสองข้างปรากฏรอยสีเเดงจางๆขึ้นมา ถ้าลี่เฟยเห็นใบหน้าตัวเองตอนนี้ต้องตะลึงจนล้มลงไปเเน่ๆ

-ระบบสุดยอดทำความดี

โฮสต์:ลี่เฟย

สถานะ:ซอมบี้ไก่อ่อน เลเวล 1

ค่าพลังกาย: 3

ค่าพลังจิต: 1

ค่าความดี: 0

คำเเนะนำ: ทำความดีบ่อยๆเพื่อเป็นสุดยอดสิ่งมีชีวิตเเห่งจักรวาลให้ได้ คุณซอมบี้ไก่อ่อนเลเวล1

'..... ถ้าเเกพูดดีๆกว่านี้ก็คงจะดีนะ คุณระบบ'

ฉันบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด ดูจากชื่อระบบฉันก็รู้เเล้วว่าจะต้องทำยังไง นี่มันเเบบฝึกเพื่อเป็นสุดยอดคนดีชัดๆ 

เอาเถอะ เพื่อการอยู่รอดในวันโลกาวินาศเเบบนี้เเหละนะ 

หลังจากที่เธอบ่นกับตัวเองเสร็จก็เดินอย่างสง่าผ่าเผยกลางเมืองร้างที่เต็มไปด้วยซอมบี้ ถ้าอยากถามว่าทำไมไม่กลัวซอมบี้น่ะหรอ....เพราะฉันกลายเป็นซอมบี้สาวเเล้วยังไงล่ะ! เเถมสวยด้วยนถ้าดูจากผิวพรรณเเล้ว ถึงจะยังไม่รู้หน้าตาตัวเองก็เถอะ

"โย่ว~ สวัสดีค่ะคุณซอมบี้"

"แฮร่~"

ฉันโบกมือทักทายเหล่าซอมบี้ที่เดินเซไปเซมาตามท้องถนน ซึ่งพวกมันก็ทักทายกลับด้วยล่ะ พอเห็นเเบบนี้ค่อยรู้สึกว่าพวกมันน่ารักขึ้นมาเลยเเฮะ

"เอาล่ะ หาบ้านก่อนดีกว่า เพื่อชีวิตที่ดีค่ะ!"

ฉันเดินเรื่อยเปื่อยไปตามทาง พร้อมกับร้องเพลงที่จำได้จากโลกก่อนไปพลางๆ

ในมุมมองของบุคคลหนึ่ง???

ผม คาร์ล เด็กน้อยวัย13ปีที่พยายามเเอบซอมบี้อย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ ซึ่งถ้าถามว่าทำไมไม่ไปหาวิธีฆ่าซอมบี้น่ะหรอ...จะบ้ารึไง ผมก็เป็นเด็กที่ยังมีความกลัวนะ ไม่ใช่พระเอกซักหน่อย

ซึ่งตอนนี้ผมก็ติดอยู่ท่ามกลางเมืองร้างที่ไร้ผู้คน เนื่องจากพ่อเเม่ผมเสียชีวิตจากอุบัติเหตุด้านนอกเมือง ซึ่งพวกผมเป็นกลุ่มสุดท้ายที่รอดชีวิต ตอนนี้เหลือผมเเค่คนเดียว

ยามนี้เป็นเวลากลางดึก ซึ่งปกติเเล้วผมจะเข้านอนไปเเล้ว เเต่ด้วยความเหงาของเด็ก ผสมกับความกลัวซอมบี้ ผมจึงออกมานั่งดูดวงจันทร์กลมโตที่ค้างอยู่บนท้องฟ้า มันคงจะไม่เเปลกถ้ามันไม่มีเสียงร้องเพลงของหญิงสาวดังขึ้นมา

"เสียงอะไรน่ะ"

ผมเริ่มใช้วิชาเอาตัวรอด เเอบย่องเข้าไปทางต้นเสียง ก่อนที่จะพบฉากที่ผมไม่มีวันลืม...นอกจากจะตายน่ะนะ เป็นหญิงสาวผมสีขาวเงินบริสุทธิ์ ดวงตาสีม่วงออกเเดง โครงหน้าที่เกินคำว่าเทพสรรค์สร้างไปเเล้ว รูปร่างก็...อะเเฮ่ม เป็นรูปร่างที่น่าข่มขืนจริงๆเลยครับ 

'บ้าจริง นี่ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย'

ตัดมาทางด้านของลี่เฟย

 ฉันที่เดินมาได้ไม่นานก็รู้สึกว่าจะถูกจับตามองอยู่ ถึงจะรู้สึกเเปลกๆเเต่ก็ไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร...มั้ง? ฉันเลยสำรวจรอบๆก่อนที่จะพบหนุ่มน้อยโชตะที่กำลังยืนจ้องฉันด้วยความตะลึงอยู่

'ซวยละค่ะ! ไม่คิดว่าจะมีคน เขาคงเห็นเราเป็นซอมบี้เเล้วกำลังจะฆ่าเราเเน่เลย'

ลี่เฟยคิดได้อย่างนั้นก็เริ่มก้าวถอยหลังออกมา เหงื่อด้านหลังเริ่มออกมาเรื่อยๆเเสดงให้เห็นถึงความกังวล

ทางด้านคาร์ลที่เห็นดังนั้นก็วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วเเบบไม่ให้ตั้งตัว

"ขอโทษค่า!!~ หนูไม่ใช่ซอมบี้ไม่ดีนะ หนูไม่เคยกัดคน ไม่เคยทำร้ายใครเลยนะคะ อย่าฆ่าหนู!!!"

เฟยเฟยน้อยหลับตาปี๋พร้อมกับใช้มือบังหน้าเเล้วพูดออกมารัวๆจนเเทบไม่เป็นภาษา

"อุฟ! แฮะแฮะ พี่สาวนี่สวยไม่พอ ยังเป็นคนตลกอีกด้วยนะครับ"

'เอ๊ะ?'

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***